Τα 10 αγαπημένα μας υποτιμημένα διαμάντια του PS2

Δεν ξέρω αν διάβασες κάποιο άρθρο από το προ μηνών εβδομαδιαίο αφιέρωμα στα καλύτερα παιχνίδια του PS2. Αν δεν κάμω λάθος, κάπου, κάπως, κάποτε είχα αναφέρει ότι θα υπάρξει κι ένα κείμενο-ωδή στα πιο υποτιμημένα games της πιο δημοφιλούς κονσόλας στην ιστορία. Ε, ήρθε αυτή η ώρα.

Το τι ακριβώς σημαίνει «υποτιμημένα» είναι κάτι που μπορεί να επιδέχεται διαφορετικών ερμηνειών. Μπορεί να μην τα αγάπησε ο κόσμος. Μπορεί να μην τα «αγάπησαν» οι κριτικοί. Μπορεί απλώς να μην μοσχοπούλησαν. Τι ακριβώς σημαίνει «διαμάντια»; Ότι, ενδεχομένως, να άξιζαν κάτι περισσότερο, να εδραιώνονταν ως κάτι πιο grande στη συνείδηση του κοινού. Όπως και να ‘χει, θα μου επιτρέψεις, για διάφορους συναισθηματικούς λόγους, αυτή η λίστα να είναι η πιο αυστηρά προσωπική όλων όσων δημοσιεύτηκαν εδώ στο Oneman. Ως τέτοια, είναι 100% βέβαιο ότι θα έχεις αντιρρήσεις, θα χαρώ να διαβάσω την άποψή σου στα σχόλια. Εις το επανιδείν.

PSI-OPS: THE MINDGATE CONSPIRACY

Αρχή με ένα game που δεν το (εκ)τίμησε ο κόσμος. Και μπορεί να λένε ότι το κριτήριο του κοινού είναι αλάνθαστο και, επιπλέον, ότι δεν τα βάζεις ποτέ μαζί του αλλά να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω όσον αφορά στο Psi-Ops: The Mindgate Conspiracy.

Εξαιρετικό action game τρίτου προσώπου, με μεταφυσικές ικανότητες (τηλεκίνηση, πυροκίνηση, τζατζικοκίνηση, κυριαρχία μυαλού, διαχωρισμός σώματος και πνεύματος), πιστόλια, πράματα, ωραίες αποστολές και boss fights, εναλλακτικές προσεγγίσεις, είναι ν’ απορεί κανείς. Βέβαια, ότι έγινε, έγινε, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά αξίζει να δώσουμε στο εν λόγω videogame ένα credit έστω και αργά.

Σε κάτι ακόμα πιο «εγκεφαλικό», έχω και το Second Sight, το κιμπάρικο action-adventure stealth της Free Radical (TimeSplitters, ε;) που κι αυτό δεν έτυχε σπουδαίας αναγνώρισης. Σε μία άλλη ζωή παιδιά, δεν πειράζει.

SHADOW OF ROME

To πρόβλημα με το Shadow of Rome οφείλεται, εν μέρει, και στον εαυτό του, δηλαδή στην Capcom.

Το gameplay χωριζόταν σε δύο κομμάτια, στο ατόφια ωμό ξύλο αρένας (μάπες και ροντέο μες στο Κολοσσαίο) και σε stealth τμήματα που αναλάμβανε ο φίλος του wannabe Σπάρτακου (Agrippa στο παιχνίδι), ο Οκταβιανός. Η αρχική ιδέα να σπάει λίγο το αίμα και η βία με stealth, ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά λίγο η πρόχειρα στημένη ιστορία, λίγο ότι το stealth δεν τρελολειτουργούσε, και πέσαμε σε παιχνίδι του 7-7,5. Και σε κάτι τέτοιους βαθμούς, καμιά φορά, το κοινό εμφανίζει αλλεργία και φοβάται να δοκιμάσει. Κακώς, βέβαια, γιατί εν προκειμένω το Shadow of Rome μέσα στην αρένα ήταν απόλαυση. Ένοχη.

