Στη μάχη του ζεϊμπέκικου για φέτος ο Γιώργος Μαζωνάκης είναι ο μεγάλος νικητής

Αυτό το καλοκαίρι είναι ένα καλοκαίρι περίεργο. Και αυτό βγαίνει με κάποιον τρόπο και στο λαϊκό τραγούδι. Πρώτα ήταν το ‘Αθήνα μου’ του Κωνσταντίνου Αργυρού που ήταν μια προσπάθεια ζεϊμπέκικου με αναφορές κιόλας στην παλιά Αθήνα και στον Τσιτσάνη. Είχαμε γράψει και εδώ πολύ νωρίς. Οφειλώ να ομολογήσω ότι δεν με ξετρέλανε αλλά εντάξει. Ξέρετε τι λένε για τα γούστα. Όπως ξαναείπα ούτως ή άλλως τα ακούσματά μου είναι διαφορετικά.

Πριν λίγες μέρες έπεσε σχεδόν τυχαία στην αντίληψη μου ένα δεύτερο ζεϊμπέκικο. Πάλι με -μουσικές αυτη τη φορά- αναφορές στο παλιό λαϊκό τραγούδι, το ‘Ώρες Μικρές’ του Γιώργου Μαζωνάκη. Πρόκειται για κομμάτι που βγήκε από πέρσι και συμπεριλαμβανόταν στο άλμπουμ ‘Αγάπη Σημαίνει’. Με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι στη σύνθεση της μουσικής το μπουζούκι είναι στο κέντρο. Χωρίς τίποτα περιττό γύρω γύρω. Πράγμα που είναι το αιώνιο παράπονό μου από τα σύγχρονα λαϊκά τραγούδια. Mε κέρδισαν επίσης οι βαριοί στίχοι.

Τον Ιούλιο, λοιπόν, βγήκε και το πολυαναμενόμενο videoclip. Ο συνδυασμός του Μαζωνάκη με το ασπρόμαυρο φίλτρο και στίχους όπως “Αφού θεός που συγχωρεί δεν λέγομαι, να καίγεσαι όπως καίγομαι” που είναι στίχος από βαρύ λαϊκό άλλης δεκαετίας είναι φανταστικός. Ελπίζω πραγματικά να συνεχίσει ο Μαζωνάκης σε αυτόν τον δρόμο. Για τον ίδιο λόγο που έκανε όλη αυτή την καριέρα. Γιατί κάνει πράγματα που του ταιριάζουν πάρα πολύ αλλά ταυτόχρονα δεν του ταιριάζουν και καθόλου.