Τα 100 κορυφαία τραγούδια της ροκ μουσικής (75-51)
Ο Θανάσης Κρεκούκιας προσπαθεί να χωρέσει τις κορυφαίες στιγμές της ροκ μουσικής σε μια λίστα 100 τραγουδιών με αντίστροφη μέτρηση. Σήμερα το δεύτερο μέρος, από το 75 στο 51.
- 4 ΑΥΓ 2020
Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, για να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο, είναι τί θεωρούμε ως ροκ μουσική και τί μπορεί να συμπεριλάβει αυτή η λίστα. Προσπάθησα να απλοποιήσω όσο περισσότερο γινόταν τα πράγματα, “ακολουθώντας” τον σκληρό πυρήνα αυτού που ονομάζουμε “κλασικό ροκ”, μαζί όμως με όλες τις υποκατηγορίες που είτε αναφέρονται άμεσα στο ροκ, είτε θεωρούνται “αξιωματικά” δικά του παρακλάδια. Έτσι λοιπόν, στη λίστα θα βρείτε garage rock, punk και post punk rock, hard rock, blues rock, ψυχεδελικό ροκ, heavy metal, progressive rock, pop rock, folk rock, country rock, new wave, alternative rock, grunge, southern rock, glam rock, symphonic rock, baroque rock, roots rock, soft rock, art rock, indie rock, heartland rock κλπ.
Αποφάσισα να αφήσω τελείως απέξω – με πόνο καρδιάς, το παραδέχομαι – οτιδήποτε είχε να κάνει με τις ρίζες ή τις επιρροές του ροκ, δηλαδή το rock ‘n roll, το blues, το rhythm & blues, τη soul, την jazz κλπ, γιατί αλλιώς θα μπλέκαμε και θα χρειαζόταν μια λίστα τουλάχιστον διπλάσιων τραγουδιών για να σταθεί με αξιοπρέπεια. Να ζητήσω εκ των προτέρων την κατανόηση των νεαρών μας αναγνωστών και αυτό επειδή στα δικά μου εκατό τραγούδια, δεν υπάρχει ούτε ένα από τον αιώνα μας! Ολόκληρη η λίστα απλώνεται σε 36 χρόνια, από το 1963 και το “Louie Louie” των Kingsmen, μέχρι το 1999 και το “Californication” των Red Hot Chili Peppers. Τις περισσότερες παρουσίες έχουν οι Beatles (ποιοι άλλοι;) με οκτώ και ακολουθούν οι Rolling Stones με πέντε. Το “βάθρο” συμπληρώνει ο Bob Dylan, επίσης με πέντε παρουσίες (τρεις δικές του ηχογραφήσεις και δυο διασκευές κομματιών του από άλλα συγκροτήματα).
Συνολικά στη λίστα υπάρχουν 69 διαφορετικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, μαζί με μια ελληνική παρουσία-έκπληξη! Πριν σας αφήσω στη μαγεία της μουσικής (όχι επειδή τα διάλεξα εγώ, αλλά επειδή και τα εκατό είναι η ίδια η ιστορία και η εξέλιξη του ροκ), να πω ότι σε κάθε τραγούδι, κάτω από τον τίτλο του, βλέπουμε το εξώφυλλο του άλμπουμ στο οποίο ανήκει, στη συνέχεια το όνομα του δίσκου και το έτος κυκλοφορίας του, αμέσως μετά λίγα λόγια για το τραγούδι και τέλος, το βίντεο με τον ήχο και την εικόνα. Η λίστα των 100 τραγουδιών παρουσιάζεται σε αντίστροφη μέτρηση και είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη (100-76, 75-51, 50-26 & 25-1).
Σήμερα συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος, ανεβαίνοντας από το 75 μέχρι και το 51. Δείτε και τα άλλα μέρη:
Καλή σας ανάγνωση και ακόμα καλύτερη ακρόαση!
