Στο ‘True Detective’ όλοι παραδίδονται στα βασικά τους ένστικτα

Η μοίρα ενός κεντρικού χαρακτήρα αποκαλύπτεται από το ξεκίνημα του επεισοδίου και στη συνέχεια όλοι λίγο-πολύ αναγκάζονται να πετάξουν από πάνω τους τις μάσκες που φορούν, καθώς η έρευνα για την δολοφονία του Μπεν Κάσπερ βαθαίνει και αρχίζει να εμπλέκει κόσμο που δε θέλει να είναι μπλεγμένος.

Πάμε να τα δούμε όλα, με spoilers για το επεισόδιο “Maybe Tomorrow”.

***

Στο τραγούδι τίτλων αρχής, o Λέοναρντ Κοέν τραγουδά “the war was lost / the treaty signed” και υπό μία έννοια αυτή η σεζόν καθώς αρχίζει να σχηματίζεται σε κάτι πιο σαφές, μοιάζει να αποτελεί μια μάχη χαλασμένων ηρώων απέναντι στα βασικά τους ένστικτα, ένας πόλεμος που σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να χάνεται.

Σίγουρα στην περίπτωση του Φρανκ Σέμιον πάντως. Ο πρώην μαφιόζος, νυ νόμιμος επιχειρηματίας που υποδύεται ο Βινς Βον φαίνεται να εξελίσσεται στην καρδιά της σεζόν, όπως εξάλλου έχουμε πει και τις προηγούμενες βδομάδες όταν και διαρκώς έκλεβε την παράσταση. Ξέρεις έτσι κι αλλιώς πως αν μια νουάρ ιστορία ξεκινά με έναν μπλεγμένο παράνομο που τονίζει σε όλους γύρω του πώς έχει πλέον τα χέρια του καθαρά, πως η ιστορία δε θα αργήσει να του βάψει ξανά τα χέρια με αίμα, δε θα αργήσει να γεμίσει ξανά τις τσέπες του με παράνομο χρήμα.

Το άγχος των περιστάσεων περιβάλει τον Φρανκ τόσο που στην πρώτη σκηνή του στο επεισόδιο τον βλέπουμε να μη μπορεί να αποδόσει καθώς προσπαθούν με τη γυναίκα του για εξωσωματική εγκυμοσύνη. Ο Πιζολάτο, ματσό συγγραφέας ματσό αντρών σε ματσό ιστορίες, μας έχει δώσει ήδη δύο προβληματικούς ήρωες με προβληματική απόδοση το οποίο είναι λιγουλάκι αστείο και όχι με τον ιδανικό τρόπο, αλλά τελοσπάντων, πάμε παρακάτω όπου βρίσκεται το ζουμί. Ο αγχωμένος Φρανκ λοιπόν, με τα χρήματά του χαμένα κατόπιν της εξαφάνισης Κάσπερ, προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί, μπαίνοντας ξανά σε συμφωνίες με παλιούς συνεταίρους του, όπως τον φιλαράκο από την κατασκευαστική τον οποίον απειλεί πως θέλει 25% μηνιαία παράδοση, “αλλιώς!!!”. Φρανκ, καημένε Φρανκ, just when you think you’re out, they pull you back in.

Το ζωνάρι σφίγγει κι άλλο όταν ο Όσιπ αποχωρεί από τη συμφωνία και ο Σταν βρίσκεται κι εκείνος νεκρός με την ίδια τεχνική με τον Κάσπερ. Ο Φρανκ προφανώς τα ψιλοχάνει σε εκείνο το σημείο θεωρώντας πως κάποιος τον έχει στοχοποιήσει θέλοντας να καταστρέψει αυτόν και τις εμπορικές του συμφωνίες. Βρίσκει κι άλλους παλιούς του συνεργάτες σε ένα κλαμπ, απαιτώντας από αυτούς να τον βοηθήσουν να λύσει το μυστήριο. Όταν ένας από αυτούς είναι σε φάση “λολ έλα γέρο έφευγες” είναι προφανές τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ο τύπος ήταν αγενής σε καρτουνίστικο βαθμό, εκεί μόνο ώστε να ωθήσει τον Φρανκ στο επόμενό του αυτό βήμα, να πάρει δηλαδή την κατάσταση στα χέρια του, παίζοντας ξύλο μαζί του, διαλύοντάς τον, και βγάζοντάς του τα χρυσά του δόντια με μια πρόχειρη τανάλια που είχε στην τσέπη του ο μπράβος του. Υποθέτω πως τώρα θα τον πάρουν λίγο πιο σοβαρά τον Σέμιον ξανά, αλλά το κόστος είναι πως ο ίδιος ο Σέμιον γίνεται πάλι αυτό που είχε καταφέρει να σταματήσει να είναι. Treaty signed.

