Στο φινάλε του ‘Sherlock’ ο Hannibal συναντά το ‘Crystal Maze’

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι το ‘Crystal Maze’ θα επιστρέψει στις οθόνες μας προς το τέλος του 2017 με μια νέα σεζόν 20 επεισοδίων και παρουσιαστή τον Richard Ayoade, ο οποίος έχει κάνει σινεμά που μου αρέσει, τηλεόραση που μου αρέσει, και σάτιρα που μου αρέσει οπότε νιώθω πως πρόκειται για τέλειο ταίριασμα. Το ‘Crystal Maze’ είναι ένα από τα θρυλικά τηλεπαιχνίδια που όσο παλιώνουν τόσο περισσότερο μοιάζουν με κάτι που ονειρευτήκαμε γιατί απλά αποκλείεται να είχε υπάρξει κάτι τόσο κουλ στην τηλεόραση τόσο παλιά.

Φυσικά το θυμάστε. Παραπάνω από τηλεπαιχνίδι, παραπάνω από ριάλιτι, ήταν βασικά μια περιπέτεια. Διαγωνιζόμενοι περνούσαν από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από ζώνη σε ζώνη (των αζτέκων μακράν η καλύτερη, όπως συμβαίνει και με τις αντίστοιχες ζώνες στις διάφορες Disneyland φυσικά) αντιμετωπίζοντας μικρο-δοκιμασίες των 2-3 λεπτών.

Το φινάλε του ‘Sherlock’ ήταν το πιο εντυπωσιακό πρόμο που θα μπορούσε να έχει γίνει για το revival του παιχνιδιού, γιατί ειλικρινά στο δεύτερο μισό του επεισοδίου δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από αυτό. (Αυτό και το ‘Batman’ του ‘66, αλλά θα επανέλθω σε αυτό.) Εδώ η ομάδα των διαγωνιζόμενων ήταν ο Sherlock, o John κι ο Mycroft, ενώ τον παρουσιαστή Richard O’Brien έπαιζαν εναλλάξ η πάρα πολύ καλή Sian Brooke (η Eurus δηλαδή, που τους καθοδηγούσε από πρόκληση σε πρόκληση) και ο Andrew Scott (που πολύ το διασκεδάζει ως μεταθανάτιος Moriarty) που έκανε αυτό το τέλειο πράγμα που έκανε κι ο O’Brien όταν παρουσίαζε το ‘Crystal Maze’ που μιλούσε στην κάμερα κι ήταν εριστικός κι έλεγε “χα! Δε θα τα καταφέρει, καλύτερα να βάζαμε τη Glenn Close να διαγωνιστεί” ή, εν προκειμένω, “τικ τοκ τικ τοκ ΤΣΑΦ ΤΣΟΥΥΥΥΥΦ”.

Οι δοκιμασίες αντί για λαβυρίνθους με καθρέφτες και επιδέξιο περπάτημα πάνω σε βρεγμένες δοκούς, είχαν να κάνουν με φέρετρα και μίνι ντετέκτιβ έρευνες, σαν αυτά τα mini games που είχε το Wii που έπρεπε να κάνεις ένα πράγμα για δυο λεπτάκια μόνο που εδώ μετά αντί να κάτσεις στον καναπέ και να πάρεις μια χούφτα πατατάκια, έβλεπες αθώους να κρέμονται με σκοινιά πάνω από το γκρεμό.

Το οποίο με φέρνει στην άλλη σύνδεση που έκανα προηγουμένως, αλλά όχι ακόμα, γιατί πρώτα θέλω να προσπαθήσω να πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Λοιπόν, θυμάστε που το προηγούμενο επεισόδιο (πολύ καλό) τελείωσε με τη Eurus να πυροβολά τον John; Άκυρο τελικά γιατί ήταν απλά ηρεμιστικό, οπότε τώρα βλέπουμε τον Mycroft να τον κυνηγάνε κλόουν και να σταματά να μονομαχήσει με έναν με ένα σπαθί-ομπρέλα. Τελικά όλα αυτά επίσης μπλόφα είναι, επειδή τα έχουν στήσει ο Sherlock με τον Watson ώστε ο Mycroft να τρομάξει και να ομολογήσει την ύπαρξη της Eurus. Την επόμενη φορά που μάθω ένα μυστικό, αντί να πάνω να αντιμετωπίσω το άτομο που μου το έκρυβε, θα στήσω περίπλοκες παγίδες α λα ‘The Game’ του Fincher στο σπίτι του/της για να το ομολογήσει τρέχοντας να ξεφύγει. Υγιέστατο.

Αυτή η σεκάνς μας προϊδέασε για το επίπεδο παράνοιας του υπόλοιπου επεισοδίου. Αυτό ήταν το λογικό κομμάτι.