75. “Crazy train” – Ozzy Osbourne
– Άλμπουμ: “Blizzard of Ozz”
– Έτος κυκλοφορίας: 1980
Ξεκινάμε το δεύτερο μέρος με το πρώτο σόλο άλμπουμ του Ozzy Osbourne, αφού είχε εκδιωχθεί από τους Black Sabbath λίγους μήνες νωρίτερα. Γύρω από ένα υπέροχο riff, που πλέον συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία της ροκ μουσικής, αλλά και τα χαρακτηριστικά φωνητικά στο ξεκίνημα, ο Ozzy έχτισε μια τεράστια heavy metal επιτυχία, που ολοκληρώθηκε από το εξαιρετικό κιθαριστικό σόλο του Randy Rhoads. “Απελευθερωμένος” από την πίεση που του ασκούσε – δίκαια – ο Iommi, ο Ozzy ξεδίπλωσε το ταλέντο του και κατέστησε σαφές ότι συνέχιζε να βρίσκεται στο προσκήνιο της σκληρής ροκ σκηνής.
74. “Californication” – Red Hot Chili Peppers
– Άλμπουμ: “Californication”
– Έτος κυκλοφορίας: 1999
Η τρανή απόδειξη του πώς μπορείς να χτίσεις ένα υπέροχο τραγούδι σε μίνιμαλ ενορχήστρωση, αρκεί οι “παίκτες” σου να είναι όλοι μουσικάρες! Μαγική μπασογραμμή από τον Flea, καταπληκτικό beat στα τύμπανα από τον Chad Smith, ογκόλιθος ο Frusciante στο παίξιμο της κιθάρας και μοναδικά φωνητικά από τον Kiedis σε ένα κομμάτι-σταθμό του alternative rock. Οι Red Hot Chili Peppers αποχαιρέτησαν τα 90s με έναν δίσκο που έγραψε ιστορία όχι μόνο για την εμπορική του επιτυχία, αλλά – κυρίως – για τα μέτωπα του πειραματισμού που άνοιξε, προσφέροντας μια αυθεντική άποψη για τις ανεξάντλητες δυνατότητες του ροκ.
73. “Mr. Tambourine man” – The Byrds
– Άλμπουμ: “Mr. Tambourine Man”
– Έτος κυκλοφορίας: 1965
Λιγότερο από ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του αυθεντικού “Mr. Tambourine Man” από τον Bob Dylan, οι Byrds έκαναν την είσοδό τους στη δισκογραφία με τη δική τους – καταπληκτική – διασκευή στο τραγούδι, φέρνοντας στο προσκήνιο με έναν μοναδικό τρόπο το folk rock, αλλά και το jangle pop, μια ξεχωριστή τεχνική παιξίματος της ηλεκτρικής κιθάρας, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας μέσα από το indie rock. Με αδιόρατες πινελιές από την ψυχεδέλεια (στην οποία θα στρέφονταν ολοκληρωτικά λίγο αργότερα), αλλά και με μια pop-sweet προσέγγιση που γινόταν φανερή μέσα από τη “light” ενορχήστρωση, οι Byrds γοήτευσαν με τις ιδέες τους, όπως η μαγική εισαγωγή της κιθάρας, εμπνευσμένη από τον Μπαχ.
72. “Louie Louie” – The Kingsmen
– Άλμπουμ: “The Kingsmen in person”
– Έτος κυκλοφορίας: 1963
Πάνω σε ένα rhythm & blues τραγούδι του Richard Berry από το 1955, οι Kingsmen έχτισαν τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας τους, αλλά και ένα σύμβολο για ολόκληρο το garage rock. Στην ηχογράφησή τους κυριαρχούν όλα τα στοιχεία του garage, με το “πρωτόγονο” παίξιμο των οργάνων, τον “ενθουσιασμό” του ηχοχρώματος, αλλά και τα παράλληλα στοιχεία, τόσο του R&B, όσο και του ροκ εν ρολ. Το ωραίο είναι ότι οι Kingsmen είχαν αποφασίσει αρχικά να παίξουν το κομμάτι instrumental, όμως την τελευταία στιγμή ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Jack Ely, αποφάσισε να προσθέσει και τα τόσο χαρακτηριστικά φωνητικά του, απογειώνοντας το όλο αποτέλεσμα.
