12 πράγματα που λατρέψαμε στο Stranger Things και 4 που θα αλλάζαμε
- 9 ΙΟΥΛ 2019
Το ‘Stranger Things’ έσκασε αναπάντεχα τον Ιούλιο του 2016, έπιασε το πνεύμα των καιρών πριν αναγγείλει άθελά του την ‘80s φρενίτιδα που θα ακολουθούσε, και έγινε το πιο αναγνωρίσιμο brand του Netflix σε όλο τον πλανήτη.
Οι αδερφοί Duffer που το δημιούργησαν θα ήθελαν ιδανικά να το τελειώσουν με μια 4η σεζόν, όμως εμείς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να περιμένουμε το τέλος.
Μετά από μια διετή σχεδόν αναμονή, η 3η σεζόν είναι εδώ και χρίζει ανάλυσης. Παρακάτω ακολουθούν spoilers:
ΛΑΤΡΕΨΑΜΕ:
ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
Το ‘Stranger Things’ δεν ήταν ποτέ τόσο τρομακτικό όσο του έχει καταλογιστεί. Ακόμη δεν είναι. Πέρα όμως από το σοκαριστικό κατά τόπους gore που είδαμε στην 3η σεζόν και τα ανατριχιαστικά ηχητικά εφέ που το συνόδευαν, ο τρόμος του ενέδωσε για πρώτη φορά τόσο έντονα στον μεταφορικό προσανατολισμό που πάντα μπορεί να έχει ως είδος. Οι κακοί ήταν κάποτε τα τέρατα από κάποια άλλη διάσταση. Πλέον έχουν ανθρώπινη μορφή, είναι ξένοι στο ίδιο τους το σώμα. Στην ίδια σεζόν που οι περισσότεροι χαρακτήρες αναγκάζονται να μεγαλώσουν απότομα και να διαχειριστούν την αλλαγή, η ανάγνωση αυτή είναι εκεί κι ας μην είναι το ‘Stranger Things’ η σειρά που θα την επεξεργαστεί σε τεράστιο βάθος.
ΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πια ότι η σειρά, παρότι έχει αποκτήσει ανταγωνισμό από την αναβίωση του coming of age στο σινεμά, είναι η ιστορία ενηλικίωσης της γενιάς του. Παιδιά, έφηβοι, νεαροί ενήλικες και μεγαλύτεροι που έχουν πια αντιληφθεί ότι η ενηλικίωση είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ που ολοκληρώνεται λίγο αφού πατήσεις τα 18, βλέπουν τη μικρή συμμορία του Hawkins να βάζει ύψος και ορμόνες και να μην ξέρει τι να τα κάνει.
Ο Will και ο Dustin θέλουν να επανέλθουν στην κανονικότητα της παρέας τους. Ο Mike θέλει να αποφύγει τα μεγάλα λόγια «που λένε οι μεγάλοι». Η Eleven προσπαθεί να βρει τη φωνή της με τη βοήθεια ενός νέου στιλ, αλλά δεν μπορεί πια να βασιστεί στις δυνάμεις της. Η Joyce και ο Hopper ακόμα, όταν πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους, είτε ως επίδοξο ζευγάρι είτε ως γονείς, τα θαλασσώνουν μπροστά στην ανατροπή της ρουτίνας τους.
Το καλοκαίρι του ‘Back to the Future’ έφερε τους χαρακτήρες μπροστά στο μέλλον τους, με όλο τον φόβο που μπορεί αυτό να τους ξυπνάει. Η αγαπημένη μου όμως πλευρά του χειρισμού της σειράς ως προς αυτό, είναι πως κανείς τους δεν παραδίδεται σε αυτόν ή στην απάθεια. Γιατί για το ‘Stranger Things’ τίποτα δεν είναι απίθανο. Ούτε η νίκη ενός Demogorgon, ούτε μια σχέση από απόσταση.
ΤΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ
Οι συνωμοσίες είναι αναπόσπαστο μέρος του DNA της σειράς. Από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια μέχρι μαγνητάκια που πέφτουν από το ψυγείο, αν είσαι κάτοικος του Hawkins και έχεις υπόνοιες για κάποια κυβερνητική ή άλλου τύπου πλεκτάνη, κατά πάσα πιθανότητα έχεις πέσει μέσα. Πλέον οι συνωμοσίες είναι μεγαλύτερες και βγαίνουν από τα σύνορα της Indiana (αν σου ξέφυγε η post-credits σκηνή του φινάλε, πάτα ξανά το play).
