Stranger Things: 6 πράγματα που λατρέψαμε και 6 που θα αλλάζαμε
- 7 ΙΟΥΝ 2022
Η απάντηση παρά τα όσα του ψεγάδια – και φέτος μαζεύτηκαν πολλά – είναι ένα ηχηρό ναι. Υπάρχει, βέβαια, μία εγγενής αίσθηση απώλειας που έρχεται πακέτο με την επιστροφή μας σε οτιδήποτε έχει μείνει ίδιο όταν εμείς έχουμε αλλάξει αμετάκλητα, όμως το Stranger Things έχει και αυτό αλλάξει. Πρακτικά αυτή δεν είναι η πρώτη σεζόν κατά την οποία η συμμορία αναγκάζεται να περιηγηθεί στις δοκιμασίες της εφηβείας, είναι η πρώτη όμως όπου μοιάζουν και ακούγονται αναμφισβήτητα σαν έφηβοι.
(Ένα παράπονο που βλέπω να έχει επικρατήσει είναι η προφανής αλλαγή στην εμφάνιση των αγοριών ενώ ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει εντός της σειράς είναι μόλις 3 μήνες, αλλά προσωπικά έχω γίνει μάρτυρας πολλαπλών μεταμορφώσεων συμμαθητών εν μέσω καλοκαιριού, οπότε δε θα βρεις κάτι τέτοιο στα δικά μου thumbs down).
Το πέρασμα των καλοκαιρινών διακοπών δίνει στους αδερφούς Duffer, τους δημιουργούς του Stranger Things, την ευκαιρία να αξιοποιήσουν ένα ολοκαίνουριο σκηνικό – το Λύκειο, που αντικαθιστά το Starcourt Mall στην εικονογραφία της δεκαετίας του ‘80 φέρνοντας στο προσκήνιο το fun αλλά και τα δεινά μίας ηλικίας που κανείς δεν τίμησε όσο ο John Hughes και που μόνο στην 1η σεζόν μέσω των περιπετειών της Nancy είχε αγγίξει η σειρά. Πιο σημαντικά ακόμη, η εφηβεία δένει πολύ καλά θεματικά με το συναισθηματικό βάρος που έχει εδώ ο τρόμος αλλά περισσότερα γι’ αυτό θα βρεις παρακάτω.
Εφόσον προσφερθεί το έδαφος review προτιμώ να κάνω αφότου η σεζόν ολοκληρωθεί, αλλά ας δούμε προς το παρόν τα υπέρ και τα κατά που εντοπίζουμε ως τώρα στο Volume 1 του Stranger Things, έχοντας πάντα υπόψη πως οι Duffers ξέρουν να κάνουν πολύ, πολύ καλά φινάλε.
Όπως φαντάζεσαι, ακολουθούν spoilers:
THUMBS UP:
Τρόμος με νόημα
Ο νέος Big Bad του Hawkins είναι ο Vecna, μία τεράστια αναβάθμιση σε σχέση με τους προκατόχους του, με κίνητρα και διάλογο που τα Demogorgons και το Mind Flayer δε μπορούσαν ποτέ να έχουν. Η παρουσία του ωθεί το Stranger Things σε έναν πιο απροκάλυπτα φρικτό τόνο, με στοιχειωμένα σπίτια και φαντάσματα να παίρνουν τη θέση των τρελών επιστημόνων, δίνοντας στη σειρά νέα πνοή με διπλό τρόπο – μία αναζωογονημένη αισθητική, παρέα με τις πυκνότερες θεματικές που τη συνοδεύουν.
Πέρα από την έντονη επιρροή που ασκεί εδώ το Nightmare on Elm Street – εικαστικά ο Vecna έχει εμπνευστεί και από τον Night King του Game of Thrones – με έναν κακό που χρησιμοποιεί το πνεύμα των χαρακτήρων για να τους δολοφονήσει και τα όνειρα ως εργαλείο προς αυτόν τον σκοπό, οι αναφορές περιέχουν Carrie, Halloween, Last House of the Left, Jaws, ακόμα και το Silence of the Lambs που χρονολογικά θα ερχόταν μετά τα 1980s, αλλά γιατί να του αντισταθούν; Οι σεκάνς, κιόλας, που εμπνέει η εμβληματική ταινία του Jonathan Demme είναι κάποιες από τις καλύτερες της φετινής σεζόν.
