Τα 10 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (μέχρι τώρα)

10) J.Cole – Off Season

Και να φτερνιστεί ο J.Cole το ξέρουμε ότι θα σπάσει τα ρεκόρ στα charts. Φέτος, έβγαλε για πρώτη φορά στην καριέρα του ένα album που είναι λίγο κατώτερο από το προηγούμενο. Η μέχρι τώρα ανοδική του πορεία μπορεί να διακόπηκε αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι το Off-Season δεν είναι μία πολύ καλή δουλειά. Χαρίζει στον ακροατή του μερικές πολύ καλές στιγμές με το πάντα εξαιρετικό flow του J. Cole. Μαζί με αυτές βέβαια προσφέρει και μπόλικο μπέρδεμα για έναν άνθρωπο που έχει καταστήσει τον ανταγωνισμό ένα ζήτημα υπαρξιακής υφής.

Με τα κλασικά references στο basket, το Off-Season μοιάζει σαν ένας old-school ήχος που έχει όμως πολύ σύγχρονο τρόπο να προμοτάρεται. Πολύ συχνά όσο το ακούς σου έρχεται στο μυαλό ο Nas (στον οποίο και αποδίδονται τα του Καίσαρος) χωρίς να φτάνει ποτέ στο δημιουργικό επίπεδο ενός Illmatic. Σε γενικές γραμμές, αυτή η δουλεία δεν θα δώσει στον J.Cole το πολυπόθητο στάτους του ενός εκ των κορυφαίων όλων των εποχών. Είναι όμως μία καλή βάση για να συνεχίσει την προσπάθεια.

9) Slowthai – Tyron

Ο Slowthai γνώρισε μετά το φανταστικό Nothing Great About Britain την αποθέωση. Η σεξιστική συμπεριφορά του προς την Katherine Ryan και μία στην καλύτερη περίπτωση αμφιλεγόμενη αντίδραση στην κριτική έφεραν τον Βρετανό ράπερ στα όριά του. Τα πράγματα ηρέμησαν μόνον όταν ο Slowthai αποφάσισε να εκφραστεί επιτέλους με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, μέσω δηλαδή της μουσικής.

Το Tyron δεν έχει σε καμία περίπτωση την ορμή της προηγούμενης δουλειάς του, συνεχίζει όμως να είναι ένα καλό παράδειγμα μίας ανερχόμενης ευρωπαϊκής ραπ σκηνής που γεννιέται από τους δρόμους των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και στην παραγωγή της οποία πολύ σημαντικό ρόλο έχουν οι μετανάστες. Η ενοχή είναι ένα από τα πολύ βασικά μέρη του project που συνδυάζει σκληρό ήχο με πιο μελωδικές στιγμές χτίζοντας την αυτοβιογραφία του καλλιτέχνη με τον τρόπο που οι αγιογράφοι ζωγράφιζαν τον Ιησού με το ένα μάτι αυστηρό και επικριτικό και το άλλο γλυκό και καταδεκτικό.

8) Jazmine Sullivan – Heaux Tales

Η Jazmine Sullivan με τρομερή αυτοπεποίθηση έκανε ένα άλμπουμ που μοιάζει περισσότερο με ακουστικό performance. Το project δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά τα πήγε πολύ καλά στηριζόμενη μεταξύ άλλων σε μία εξαιρετική παραγωγή και φυσικά στις τρομερές φωνητικές της ικανότητες. Ο συνδυασμός μερικών πολύ εύκολων στο αυτί μελωδιών αλλά και αφηγήσεων φτιάχνει μία καθόλα συνεκτική ενότητα η οποία ποτέ δεν χάνει την ταυτότητά της αλλά παραμένει προσηλωμένη στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν απογοητεύει ούτε στιγμή.

7) Shame – Drunk Tank Pink

Η post-punk μπάντα από το Λονδίνο παρουσιάζει με το Drunk Tank Pink μία δουλειά που δεν ενθουσιάζει για την πρωτοτυπία, στην πάντως ποτέ δεν στόχευσε. Το Drunk Tank Pink προσφέρει μερικές πολύ καλές στιγμές (το “Alphabet”, “Water In The Wall” και κυρίως “Snow Day” είναι τα καλύτερα του άλμπουμ). Στα συν του ο τρόπος που καταφέρνει να σχηματοποιήσει σε νότες το βίωμα της οργής και της απομόνωσης που ζήσαμε όλοι ιδίως στο δεύτερο lockdown.

