Τα 10 αγαπημένα μας δίδυμα στο original NBA Jam

Το άρθρο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως φυσική εξέλιξη του προηγούμενου με ποδοσφαιρικές ομάδες και παίκτες που έμειναν στην gaming ιστορία. Περνάμε λοιπόν στο μπάσκετ, μόνο που αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με κάτι πολύ συγκεκριμένο, το λατρεμένο NBA Jam το οποίο ταΐσαμε με τόνους τσίγκου σε arcade ή το παίξαμε σε κάποιο port για οικιακή κονσόλα (SNES ας πούμε;).

Να συζητήσουμε για λίγο τους «όρους» της λίστας. Καταρχάς, πρόκειται για ξεκάθαρη υποκειμενική επιλογή, για αγαπημένα δίδυμα, το αντικειμενικό στοιχείο (αν υπάρχει) δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν και τόσο σοβαρά. Βέβαια, αν κάποιος έπαιρνε Washington Bullets και Gugliotta-Harvey Grant, θα ήθελα να μου εξηγήσει το γιατί στα σχόλια. Δεύτερον, θα μιλήσουμε για ντουέτα του original NBA Jam (τις διαφορές στα roster ανάμεσα σε arcade και console έκδοση θα τις ψιλοπούμε στην πορεία). Δηλαδή, δεν θα μπλέξουμε το sequel Tournament Edition με το αρχικό. Εξάλλου, το NBA Jam TE είχε και περισσότερους παίκτες να επιλέξεις (τουλάχιστον από τρεις να βγει δυάδα), οπότε θα μπλέκαμε τα διχτάκια μας.

Τέλος τα προκαταρκτικά, BoomShakaLaka.

10, PORTLAND TRAIL BLAZERS: DREXLER – PORTER

Δεν κρύβω ότι ανέκαθεν συμπαθούσα τους Lakers, γι’ αυτό και την πρώτη φορά που έπαιξα NBA Jam επέλεξα τους Divac και Worthy. Δεν πέρασε παρά λίγη ώρα για να εκτιμήσω τις χάρες του μακρινού σουτ στο παιχνίδι τις οποίες, για να είμαι ειλικρινής, πάντα εκτιμούσα (ψηφιακά και στην πραγματικότητα), που σε αυτό το team δεν είχα. Η επόμενη επιλογή ήταν το Portland με τους Drexler και Porter και ήταν η στιγμή της απελευθέρωσης.

Αέρινος ο Clyde, βομβιστής ο Terry, οι Trail Blazers ήταν μια αξιόλογη και αξιοπρεπής ομάδα του NBA Jam. Βέβαια, κάτι έλειπε.

9, ΜΙΑΜΙ ΗΕΑΤ: SEIKALY-RICE

Αυτό που έλειπε ήταν ένας ψηλός που με τη δύναμή του θα οργώσει και θα σπείρει τη ρακέτα. Τον ρόλο αυτό προσπαθεί να παίξει, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι, ο Rony Seikaly. Βέβαια, το βρωμόχερο του Glen Rice λίγοι το είχαν στο παιχνίδι.

Ο Rice ήταν ένας από τους ελάχιστους παίκτες στο NBA Jam που κατάφερα να γίνω On Fire με τρία διαδοχικά εύστοχα τρίποντα. Κάθε φορά που ακουγόταν από τον εκφωνητή «From Downtown…», ένιωθα μια σιγουριά. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά δίδυμο κοντού – ψηλού ήταν και ο συγχωρεμένος ο Drazen (λόγω του θανάτου του τον έβρισκες μόνο στην αυθεντική arcade έκδοση) με τον Coleman στους New Jersey Nets. Για την ακρίβεια, θα τους κατέτασσα, νοερά, στην ενδέκατη θέση.

