Στον καναπέ με τον Tony

Έναν χρόνο πριν κλείσει η χιλιετηρίδα, και συγκεκριμένα στις 10 Ιανουαρίου του 1999, προβλήθηκε από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο HBO το πρώτο επεισόδιο της σειράς που έφερε τον τίτλο The Sopranos. Ένα αφηγηματικό έπος δηλαδή που εξιστορεί τις μικροαστικές (;) περιπέτειες ενός ιταλικής καταγωγής μαφιόζου και της οικογένειας του στο Νιου Τζέρσεϊ. Τώρα, μιλώντας επί προσωπικού, δύο πράγματα συνιστούν πάγια πεποίθησή μου πια: πως αν το The Sopranos ήταν μυθιστόρημα θα ανήκε στο Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα αλλά μιας και είναι τηλεοπτική σειρά αποτελεί χωρίς περιστροφές την καλύτερη σειρά που παρακολούθησα ποτέ.

Ενώ ο πρωταγωνιστής, ο James Gandolfini που έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιουνίου του 2013, έχω την αίσθηση πως από ένα σημείο και μετά απλά δεν υποδύεται. Αντίθετα, είναι ο Tony Soprano.

Αυτός ο γοητευτικός μέσα στα χιλιάδες αντιπαθητικά του στοιχεία άνθρωπος. Αυτός ο γιγαντώδης μαφιόζος που κλαίγεται συχνά-πυκνά σαν κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο στην αδρά αμειβόμενη ψυχολόγο του.

Αυτός ο τύπος που κάθεται σούζα στη γυναίκα του ενώ το προηγούμενο βράδυ κυλιόταν στα κρεβάτια του πληρωμένου έρωτα, έπινε ποτά και πιθανόν έστελνε κάποιον στον άλλο κόσμο για ασήμαντες, πραγματικά ασήμαντες αφορμές.

Αυτός ο γλυκανάλατος μπαμπάκας που μπορεί να κάνει χίλιες δυο βρωμοδουλειές αλλά μεταμορφώνεται σε ροτβάιλερ αν πειράξουν την κορούλα του. Αυτός ο άντρας που τρώει βιαστικά ό,τι βρει μπροστά του αλλά μια αποτυχία του γιου του μπορεί να του κόψει με τη μία την όρεξη για άλλο ένα σάντουιτς με gabagool, provolone και vinegar peppers.

Εκείνος ο άντρας που τα κανονίζει όλα: πληρώνει τους λογαριασμούς του, λύνει όλα τα προβλήματα, βοηθάει φίλους, αγοράζει δώρα σε γυναίκα και παιδιά, «κανονίζει» τους εχθρούς του, άλλε φορές κινείται στις σκιές και άλλες φορές εξεγείρεται με τον πιο πρωτόγονο τρόπο.

Λίγο ως πολύ η εικόνα του «μπαμπά» μας δηλαδή όπως οι περισσότεροι την είχαμε πριν ωριμάσουμε. Η εικόνα ενός υπερπροστατευτικού υπερήρωα χωρίς φανταχτερή στολή.

Ακριβώς αυτό είναι και το μεγάλο σημείο τομής που χάραξε η εποποιία των Sopranos με μπροστάρη τον James Gandolfini. Ένα κτήμα ες αεί για την αμερικανική -και όχι μόνο- τηλεόραση. Διότι, μετά από λίγα επεισόδια αντιλαμβανόσουν πως η καταπληκτικά κινηματογραφημένη μαφιόζικη μυθολογία έπαιζε ελάχιστο ρόλο στη σειρά. Το ίδιο και η εγκληματική βία, οι απόλυτα πειστικές σκηνές πυροβολισμών αλλά και οι συχνές εκρήξεις γεμάτες ξύλο και θανατερές ατάκες/κατάρες των πρωταγωνιστών.

Γιατί, στο τέλος της μέρας, ο Tony Soprano μάς μοιάζει πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχθούμε. Είναι ένας μεσογειακός γιος μπλεγμένος σε ένα τρελό αμερικανικό όνειρο. Και όσα λεφτά/όσες γυναίκες/ όσο φαγητό/ όση εξουσία και να αποκτήσει, δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από τους ιστούς της μάνας του που τον κρατάνε δεμένο σε μια θανατερή γη όμοια με δολοφονική μήτρα.

Γιατί εκείνη μπορεί ακόμη και ανήμπορη, ακόμα και από το κρεβάτι του νοσοκομείου, να του κάνει τη ζωή κόλαση. Ένα βλέμμα της αρκεί για να του κλέψει τη ζωή – σαν κάποιο μυθολογικό τέρας που σε πετρώνει με το βλέμμα του.

Διότι, τελικά, αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη θα πρέπει να παραδεχτούμε το αδιανόητο: το γεγονός ότι φοβόμαστε περισσότερο την εξουσία που ασκεί η μάνα του Tony Soprano στον γιο της, παρά τον ίδιο τον γιο της· τον πιο αληθινό αλλά και πιο τρομακτικό μαφιόζο που έχουμε δει ποτέ σε μικρή και μεγάλη οθόνη.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στις 18 Σεπτεμβρίου του 2023 από τον Γιώργο Ρομπόλα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