Στην Ίμπιζα το πάρτι δεν σταματά (ούτε εν ώρα Champions League)

Δύο Σαββατοκύριακα πίσω, στην ερώτηση ‘πάμε για καφέ’ είχα να πω την απάντηση: ‘δεν μπορώ, θα είμαι στην Ίμπιζα‘. Μία φράση που, παρότι από μόνη της ακούγεται τρομερά αστεία και δεν χρειάζεται επιπλέον πληροφορίες για να γίνει περισσότερο μη πιστευτή, είχα να της συμπληρώσω και ένα ‘για να δω τον τελικό του Champions League‘ στο τέλος. Να αποτελειώσω δηλαδή οποιονδήποτε έκανε το λάθος να θέλει να με συναντήσει εκείνο το διήμερο.

Η εικόνα που συμπληρώνει μαγικά το απίθανο της υπόθεσης.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, μέχρι να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων και να συναντήσω στην αίθουσα αναμονής την παρέα με την οποία θα παρτάραμε περνούσαμε μαζί τις επόμενες δύο ημέρες, πίστευα ότι όλο αυτό το ταξίδι ήταν μία άδικη φάρσα. Μισοκοιμισμένη, με ένα σακ βουαγιάζ στην πλάτη περπατούσα την πεποίθηση ότι από κάποιον γκισέ θα βγει ο Φερεντίνος με μία Heineken στα χέρια και θα μου πει ‘πες ένα γεια στην κάμερα και στην υγειά μας’.

Μόλις κάθισα στο παράθυρο που δεν έβλεπε μόνο το φτερό, η τύχη μου άρχισε να με τρομάζει κάπως. Δεν πτοήθηκα. Δίπλα μου, καθόταν ένας νικητής του διαγωνισμού που έτρεχε η Heineken όλο το προηγούμενο διάστημα με σκοπό να στείλει κάποιους (υπερ)τυχερούς για δύο ημέρες στην μαγική Ίμπιζα (στο μέρος που το πάρτι δεν σταματά) για να παρακολουθήσουν τον τελικό του Champions League σε ένα beach bar παρέα με μερικές πανέμορφες τσιρλίντερ.

*Ναι, οι άντρες μου (Χρήστος, Ηλίας, Κωνσταντίνος, Θοδωρής) έσκασαν λίγο παραπάνω μόλις έμαθαν την συγκεκριμένη λεπτομέρεια.

Και μόλις είδαν το κορίτσι της φωτογραφίας. Ουπς

Πιάσαμε λίγο τη συζήτηση με το διπλανό μου καθώς η αεροσυνοδός της Lufthansa προσπαθούσε με ειλικρινή αγωνία και απερίγραπτη δυσκολία να μας πει στα ελληνικά (τη λυπήθηκε η ψυχή μου) τις οδηγίες ασφαλείας on board. Τον ρώτησα πώς είναι να κερδίζεις κάτι τόσο μεγάλο και εκείνος μου χαμογέλασε. Ούτε εκείνος πίστευε στην τύχη του, εντάξει ήμασταν δύο. Ανακούφιση.

Προσγειωθήκαμε πάνω από μία γαλαζοπράσινη κρυστάλλινη παραλία που έμοιαζε να ξεχύνεται σε μία πισίνα με το λογότυπο του Hard Rock Cafe. Μόλις φτάσαμε το σύσσωμο το team της Heineken μας καλωσόρισε στην Ίμπιζα. Συγνώμη, στην ‘Ιμπίτσα’. Ναι ναι και εμένα μου κάνει εντύπωση για ποιο λόγο αυτό το τόσο όμορφο νησί να το αποκαλούν με την συγκεκριμένη προφορά και ναι, αν και εσύ έφερες στο μυαλό σου μία κάποια Τσαμπίκα, τότε είσαι φίλος και δικός μου άνθρωπος.

Την αμέσως επόμενη δυνατή εικόνα και πρώτη από την Ίμπιζα, προτιμώ να μην στην περιγράψω. Δεν μπορώ, βασικά. Απλά θα σου τη δείξω. Από τη θέα του δωματίου μου.