8, SAN ANTONIO SPURS: ROBINSON-ELLIOTT

Ο Sean Elliott ήταν ένα τριάρι, αρκετά low profile θα έλεγα, αλλά με καλό σουτάκι από μέση και μακρινή απόσταση. Βέβαια, αν υπήρχε ένας λόγος να πάρεις τους Spurs ήταν ο Ναύαρχος.

Ο απαράμιλλης τεχνικής αριστερόχειρας σέντερ ήταν απόλαυση, μπορούσε να κάνει αν όχι τα πάντα, περίπου τα πάντα. Ναι, ΟΚ, δεν είχε τη δύναμη του Olajuwon ή του Ewing (α, η δίφυλλη ντουλάπα Ewing – Oakley των Knicks ήταν ιδανική για πόρτα σε μαγαζί, αλλά από σουτ χωλαίναμε), όμως από πλευράς στυλ ήταν πλήρης. Αρκετά ψηλό δίδυμο ήταν κι αυτό του Seattle, Kemp και Benjamin. O Shawn, χάρη στο άλμα του, ήταν ένα έπος, αλλά επειδή ακριβώς μιλάμε για ντουέτα, ο Benjamin ήταν ολίγον τι ξενέρωμα. Μακάρι να παίζαμε με Payton – Kemp, θα έμπαινε αυτοδίκαια στο Top10.

7, ORLANDO MAGIC: O’NEAL-SKILES

Ο ορισμός του κοντός – ψηλός, άσος – πεντάρι. Ο Skiles ήταν ο playmaker που feedάρει το τέρας της φύσης, κι αν χρειαστεί, ρίχνει το σουτάκι του για να σπάσει η μονοτονία.

Για τον συγκλονιστικό Shaq, ό,τι και να πεις λίγο είναι. Είναι σαν το BoomShakaLaka (ή BoomShaq-alaka) να επινοήθηκε γι’ αυτόν. Ασταμάτητος, κυρίαρχος της ρακέτας, απόλαυση να είναι On Fire και να σηκώνεται να καρφώσει (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ), δυστυχώς απουσίαζε από την version για κονσόλες.

Σε playmaker-πεντάρι έχουμε και Detroit Pistons με Thomas και Laimbeer, με τον Isiah, αν και προς το τέλος της καριέρας του, να είναι εξαιρετικός. Ο Laimbeer πάλι, είναι ότι πρέπει να δουλέψει στο μαγαζί που εργάζονται οι Ewing και Oakley και να κάνουν τριάδα. Θα ήταν προτιμότερο ένα Thomas – Dumars κι όποιος αντέξει.

6, GOLDEN STATE WARRIORS: HARDAWAY-MULLIN

Είναι λες και το έχει το DNA των Warriors. To Hardaway – Mullin είναι το Curry – Thompson της εποχής (τηρουμένων των αναλογιών), το ιδανικό δίδυμο για να πυροβολήσεις κατά ριπάς και αποτελεσματικά πίσω από τη γραμμή του τρίποντου.

Με το μακρινό σουτ θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, αλλά κυρίως θα ζήσεις, μιλάμε για snipers. Επιπλέον, ο Tim Hardaway είναι βολίδα, έχει ωραίο drive, και σε συνδυασμό με το τούρμπο δημιουργεί έξτρα προβλήματα. Ότι λείπει ένα δυνατό και ψηλό κορμί, λείπει, ακόμα και για λόγους θεάματος, όμως η απόφαση είναι συνειδητή. Σουτ, σουτ και σουτ.

5, CHICAGO BULLS: PIPPEN-HORACE GRANT

Εδώ, πάλι, το σουτ δεν είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό, αλλά η αθλητικότητα και τα καρφώματα. Ο Οράτιος Grant αποτελεί μια αξιόπιστη λύση, παρόλα αυτά all-around παίκτης στο NBA Jam σαν τον Scottie δεν υπήρχε.