Μπαίνοντας στο κλαμπ ο Φρανκ τρακάρει τον Πολ, ο οποίος δίνει τη δική του μάχη με αυτό που κρύβει μέσα του. Όπως είχε υπονοηθεί ειδικά στο 2ο επεισόδιο, ο Πολ ξεκάθαρα δε θέλει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως είναι γκέι. (Είχε υπονοηθεί σε βαθμό που μια φίλη μου έγραψε μετά το recap της περασμένης βδομάδας “μα γιατί δεν έγραψες ότι ο χαρακτήρας του Τιμ Ρίγκινς είναι γκέι!”) Ο Πολ γενικά δεν πολυγουστάρει όταν κόσμος των ρωτάει λεπτομέρειες για την προσωπική του ζωή: Απορρίπτει την ερώτηση της Άνι προτού εκείνη την θέσει (και τελικά εκείνη ρωτάει κάτι άλλο) και φυσικά νιώθει άβολα όταν ένας παλιός του φίλος με τον οποίο βγαίνει, θέλει να ξέρει αν έκανε όντως αυτό που τον κατηγορεί η κοπέλα από το πρώτο επεισόδιο.

Καθώς φεύγουν από το στάδιο με τον κολλητό, ο οποίος έχει πιει και λιγάκι παραπάνω, εκείνος πετάει την βομβίτσα, για “εκείνες τις τρεις μέρες” και “δε μπορείς να το αρνείσαι”. Φυσικά ο Πολ δεν αντιδρά πολύ καλά σε αυτό, σπρώχνοντάς τον κάτω και αποχωρώντας από τον χώρο με ταχύ βηματισμό. Επειδή όμως φυσικά θα συνέβαινε αυτό, δυο σκηνές μετά θα χρειαστεί τη βοήθεια ενός γκέι συνοδού για να εισχωρήσει στο κλαμπ του Σάντος. Ο Πολ προσπαθεί να συγκεντρώσει πληροφορίες για τον Κάσπερ ρωτώντας τους συνοδούς εκεί, ξεπερνώντας γρήγορα την εμφανή του αμηχανία της αρχικής συνάντησης, όταν πρακτικά κάνει ό,τι μπορεί για να μην κοιτάει καν τον συνοδό.

Νωρίτερα, μαζί με την Άνι έχουν κάνει μια πρόοδο στην υπόθεση που κανείς ανώτερος δε μοιάζει να πολυεπιθυμεί. Πηγαίνουν στην έπαυλη του δημάρχου Σασάνι, ο οποίος μένει όχι στο Βίντσι αλλά στο Μπελ Αιρ. (Μην ξεχνάμε, το Βίντσι επιβιώνει ως κυρίως τεράστιο διεφθαρμένο εργοτάξιο, και έχει στην πραγματικότητα τόσο λίγους κατοίκους που ούτε καν ο δήμαρχός του δε μένει εκεί.) Εκεί βρίσκουν την νεαρή γυναίκα του και τον γιο του, ο οποίος ξεφουρνίζει μια σειρά από διαφορετικές προφορές τις οποίες χρησιμοποιεί στη δουλειά του ως διοργανωτής διαφόρων ειδών events, και υπογραμμίζοντας έτσι ακόμη περισσότερο το ενωτικό αυτό μοτίβο περί προσποίησης και αληθινής ταυτότητας κρυμμένης κάτω από μπόλικη προσποίηση.

