Super BALL S02E06. Ένα review, πολλές επικές φιγούρες

Τις θυμάμαι τις πρώτες εκπομπές που έγιναν πέρυσι το φθινόπωρο με αυτή τη σύνθεση και αυτή την ονομασία. Η Super BALL ήταν γεγονός και αν πέρναγες από το γραφείο Κυριακή βράδυ θα έβλεπες αλλόφρονες τύπους να τρέχουν και να φωνάζουν για να βγει μια άρτια εκπομπή.

Και από τον πρώτο καιρό την είχαμε αγαπήσει την εκπομπή. Για τα παιδιά, για την νέα προσπάθεια, για την πρώτη ελληνική ιντερνετική αθλητική εκπομπή. Την αγαπούσαμε όχι τόσο για αυτό που ήταν αλλά επειδή την νιώθαμε, ξέρεις, δικιά μας. Οικεία.

Πλέον όμως συμβαίνει κάτι αρκετά διαφορετικό. Η Super BALL (follow και τέτοια) έχει κερδίσει την καρδιά του ONEMAN κανονικά. Για τους ανθρώπους που την τρέχουν. Για τις ατάκες που ακούγονται. Για τις τεράστιες φιγούρες που βλέπεις κάθε Κυριακή βράδυ από την άνεση του υπολογιστή και του κινητού σου.

Και γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να καθήσουμε μερικοί από το ONEMAN να δούμε ολόκληρη τη χθεσινή εκπομπή και να την σχολιάσουμε. Όσο πιο σοβαρά μπορούμε ως άνθρωποι.

Αυτή την εκπομπή είδαμε. Από την ειδική ενότητα για την ΑΕΚ μέχρι τις αμφισβητούμενες φάσεις.

Ο σχολιασμός έγινε με τάξη. Με κανόνες. Καθείς ανέλαβε να κρίνει συγκεκριμένο κομμάτι της εκπομπής. Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος τη σκηνοθετική πανδαισία, ο Ηλίας Αναστασιάδης τον τιτάνα Ηρακλή Τσίκινη, ο Στέλιος Αρτεμάκης τις μουσικές επιλογές του Αλέξανδρου (7-10 κάθε πρωί στον Rock FM, να τα λέμε κι αυτά) Βραχωρίτη, εγώ τις τρανές φιγούρες των δύο παρουσιαστών – Θέμη Καίσαρη και Παντελή Βλαχόπουλο, η Ελιάνα Χρυσικοπούλου τις στιλιστικές επιλογές. Ο Μάνος Μίχαλος ανέλαβε να σχολιάσει την Super BALL ως αντίπαλον δέος, καθότι γρανάζι, παρουσιαστής και σημαία της εκπομπής Super BasketBALL. Ξέρεις, αυτή με το μπάσκετ.

Θα ξεκινήσουμε στιλιστικά, με το σχόλιο της Ελιάνας Χρυσικοπούλου:

Καλώς τα πόλο μας τα δυο. Ή και τα εκατό. Τι έγινε ρε παιδιά, χάθηκαν τα t-shirt, χάθηκαν τα μακρυμάνικα, ήταν όλα τα πουκάμισά σας στο πλύσιμο; Μόνο αυτός ο κύριος Αστέρας Τρίπολης έβαλε το πουκαμισακι του και ήρθε αλλά και εσύ, γιατί μαύρο ρε κοπέλι; Η επιλογή πόλο από όλα τα αγόρια, μου κάνει λίγο αμήχανη, λίγο συντηρητική και υπερβολικά safe, σαν να σκέφτηκαν όλοι συλλογικά “ας μη βάλω t-shirt και είμαι πολυ casual, ας μην βάλω πουκάμισο και με πουν κονιόρδο”.

Στέλιο Γιαννακόπουλε, το γκρι σε πόλο ειναι βαρετό, σε σκοτώνει και δεν είναι καθόλου τηλεοπτικό, πάρε παράδειγμα προς μίμηση από τον Ηρακλή Τσίκινη που τουλάχιστον έβαλε το πόλο του το καλό, το τσαχπίνικο. Τέλος, θα ήθελα να αφήσουμε τον Παντελή Βλαχόπουλο να μας μιλήσει για την συγγένειά του με τον Michael Scott από το The Office ή, έστω, τον Phil Dunphy από το Modern Family. Τέτοια ομοιότητα δεν έχω ξαναματαδεί – όπως επίσης και τόσο φαντεζί γούστα στα polo shirts. Επικροτούμε.