Η τριάδα τελοσπάντων ενώνεται, τα λέει ωραία και καλά, και τελικά τη γλιτώνει από μια βόμβα που σκάει στο διαμέρισμα, που είχε βάλει εκεί η Eurus κάπου ανάμεσα στις βολτούλες για νυχτερινό βρώμικο με τον Sherlock και τα sessions της με τον John. Μετά την ανασυγκρότηση ταξιδεύουν στο Raft, ή όπως λένε εδώ τη φυλακή για τους supervillains που είναι ανοιχτά από το Ryker’s στο σύμπαν της Marvel. Εκεί, μαθαίνουμε, είναι κρατούμε από μικρή ηλικία η Eurus, εκτός από όταν έχει όρεξη για βόλτες και νυχτερινό βρώμικο, οπότε πετάγεται στη Baker Street κι επιστρέφει μετά.

Η Eurus είναι εγκληματική ιδιοφυία που μπορεί να προβλέψει τρομοκρατικές ενέργειες μετά από σύντομες συνεδρίες με την Clarice 2 λεπτά στο twitter. Μέτρια δουλειά κάνει πάντως γιατί ο Trump εξελέγη παρόλαυτά. Τελοσπάντων, η ουσία είναι ότι ζητά ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες της κι ένα από αυτά είναι ένα πεντάλεπτο στα κρυφά με τον Moriarty, κάτι που μας οδηγεί σε μια από τις πιο κουλ σεκάνς του επεισοδίου, με έναν ολοζώντανο Moriarty να προσγειώνεται στις εγκαταστάσεις γεμάτος πόζα και υφάκι, προτού το επεισόδιο casually αποκαλύψει πως είμαστε 5 χρόνια πριν. Μοφατότατο.

Μοφατότατο επίσης είναι και το άλλο εύρημα που διατρέχει το επεισόδιο, με ένα μικρό κοριτσάκι σε ένα αεροπλάνο που κινδυνεύει να συντριβεί την ώρα που όλοι οι συνεπιβάτες (κι ο πιλότος) είναι νεκροί ή τελοσπάντων δεν έχουν τις αισθήσεις τους. Διαμέσου του επεισοδίου το κοριτσάκι μιλάει με τον Sherlock δίνοντάς του στοιχεία ως προς το πού βρίσκεται. Για όποιον έχει δει ένα τσικ παραπάνω Moffat είναι πασιφανές από την πρώτη κιόλας σκηνή του επεισοδίου (όταν το κοριτσάκι μιλά στο τηλέφωνο με τον Moriarty που της/μας λέει “ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ”) πως το κοριτσάκι αυτό δεν είναι πραγματικό ή τελοσπάντων πως αποτελεί κάποια έκφραση ενός άλλου χαρακτήρα, δηλαδή της Eurus. (Το ίδιο ακριβώς πράγμα είχε κάνει ο Moff και στο ‘Silence in the Library’ από το ‘Doctor Who’.)

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το recap μας για το επεισόδιο του Steven Moffat, ‘The Lying Detective’

Άπαξ και νιώσεις πως αυτό το κοριτσάκι στο αεροπλάνο δεν είναι τρομερά κυριολεκτικό, κάπως μια δραματική ένταση αφαιρείται λίγο από τα όσα συμβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν πράγματα που όντως διακινδυνεύονται, και είναι εντελώς ακραίο να το καταλαβαίνω εγώ κι όχι ο Sherlock. Από την άλλη και στο ‘Crystal Maze’ πάντα χάλια δώρα έδιναν (βάψιμο για δύο, εκδρομή με άλογα στα Καμμένα Βούρλα και κάτι τέτοια) οπότε σαν πνευματικό ριμέικ είναι συνεπές. Σημασία δεν έχει ο τελικό στόχος, παρά μόνο τα αινίγματα. ΟΚ.

Μην τα πολυλογούμε, γρήγορα διαπιστώνουμε πως οι τρελοί έχουν καταλάβει το άσυλο και η Eurus έχει μετατρέψει τη φυλακή σε ένα μεγάλο maze γεμάτο αινίγματα και challenges που έχει σχεδιάσει/προβλέψει για τον Sherlock. Υπό την απειλή του ‘ένα αεροπλάνο με ένα το κοριτσάκι μέσα θα συντριβούν και δε ξέρουμε πού, ΕΚΤΟΣ αν περάσεις όλα τα εμπόδια που σου βάζω’, η Eurus στέλνει την τριπλέτα ηρώων σε ένα εξωφρενικό σετ αποστολών, όλες μέσα σε μικρά δωμάτια αινιγμάτων. Την ώρα που συμβαίνει αυτό ο Moriarty εμφανίζεται στις διάφορες οθόνες ως ενοχλητικός μεταθανάτιος υποβολέας για κανέναν απολύτως λόγο πέραν του ότι οι σεναριογράφοι είχαν τηζάρει την επιστροφή του και τώρα πρέπει να τον έχουμε μες στη μούρη μας να γίνεται ανεξάντλητα ενοχλητικός δίχως την παραμικρή ουσία.

(Σκέφτομαι να απομονώσω κλιπάκια του και να τα κάνω ringtone για το ξυπνητήρι του κινητού μου. Τικ τοκ τικ τοκ ΤΣΑΦ ΤΣΟΥΥΥΥΥΦ. Θα επανέλθω με βιντεάκι.)

Οι προκλήσεις που βάζει η Eurus στο Team Sherlock συμπεριλαμβάνουν τη μαντεψιά ενός whodunnit βάσει φωτογραφιών, ένα ηθικό δίλημμα ενεργού ή παθητικού φόνου, την σωστή εκτίμηση του σε ποια ανήκει ένα άδειο φέρετρο, την αποκωδικοποίηση κειμένων σε ταφόπλακες βάσει ενός κώδικα που προέρχεται από ένα παλιό τραγούδι, και την εύρεση ενός κρυστάλλου ύστερα από μπουσούλημα σε ένα λαβύρινθο με καθρέφτες.

Στο σημείο αυτό πλέον μιλάμε για high camp αλλά παιγμένο με απόλυτη σοβαρότητα, το οποίο με ζόρισε, το ομολογώ. Όταν η Eurus με μια κίνηση των χεριών απελευθέρωσε τους τρεις ύποπτους μια υπόθεσης ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, σχεδόν περίμενα να δω τον Joker της εποχή του ‘Batman ‘66’ (ή έστω τον Riddler του Joel Schumacher) να κρατούν ανάποδα από δυο λίμνες με πιράνχα τον Robin και την Barbara προκαλώντας τον Batman να προλάβει να σώσει μόνο έναν από τους δύο.

(Αυτό -χωρίς τα πιράνχα- συνέβη στο Batman του Nolan βέβαια, αλλά μην τον πιάσω κι αυτόν τώρα γιατί δε θα τελειώσουμε σήμερα.)

O Sherlock τα λύνει όλα εκτός από το τελευταίο δωμάτιο, όπου η Eurus του ζητά να σκοτώσει τον John ή τον Mycroft, κι ο Mycroft (όντως ο μόνος συμπαθής χαρακτήρας από τους τρεις κεντρικούς της σειράς) επιχειρεί να θυσιαστεί κάνοντάς το εύκολο για τον Sherlock να τον σκοτώσει. Ο Sherlock λύνει το δίλημμα στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του, κάτι που πιάνει τη Eurus απροετοίμαστη επειδή μπορεί να προβλέπει τρομοκρατικές επιθέσεις κοιτώντας σε tweets αλλά ακόμα κι αυτή δε θα φανταζόταν ποτέ πως ο Sherlock θα κατάφερνε να νιώσει σαν άνθρωπος.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

6 ρόλοι του Hugh Laurie που τον κάνουν τον ιδανικό κακό

Τους κοιμίζει όλους τελοσπάντων και όταν ξυπνάνε βρισκόμαστε στο Musgrave, όπου ο Sherlock έρχεται αντιμέτωπος με παιδικά τραύματα τόσο βαθιά τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να μη θυμάται την ύπαρξη της Eurus αλλά και να αντικαταστήσει την ανάμνηση του καλύτερού του παιδικού φίλου με έναν σκύλο που ποτέ δεν είχε. Ο σκύλος ήταν στην πραγματικότητα ο Victor Trevor, τα κόκαλα του οποίου βρίσκει ο Watson που είναι πεταμένος σε ένα πηγάδι. Η Eurus το είχε κάνει αυτό επειδή δε την αγαπούσαν, εξ ου και η απειλή εδώ λήγει έξαφνα όταν ο Sherlock καταλαβαίνει πως το κοριτσάκι στο αεροπλάνο είναι κάποια συναισθηματική προβολή της αδερφής του που ζητάει βοήθεια ή αγάπη ή κάτι τελοσπάντων. Τη βρίσκει, την αγκαλιάζει και μετά παίζουν παρέα βιολί όταν επιστρέφει στο κελί της.