Τo σίγουρο είναι ότι η ενέργεια που σου βγάζει αυτό το album από την πρώτη νότα δεν σε εγκαταλείπει ποτέ μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι. Αυτό για μία τέτοιου τύπου μουσική είναι προφανώς κάτι πολύ σημαντικό. Το ίδιο και ο στιχουργικός πλούτος που μέσα στην απλότητά του είναι 2 και 3 σκάλες από το προηγούμενο album τους.

6) Brockhampton – Roadrunner: New Light, New Machine

Μάλλον εδώ έχουμε το καλύτερο album που έβγαλε ποτέ η hip-hop κολλεκτίβα (ή καλύτερα boyband) από το Texas των ΗΠΑ και ένα από τα καλύτερα που ακούσαμε μέσα στο 2021. Ο ακροατής θα βρει σημαντικά ονόματα όπως ο A$AP Rocky και JPEGMAFIA αλλά και μερικά πάρα πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια. Το “Count one Me” είναι μουσική boyband των ’90ς τραβηγμένη όμως χάρη στις ρίμες της στο 2021. Το αμέσως επόμενο “Bankroll” αλλάζει τελείως ύφος με electro ακούσματα. Εξαιρετικό είναι και το “Don’t Shoot Up The Party”.

Η δομή και η σειρά των κομματιών ίσως είναι λίγο μπερδευτική. Ακούγοντας όμως το Roadrunner: New Light, New Machine είναι σίγουρο ότι δεν θα βαρεθείς ούτε μία στιγμή. Ακόμα και δεν είσαι φαν των Brockhampton ή της μουσικής που εκπροσωπούν, τα κομμάτια στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι εύκολα και πολλές φορές χορευτικά.

5) The Armed – ULTRAPOP

Eπιτέλους τα κατάφεραν. Η τρίτη ήταν και η φαρμακερή για την κολλεκτίβα από το Detroit που στις δύο προηγούμενες δουλειές της έκανε πειραματισμούς προσπαθώντας να βρουν τη χρυσή τομή συνδέοντας τη noise pop, με hardcore στοιχεία, punk και, αν θέλετε τη γνώμη μου, ακόμα και με ambient. Το ομώνυμο κομμάτι με το οποίο και ξεκινάει το άλμπουμ είναι μία μαγευτική σύνθεση, ενώ ακολουθεί μία σειρά τελείως διαφορετικών μεταξύ των δημιουργιών. Το “Masunaga Vapos” προσθέτει και λίγη metal φτιάχνοντας ένα τελικό αποτέλεσμα που, όταν το διαβάζεις, σου μοιάζει με παρατημένη στη ζέστη σαλάτα αλλά που όταν το ακούσεις πραγματικά σε ενθουσιάζει.

4) Gojira – Fortitude

Κοντεύουν κοντά 10 χρόνια από το L’Enfant Sauvage με το οποίο μας συστήθηκαν οι Gojira. Μεσολάβησε το καλό αλλά με ταβάνι Magma για να φτάσουμε τώρα στο Fortitude. Ο ήχος τους που χαρακτηρίζεται ξανά και ξανά ως relevant μάλλον αδικείται με την τόσο μεγάλη έμφαση στη φρεσκάδα. Είναι αλήθεια ότι οι Gojira έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία δική τους σύγχρονη ταυτότητα (και το Fortitude είναι ένα από τα καλύτερα δείγματά της) αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, το κομμάτι “Amazonia” και το “Hold On” ξεχωρίζει ως νομίζω το καλύτερο ενός άλμπουμ που θυμίζει πολύ τους Mastodon, δεν καταφέρνει ποτέ να τους ξεπεράσει αλλά δεν τα πάει και άσχημα σε μία πολύ σύγκριση από την οποία συνήθως φεύγεις με κατεβασμένο το κεφάλι.