Όπως είναι προφανές, ο Σασάνι είναι έξαλλος με το γεγονός πως η Άνι κι ο Πολ έκαναν τη σύνδεση της υπόθεσης Κάσπερ με αυτόν. (Κάτι που συνέβη λόγω πολλών τηλεφωνημάτων από τη διεύθυνση που βρήκε ο Ρέι από τον Φρανκ, στην έπαυλη του δημάρχου.) Απαιτεί από τον Ρέι να βρει έναν άλλο ύποπτο και να φορτώσει τσάκα-τσάκα το όλο πράγμα επάνω του, “βρες έναν νταβατζή” του λέει, έξαλλος, φωνάζοντας, βρίζοντας, κατηγορώντας. “Αυτός είναι ο καλύτερός σου άντρας;;;” ρωτάει αλαφιασμένος τον αρχηγό της αστυνομίας.

Δεν τον παρεξηγώ, κι εγώ το ίδιο θα ρωτούσα για τον Ρέι, ο οποίος ξεκάθαρα δεν περνάει τις καλύτερες στιγμές του. Α, ναι, ο Ρέι, ο οποίος φυσικά και επιβίωσε του σοκαριστικού cliffhanger του προηγούμενου επεισοδίου. Οι σφαίρες ήταν πλαστικές, και ο λόγος που συνέβη αυτό που συνέβη, ήταν μάλλον επειδή ο Birdman ήθελε να πάρει από εκείνο το σπίτι τον σκληρό δίσκο με το δε-θέλω-να-ξέρω-καν ερωτικό του, εικάζω, περιεχόμενο. Το επεισόδιο μάλιστα ανοίγει με μια ξεδιάντροπα Λιντσεϊκής σύλληψης και αίσθησης σκηνή, με τον Ρέι στο γνωστό του μπαρ αλλά τώρα ως προσωρινό καθαρτήριο, διερωτώμενος τι κάνει εκεί ενώ ένας ψεύτικος Έλβις τραγουδά Μπέτι Μίντλερ στο background.

(Σκηνοθέτης εδώ είναι ο Δανός ντοκιμαντερίστας Γιάνους Μετζ Πέντερσεν, ο οποίος παίρνει τη σκυτάλη από τον Τζάστιν Λιν, διατηρεί όλη την αισθητική γραμμή και το ρυθμό του, αλλά μοιάζει σε πολλές σκηνές να διαθέτει μια πιο προσγειωμένη γραφή, που δεν ταιριάζει απαραιτήτως με αυτό που προσπαθεί να κάνει εδώ ο Πιζολάτο.)

Ο Ρέι αφού λοιπόν ξυπνάει, διαπιστώνοντας πως έχει κατουρηθεί πάνω του (καλημέρα σας), έχει στη διάρκεια του επεισοδίου δυο συναντήσεις με μέλη της οικογένειάς του που σίγουρα τον ταρακουνούν και, σε συνδυασμό με το σοκ του ψευτοθανάτου του, αναρωτιέμαι αν θα τον σοκάρουν αρκετά ώστε να επιστρέψει κι αυτός ενστικτωδώς σε αυτό που κρύβει κάτω από το περίβλημά του, το περίβλημά του που τον χαρακτηρίζει χρόνια τώρα, από τότε που έμπλεξε με τον Σέμιον.

Πρώτα επισκέπτεται τον πατέρα του, επειδή μετά τον Φρανκ και την ιστορία του από το προηγούμενο επεισόδιο, τον Πολ με την τρομακτική μητέρα του, και την Άνι με τον χίπη πατέρα της, προφανώς το κουαρτέτο έπρεπε να ολοκληρωθεί κάπως με έναν ακόμα πατέρα-τέρας. Ο πατέρας του Ρέι είναι κι αυτός πρώην μπάτσος, αλκοολικός και κυρίως, πώς μου είστε, τι μου κάνετε, ένα τσιιιικ ρατσιστής, αναπολώντας τις μέρες που η χώρα ανήκε στους λευκούς, όχι σαν σήμερα με αυτές τις πολιτικές ορθότητες.