Σε full ξύλο, beat ‘em up δηλαδή, το μαγαζί έχει το God Hand, με director τον περίφημο Shinji Mikami και developer την Clover Studio (το συγκρατούμε αυτό το στοιχείο). Δεν θέλω χωρατά τύπου Μαραντόνα και χέρι του Θεού στο Μουντιάλ του ’86, είμαι ήδη εκνευρισμένος για τη μικρή απήχησή του και το κλείσιμο του στούντιο.

PSYCHONAUTS

Ότι είμαι οπαδός του Tim Schafer δεν παίζει κάποιο σπουδαίο ρόλο εδώ, νομίζω πως η υποτίμηση για το Psychonauts είναι κοινά αποδεκτή, ας την χαρακτηρίσουμε αντικειμενική.

Η απύθμενη τρέλα του σε συνδυασμό με το «παιδικό» look έκανε τη ζημιά; Δεν ξέρω, ειλικρινά, γιατί γενικά το Psychonauts ήταν τόσο έξυπνο και καλοφτιαγμένο action/ platform game σε όλα τα επίπεδα που είναι να κάνεις το σταυρό σου με τις τόσο χαμηλές πωλήσεις του.

Λες το Pixar περιτύλιγμα να έπαιξε το ρόλο του και στην αγνόηση του υπέροχου action adventure The Mark of Kri, το οποίο κάθε άλλο παρά για πιτσιρίκια ήταν; Κι αν το πρόβλημα ήταν η ζούρλα του, τι να πει και το Killer 7, άλλη περιπτωσάρα κι αυτή (Suda51, κυρίες και κύριοι). Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

WAY OF THE SAMURAI 2

Τούτο δω αποτελεί την πιο προσωπική από τις επιλογές μου, ήθελα διακαώς να την προσθέσω σε αυτή τη λίστα. Ναι, για κάποιους, λίγους, θεωρείται ότι έχει «αδικηθεί από τη διαιτησία», παρόλα αυτά για τους πολλούς έχει τη στάμπα του απλά καλού, αν όχι μέτριου, game.

Για ένα λόγο που μόνο αυτό ξέρει, με έψησε αφάνταστα, με κράτησε έως το τέλος. Ελαττώματα είχε, όμως η ελεύθερη φύση του, στα όρια της ασυδοσίας, ήταν μια καλή αρχή. Είσαι σαμουράι, κάνεις ότι θες, καλό ή κακό, επιλέγεις εργοδότη, μέχρι και με τα παιδάκια ενός ψαροχωριού στραβώνεις. Κάπως έτσι, συνδυάζεται το action στοιχείο και τα σπαθιά, με το RPG, τα κουβεντολόγια και τις αναβαθμίσεις, ενώ έχει και εναλλακτικά φινάλε.

Ένα Yakuza με σαμουράι; Όχι ακριβώς, για αρχή σε όρους ποιότητας, αλλά σίγουρα μια αξιόλογη προσπάθεια που αερίστηκε από το κοινό. Κι επειδή νιώθω ότι τόση ώρα απολογούμαι, ε όχι, το Way of the Samurai 2 είναι παιχνιδάρα, τέλος (επιτέλους εκδηλώθηκα).    