Αυτή, φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που το Stranger Things χρησιμοποιεί στοιχεία τρόμου. Η επίδραση του Stephen King ειδικά ήταν έκδηλη από την πρώτη σεζόν και γνωρίζω δύο, τουλάχιστον, άτομα που δεν προχώρησαν με τη σειρά μετά τον πιλότο επειδή η εισαγωγή της ήταν ήδη too much γι’ αυτά. Οι Duffers όμως πραγματικά αφοσιώνονται πλέον στο είδος και ρουφάνε ό,τι αυτό μπορεί να τους δώσει χωρίς να αλλάξει εντελώς το DNA του show τους.
Το Stranger Things 4 χρησιμοποιεί ως μούσα το Nightmare on Elm Street, ένα από τα πιο εμβληματικά κινηματογραφικά λουτρά αίματος των 1980s, επιστρατεύοντας ανατριχιαστικά οπτικά και ηχητικά εφέ που εμπλέκουν πλήρως τις αισθήσεις του θεατή και εντείνουν το γκροτέσκο. Η δέσμευση της σειράς στους επαναλαμβανόμενους ακρωτηριασμούς τη συνδέουν με την παράδοση των slashers αλλά και του body horror. Με εξαίρεση τα Scream που είναι μεν slashers αλλά έφτιαξαν τη δική τους σχολή σχολιασμού πάνω σε αυτά προσεγγίζοντας ακόμα και θεατές που δεν θέλουν καμία σχέση με τον τρόμο, τα slashers διατηρούν τη φήμη του απρόσιτου είδους για τους μη θαυμαστές του τρόμου.
Δομικά εκείνες οι ταινίες χαρακτηρίζονται συνήθως από συμπαγή τμήματα της εξέλιξης της ιστορίας που διακόπτονται επανειλημμένα από σκηνές όπου ο δολοφόνος θα σκοτώσει κάποιον από τους περιφερειακούς χαρακτήρες, ή και όποιους από τους κεντρικούς που δεν είναι το Final Girl. Το Stranger Things δεν είναι ξένο με τον θάνατο, για πρώτη φορά όμως δομεί την αφήγησή του γύρω από αυτό το σχήμα: ενσωματώνει τη φόρμουλα παρεμβάλλοντας τις δολοφονίες και τις απόπειρες στη συνολική αφήγηση. Δευτερεύοντες χαρακτήρες σκοτώνονται σε παρόμοιες σεκάνς θανάτου στα επεισόδια 1, 3 και 5, ενώ το τρίτο και το τέταρτο επεισόδιο αφιερώνονται στον παραλίγο θάνατο της Max (Sadie Sink).
Η αυξανόμενη φρίκη όμως ταιριάζει με τις θεματικές ανησυχίες της σειράς. Τα slashers των ‘80s ασχολούνταν περισσότερο με τις εφηβικές σχέσεις, ενώ το body horror αφορά την αμηχανία μας μπροστά στη σωματική ανατομία και την αλλαγή. Τα ατομικά συναισθηματικά τόξα των χαρακτήρων αυτή τη σεζόν χωράνε και στα δύο.
Η ένταση στις σχέσεις μεταξύ ορισμένων χαρακτήρων είναι διάχυτη. Ο Mike και η Eleven όπως και ο Jonathan με τη Nancy προσπαθούν να βρουν μία νέα μορφή σχέσης τώρα που η απόσταση τούς έχει δυσκολέψει, ενώ ο Will παλεύει να καταλάβει ποια είναι η σχέση του με τον κολλητό του πλέον (θα πρέπει να περιμένουμε το Volume 2 για επιβεβαίωση, ωστόσο το Stranger Things φαίνεται να αγκαλιάζει την πιθανότητα ο Will να είναι queer, όπως έχει υπονοήσει διάφορα νεύματα της σειράς από την 1η κιόλας σεζόν). Ο Lucas με τη Max βρίσκουν επίσης ξανά τον δρόμο τους ο ένας στον άλλον μετά από μία δραματική εκκίνηση, και η ατμόσφαιρα μεταξύ του Steve και της Nancy είναι ξανά ηλεκτρισμένη. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Eleven για αυτή τη σεζόν επικεντρώνεται στην αδυναμία της να αισθανθεί άνετα σε ένα σώμα που δεν έχει πλέον τις δυνάμεις του.