Η αλήθεια είναι ότι προτιμούσα ένα κλικ περισσότερο το Kukoc – Pippen του Tournament Edition, αλλά αυτά τα είπαμε στον πρόλογο. Να σημειωθεί εδώ πως ο Michael Jordan απουσιάζει από το παιχνίδι διότι τα δικαιώματά του άνηκαν στον ίδιο κι όχι στο NBA. Κι ήταν κομματάκι ακριβά για να εξασφαλιστούν.

4, INDIANA PACERS: MILLER – SCHREMPF

O Schrempf είναι ο Nowitzki πριν τον Nowitzki, όχι τόσο σε επίπεδο προσφοράς και στατιστικής αλλά σε διάρκεια, άντεξε στον σκληρό κόσμο του NBA όταν λίγοι Ευρωπαίοι μπορούσαν. Όσον αφορά στο παιχνίδι, ήταν ουσιαστικός. Αρκεί αυτό; Κοίταξε, αν δεν ήταν ο άλλος, ο πιστολέρο, όχι. 

Εντάξει, ο Reggie Miller ήταν on fire ακόμα κι όταν δεν έπαιρνε επίσημα την ταμπέλα, ο τύπος μπορούσε να ευστοχήσει από παντού και υπό ζόρικες συνθήκες με τέτοια ευκολία που ως αντίπαλο σε έφερνε ένα βήμα πριν τη θραύση της οθόνης και το τρελάδικο. Μεγάλη αγάπη.

3, HOUSTON ROCKETS: OLAJUWON-SMITH

Ο Kenny Smith ήταν ένας καλός σουτέρ, ένα ωραίο συνοδευτικό σε γεύμα. Το κυρίως πιάτο ήταν ο Hakeem the Dream, ένας υπέροχος σέντερ με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, δύναμη και πληθώρα κινήσεων στο ποστ.

Με άλλα λόγια, μιλάμε για ένα σούπερ δίδυμο που μπορούσε να χτυπήσει από μέσα, απέξω, από το πλάι, από το κέντρο, ντου από παντού. Είναι βασικό να μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ντουέτο. Για παράδειγμα, και οι Hawks διέθεταν τον συγκινητικό Dominique Wilkins, όμως ο Stacey Augmon δεν ήταν το κατάλληλο συμπλήρωμα, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

2, UTAH JAZZ: MALONE – STOCKTON

Θα μπορούσε να ήταν άνετα στο νούμερο 1, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον σε άμυνα κι επίθεση. Ο John Stockton είναι ο εγκέφαλος, δίνει ασίστ, κλέβει μπάλες, όταν χρειάζεται σκοράρει κιόλας.

Ο Karl Malone είναι η ωμή δύναμη, το εκτελεστικό όργανο, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την τεχνική του. Απλώς, το NBA Jam, πέρα από αποτέλεσμα, είναι και show, όπως έγραψα και παραπάνω. Στα μάτια μου, το ασυναγώνιστο αυτό δίδυμο δεν είχε λάμψη. Προφανώς, δεν ήταν και το ξενέρωτο (αλλά πολύ καλό για να μην παρεξηγηθώ) Price – Daugherty των Cavs, αλλά το επόμενο με είχε μαγέψει.

1, PHOENIX SUNS: BARKLEY- MAJERLE

Είναι ο Sir Charles, αυτό ίσως και να αρκεί.

Είναι ένα θηρίο που μπορεί να παρασύρει τα πάντα, να σπάσει το ταμπλό σε χιλιάδες κομματάκια, να σου ρίξει το ξύλο της χρονιάς, γιατί στο NBA Jam όλα επιτρέπονται. Δίπλα του, ένα θρυλικό σκατόχερο σαν τον Dan Majerle, για να απειλεί από μακριά.

Τα είπαμε και στην εισαγωγή. Ο καθένας έχει τις συμπάθειές του, αυτό είναι το αγαπημένο μου δίδυμο. Τώρα, ήρθε η ώρα να σε ακούσω.