BEYOND GOOD & EVIL

Κι αν το προηγούμενο ήταν όσο πιο υποκειμενικό γίνεται, το Beyond Good & Evil είναι φουλ αντικειμενικό, όλοι το παραδέχονται και οι πάντες θέλουν sequel (αλλά δεν έρχεται) για ν’ αποκατασταθεί η τιμή του. Ε, ΤΟΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΣΑΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΤΑΝ ΒΓΗΚΕ; E;

Συγγνώμη για τον εκνευρισμό, όμως το BG&E έχει ζήσει στο πετσί του την αδικία, είναι ο Βασιλάκης Καΐλας και ο Ξανθόπουλος του gaming. Ένα υπέροχο action adventure την εποχή που η Ubisoft δοκίμαζε πράγματα και ρίσκαρε (Ωωω, τι της είπε…). Η Jade προσπαθεί να σώσει το ίδρυμα ορφανών παιδιών, πιάνει δουλειά ως φωτορεπόρτερ, αναζητά την αλήθεια, τρέχει, πηδάει, είναι stealth όταν απαιτείται, λύνει γρίφους, δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνει για να συγκινηθείς ρε άνθρωπε;

Τουλάχιστον, όταν βγήκε σε HD επανέκδοση το τίμησες; Αμφιβάλλω. Αν υπήρχε cultόμετρο σε αυτήν τη λίστα, θα ήταν στο νούμερο 2, ξεκάθαρα.

RYGAR: THE LEGENDARY ADVENTURE

Ο εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι Rygar: Prince of War.

Που λες, όταν βγήκε το περίφημο God of War, ένας καλός μου φίλος επέμενε όπου βρισκόταν και στεκόταν ότι ο Rygar ήταν ο πρόδρομος του Kratos. Η αλήθεια είναι πως έως τότε μου είχε διαφύγει το The Legendary Adventure και όταν το έπαιξα συμφώνησα, έστω και ενδόμυχα γιατί το ανέφερε τόσο πιεστικά σε βαθμό που ήθελες να διαφωνήσεις ακόμα κι αν είχε δίκιο. Εντάξει, προφανώς το Rygar δεν ήταν τόσο ολοκληρωμένο και πολυεπίπεδο όπως το God of War, παρόλα αυτά η κατακρεούργηση τεράτων και ότι τη συνόδευε ήταν απολαυστική.

URBAN CHAOS: RIOT RESPONSE

Σύμφωνοι, αριστούργημα δεν ήταν, αλλά έπεσε πολύ μαύρο στο ντεμπούτο της Rocksteady Studios (ναι ντε, αυτή που έβγαλε τα Batman: Arkham).

Εφόσον πρόκειται για ένα δυνατό και αξιοπρεπές FPS game, μόνο μία λογική εξήγηση στέκεται για το γεγονός ότι θάφτηκε. Σε κανέναν δεν αρέσει να παίζει τον αστυνομικό, δεν εννοώ τον ντετέκτιβ αλλά τον μπάτσο, κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, υπάρχει σε πολλές γλώσσες υποτιμητικός όρος που συνοδεύει την  εν λόγω ιδιότητα. Δίκαια ή άδικα, δεν θα λύσουμε εδώ κοινωνικά ζητήματα ετών. Όσον αφορά στο παιχνίδι, τα ‘βαζες κυρίως με συμμορίες, έσωζες ομήρους, είχες ασπίδα, και το πιστολίδι ήταν ωραιότατο. Θα επιμείνω, λοιπόν, σε διαφορετικό setting και με άλλον ήρωα, θα έβγαινε στο φως. Θεωρώ.  

DESTROY ALL HUMANS!

Καταρχάς, ένα παιχνίδι που σε βάζει στο ρόλο του εξωγήινου που θέλει το κακό της Γης, με κερδίζει εξαρχής με το concept, είμαι μέσα.

Επιπλέον, όταν είναι και λίγο «άσε τον τρελό στην τρέλα του», τσιμπάει έξτρα πόντους. Για παράδειγμα, όταν λίγα λεπτά μετά την προσγείωση στον πλανήτη μας, ο Crypto τσαμπουκαλεύεται με αγελάδα γιατί θεωρεί ότι αυτές είναι οι κυρίαρχες μορφές και ο στόχος της αποστολής του, έχει στρώσει το δρόμο της επιτυχίας. Γιατί, τελικά, σκάλωσε στην κατηγορία cult; Γιατί στην πορεία δεν κατάφερε να εξελίξει ούτε το gameplay, ούτε τα στοιχεία παρωδίας. Βέβαια, δεν ήταν για να μείνει και τόσο χαμηλά σε επίπεδα πωλήσεων, ειδικά στην Ευρώπη, οπότε παίρνει δικαιωματικά τη θέση του σε αυτό το αφιέρωμα. 