Θα μιλήσουμε παρακάτω για το κατά πόσο το show έδωσε επίπεδα στους big bad Σοβιετικούς του – και σίγουρα αξίζει και μια συζήτηση γύρω από την ισορροπία που μπορεί ή δεν μπορεί να υπάρξει σε μια δημιουργία που αγκαλιάζει τον καπιταλισμό όσο τον κρίνει – όμως η φετινή παράνοια της σειράς ήταν απολαυστική και, πότε δειλά, πότε πιο ανοιχτά, καθρέφτισε την ίδια την ταυτότητα της χώρας. Οι «Αμερικανοί ήρωες» όπως φαντάζεται ο Dustin ότι μπορούν να γίνουν όλοι τους αν υπερασπιστούν την ελευθερία που εκπροσωπεί η χώρα τους, γνωρίζουν πολύ καλά από δικά τους βιώματα, πως η ίδια αυτή χώρα μπορεί να γίνεται και καταστρεπτική.
ΤΟ ΠΙΟ ΣΙΝΕΜΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Το μεγαλύτερο μπάτζετ που είχαν οι Duffer μεταφράστηκε σε καλύτερα εφέ και εντυπωσιακά νέα σετ όπως το Starcourt Mall ή το φεστιβάλ της 4ης Ιουλίου που απέδωσαν τα μέγιστα όταν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθούν σε σεκάνς δράσης. Οι ίδιοι οι Duffer και o Shawn Levy που έχει και χρέη παραγωγού, όλοι τους σκηνοθέτες περισσότερων από ένα επεισόδιο στον 3ο κύκλο, έχουν περισσότερο αυτοπεποίθηση από ποτέ πίσω από την κάμερα. Τους συμπληρώνει η Uta Briesewitz με καταβολές στη δράση και το sci-fi όσο και στις κοινωνικές σειρές (Westworld, Altered Carbon, Black Sails, Jane the Virgin), με μια άναρχη, γεμάτη ενέργεια ματιά που κρατά ζωντανή την αγωνία.
ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ STARCOURT
Η νέα τοποθεσία του Hawkins έβγαλε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Το Starcourt Mall, μέσα, έξω και υπογείως, έγινε το τέλειο setting για την τέλεια μάχη. Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν η περιπέτεια συσσωρεύεται σε ένα συγκεκριμένο μέρος, είναι όμως και μεγάλο ρίσκο γιατί χρειάζεται φαντασία και εφευρετικότητα για να μη γίνει αφαίμαξη των δυνατοτήτων του. Το ‘Stranger Things’ σηκώνει ό,τι πέτρα βρίσκει και καταφέρνει να εστιάσει σε μικρές, απαραίτητες στιγμές που φέρνουν ξανά το κέντρο βάρους της σειράς εκεί που ανήκει – στους χαρακτήρες της.
ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ELEVEN
Η απώλεια των δυνάμεων της Eleven είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να της κάνει η σειρά. Προσωρινό δώρο είμαι σίγουρη, αλλά αναγκαίο. Η πιο επιτυχημένη δημιουργία χαρακτήρων με υπερδυνάμεις είναι αυτή που μπορεί να τους εξετάσει και χωρίς αυτές. Πολύ απλά γιατί ο χαρακτήρας θα πρέπει να είναι ενδιαφέρων ανεξάρτητα από εκείνες. Το είδαμε στο ‘Logan’ με τον Wolverine. Το είδαμε και στην πρώτη σεζόν του ‘Jessica Jones’ που μπορεί να μη στέρησε από την πρωταγωνίστριά του τις δυνάμεις της, όμως κι αν το έκανε δεν θα χρειαζόταν παρά να μεταβάλλει ελάχιστα πράγματα από την αφήγηση. Ο αυτοπροσδιορισμός της Eleven δεν χρειάζεται να ξεφορτωθεί για πάντα τις ικανότητές της, αλλά η μαγεία συνήθως συμβαίνει όταν βγαίνουμε από το στοιχείο μας. Ανυπομονώ για όσα θα ανακαλύψει για τον εαυτό της σ’ αυτό το ταξίδι και ξέρω ότι η επαναφορά τους θα έχει σπουδαιότερη αξία όταν τελικά έρθει.
ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ROBIN
Η σεξουαλικότητα της Robin μπορεί και να ήταν η αγαπημένη εξέλιξη της σεζόν για το Twitter. Η Maya Hawke και το εξαιρετικό της κωμικό timing ήταν άλλη μία απόδειξη μετά την προσθήκη της Max, ότι το ‘Stranger Things’ ξέρει να ενσωματώνει νέους χαρακτήρες. Το γεγονός ότι η Robin δεν θα λειτουργήσει ως love interest του Steve, παρά τις επιθυμίες του κοινού που ήθελε να τακτοποιηθεί επιτέλους ο fan-favourite του, θα βοηθήσει και τον ίδιο. Έχει επιτέλους μια φίλη στην ηλικία του που μπορεί να τον βοηθήσει να εξελιχθεί.
ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ
Αμφιταλαντεύθηκα μιας και το τραγούδι τράβηξε παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε και τελικά όντως ανέκοψε τη φόρα μιας έντονης σκηνής δράσης, όμως το ‘NeverEnding Story’, το τραγούδι που είπαν ο Dustin και η Suzie εν μέσω ανθρωποκυνηγητού, ανήκει στη λίστα με τα καλύτερα. Το κομμάτι προέρχεται από την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Michael Ende και, μέσα στον πανικό του Mind Flayer, ήταν μια ένεση αισιοδοξίας ενάντια στην παράδοση των όπλων. Ήταν ένα αναπάντεχο, πραγματικό μουσικό νούμερο που μοιάζει γεννημένο από τη σύγχρονη κωμωδία και όχι τη σίτκομ φύση του χιούμορ που συνήθως προτιμά η σειρά. Ακόμα κι αν σε κούρασε, νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το κενό βλέμμα του Hopper κατά τη διάρκειά του, αποζημιώνει.
ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΚΑΣΤ
Είναι το καλύτερο νεαρό καστ που δουλεύει αυτή τη στιγμή στο Χόλιγουντ. Απλά.
ΤΟΝ ALEXEI, ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΟΥΠΕΡΣΤΑΡ
Ο 3ος κύκλος μας σύστησε αρκετούς νέους χαρακτήρες – τη Robin της Maya Hawke, τον Δήμαρχο Kline του Cary Elwes, τον Terminator!Grigori του Andrey Ivchenko. Αν έπρεπε να διαλέξουμε όμως αγαπημένο φρέσκο πρόσωπο, θα πηγαίναμε με τον Dr. Alexei του Alec Utgoff. Ο Smirnoff όπως τον αποκαλούσε ο Hopper, ήταν αξιολάτρευτος και άξιζε καλύτερα. Όπως ας πούμε ένα ολόδικό του μηχάνημα για γρανίτες:
ΤΟ HEROES, ΞΑΝΑ
Η διασκευή του ‘Heroes’ από τον Peter Gabriel ακούστηκε για πρώτη φορά στη σειρά στο επεισόδιο ‘The Body’ της 1ης σεζόν,για να ντύσει μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές της. Το νεκρό σώμα του Will Byers ανασύρεται από τη λίμνη, ο Mike ξεσπά στην Eleven και η Joyce καταρρέει στην αγκαλιά του Jonathan. Τότε, το στοιχειωμένο κομμάτι ήθελε να φανταστούμε τους πρωταγωνιστές ως ήρωες που έπρεπε να αντέξουν στη δοκιμασία του θανάτου. Στις τελευταίες σκηνές του φετινού φινάλε, επιστρέφει για να τους φανταστούμε ως αληθινούς ήρωες που κοιτούν το μέλλον. Το ‘Heroes’ υμνεί τον θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος απέναντι στις δυσκολίες. Το ‘Stranger Things’ έχει μπόλικες απ’ αυτές.
ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ
10/10.
ΘΑ ΑΛΛΑΖΑΜΕ:
ΤΟΥΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ
Η σειρά δεν έχει παράδοση στους τρισδιάστατους κακούς. Ο Dr. Brenner ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα, αινιγματική φιγούρα, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Ο Billy απέκτησε φέτος την εξήγηση του κακοποιημένου παιδιού που έγινε bully και τελείωσε. Το Mind Flayer έχει και σκέψη και τους δικούς του σκοπούς, όμως γίνεται συναρπαστικό μόνο μέσα από την επιρροή του στους χαρακτήρες. Και έτσι όμως, όλοι οι παραπάνω έχουν κάποια, έστω μία διάσταση. Οι Σοβιετικοί δεν έχουν καμία. Γιατί ανοίγουν την πύλη στο Upside Down; Πώς νιώθουν γι’ αυτό; Τι σκέφτονται πέρα από το να γελούν χαιρέκακα; Ο Alexei είναι μονάχα ένας και δεν μπορεί να είναι αρκετός ως αντίβαρο. Με την εμβέλεια της ιστορίας ολοένα να μεγαλώνει, θα ήταν όμορφο να ωρίμαζε μαζί της και το αντίπαλο δέος.
ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΣΤ
Είπα λίγο νωρίτερα ότι το ‘Stranger Things’ τα πάει πολύ καλά σε γενικές γραμμές με την προσθήκη νέων χαρακτήρων. Το πρόβλημα είναι πως όταν το κάνει, κάποιοι από τους παλαιότερους μένουν πίσω για να πάρουν χαρτάκι. Οι μουσικές καρέκλες είναι φυσιολογικές σε ένα καστ σαν κι αυτό, όμως ο τρόπος που υποπλοκές ξεκινούν και εγκαταλείπονται είναι άχαρος. Ακόμη και σε ομαδικές σκηνές, οι Duffer φαίνονται να ξεχνούν ποια πρόσωπα συνδέονται περισσότερο με ποια ή ποια κενά έχουν μείνει στην επικοινωνία τους. Ο Mike και η Nancy, ας πούμε, είναι αδέρφια, αλλά δεν θα το ήξερες αν παρακολουθούσες αυτή τη σεζόν. Ο Will έχει το βάσανό του, αλλά κι αυτό εξαφανίζεται μέχρι κάποια σύντομη αναφορά στις τελευταίες του σκηνές. Ο Lucas είναι παντού παρών, όμως λειτουργεί κυρίως ως χείρα βοηθείας για τους φίλους του και την τελική μάχη. Το ίδιο συνέβη και με τον Jonathan που ξεχωρίζει ειδικά στις σκηνές του ως αδελφός και γιος, αλλά εδώ είναι σχεδόν εντελώς δορυφόρος της Nancy.
ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ
Ένας τρόπος που βρήκαν οι Duffer για να δώσουν χρόνο στον καθένα ξεχωριστά, ήταν να χωρίσουν το καστ σε υποομάδες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκαναν. Υπήρξε μέθοδος από την 1η κιόλας σεζόν και το είδαμε εκτεταμένα και στη 2η. Ως τώρα είχε λειτουργήσει περισσότερο απ’ ότι είχε αποτύχει, κυρίως γιατί και για τους χαρακτήρες και για τους θεατές, η απώλεια διάφορων δυναμικών στις παρέες του Hawkins είχε κάνει την επιστροφή τους δυνατότερη. Έχουν περάσει δύο χρόνια απ’ όταν είδα το reunion του Mike με την Eleven και ακόμα να συνέλθω. Ο λόγος που η 3η σεζόν απογοητεύει σ’ αυτό το μέρος, είναι ότι ο χωρισμός τραβάει πολύ και δεν ισορροπείται επαρκώς από κάποια ενδιάμεση διάδραση ή αναφορές στις σχέσεις των ανθρώπων.
Θα εξηγήσουμε γιατί συνέβη αυτό αμέσως τώρα:
ΤΗΝ ΠΛΟΚΗ, ΠΛΟΚΗ, ΠΛΟΚΗ
Το ‘Stranger Things’ είναι η επιτομή ενός streaming show. Είναι μια οκτάωρη ταινία που έχει φτιαχτεί για να τη δεις μονορούφι. Επειδή όμως αυτό έχουν κάνει πρακτικά οι Duffer είναι σειρά, αυτό σημαίνει ότι κάποιες πληροφορίες που θα τις λάβει αργότερα κάποιος χαρακτήρας, εσύ τις έχει ήδη ψιλιαστεί από νωρίς και περιμένεις και αυτόν και τους υπόλοιπους να φτάσουν στο ίδιο σημείο μαζί σου. Αυτό κάποτε συμβαίνει με πολύ αργούς ρυθμούς και άλλοτε αστραπιαία. Το πιο βασικό στοιχείο που εξισορροπεί μια τέτοια κατάσταση συνήθως – και το ‘Stranger Things’ το έχει κάνει φανταστικά στο παρελθόν – είναι το ανθρώπινο. Το εύρος στην πλοκή της 3ης σεζόν όμως, υπερκάλυψε σε σημαντικό βαθμό τους διαλόγους που πάντα μας έλεγαν κάτι παραπάνω για τους ίδιους. Τους βλέπουμε να κυνηγούν, να τρέχουν, να επιβιώνουν, να εξιχνιάζουν, να ενημερώνονται, να προστατεύουν. Σπανίως να μιλούν μεταξύ τους απλά για να το κάνουν.
Σε συνδυασμό με τις λιγότερες αλλά εκτενέστερης διάρκειας ‘80s αναφορές, το σύμπαν της σειράς μοιάζει λιγότερο χειροπιαστό. Το ‘Stranger Things’ δεν ήταν ποτέ σειρά για το πώς ζούσαν στα ‘80s. Ήταν σειρά για το πώς βλέπαμε τα ‘80s μέσα από τις ταινίες της δεκαετίας. Όταν μειώνεις τον ανθρώπινο πυρήνα και αφιερώνεις μεγάλο μέρος του screentime σου σε throwbacks, η προσέγγιση γίνεται πιο καρτποσταλική.
Στα χέρια των Duffer βέβαια, τουλάχιστον πάντα διασκεδαστική.
ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ: