Στο Σινέ Θησείον δεν παίζει ρόλο η ταινία

Από τις πλέον συνήθεις απαντήσεις που θα σου δώσει κάποιος όταν τον ρωτήσεις για το Σινέ Θησείον, είναι ότι «είναι το καλύτερο σινεμά στον κόσμο». Επειδή του είπε κάποιος ότι έμαθε από κάποιον άλλον ότι έγραψαν έτσι οι New York Times ή είπε έτσι το CNN για τον κινηματογράφο που δεσπόζει εδώ και πολλές δεκαετίας στην οδό Αποστόλου Παύλου. Και πράγματι έχουνε γράψει τέτοια κολακευτικά σχόλια πολλοί κολοσσοί του εξωτερικού.

Πάνω από όλα όμως σε αυτόν τον κινηματογράφο δεν μετράνε τα βραβεία και οι έπαινοι. Δεν μετράνε τα χίλια αφιερώματα από τα ξένα μέσα. Δεν μετράει καν οι ταινίες που προσβάλλονται. Μετρά αυτή η αίσθηση που σου αφήνει.

Μόνο έτσι (ελαφρο)λυρικά μπορείς να αντιμετωπίσεις μια βραδιά στο Σινέ Θησείον. Δεν αξίζει καν να μπεις στη διαδικασία ούτε να τον συγκρίνεις με άλλους θερινούς κινηματογράφους ούτε να σκεφτείς ότι θα πας εκεί για να δεις μία καινούρια ταινία.

Από τα δεκάδες άτομα που θα δεις έξω από την πόρτα του στις 8:40 κάθε βράδυ, ξέρεις ότι οι περισσότεροι έχουν πάρει το κορίτσι τους από το χέρι και έχουν έρθει να περάσουν απλά ένα όμορφο βράδυ, όχι απαραίτητα να δουν μία ταινία.

Μου έχει τύχει πολλές φορές να κατέβω στο Θησείο και να πάρω εισιτήριο χωρίς καν να ξέρω ποια ταινία προβάλλεται στην οθόνη. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου αν στην οθόνη θα εμφανιστεί μετά από 10 λεπτά ο Johnny Depp ή η Jacqueline Bisset, ο James Dean ή η Scarlett Johansson. Αν και να παραδεχτώ ότι χάρηκα πολύ που είδα Albert Finney και Audrey Hepburn στο Two for the road τις προάλλες εκεί.

Στο Σινέ Θησείον πηγαίνω για αυτή τη Θέα στο βράχο της Ακρόπολης

Αυτή τη θέα που με κάνει κάθε φορά να πηγαίνω να κάθομαι όσο πιο πίσω και δεξιά γίνεται. Για να έχω την καλύτερη οπτική. Για να χαζεύω τα ζευγάρια που αγκαλιάζονται στα πιο μπροστά καθίσματα. Για να βλέπω τις αντιδράσεις εκείνων που έρχονται για πρώτη φορά στο Σινέ Θησείον και χαζοχαμογελάνε κάτω από τον Αθηναϊκό ουρανό, με τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου να τους μπερδεύει τις αισθήσεις.

Στο Σινέ Θησείον πάω για τη ρετρό αίσθηση

Και δεν χρειάζεσαι τις φωτογραφίες και τα αφισάκια για να μπεις στο κλίμα. Καθήμενος στην (πολύ βολική να τα λέμε κι αυτά) πλαστική καρέκλα του κινηματογράφου, θα μπορούσες να είσαι πράγματι σε μία άλλη εποχή και ο Marlon Brando να κάνει πρεμιέρα.

Στο Σινέ Θησείον πάω για αυτό το κυλικείο

Για το οποίο θα πήγαινα μέχρι το Θησείο ακόμα κι αν δεν έπαιζε καμία ταινία, ακόμα κι αν ήταν σκεπασμένος ο βράχος της Ακρόπολης. Για το γεγονός ότι εκεί μέσα μπορείς να βρεις ό,τι ζητήσεις, από ποτό μέχρι ξηροκάρπι, κάτω από τις παλιές κάμερες και τις μηχανές προβολής. (Σόρρυ για την κουνημένη φωτό).

Για αυτό το φανταστικό γλυκό βύσσινο και τη βυσσινάδα που φτιάχνουν, αναγκάζοντας κάθε τουρίστα που δοκιμάζει να θέλει να ζήσει αιώνια στην Αθήνα.

Για αυτή την τυρόπιτα (την τελευταία πρόλαβα εκείνο το βράδυ) με την φανταστικά αλμυρή και ενδιαφέρουσα ζύμη και το τυρί να είναι ιδανικά ρευστό.

Στο Σινέ Θησείον πάω για να θυμηθώ ότι μένω σε μια όμορφη πόλη.