THE WARRIORS

Ένα από τα αγαπημένα μου games της εποχής του PS2, πρώτα και κύρια σε επίπεδο ατμόσφαιρας και δευτερευόντως όσον αφορά στο gameplay, αν και το θεωρώ ένα πολύ καλό brawler.

Δυστυχώς, όπως και η ταινία στην οποία έχει βασιστεί, ζει στην cult στρατόσφαιρα, υπάρχουν μάλιστα φορές που ο κόσμος ξεχνάει να το αναφέρει στους τίτλους της Rockstar. Ωμό συμμορίτικο ξύλο αλλά και ποικιλία στο gameplay, side-missions, μία ειλικρινής προσπάθεια να περάσουν στην επόμενη πίστα τα beat ‘em up games με την απαραίτητη πινελιά της R*, η οποία όμως δεν έτυχε αναγνώρισης, αυτής τουλάχιστον που της άξιζε. Όχι, ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο.

Ένας ακόμα τίτλος της Rockstar που αυτή τη φορά δεν αδικήθηκε αλλά παρεξηγήθηκε, ήταν το Manhunt. Ναι, ήταν βίαιο, στα όρια του αποτρόπαιου. Ναι, απευθυνόταν αυστηρότατα σε ενήλικες, οποιαδήποτε διαφωνία πάνω σε αυτό είναι άτοπη και επικίνδυνη. Όμως, έχω την εντύπωση ότι δεν βγήκε έτσι απλά για να προκαλέσει, για να δημιουργήσει θόρυβο μέσω της ωμότητας. Κάτι ήθελε να πει, έστω κι αν η εικόνα έκλεβε τις εντυπώσεις από το μήνυμα.    

BREAK ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Εντάξει, όχι ακριβώς. Επειδή, όπως έγραψα και παραπάνω, η λίστα (παρα)είναι προσωπική, θέλω ν’ αδράξω της ευκαιρίας πριν το κορυφαία υποτιμημένο PS2 game και να κάνω, έστω και μια απλή τιμητική, αναφορά σε ορισμένους τίτλους που αδικήθηκαν και, εν τέλει, αδίκησα κι εγώ. Με τυχαία σειρά, Primal, Odin Sphere, Darkwatch, Shadow Hearts: Covenant, The Suffering, Cold Fear, Oni, συγγνώμη, αν και δεν ξέρω αν αρκεί.  

OKAMI

Όπως και στα 10 πιο δύσκολα games που έχουμε παίξει, αποφασίζω να κλείσω με το κορυφαίο του αφιερώματος με τα υπόλοιπα να έχουν περισσότερο random κατάταξη. O K A M I.

Δεν είμαι κουλτουριάρης, μάλλον το αντίστροφο, και μάλιστα είμαι φανατικός εχθρός της ψευτοκουλτούρας. Αν λοιπόν σε «ενόχλησε» η ζωγραφική στο χέρι και η αισθητική του, να σου πω το εξής: συμβαίνει για κάποιο σκοπό, δεν είναι για κούφιο εντυπωσιασμό. Λυρικό, μαγευτικό και αυθεντικά επικό, προσφέρει έναν τεράστιο κόσμο, ένα υπέροχα σχεδιασμένο περιβάλλον το οποίο συνοδεύεται από πανέξυπνο gameplay. Με δύο κουβέντες, αυθεντικό αριστούργημα. Σου επιτρέπω να νιώσεις άσχημα που δεν το έπαιξες.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλο το αφιέρωμα ‘Στην Εποχή του PS2’