Πάνω ίσως απ’ όλα είναι το τραύμα των ηρώων ως βασικό όπλο του Vecna, μία υποκείμενη θεματική σε πολλές ταινίες τρόμου, από τα τελευταία Halloween και το It έως το συλλογικό τραύμα των Us και Get Out.
Ο Vecna και τα πρακτικά του εφέ
.
Η εισαγωγή του Vecna είναι η καλύτερη απόφαση που πήρε φέτος το Stranger Things.
Εκεί που το Mind Flayer αποτελούσε μία καθαρά σωματική απειλή, ο Vecna δρα πρώτα ψυχολογικά, στοιχειώνοντας τα όνειρα των θυμάτων του, προκαλώντας παραισθήσεις πριν αφαιρέσει τη ζωή τους. Η πιο αναγνωρίσιμη, ανθρωποειδής εμφάνισή του εντείνει τον τρόμο του, ακριβώς επειδή η φυσική του παρουσία είναι πιο απτή από τα τέρατα του παρελθόντος.
Αναπόσπαστο μέρος αυτής της επίδρασης είναι οπωσδήποτε η κατασκευή του κατά 95% με πρακτικά εφέ. Το μοναδικό CGI πάνω στον Vecna είναι τα κινούμενα “πλοκάμια” του και αυτό έχει τεράστια σημασία. Η παρουσία ενός ηθοποιού, το βάρος που έχουν τα γυμνά βήματά του πάνω σε τρεμάμενα ξύλινα πατώματα, οι αντιδράσεις που μπορεί να αποσπά από τους παρτενέρ του σε μία σκηνή, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα καλοφτιαγμένα μεν και σίγουρα πανάκριβα εφέ της μεταμόρφωσής του στο 7ο επεισόδιο ή, για παράδειγμα, με την κατεδάφιση αντικειμένων που συμβαίνουν γύρω από τη Max όταν προσπαθεί να δραπετεύσει από το μυαλό του, άψυχα και χωρίς να επηρεάζουν σε τίποτα την ηθοποιό που μοιάζει να τρέχει σε διάδρομο.
Το γεγονός ότι μπορείς να κατασκευάσεις κάτι με CGI δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις κιόλας, και ο Vecna είναι τρανή απόδειξη. Θα καλογεράσει κιόλας εκπληκτικά με την πάροδο των χρόνων, όπως οι δεινόσαυροι του Steven Spielberg στο Jurassic Park.
Dear Billy
Αναμφίβολα το highlight του Volume 1, ολόκληρη η σεκάνς του Dear Billy επεισοδίου, από την ανάγνωση του γράμματος της Max στον νεκρό αδερφό της, μέχρι τη διάσωσή της με το trick του Running Up That Hill, ήταν αυτό που το Stranger Things μάς έχει δείξει στο παρελθόν ότι ξέρει να κάνει πολύ καλά. Γι’ αυτό μας έλειψε τόσο φέτος στο σύνολο των 7 επεισοδίων που κυκλοφόρησαν (και σε μεγάλο βαθμό στο Stranger Things 3).
Το επεισόδιο είχε ρυθμό, πήρε τον χρόνο του με τον ψυχικό βηματισμό της ηρωίδας και δεν παρενέβη σε αυτόν παρά μόνο με τις απόλυτα απαραίτητες εξελίξεις της πλοκής, κεντρικές κιόλας για τη σωτηρία της. Το έχουμε δει στην αξέχαστη εύρεση του “πτώματος” του Will στην πρώτη σεζόν υπό τους ήχους του Heroes, στη θυσία του Bob στον δεύτερο κύκλο, στον συνδυασμό του CPR που έκανε ο Hopper στον Will με τα αντίστοιχα φλάσμπακ για την κόρη του, στην επιστροφή της Eleven στο Hawkins και το reunion της με τον Mike, στον “θάνατο” του Hopper (μέχρι τουλάχιστον να αποσυμπιεστούν τα πάντα στην after-credits σκηνή), ή ακόμα και σε πιο ελαφριές σκηνές όπως η απόρριψη και το κλάμα του Dustin στον σχολικό χορό μέχρι να του ζητήσει η Nancy να χορέψουν.