Έχουμε παρέμβαση του Μάνου Μίχαλου με γενικό σχόλιο για την Super BALL. Εμφανίστηκε ενωτικός στις δηλώσεις του:

Με φέρνετε σε δύσκολη θέση, γιατί αφενός δεν είναι σωστό να σχολιάσω τη Super BALL, αφού η Super BasketBALL τη βλέπει σαν αδερφή της και όχι σαν αντίπαλο, αφετέρου τι να σχολιάσω όταν ανοίγω τις οθόνες και δεν βλέπω πουθενά τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Με συγχωρείτε, αλλά χωρίς το μπλαζέ ύφος του Rose, όσες βραχνές απόψεις και αν εκφράσει ο – τα ξέρω καλά και τα λέω ακόμη καλύτερα – Θέμης Καίσαρης, δεν αρκούν. Ομοίως, δεν αρκούν οι καλές και ενθουσιώσεις εκκινήσεις του Παντελή Βλαχόπουλου, ο οποίος σε αντίθεση που καλησπερίζω τον κόσμο λες και μου χρωστάνε πέντε νοίκια (ο Βραχωρίτης το λέει αυτό), εκείνος είναι λες και κάθε Κυριακή έχει κερδίσει λεφτά και γελάει. Τώρα, στην ουσία, στο περιεχόμενο της εκπομπής, εγώ ένας υποτίθεται μασονικός μπασκετικός, δεν θα έπρεπε να έχω λόγο, αλλά το αγαπάω το ποδόσφαιρο, οπότε αγαπώ και τις εκπομπές που μιλούν καθαρά για αυτό, όπως η Super BALL (το λέω αντικειμενικά και ας μην το πιστεύετε).

Τώρα, ναι ζηλεύω κάποια πράγματα: δεν έχουμε κανέναν να φοράει καπέλα όπως ο Αρναούτογλου (εντάξει, έχομε Μαγουλά που αλλάζει κοντομάνικα και χρώματα σε κάθε εκπομπή), δεν βγαίνει κόσμος και κοσμάκης από τη Θεσσαλονίκη, ενώ πρόσφατα είδα και αναλύσεις από το Overlap.gr. Εντάξει, (κι) εμείς έχουμε Παντελή Διαμαντόπουλο να μπαίνει με φόρα και Γιάννη Φιλέρη να μπαίνει μετά από ώρα μέσα σε αποθέωση. Αλλά, όσο έχω τον Τριαντάφυλλο να’ κοιτάζει emails, twitter, facebook και οτιδήποτε άλλο εκτός από το μόνιτορ ή την εκπομπή, δεν φοβάμαι τίποτα. Αποκλείεται να μας φτάσουν σε “γραφικότητα”.

Συνεχίζουμε με την έγκριτη κριτική περί σκηνοθεσίας, μοντάζ και λοιπών οπτικών τεχνικών από τον Θοδωρή Δημητρόπουλο. Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τη μαεστρία του Θάνου Βαρδαλή στα Animation Graphics και την σκηνοθεσία του Σωτήρη Σπαθάρη.

Λοιπόν, το αγαπημένο μου είναι η φάση με το Skype. Αλλαγές φορμάτ for the win, τα έκανε κι ο Μάικ Φίγκις στο “Hotel” αυτά, έτσι κι εδώ έχουμε τη στάνταρ κάμερα, το Skype, έχουμε κάδρο μες στο κάδρο, γίνονται πραγματάκια. Τα πλάνα είναι στατικά αλλά μη ξεγελιόμαστε, διαθέτουν μια υφέρπουσα ένταση σχεδόν Λανθιμικής αδράνειας θα έλεγε κανείς. Η εναλλαγή με την υποκειμενική κάμερα πρώτου προσώπου στο μπλε δωματιάκι κάνει την ποδοσφαιρική κουβέντα συναρπαστική ακόμα κι όταν αφορά την αρμάδα Αλαφούζου (τριφυλλάρα όμως, πάμε γερά).