Υπάρχει τρόπος να γίνουν όλα αυτά όμως εδώ γράφονται με απίστευτα βιαστικό και συμπυκνωμένο τρόπο. Μόνο η τελευταία αυτή πράξη θα ήθελε χώρο ενός επεισοδίου για να αναπνεύσει, κι εδώ γίνονται όλα (αποκαλύψεις, φλάσμπακ, επίλυση του μυστηρίου, δραματική λύση του arc) μέσα σε 5-6 λεπτά. Αντίστοιχο πρόβλημα μπουκώματος είχε και το πρώτο επεισόδιο της σεζόν, κάτι που με κάνει να θυμάμαι το πόσο αφ’υψηλού κοιτούσαν οι δημιουργοί της σειράς το ‘Elementary’ με τα πολλά του τα επεισόδια, σκεπτόμενος πόσο πολύ η φετινή σεζόν του ‘Sherlock’ πραγματικά είχε ανάγκη μερικά ακόμα.

Ναι χαλάρωσε λίγο

Η 4η σεζόν αναλώθηκε σε εξωφρενικές μάχες πρακτικά υπερηρώων (κάποιοι εξ αυτών νεκροί) θυσιάζοντας στην πορεία την ίδια την καρδιά της σειράς, δηλαδή το process του Sherlock στην διαλεύκανση υποθέσεων (δεν υπήρχαν υποθέσεις σε αυτή τη σεζόν, δεν χωρούσαν πουθενά). Το ‘Final Problem’ ήταν, σε αυτό το πλαίσιο, ένα τρομερά διασκεδαστικό επεισόδιο- αρκεί να μην πολυσκάς με τα ξεκινήματα της σειράς. (Αν δεν είναι ήδη σαφές από όλες τις αναφορές και τους παραλληλισμούς, το καταδιασκέδασα βλέποντάς το, απλά με έναν “α ΟΚ, τώρα γίνεται κι αυτό δηλαδή αχα μμ-χμ, ΟΚ” τρόπο.)

Στο τέλος του επεισοδίου, και της σεζόν (και ίσως και της σειράς), η Mary έχει στείλει άλλο ένα DVD από τον παράδεισο, όπου προτρέπει ξανά τους δύο κεντρικούς ήρωες να τα βρουν μεταξύ τους και να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι έκαναν τόσο καιρό, να ζουν τις περιπέτειές τους δηλαδή. Είναι μια καλή νότα πάνω στην οποία όντως θα μπορούσε να τελειώσει η σειρά, με τον John να έχει καταφέρει να χαρίσει στον Sherlock την απόλυτη συγχώρεση και τον Sherlock να έχει μάθει να αποδέχεται τη συναισθηματική εμπλοκή του με ορισμένους ανθρώπους που αγαπά, καθώς το τελικό μοντάζ υπονοεί πως βρίσκονται πολλές ακόμα ιστορίες στο μέλλον τους, με πολύ πιο back to basics ύφος.

Είναι καλό κλείσιμο, γιατί αν η σειρά επιστρέψει (και ειλικρινά πιστεύω πως δεν θα επιστρέψει, ως τώρα αυτό είναι το όλο vibe) τότε με βάση το πώς έχουν ενταθεί τα πάντα στο πέρασμα των ως τώρα σεζόν, θα είναι σχεδόν αδύνατον για τους Moffat και Gatiss να γράψουν βασικές ντετέκτιβ ιστορίες σαν των 2 πρώτων κύκλων. Σε μια υποθετική 5η σεζόν ο Sherlock πιθανότατα θα κάνει team-up με την Eurus και τα αδέρφια Winchester για να πολεμήσουν τον Διάβολο. (Ο Mycroft θα τους κοιτάει υποτιμητικά από το γραφείο του.)

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλες οι σειρές του CW που άρχισαν και τελείωσαν όσο παίζεται το ‘Supernatural’

Τελοσπάντων, η σειρά τελειώνει με ένα freeze frame του Batman Holmes και του Robin Watson καθώς κυριολεκτικά τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλον προς μια νέα υπόθεση.

Freeze frame! Πού είναι ο Leslie Nielsen όταν τον χρειάζεσαι.

Κατά τα άλλα, ο Moffat είπε στο Entertainment Weekly πως “είναι οπωσδήποτε η πρώτη φορά που τελειώνουμε μια σεζόν σκεπτόμενοι, ‘αν δεν επιστρέψουμε, είμαστε εντάξει’.” Κι επίσης πως:

Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να επιστρέψουμε πίσω ώστε να αναφερθούμε σε αυτό. Το οποίο είναι πολύ καλό για εμάς. Επειδή αν επιστρέψουμε, μπορούμε απλά να αρχίσουμε με ένα χτύπημα στην πόρτα και έναν νέο πελάτη, και μπορούν να πάνε και να ερευνήσουν.

Το εύχομαι!

Τώρα, για επόμενη σεζόν ‘Sherlock’ δε ξέρω, πάντως το νέο ‘Crystal Maze’ το περιμένω σα να μην υπάρχει αύριο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το καστ και οι δημιουργοί του ‘Sherlock’ μας μιλούν για την 4η σεζόν