Βάσει ιστορικού δεν αμφιβάλλω ότι οι Duffers θα μας δώσουν ένα εκρηκτικό, χορταστικό φινάλε, αλλά ελπίζω η τελευταία τους σεζόν στο σύμπαν του Hawkins να έχει περισσότερες τέτοιες στιγμές χωρίς τη φασαρία που δέρνει τη σειρά τα τελευταία χρόνια.
Τα needle drops
Είναι γνωστό, η χρήση του Running Up That Hill από το Stranger Things οδήγησε στην εκτόξευση της Kate Bush στο streaming κατά 8.000% και έβαλε το κομμάτι στο Νο.8 των βρετανικών τσαρτ. Η ίδια η Bush έκανε μάλιστα μία από τις σπάνιες δημόσιες δηλώσεις της, γράφοντας στην ιστοσελίδα της πως «δίνεται μία εντελώς νέα πνοή ζωής [στο τραγούδι] από τους νεαρούς θαυμαστές που αγαπούν τόσο το σόου – το λατρεύω κι εγώ!».
Το Stranger Things 4 όμως ήταν γενικώς γεμάτο bangers από τα ‘80s και όχι μόνο. Ενδεικτικά: Detroit Rock City από Kiss. Wipe Out από The Surfaris. Rock Me Amadeus από Falco. You Spin Me Round (Like a Record) από Dead or Alive. Travelin’ Man από Ricky Nelson. Εννοείται California Dreamin’. Και το προσωπικό μου αγαπημένο, το Pass the Dutchie των Musical Youth, Νο.1 στο Ηνωμένο Βασίλειο το ‘82 και Top 10 στα τσαρτ της Βόρειας Αμερικής. Είμαι απλός άνθρωπος, ακούω στίχους όπως “How does it feel when you’ve got no food?” και πατάω play.
Ο Eddie Munson + ο Argyle
Μιλώντας για Pass the Dutchie, πόσο τέλειος ήταν ο Argyle; Και πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο χαρισματικός ο Eddie Munson όταν ο χαρακτήρας του φώναζε από μακριά “στερεότυπο”;
Οι δάφνες πρέπει σίγουρα να πάνε στους ηθοποιούς, Eduardo Franco και Joseph Quinn αντίστοιχα. Ο πρώτος είχε πέσει στην αντίληψή μου λόγω American Vandal και, πιο πρόσφατα, λόγω Booksmart. Ο δεύτερος έχει κάνει πέρασμα από το Game of Thrones και από κάμποσες βρετανικές παραγωγές.
Οι Duffers έχουν το κακό συνήθειο να εισάγουν νέους χαρακτήρες αφήνοντας όλο και λιγότερο χώρο για τους ορίτζιναλ, μετά αυτοί και οι σεναριογράφοι τούς γράφουν τόσο αξιολάτρευτα που τους ερωτεύονται κι αυτοί κι εμείς, και τελικά δεν κάνει καρδιά να τους ξεφορτωθούν. Η Max, η Robin, η Suzie, ο Murray, η Erica η αδελφή του Lucas, τώρα τούτοι – το καστ πρήζεται ολοένα και κάνει πραγματικό κακό στη σειρά, αλλά δεν είναι όλοι τους σε διαφορετικό βαθμό απολαυστικοί;
Satanic Panic
Ο James Dallas Egbert III ήταν ένα παιδί-θαύμα που άρχισε να σπουδάζει στο Michigan State University όταν ήταν 16 ετών. Στα 17 του έφυγε από τον κοιτώνα του τον Αύγουστο και πέρασε ένα μικρό χρονικό διάστημα στο υπόγειο σύστημα του πανεπιστημίου, σκεπτόμενος ίσως ότι θα πήγαινε εκεί να αυτοκτονήσει. Άφησε μάλιστα και σημείωμα, όμως τελικά ήρθε σε επαφή με τον William Dear, τον ιδιωτικό ντετέκτιβ που είχαν προσλάβει οι γονείς του. Επέστρεψε στο σπίτι του, αλλά έναν χρόνο μετά την αρχική του εξαφάνιση θα αφαιρούσε τη ζωή του.