Αργότερα, τον Ρέι επισκέπτεται η πρώην γυναίκα του, εν μέρει μετανιωμένη για όσα του φόρτωσε (όχι αδίκως) στο προηγούμενο. Δεν θα κάνει όσα του είπε, επειδή, του αποκαλύπτει, ήρθαν και τις έκαναν κάποιες ερωτήσεις και τελοσπάντων το κλου είναι ότι η πολιτεία κάνει έρευνες για τον Ρέι, που δεν είναι ο πιο καθαρός μπάτσος του κόσμου, άρα πρόβλημα. Του προσφέρει 10,000 δολάρια για να μην συνεχίσει να διεκδικεί την κηδεμονία του γιου του, αλλά το κάνει με έναν τρόπο που μοιάζει λιγότερο προσβλητικός από ό,τι ακούγεται. Δε ξέρω, ίσως να μου φάνηκε, επειδή προήλθε από την Άμπιγκεϊλ Σπένσερ.

Ο Ρέι, που μπορεί ή και μπορεί να μην είχε σε αυτό το επεισόδιο τη στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με τις αμαρτίες του και αποφασίζει να αλλάξει τον εαυτό του, μπλέκεται μαζί με την Άνι σε ένα κυνηγητό στο τέλος του επεισοδίου, όταν ένας μασκοφόρος άγνωστος πυρπολεί το αυτοκίνητό τους και τρέχει να ξεφύγει.

(Πριν οδηγηθούν εκεί, η έρευνα τους έχει φέρει στα γυρίσματα μιας τύπου “Mad Max” μετα-αποκαλυπτικής ταινίας εκδίκησης, την οποία ο Πιζολάτο ακατανόητα λοιδωρεί. Δεν ξέρω αν έχει απωθημένα από τον Τζορτζ Μίλερ ή αν προσπαθεί να κοροϊδέψει κάτι, αλλά το timing είναι τουλάχιστον ατυχές, γιατί το “Fury Road” είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Με κανάν υπερήρωα δε μπορούσε να το ρίξει στο δούλεμα; Επίσης περίεργη φάλτσα νότα: Ο σκηνοθέτης της ταινίας, στην οποία ο Κάσπερ είχε credit παραγωγού, είναι βασικά ο Κάρι Φουκουνάγκα, με το κοτσιδάκι του και με τα απ’όλα του, ο σκηνοθέτης δηλαδή της 1ης σεζόν της σειράς με τον οποίο ο Πιζολάτο δεν τα πήγαινε καθόλου καλά και είχαν μπόλικες κόντρες. Κρίμα που νιώθει την ανάγκη να πετάει σποντίτσες μέσα από τη σειρά του για έναν συνεργάτη-MVP της σειράς. Υπό μία έννοια, είναι σαν κι ο Πιζολάτο να υποκύπτει έτσι σε ένα βασικό του ένστικτο, υπακούοντας ατυχώς στο μοτίβο του επεισοδίου.)

Ή Άνι κι ο Ρέι κυνηγούν τον μασκοφόρο σε μια πού δυνατή σκηνή καταδίωξης, που καταλήγει σε έναν αυτοκινητόδρομο όπου ο τραυματίας Ρέι σώζει τη ζωή της Άνι, τραβώντας τη από το δρόμο την ώρα που μια νταλίκα παρά λίγο να την κάνει χαλκομανία. Σε μια απίστευτη επίδειξη αγαρμποσύνης, η αντίδραση του Ρέι στην ευχαριστία της Άνι είναι είναι βασικά “ναι, δεν κάνει τίποτα, απλά ξερωγώ πες μου τι παίζει με την εσωτερική έρευνα, ποιος με ψάχνει;” Dude, περίμενε έστω να σηκωθούμε όρθιοι, είμαστε κυριολεκτικά ακόμα καθισμένοι στην άσφαλτο.

Αλλά ασχέτως της λεπτομέρειας αυτής, αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον το πρώτο, άτσαλο έστω, βήμα στο να έρθουν πιο κοντά Άνι και Ρέι. Αναρωτιέμαι αν η συνεργασία του θα είναι η σωτηρία ή η καταστροφή και των δύο. Αναρωτιέμαι γενικότερα αν αυτή η επίγεια Καλιφορνέζικη κόλαση του Βίντσι μπορεί να κρύβει σωτηρία για οποιονδήποτε από τους κεντρικούς ήρωες, τώρα ειδικά που έχουν αρχίσει να φανερώνουν κομμάτια του αληθινού εαυτού τους. Ένα μυστήριο ισάξιο του ποιος έκαψε τα μάτια του Κάσπερ.