Τηλεοπτικά μιλώντας, οι γκεστ σταρς είναι φανταστικοί κι έχουν πράγματα να προσθέσουν στην πλοκή, δεν είναι μόνο κράχτες εκεί όπως συνέβαινε τις μισές φορές στα Φιλαράκια. Στους τίτλους αρχής θα ήταν βέβαια φανταστικό αν είχαμε μοντάζ σκηνών με τους πρωταγωνιστές, όπως τίτλοι αρχής κανονικών σειρών δηλαδή. Αλλά τώρα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Όπως όλες οι μεγάλες σειρές, έτσι και η Super BALL στη 2η σεζόν της μοιάζει έτοιμη να απογειωθεί.

Τον λόγο παίρνει ο Ηλίας Αναστασιάδης, για να σχολιάσει την παρουσία του Ηρακλή Τσίκινη στην εκπομπή:

Δεν είναι ότι είχα ποτέ αγαπημένο Έλληνα διαιτητή (αν εξαιρέσεις μια μικρή, εξωγηπεδική συμπάθεια στον Τάσο Κάκο), αλλά και να είχα, δύσκολα αυτός θα άκουγε στο -εύηχο κατά τ’ άλλα- όνομα του Ηρακλή Τσίκινη. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ο Ηρακλής Τσίκινης και η παρουσία του στη Super BALL έχουν κάτι το αρχοντικό. Καμία σχέση με τον κλασικό, προβληματισμένο διαιτητή που έχεις συνηθίσει να σχολιάζει τις φάσεις με μαζεμένη φωνούλα σε παλιότερες αθλητικές εκπομπές της δημόσιας τηλεόρασης. Ο Ηρακλής είναι μοντέρνος, μέσα στα πράγματα και με στιλ.

Στη Super BALL της Κυριακής (29/9), ο πρώτην διαιτητής FIFA μπορεί να κατάργησε το πρωτόκολλο και να μίλησε πριν τον παρουσιάσουν οι ‘οικοδεσπότες’, αλλά κανείς δεν μπορεί να του κρατήσει κακία γι’ αυτό. Ούτε για κάτι γενικότερα. Ο κύριος Τσίκινης επισήμανε ότι οι διαιτησίες συνεχίζουν να είναι καλές στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, αλλά έστρεψε την προσοχή μας σε αυτή του πρώτου μεγάλου ντέρμπι της σεζόν, του ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός της επόμενης αγωνιστικής. Στην ανάλυση των επίμαχων φάσεων, υπήρξε για άλλη μια φορά καίριος και επαγγελματίας, ενώ φάνηκε να απορεί και ο ίδιος με τα οφσάιντ που ανακάλυψαν οι επόπτες στο Πανιώνιος-Ολυμπιακός.

Εξαιρετικά προετοιμασμένος για τις αμφισβητούμενες φάσεις για άλλη μια Κυριακή. Και μοντέρνος. Το ξανάπαμε. Και στιλάτος. Κι αυτό το ξανάπαμε.

Περνάμε στον Στέλιο Αρτεμάκη, ο οποίος θα μας μιλήσει για τις μουσικές επιλογές της εκπομπής:

Ξεκινώντας  με το σήμα της εκμπομπής, που λειτουργεί ως statement piece, καταλαβαίνεις ότι Βραχωρίτης αντιμετωπίζει τη φάση ως no joke. Το σήμα το έχει γράψει ο Sillyboy συνδυάζοντας τις pop, disco και glam επιρροές του, μεταφρασμένες σε κάτι εντελώς μοντέρνο και ταιριαστό για εκπομπή μπάλας. Πίσω από αυτό το γκαν γκαν γκαν για παράδειγμα εγώ “ακούω” το μπασάκι του Sillyboy (που έχει δημιουργήσει “σχολή” στο indie underground με μπάντες τύπου Stella, τους δικούς του Expert Medicine και άλλους) επεξεργασμένο καταλλήλως για την περίσταση. Με ηλεκτρικές κιθάρες και μαύρα φωνητικά για να ακούγεται όσο το δυνατόν πιο επίκαιρο. Μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι ο μουσικός που υποδύθηκε τον άνθρωπο ντισκομπάλα δύο χρόνια πριν τον Reflektor των Arcade Fire. Με διαφορά το πιο updated σήμα εκπομπής. Από εκεί και πέρα οι επιλογές του Βραχωρίτη είναι καθαρά ροκ, Foo Fighters, Alice In Chains και Bush, καλοδεχούμενες φυσικά #oloi_perasame_apo_alternative/grunge, αλλά από έναν μουσικάνθρωπο με τόσο intimate επαφή με το indie θα περίμενα και τίποτα  πιο garage τύπου Acid Baby Jesus, πιο indie τύπου Zebra Tracks ή πιο ψαγμένο τύπου Mechanimal. Που ‘ναι και δικά μας παιδιά στο κάτω κάτω. Τι; Δεν ταιριάζουν με εκπομπή μπάλας; Αδιάφορο!