Ο Egbert ήταν θαυμαστής του παιχνιδιού Dungeons & Dragons, γεγονός που είχε αναφερθεί ευρέως στην ειδησεογραφία γύρω από την εξαφάνιση και τον θάνατό του. Το 1984, ο ντετέκτιβ Dear έγραψε ένα βιβλίο, το The Dungeon Master: The Disappearance of James Dallas Egbert III, που ενίσχυε τη θεωρία ότι ο Egbert έπαιζε, ή τουλάχιστον σκόπευε να παίξει D&D, στις σήραγγες όπου είχε κρυφτεί. Ταυτόχρονα, άνθρωποι όπως η Pat Pulling που είχε και αυτή ζήσει την τραγική αυτοκτονία του γιου της, είχαν αποδώσει αυτούς τους θανάτους στη σχέση των νεκρών με το παιχνίδι. Στο μεταξύ το 1980, το βιβλίο Michelle Remembers, αφηγούταν την ιστορία της Michelle Smith, που ισχυριζόταν ότι θυμόταν να έχει βιώσει παιδική σεξουαλική κακοποίηση που περιελάμβανε σατανικές τελετουργίες, ενώ λίγο αργότερα, ένα νηπιαγωγείο στην περιοχή του Λος Άντζελες είχε γίνει το επίκεντρο καταγγελιών για τελετουργική σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από το προσωπικό.
Ήταν η τέλεια καταιγίδα για το Satanic Panic που κυρίευσε τις Ηνωμένες Πολιτείες για όλη τη δεκαετία του ‘80, μέχρι και τη δεκαετία του ‘90 και τη διαβόητη υπόθεση των West Memphis Three, τριών εφήβων που κατηγορήθηκαν άδικα για ανθρωποκτονία λόγω του goth τρόπου ζωής τους. Το Stranger Things υφαίνει τη συνθήκη αυτή στο σενάριό του μέσα από τον χαρακτήρα του Jason (Mason Dye), ενός θρήσκου jock που πιστεύει ότι οι δολοφονίες στο Hawkins διαπράττονται από ανθρώπους-δοχεία του Σατανά, και της παρέας του που πιστεύουν ότι το D&D είναι σατανικό και βλάσφημο.
Από τη μία πλευρά ο Jason και οι φίλοι του κλέβουν χρόνο που θα μπορούσε να αφιερωθεί σε άλλους, πιο ενδιαφέροντες ή αγαπητούς χαρακτήρες. Από την άλλη η σειρά ενσωματώνει ένα ξεχασμένο κοινωνικό στοιχείο της εποχής και υπονοεί πως το φινάλε της σεζόν θα δει το Hawkins να παραλογίζεται ενάντια στους αθώους παίκτες του παιχνιδιού. Ζώντας την περίοδο του QAnon και λοιπών συνομοσιών, πιστεύω πως αυτή η εξέλιξη είναι στα συν του Stranger Things 4.
THUMBS DOWN:
Το roll-out του Stranger Things 4
Οι Duffers συνειδητοποίησαν πως χρειάζονταν ένα ακόμη επεισόδιο όταν το Stranger Things 4 βρισκόταν ήδη σε παραγωγή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα δύο τελευταία επεισόδια της σεζόν να μην είναι ακόμα έτοιμα. Κυριολεκτικά δηλαδή, είναι ακόμα στο post-production.
Γιατί, λοιπόν, εφόσον η 1η Ιουλίου είναι η ημερομηνία όπου προφανώς τα πάντα θα ήταν έτοιμα, να μην κυκλοφορούσε τότε η σεζόν; Γιατί, θα μου πεις, υπάρχει το marketing και άλλοι προγραμματισμοί του Netflix. Ωραία τότε. Ακόμα καλύτερα: Γιατί να μη γίνουν εβδομαδιαίες κυκλοφορίες στο Netflix όπως κάνουν πλέον όλες οι υπόλοιπες πλατφόρμες; Έτσι η συζήτηση θα κρατούσε επί 1,5 μήνα και το hype γύρω από τη σειρά θα ήταν άνευ προηγουμένου. Ήδη το γεγονός ότι υπάρχει διάλειμμα έχει πολλαπλασιάσει την αρθρογραφία γύρω από τη σειρά και τις θεωρίες στα κοινωνικά δίκτυα για το τέλος της.
