Οι ταινίες που σε προετοιμάζουν για το Survivor

H πρώτη ταινία που έρχεται στο μυαλό όλων είναι, νομοτελειακά και δικαιωματικά, ο Ναυαγός με τον Tom Hanks. Εκεί όπου, μεταξύ άλλων, ο πρώην executive που βρέθηκε ναυαγός στο εξωτικό νησί, μας μαθαίνει πως να ανάβουμε φωτιές, να πιάνουμε ψάρια και πόσο σημαντική είναι μια μπάλα του βόλεϊ (πολύ χρήσιμη, τώρα που το σκέφτομαι, για την απομονωμένη Ειρήνη Παπαδοπούλου)

Η όλη, όμως, φάση του Survivor δεν έχει να κάνει με το εξωτικό και το φυσιολατρικό της υπόθεσης. Αλλιώς θα βάζαμε σούμπιτες εντός λίστας τις δυο Γαλάζιες Λίμνες, με τις Brooke Shields και Milla Jovovich.

Και, φυσικά, την Ταϊλανδέζικη μυστική παραλία του Leonardo DiCaprio. Η οποία, μετά την ταινία, μόνο μυστική δεν παρέμεινε (μέχρι και εγώ πήγα, 9 η ώρα το πρωί, με 50 ακόμη σκάφη γεμάτα Γιαπωνέζους τριγύρω).

Εδώ η ουσία είναι στο πως ντιλάρεις στο να είσαι ‘εγκλωβισμένος’ σε ένα μέρος με κάποιον/ους που σιχαίνεσαι. Όπως π.χ. στο Έξι Μέρες, Επτά Νύχτες με τoν πιλότο Harrison Ford και την δημοσιογράφο Anne Heche (αν και ακόμη πιο αβάσταχτη, υποθέτω, θα ήταν η συμβίωση με την Madonna -σχεδόν το ίδιο με το να παρακολουθείς οικειοθελώς το Swept Away, γνωστό και ως η ντροπή του Guy Ritchie).

Το να βρίσκεσαι δηλαδή σε ένα πανέμορφο, καταπράσινο μέρος χωρίς να μπορείς να το χαρείς αφού φοβάσαι για τη ζωή σου (εννοώ να μην σε πετάξουν έξω). Όπως η Milla Jovovich στο Χαβανέζικο ‘Χωρίς ελπίδα διαφυγής’. Ένα θρίλερ ιδανικό για να μάθεις να διακρίνεις ποιος είναι ο αληθινός ψυχοπαθής πίσω από τα ‘αναγνωριστικά’ χαμόγελα.

Ενώ ενδιαφέρον έχει και το old time Paradise Lagoon του 1958, όπου ο λόρδος Loam, που βρίσκεται ναυαγός σε ένα νησί με τους υπηρέτες του, βρίσκεται να έχει το κάτω χέρι σε σχέση με εκείνους που είναι σαφώς καλύτεροι από τον ίδιο στο άθλημα της επιβίωσης.

To -ιδανικό για την περίσταση, αλλά μέτριο γενικώς- Survival Island με το δικό μας Billy Zane και την σύζυγό του Kelly Brook να βρίσκονται ξέμπαρκοι σε ένα νησί μαζί με ένα μέλος του πληρώματος του σκάφους τους.

Καθώς, προφανώς, και το Lord of the Flies (τόσο το original όσο, σε μικρότερο βαθμό, τα remake) που δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει όταν επικρατεί η δίψα για τη δύναμη (βλέπε έπαθλο) και η λογική της ‘η φυλή μου απέναντι στη δική σου’. Ειδικά όταν δεν υπάρχει κανένας ενήλικος να επιβλέψει τα ‘παιδία παίζει’. Εντελώς διαχρονικό και πάντα επίκαιρο.

Για να μην το χοντρύνω και πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι, ότι όλη δηλαδή η φάση θυμίζει στην πραγματικότητα Battle Royale (το πρώτο, φυσικά το πρώτο). Από εκεί δηλαδή που άντλησε την ‘έμπνευσή’ του και το Hunger Games. Εντάξει, δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι παίζει να γίνει στις επόμενες σεζόν.

‘Μπολιασμένο’ όλο αυτό με μια στάλα από Arnie στο The Running Man ως οπτική ‘αερόβια’ προετοιμασία για τα αθλήματα και το τρέξιμο.

Μια στάλα από το ψιλο-άγνωστο Exam, με τους οχτώ υποψηφίους να πρέπει να συνεργαστούν και ταυτόχρονα να σαμποτάρει ο ένας τον άλλο προκειμένου να πάρουν την περιζήτητη θέση εργασίας.

Λίγο από Dangerous Liaisons, ώστε να μάθουμε από τον μάστορα John Malkovich πως να προκαλούμε και να ντιλάρουμε με τις ίντριγκες. (Ή, αν σας πέφτει βαρύ, δείτε ξανά το σαφώς πιο λάιτ και μοντέρνο Cruel Intentions).

Και, τέλος, προσεκτική παρακολούθηση του They Shoot Horses, Don’t They? για να μπούμε στο κλίμα της απέραντης απελπισίας και το τι σημαίνει να είσαι αρκετά απεγνωσμένος ώστε να κάνεις τα πάντα για να μείνεις ο τελευταίος που στέκεται όρθιος. Επίσης για να συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο νόημα έχει όλο αυτό.