Θα κλείσω εγώ, μιλώντας για αυτούς που θα έπρεπε να μιλήσουμε πρώτα. Για τους δύο παρουσιαστές της εκπομπής, Παντελή Βλαχόπουλο και Θέμη Καίσαρη.

Και θα σου πω αυτό που προσωπικά θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάκτηση αυτής της εκπομπής.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι, υπό τις αρχισυντακτικές συγκινησιακά πατρικές οδηγίες του τιτάνα Μανόλη Γρηγοράκη και την – ελάτε παιδιά να κάνουμε δουλίτσα – μαεστρική οργάνωση παραγωγής εκ μέρους Αλέξανδρου Βραχωρίτη, κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα ιντερνετικό προϊόν που έχει κρατήσει μόνο τα καλά από τόσα και τόσα χρόνια αθλητικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών.

Πρόσεξε. Όχι με το σφιγμένο χαμογελάκι που φόραγαν κάποτε στην Αθλητική Κυριακή “για να είμαστε αρεστοί στο κοινό κάτω από το κοστούμι μας”. Αλλά με την άνεση δυο ανθρώπων που γουστάρουν να μιλάνε για μπάλα. Με τον κόσμο, με τους πρωταγωνιστές ακόμα και με τον κάθε τυχαίο από εμάς που θα πετύχει τον Θέμη στο καπνιστήριο να τον ρωτήσει τι θα κάνει φέτος η Λίβερπουλ.

Βλέποντας τη Super BALL νιώθω ότι κάνω hangout με κάτι φίλους μου και μιλάμε για μπάλα. Νιώθω ότι κι οι καλεσμένοι της εκπομπής, είτε μιλάμε για τον Αντώνη Νικοπολίδη, είτε μιλάμε για τον Σάκη Τσιώλη, νιώθουν απελευθερωμένοι και έτοιμοι να κουβεντιάσουν. Να πουν αυτό το κάτι παραπάνω που φοβόντουσαν να πουν με την τηλεοπτική κάμερα πάνω τους. Ω θαυμαστέ κόσμε του ίντερνετ.

Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι τα σχόλια του κόσμου είναι κατά κύριο λόγο κόσμια. Ότι ο κόσμος που παρακολουθεί live την εκπομπή έχει όρεξη για κουβέντα. Θέλει να απαντήσουν τα παιδιά τις ερωτήσεις. Θέλει να νιώθει συμμέτοχος της εκπομπής. Κάτι που δεν είχε την ευκαιρία να κάνει τόσα χρόνια στην τηλεόραση και πάλευε να το κάνει στο ραδιόφωνο.

Πάνω απ’ όλα όμως ισχύει κάτι άλλο σε αυτή την εκπομπή.

Ο Θέμης και ο Παντελής είναι δυο πολύ ωραίοι τύποι. Και σίγουρα κάποτε θα έγραφα σε ένα περιοδικό ότι χρειάζεται τέτοιους τύπους η τηλεόραση. Ότι είναι το ιδανικό δίδυμο για να αναλάβει την Αθλητική Κυριακή και να την αναβιώσει από τις στάχτες της. Τώρα θα σου πω ότι χρειάζεται κι άλλους τέτοιους τύπους το ελληνικό ίντερνετ.

Τα λέμε την Κυριακή. Στην Super BALL