Η θυματοποίηση της Eleven
Το Stranger Things χρησιμοποιεί την Eleven για να αποκαλύψει σημαντικές λεπτομέρειες της πλοκής αντί να την αφήσει να εμπλακεί απευθείας στη δράση. Αντί να συνεργαστεί με τους φίλους της για την έρευνα του Vecna, πρέπει να ξαναβιώσει το παρελθόν της και να επανατραυματιστεί ώστε να προωθήσει την πλοκή. Παρά το γεγονός ότι πέρασε δύο σεζόν μαθαίνοντας τη σημασία του να έχει μία κανονική εφηβεία, η νέα σεζόν φαίνεται να τη θέλει όπως ήταν κάποτε: φοβισμένη, σχεδόν χωρίς λόγια ξανά, στο έλεος ισχυρών ανδρών.
Ναι, ωραία, είναι δική της η επιλογή της παραμονής, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ένα παιδί που πιστεύει ότι η πρόθυμη συνεργασία της με τον Owens και τον Brenner είναι φαινομενικά η μόνη επιλογή που έχει για να εξιλεώσει τον εαυτό της από αυτό που έχει εκλάβει ως δικό της έγκλημα. Παρότι περνάει το μεγαλύτερο μέρος αυτής της σεζόν παίρνοντας κυριολεκτικά πίσω τις δυνάμεις της, το να αναγκάζεται να επιστρέψει στα χέρια του κακοποιητή της για να το πετύχει απέχει πολύ από την ενδυνάμωση. Εύχομαι στο φινάλε να τα διαλύσει όλα και το Stranger Things 5 να της φερθεί όπως της αξίζει.
Από τη Ρωσία με αγάπη
Ο Hopper έπρεπε να είχε μείνει νεκρός. Δεν το λέω μόνο εγώ, το λέει και η Millie Bobby Brown.
Όταν ο Hopper φάνηκε να πεθαίνει στο τέλος του Stranger Things 3, η στιγμή φαινόταν σαν ευκαιρία για την ωρίμανση της σειράς. Ένα καθαρό, αγνό Mufasa moment. Οι πρωταγωνιστές του Stranger Things θα άφηναν πίσω τους νεανική αθωότητα και η σειρά θα το αντανακλούσε αυτό αρνούμενη να προστατεύσει τους fan favourites από τις συνέπειες των πράξεών τους. Η καθησυχαστική after-credits σκηνή ήταν απογοήτευση τότε, είναι και τώρα. Τίποτα από όσα συμβαίνουν στη ρωσική φυλακή όπου τον παρακολουθούμε να επιβιώνει δεν αποδεικνύεται τόσο συναρπαστικό όσο θα ήταν το να παρακολουθήσουμε τους δικούς του ανθρώπους να επεξεργάζονται την απώλεια τους.
Ωστόσο δε νομίζω πως αυτό ήταν ένα κόνσεπτ που δε θα μπορούσε να έχει διασωθεί με τίποτα. Θα μπορούσε. Το λάθος ήταν η απόφαση να συμπεριληφθεί σε κάθε, μα κάθε επεισόδιο της σεζόν. Υπάρχει μία πιο δεμένη εκδοχή αυτού που είδαμε, που δεν επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια μπουνιές-παραλίγο απόδραση-έξτρα μπουνιές-σκυθρωπός μονόλογος βήματα, ίσως ακόμα και ένα bottle επεισόδιο που θα αναπλήρωνε τον χαμένο χρόνο μας μαζί του. Η εισαγωγή και το φαινομενικό φινάλε της ιστορίας του στη ρωσική φυλακή ήταν ό,τι έπρεπε, γιατί να μην είχαμε εστιάσει σε αυτά σε συμπυκνωμένο χρόνο;
Δυστυχώς το σενάριο τράβηξε κάτω μαζί του και την Joyce που θα μπορούσε να βρίσκεται μαζί με τα παιδιά της στον δρόμο για την Eleven. Αντ’ αυτού ο χαρακτήρας της κερδίζει επάξια το βραβείο Χειρότερης Μάνας και η κούπα κερασμένη. Τουλάχιστον θυμηθήκαμε πόσο καλή κωμικός μπορεί να είναι η Winona Ryder και ο David Harbour είχε ερμηνευτικά μερικές από τις καλύτερες στιγμές του στη σειρά.