Είχαμε μόλις τρεις ώρες μέχρι να επιβιβαστούμε στο πούλμαν και να μεταφερθούμε στον χώρο μετάδοσης του αγώνα. Αν ήσουν καλός στην Οδύσσεια, τότε γνωρίζεις από προοικονομία και άρα έχεις καταλάβει ότι τον τελικό του Champions League δεν τον είδαμε στο αναμενόμενο μέρος που βλέπει κάποιος έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Στην μεγάλη εικόνα, είχαμε μπροστά μας τη θάλασσα και στη μικρή (εικόνα) μία πισίνα. Πάνω από τη δεύτερη, υπήρχε το video wall. Τριγύρω μας υπήρχαν παντού μπουφέδες με φαγητά και γλυκά.

Αστερίσκος στο φοβερό σούσι. Δεν ξέρω για ποιον λόγο στην Ισπανία ασχολούνται τόσο με την ιαπωνική γαστριμαργική κουλτούρα αλλά μπράβο τους. Όχι, μπράβο τους. Κάτι έλεγα όμως για τον αγώνα. Α, ναι.

Τρία highlights έχω να δώσω.

Cheers 1: Κάθε φορά που έμπαινε γκολ είχαμε κανονικό πάρτι, με μουσική, τσιρλίντερς κτλ.

Cheers 2: Η Heineken έρεε άφθονη και παγωμένη μέσα στα φανταστικά της μπουκάλια που όσο σουρούπωνε και έπεφταν πάνω της τα φώτα, αυτή φωσφόριζε. Σημαντική σημείωση: Ότι ενώ δεν τη στερηθήκαμε ποτέ, δεν υπήρξε ασυδοσία στην κατανάλωση. Αυτό, τους το δίνω.

Cheers 3: Στο τέλος της βραδιάς, είχαμε free pass στο Ushuaia, το κλαμπ που άνοιγε εκείνη την ημέρα και έκανες χαμό για να μπεις.

Ήμουν με την Ατλέτικο, έτσι απλά για την ιστορία. Η αντιπάθειά μου προς τον Κριστιάνο Ρονάλντο είναι τέτοια, που δεν θα μπορούσα να υποστηρίζω επ’ουδενί την ομάδα του. Αλλά εντάξει, αν σκεφτούμε ότι χάσαμε δύο πέναλτι, το λες και δίκαιο που δεν κρατήσαμε στα χέρια το κύπελλο.

Hey, miss Dj.

Α, και τώρα που είπα κύπελλο, την επομένη του αγώνα μας πήγαν μία μίνι κρουαζιέρα να χαζέψουμε λίγο πιο περιφερειακά την ομορφιά του νησιού και να παρτάρουμε δίχως αύριο. Μεσούσης της διαδρομής, προσγειώθηκε στο καραβάκι μας αυτό που βλέπεις στην φωτογραφία.

Και κάτι ντου από ιπτάμενους τρελούς τύπους που πετούσαν με τη δύναμη του νερού, σαν άλλος Κάπτεν Πλάνετ.

Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τη Heineken που μου έδωσε την ευκαιρία να υποστηρίξω την άλλοτε υπόθεσή μου (πλέον πεποίθηση) ότι οποιαδήποτε σύγκριση Ιμπίτσας και Μυκόνου είναι τουλάχιστον άστοχη. Ναι πράγματι, στην Ίμπιζα ξέρουν πώς να διασκεδάζουν. Και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά δεν μπορώ να μην χαϊδέψω και τα δικά μας τα αυτιά και να πω ότι η Μύκονος από άποψης ομορφιάς είναι πραγματικά πανέμορφη. Τελεία και παύλα.

Και συνεχίζω το πρόγραμμά μου, με ένα τελευταίο και μεγάλο πάρτι. Αυτή τη φορά στο Pacha ένα από τα πιο παλιά και πιο γνωστά κλαμπ του νησιού. Ήταν πραγματικά τεράστιο και έπαιζε ο Solomun. Σε περίπτωση που ακούς τέτοια μουσική, τότε καταλαβαίνεις πόσο καλό ήταν το gig που πετύχαμε.

Τόσο οι νικητές του διαγωνισμού της Heineken όσο και εμείς οι υπόλοιποι κοινοί τυχεροί θνητοί, λίγες (ελάχιστες για την ακρίβεια) ώρες αργότερα πετούσαμε πίσω στην Ελλάδα με το χαμόγελο του κουρασμένου αλλά τόσο καλοπερασμένου (δεν υπάρχει καν αυτή η λέξη αλλά αυτή ήθελα να βάλω) σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Και του transit στη Ζυρίχη.

Και cheers.

*Περισσότερα στο #championthematch