Στη συγκέντρωση του Βασίλη Λεβέντη, ο χρόνος πάει προς τα πίσω

Ήταν η πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα του θεάτρου Περοκέ. Ίσως περίμενα την κατάλληλη παράσταση, ίσως δεν είμαι και τόσο μεγάλος φαν του Μάρκου Σεφερλή.

Η στιγμή και η περίσταση είχαν τη δική τους ιστορικότητα το απόγευμα της Πέμπτης στο γνωστό θέατρο του Μεταξουργείου. Καμία προεκλογική συγκέντρωση στη μακρόχρονη πορεία του Βασίλη Λεβέντη στην πολιτική δεν τον έβρισκε μια ανάσα πριν την είσοδο στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Στις 19.15, μπήκα στην κάτω πλατεία του Περοκέ, όπου δεν μπορούσες να μετρήσεις πάνω από 25 άτομα. Όπως ενημέρωναν οι διοργανωτές, ήτοι κάποιοι κύριοι που σίγουρα έχεις τρακάρει να αγορεύουν σε κάποιο μικρό κανάλι, η ομιλία του προέδρου θα ξεκινούσε στις 20.00.

Στην αίθουσα ήταν απλωμένα πανό που έγραφαν ‘Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα’ και ‘Αποκαλύπτουμε όσα άλλοι δεν τολμούν’. Οι ήχοι ήταν φυσικοί, άκουγες τους ψιθύρους των παρευρισκομένων, στα μεγάφωνα δεν έπαιζε καμία μουσική, ενώ τρεις τεχνικοί (ένας από την ΕΡΤ, ένας από το κανάλι Ε και ένας απ’ το πρακτορείο Reuters) είχαν στήσει τις κάμερες και συζητούσαν για τα balance των εξοπλισμών τους.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Πίσω από τα κυρίως καθίσματα του Περοκέ, υπάρχει μια ορφανή σειρά καθισμάτων ‘καρφωμένων’ στον τοίχο, στην οποία κάθονταν ως επί το πλείστον υποψήφιοι με το κόμμα στην περιφέρεια και οι σύζυγοί τους. Τα “από εδώ ο υποψήφιός μας στην Κόρινθο” και “να σας γνωρίσω τον γιατρό μας, κατεβαίνει στη Β’ Αθηνών” έδιναν και έπαιρναν όσο περνούσε η ώρα και κόπιαζε περισσότερος κόσμος. Και θύμιζαν Ρετιρέ.

Επειδή ξέρω ότι η ερώτηση “Τι κόσμος κόπιαζε ακριβώς;” ταράζει τα μηνίγγια πολλών εξ υμών, φοβάμαι ότι δεν έχω ικανοποιητικές απαντήσεις. Το ότι οι περισσότεροι έμοιαζαν βγαλμένοι από περασμένες δεκαετίες μπορεί να στέκει αρνητικά φορτισμένο, αλλά αφενός, δεν το κρίνω ως αρνητικό ή θετικό και αφετέρου, δεν έχω παρευρεθεί ποτέ πριν σε προεκλογική συγκέντρωση κόμματος για να γνωρίζω ότι αλλού, ο κόσμος είναι αλλιώς.

Πιο συγκεκριμένα επί του κόσμου, θα σημειώσω ότι είδα παλικάρια με μπλουζάκια Amon Amarth, λούμπεν μεσήλικα ζευγάρια, δυο τρία κορίτσια που μάλλον μπέρδεψαν το Frangelico με το Περοκέ αλλά δεν αποχώρησαν, χύμα νεολαίους, κυρίες που θα έλιωναν για μια παράσταση στο Τηλεφώς, καλοντυμένους 35άρηδες, παλιούς λεβεντικούς, πάνω κάτω τα πάντα και πάντα με έναν τόνο κατά βάση 90s.

Λίγο πριν τις 20.00, έφτασε και ο ηθοποιός Γιάννης Παπαθανάσης που έπαιξε στο προεκλογικό σποτ της Ένωσης Κεντρώων και που γνωρίζουμε όλοι από το σετ διαφημίσεων ‘για τη φουκαριάρα τη μάνα του’.

Όσον αφορά εμένα, είχα καθίσει στην τελευταία σειρά και στόκαρα τους παράγοντες που ‘έτρεχαν’ αυτή τη συγκέντρωση, βλέποντας στα κοστούμια και την αμηχανία τους, τους πιθανούς καινούργιους ‘νέους’ του ελληνικού κοινοβουλίου. Αν πράγματι τα καταφέρει η Ένωση Κεντρώων, σκεφτόμουν, τα αφοσιωμένα στην ενημέρωση του πολίτη με άχρηστες, προσωπικές πληροφορίες media θα φροντίσουν να μάθει όλη η χώρα το όνομα του κυρίου που ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή και κοιτάζει συνέχεια ανήσυχος το κινητό του.

Του κυρίου που στις 20.05 ανέβηκε στο πόντιουμ, μας καλησπέρισε και υποσχέθηκε ότι ο πρόεδρος θα είναι κοντά μας σε τρία με τέσσερα το πολύ πέντε λεπτά.

Η ώρα ήταν 20.16, η αίθουσα είχα περίπου 200 ακροατές και ο Βασίλης Λεβέντης έκανε τη σαστισμένη του εμφάνιση.

~~~

Εν μέσω πολεμικών ιαχών τύπου “Πάμε προεδράρα!” και μιας έκρηξης με φωταψίες που δεν αιφνιδίασε μόνο τον Βασίλη Λεβέντη, ο πρόεδρος κατευθύνθηκε μέχρι την πρώτη σειρά της αίθουσας και κάθισε. Παρά την πρόσκληση να ανέβει στη σκηνή, παρέμεινε στη θέση του για ένα-δυο λεπτά και ζήτησε λίγο νερό.

Την ώρα που ανέβαινε τα σκαλιά για τη σκηνή, ένα μπουκαλάκι νερό απασφαλιζόταν δίπλα από το πόντιουμ και γέμιζε ένα ψηλό ποτήρι. Τα πρώτα του λόγια ήταν τα εξής:

Μετά την εισαγωγή, ο Λεβέντης θα καταπιαστεί γρήγορα γρήγορα με τη στρατηγό της πολεμικής που δέχεται τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τα κάμποσα μέλη της οικογένειάς του που συγκαταλέγονται στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Ο πρόεδρος εξήγησε ότι βάζει τα ίδια μέλη στα ψηφοδέλτια εδώ και 25 χρόνια και ότι οι ‘πονηροί’ θα έπρεπε να ξέρουν ότι οι έτεροι Λεβέντηδες δεν βρίσκονται σε εκλόγιμες θέσεις.

Στη σαφώς πιο συγκινητική στιγμή της συγκέντρωσης που ήρθε και πολύ νωρίς μάλιστα, ο Λεβέντης συνόδευσε με έναν λυγμό το “Όταν σβήνουν τα φώτα των εκλογών όλα αυτά τα χρόνια, μένω εγώ και αυτοί οι πολύ στενοί”. Το πλήθος κραύγασε.

Η ομιλία είχε τις αναμενόμενες επιθέσεις σε Τσίπρα (“έκανε τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ιστορίας”), Μεϊμαράκη (“αυτό που ξέρει να κάνει είναι ρουσφέτια στο γραφείο του”) και Θεοδωράκη (“το παίζει Λεβέντης σε όλα του και δηλώνει κεντρώος”), αλλά και τις πάγιες προτάσεις της Ένωσης Κεντρώων για να βγει η χώρα από την κρίση. Οι δύο βασικές είναι το να βρεθούν τρόποι και κίνητρα ώστε να επιστρέψουν στη χώρα τα 130 δισ. ευρώ που έχουν βγάλει Έλληνες σε τράπεζες του εξωτερικού και το να μετατεθεί η αποπληρωμή των ομολόγων για πέντε χρόνια μετά.

Η ομιλία διακόπηκε δύο φορές από το σύνθημα “Ο λαός απαιτεί το Λεβέντη στη Βουλή”, ενώ ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων κατήγγειλε τα μεγάλα κανάλια για φίμωση με δάκτυλο Νέας Δημοκρατίας. “Αυτή η συγκέντρωση προαναγγέλθηκε μόνο από το ίντερνετ. Είδατε καμιά αφίσα να λέει ότι μιλάω απόψε εδώ; Είδατε κάποιο κανάλι να προαναγγέλει αυτή τη συγκέντρωση;”. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ από το ίντερνετ ενημερώθηκα.

Το κλίμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας παρέμεινε οικογενειακό και αυτό δεν νομίζω ότι οφείλεται στο περιορισμένο -αριθμητικά- ακροατήριο, αλλά στο μοτίβο που ούτως ή άλλως υπαγορεύει η Ένωση Κεντρώων σαν κόμμα και κουλτούρα.

Πριν προλάβουμε να εκπλαγούμε από μια ενδεχόμενη εκπροσώπηση της στη Βουλή, ας θυμηθούμε πολύ πιο δυσάρεστες και επικίνδυνες εκπλήξεις που βλέπουμε και θα βλέπουμε για χρόνια στη Βουλή -και μακάρι να εννοούσα μόνο τη Χρυσή Αυγή των φωναχτά πια δολοφόνων.

Βλέποντας ως ουδέτερος τις στιγμές του Λεβέντη στη σκηνή, δεν γίνεται να μη σε συνεπάρει η σκέψη της όποιας δικαίωσης είναι έτοιμος να γευτεί ένας άνθρωπος που προσπαθεί γι’ αυτό εδώ και 30 χρόνια. Υπάρχει όμως κάτι παραπάνω ως σκέψη ή σχέδιο μες στο ρεύμα που στηρίζει Ένωση Κεντρώων πέρα απ’ τη ‘δικαίωση’ που θεωρεί ότι αξίζει ο Βασίλης Λεβέντης στην καρδιά ενός συστήματος διαχρονικά απογοητευτικών και λίγων πολιτικών που βάλαμε μέχρι σήμερα στη Βουλή;

Όλο αυτό γίνεται για τη δικαίωση ενός πολιτικού που λέει ότι πολεμήθηκε και είναι φανερό ότι μόχθησε γι’ αυτή τη στιγμή δόξας ή είναι κάτι παραπάνω; Ο κόσμος θέλει να τιμήσει τον Λεβέντη σε μια περίοδο πλήρους απαξίας του πολιτικού συστήματος ή όντως περιμένει απ’ αυτόν;

Και βασικά, περιμένει ακόμη ο κόσμος κάτι από μια ελληνική, πολιτική παράταξη;