Πλοκή-Πλοκή-Πλοκή, τονικές αλλαγές και χαρακτήρες κολλημένοι στο Upside Down
Finn Wolfhard as Mike Wheeler and Noah Schnapp as Will Byers
Από πλευράς αφήγησης, αυτό που είναι ακόμη μία ιστορία τρόμου/σασπένς, δυσκολεύεται όταν πρέπει να σταματάει τη δράση για να μεταβεί σε άλλο timeline ή/και είδος. Ορισμένες σειρές μπορούν να κάνουν ριζικές αλλαγές στον τόνο και την οπτική γωνία τους από σκηνή σε σκηνή με τρόπο φυσικό, όμως στο Stranger Things 4 αυτό γίνεται σχεδόν μόνιμα ταραχωδώς, κλέβοντας ορμή από τις δυνατές στιγμές (που συνολικά είναι πολλές εδώ, πάρα πολλές, αλλά δε βιώνονται στο μέγεθός τους γιατί δεν προλαβαίνουν να “κάτσουν”).
Δεν πιστεύω ότι η μεγάλη διάρκεια των επεισοδίων είναι από μόνη της απαραίτητα καταδικαστική. Στα καλύτερα επεισόδια της σεζόν ως τώρα δεν την πρόσεξα καν. Το μεγαλύτερο αμάρτημα της σεζόν είναι η εντελώς άνιση ανάπτυξη των αγαπημένων της χαρακτήρων.
Το Stranger Things έχει την τάση να χωρίζει τους χαρακτήρες του σε υπο-ομάδες και οι ομάδες αυτής της σεζόν βγάζουν θεωρητικά νόημα – θα πω επίσης ότι η ομάδα της Καλιφόρνια, η πιο χτυπημένη από τους φαν, είχε έστω την πιο εύκολη χημεία (και τον Argyle!) – όμως είναι πρακτικά αδύνατον, όσο η μισή διάρκεια των επεισοδίων αφιερώνεται σε όσα αφορούν τη Ρωσία, να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες των υπολοίπων.
Θυμάται καν η σειρά πως ο Jonathan και ο Will είναι αδέρφια; Η σχέση τους ήταν άλλοτε το πιο ειλικρινές μέρος των δύο χαρακτήρων. Ο Dustin είναι το παιδί των λύσεων, αλλά τι άλλο; Και ο Steve ακόμα που είχε μπόλικο screentime, τι έχει προσθέσει φέτος στον χαρακτήρα του πέρα από action και την ανάγκη του για ερωτικούς δεσμούς με νόημα όπως μας ενημέρωσαν μία-δύο ατάκες;
Η επαναφορά του ερωτικού τριγώνου Steve-Nancy-Jonathan
Μπορούμε να μην; Ήδη από την 1η σεζόν του Stranger Things οι Duffers ανέτρεψαν σε σημαντικό το ‘80s αρχέτυπο της Nancy. Ας μην την επαναφέρουμε σε “ποιον θα διαλέξει” εποχές, ειδικά σε μία σεζόν όπου έχει επιστρέψει στις monster hunter ρίζες της. Η Nancy έχει γίνει η αδιαμφισβήτητη αρχηγός της καθώς σχεδιάζει την προστασία τους και μελλοντικές μάχες, είναι αυτή που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γρήγορα και η πρώτη που συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος βρίσκεται σε στασιμότητα στο Upside Down, όπως και ότι μπορεί να επικοινωνήσει με τον Dustin μέσω ηλεκτρικής ενέργειας.
Οι Duffers φάνηκε να ανταμείβουν τη Nancy για την επιμονή της, καθώς είναι ο μόνος χαρακτήρας εκτός από την Eleven που γίνεται μάρτυρας της άριστα κατασκευασμένης, τελευταίας αποκάλυψης του Stranger Things 4. Δε χρειάζεται κάποιο love interest για να λάμψει και σίγουρα δε χρειάζεται να ξαναμπλέξει με πρώην, ακόμα κι αν αυτός είναι ο νέος και βελτιωμένος Steve Harrington και τα φανταστικά μαλλιά του.
#FreeNancyWheeler