3) Peturbator – Lustful Sacraments

Eντάξει, έχουμε και εμείς τις αδυναμίες μας. Ο Pertubator επέστρεψε μετά από πολύ καιρό με μία νέα κυκλοφορία που μάλλον αφήνει πίσω της το πολύ καλό The Uncanny Valley και το φανταστικό Dangerous Days. To synthwave μπαίνει πλέον σε ρόλο κομπάρσου και τη θέση του παίρνει ένας ήχος που εύκολα σε ενθουσιάζει αλλά πολύ δύσκολα μπορεί να πάρει ταμπέλα. Με ένα καταπληκτικό αισθητικά εξώφυλλο, διαφορετικού τύπου ερμηνεία και ένα τελικά μελαγχολικό αποτέλεσμα, φαίνεται ότι το στοίχημα έπιασε.

Όσοι τον είχαν ακούσει όταν είχε έρθει πριν 2-3 χρόνια σίγουρα θα είχαν εντυπωσιαστεί από το show του. Κάτι μου λέει ότι με το συγκεκριμένο ήχο, τα live του θα είναι ακόμα πιο συναρπαστικά. Όπως διάβασα κάπου πολύ έξυπνα, όλο το Lustful Sacraments είναι σαν playist από σκοτεινό υπόγειο club στο σύμπαν του Blade.

2) Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee at State’s End!

Πέρασαν ήδη 27 χρόνια από τη δημιουργία τους και 11 από την επανένωσή τους. Οι Καναδοί προφήτες έβγαλαν ένα άλμπουμ σε μία περίοδο που το είχαμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Και ευτυχώς δεν ήταν απλά αντάξιο των προηγούμενων αλλά συνολικά ένα από τα καλύτερά τους. Από το πρώτο 20λεπτο κομμάτι (θα το βρείτε διακεκομμένο στο Spotify και σε άλλες πλατφόρμες) μας δείχνει ότι η ambient περίοδος που σήμανε το Luciferian Towers μπαίνει σε μία παρένθεση, καθώς η μπάντα επιστρέφει στην κιθάρα κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα και συνθέτοντας τελικά ένα διαμάντι.

Παρότι ιδίως αυτή η πρώτη σύνθεση σου δημιουργεί την αίσθηση μίας επικείμενης αποκάλυψης, όλο (σχεδόν) το υπόλοιπο album κινείται σε τελείως διαφορετικά νερά. Η αφετηρία είναι αγχωτική και δημιουργεί ένταση αλλά είναι απαραίτητη ως συστατικό στοιχείο για τη λύτρωση που έρχεται στη συνέχεια. Είναι σαν οι GyBE να έφτιαξαν ένα άλμπουμ που ξεκινάει από το τέλος μίας αιματηρής μάχης και συνεχίζει με την αυγή της επόμενης μέρας.

1) Ghetts – Conflict of Interest

Ας ξεκινήσουμε με τα ελάχιστα αρνητικά του. Κάποιες φορές το Conflict of Interest ιδίως από τη μέση και κάτω μοιάζει λίγο άνισο και έχει 2-3 αδιάφορα κομμάτια που θα μπορούσαν να λείπουν. Επίσης, υπάρχει ο Ed Sheeran. Μέχρι εκεί. Όλο το υπόλοιπό άλμπουμ είναι μία φανταστική δουλειά. Τα πάντα είναι στη σωστή σειρά σε μία κινηματογραφικού τύπου αφήγηση.

Το κομμάτι “Μozambique” είναι ένα αριστούργημα που του αξίζει να στέκεται δίπλα στα καλύτερα του Kendrick Lamar. Το ίδιο και τo πιο oldschool “Hop Out” αλλά και το “IC3”. Με κάποιον μαγικό τρόπο, η συμμετοχή του Ed Sheeran, που φαντάζομαι ότι του τον φόρεσαν, σε ένα άλμπουμ με drill θεματολογία δεν δημιουργεί καμία ανοικείωση. Από τις δουλειές εκείνες που πάνε ολόκληρο το είδος μπροστά.