Στο Limetown, οι κραυγές δεν θα σε αφήσουν να κοιμηθείς

Παρότι φανατικός των audio books, την εμμονή με τα podcasts δεν την καταλαβαίνω. Ειδικά με όσα έχουν να κάνουν με αληθινά εγκλήματα. Οπότε δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω ούτε λέξη από το ομώνυμο bestseller podcast πριν παρακολουθήσω τα πρώτα επεισόδια από την τηλεοπτική μεταφορά του στο Facebook Watch.

Αν και το Limetown, η μυστική δηλαδή αυτή κοινότητα τοπ νευροεπιστημόνων που δεν ξέρουμε πάνω σε τι ακριβώς πειραματίζονταν και γιατί μαζεύτηκαν όλοι μαζί, δεν είναι πραγματική ιστορία. Έχεις απλώς την αίσθηση ότι είναι. Τόσο εμείς όσο και η ίδια η Jessica η οποία, όταν πρωτάκουσε το θέμα, πίστεψε ότι πρόκειται για κάτι που όντως συνέβη και εκείνη απλώς, στην εποχή μας που η μια είδηση ‘θάβει’ την άλλη σε dt χρόνο, δεν πήρε χαμπάρι.

Κάτι (βλέπε η O.G. άγνοια που λέγαμε) που πρακτικά σημαίνει ότι, στην αρχή, απορείς λιγουλάκι με την ιδιαίτερη έμφαση που δίνεται στον ήχο εδώ. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια είναι ραδιοφωνική ρεπόρτερ ή ότι της αρέσει να ηχογραφεί τα πάντα όλα (συμπεριλαμβανομένου τον εαυτό της να κάνει σεξ με την γειτόνισσα). Αλλά στο ότι στο Limetown o ήχος είναι που τελικά σε τρομάζει περισσότερο από όλα. Ο ήχος του παρελθόντος. Ο ήχος του παρόντος. Οι κραυγές που ακούς. Και, κυρίως, εκείνες που δεν ακούς.

Πρόκειται για μια σειρά που έχει τόσο δυνατό διπλό ‘κράχτη’ (το concept που θυμίζει Wayward Pines και το γεγονός ότι είναι το folllow up της Biel μετά το Sinner που την έχρισε υποψήφια για Έμμυ) που είναι αδύνατον να την αγνοήσεις.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, καθώς τα επεισόδια προχωρούν, δεν είσαι σίγουρος αν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί όντως θέλεις να φτάσεις στο τέλος του δρόμου, θέλεις να μάθεις γιατί εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί (συμπεριλαμβανομένου του θείου της του Stanley Tucci-το κίνητρό της δηλαδή για την εμμονή της), θέλεις να καταλάβεις (SPOILER ALERT) τι κρύβεται στις υπόγειες σπηλιές, γιατί σταύρωσαν και έκαψαν ζωντανό τον ιδρυτή της κοινότητας και γιατί τα pet γουρούνια είχαν τόσο τραγική μοίρα. Αλλά στο βάθος του μυαλού σου έχεις την υποψία ότι ο λόγος θα καταλήξει να είναι γελοίος, ευτελής, κατασκευασμένος, μη πιστευτός. Ότι θα σε προδώσουν οι δημιουργοί της, όπως προδόθηκες αντίστοιχα στο παρελθόν.

Αυτό που τελικά είναι και το μεγάλο στοίχημα κάθε σχετικής σειράς. Στο τέλος είναι που ξυρίζουν εδώ το γαμπρό. Μέχρι τότε, αν το concept είναι αρκούντως πιασάρικο (εσένα κοιτάζω Leftovers) είμαστε ικανοί να τους συγχωρήσουμε τα πάντα. Μετά, όμως, η οργή μας είναι αμείλικτη και ότι προηγήθηκε στην τηλεοπτική μας σχέση μπαίνει ξανά υπό το μικροσκόπιο.

Ενώ, συγκεκριμένα για το -ραγδαία ανερχόμενο- υποείδος των podcasts που γίνονται σειρές (βλέπε Homecoming με την Julia Roberts) υπάρχει και ένας επιπρόσθετος βαθμός δυσκολίας που έγκειται στο να μεταφέρεις αποτελεσματικά στο οπτικό πεδιό κάτι που πριν λειτουργούσε μια χαρά μόνο ακουστικά. Κάτι που το Limetown επιτυγχάνει μεν, όχι σε απόλυτο βαθμό δε. Αν και το γεγονός ότι η πόλη των επιστημόνων δείχνει μια χαρά κανονική, την κάνει να μοιάζει ακόμη πιο τρομακτική.

Στο τέλος της ημέρας το Limetown είναι μια σειρά που αυτή τη στιγμή ξεχωρίζει εξαιτίας της σταυρας (βλέπε σταρ + αύρας) της Biel, του ταλέντου του Tucci και της ποιότητας του πρωτογενούς υλικού. Αν, ωστόσο, στην πορεία συνεχίσει να το ακολουθεί πιστά, χωρίς να μας δείξει το κάτι παραπάνω, θα δυσκολευτούμε να την ‘ακούσουμε’ πραγματικά με την πάρτη του.

—-

Και τώρα, πάμε μια βόλτα στο 1999 με το διαχρονικό twist της “Έκτης Αίσθησης”. Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας για το θρυλικό σινεμά του 1999, δες το νέο μας επεισόδιο POP για τις Δύσκολες Ώρες, με καλεσμένη τη Μίνα Μπιράκου.