71. “The sound of silence” – Simon & Garfunkel
– Άλμπουμ: “Sounds of silence”
– Έτος κυκλοφορίας: 1966
Ένα από τα αριστουργήματα του folk rock, το “The sound of silence” ηχογραφήθηκε αρχικά σε ακουστική version, χωρίς τύμπανα και μπάσο, καταλήγοντας σε αποτυχία, κάτι που ανάγκασε το δίδυμο να χωρίσει και να σταματήσει άδοξα και πρόωρα την καριέρα του. Όμως η έμπνευση ενός παραγωγού, του Tom Wilson, να το ηχογραφήσει εκ νέου, προσθέτοντας overdubbing ροκ ενορχήστρωση (χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουν οι Simon και Garfunkel), άλλαξε τα πάντα και οδήγησε σε μια τεράστια επιτυχία. Τι να πρωτοπεί κανείς για το τραγούδι; Η μοναδική του μελωδία, η αρμονία στις ονειρικές διφωνίες, οι υπέροχοι στίχοι, η συνολική του αισθητική, το κατατάσσουν στις κορυφαίες στιγμές της ροκ μουσικής.
70. “Don’t look back in anger” – Oasis
– Άλμπουμ: “(What’s the story) Morning glory?”
– Έτος κυκλοφορίας: 1995
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα του britpop, ενός κινήματος στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 με πρωταγωνίστρια την ανεξάρτητη βρετανική σκηνή του alternative rock, στην οποία οι Oasis υπήρξαν πρωτοπόροι. Ένα υπέροχο τραγούδι, σύνθεση του Noel Gallagher, που σε ταξιδεύει στα 60s και στις μελωδικές φόρμες των Beatles, διατηρώντας όμως μια φρεσκάδα σπάνιας αυθεντικότητας, με εκπληκτική ενορχήστρωση και εκτέλεση, όπου ξεχωρίζουν το στιβαρό μπάσο του McGuigan και οτιδήποτε κάνει ο Noel (κιθάρα, πλήκτρα, mellotron και φυσικά, φωνητικά). Ένα ταξίδι παλιότερης δεκαετίας, δοσμένο και “δεμένο” άρτια στο δικό του παρόν, από τις πιο δυνατές και ξεχωριστές στιγμές των 90s.
69. “One” – U2
– Άλμπουμ: “Achtung baby”
– Έτος κυκλοφορίας: 1991
Ο μεγαλύτερος ελεύθερος σκοπευτής του Δουβλίνου, ο Bono, μας χαρίζει ένα αριστούργημα, από όποια μεριά και αν το εξετάσει κανείς. Ένα τραγούδι με εξαγνιστική διάθεση μέσα από μια ατελείωτη διαδρομή έμπνευσης (άπό τη μια οι τεταμένες σχέσεις της μπάντας, από την άλλη η επανένωση της Γερμανίας), με αποτέλεσμα την αδιαπραγμάτευτη ταυτότητα της αυθεντικότητας. Το ατμοσφαιρικό χαλί που “στρώνει” το μαγικό μπάσο του Clayton, τα μουντά τύμπανα του Mullen Jr, η παθιασμένη κιθάρα του The Edge, όλα αυτά μαζί με τα ηδονικά φωνητικά του Bono, χτίζουν ένα εγκεφαλικό τραγούδι μέσα στις εγκλωβισμένες από τους “πάγους” της μελαγχολίας αρμονίες. Μια ιδιοφυής, ασύλληπτη ροκ διάσταση.
68. “The logical song” – Supertramp
– Άλμπουμ: “Breakfast in America”
– Έτος κυκλοφορίας: 1979
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα fusion του progressive rock με το pop rock, μια ενδιαφέρουσα όσο και εντυπωσιακή προσέγγιση των Supertramp σε ένα άλμπουμ που έκανε τρελές πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Το “The logical song” μπορεί να είναι σύνθεση του Roger Hodgson, όμως στην ενορχήστρωση δούλεψαν μαζί με τον έτερο σταρ της μπάντας, Rick Davies, παρουσιάζοντας ένα άρτιο από κάθε άποψη αποτέλεσμα. Τα φωνητικά που εναλάσσονται, το ηλεκτρικό πιάνο, το άλτο σαξόφωνο, η πανδαισία των υπόλοιπων ήχων μέσα από ένα πλήθος πλήκτρων, συνθεσάιζερ και κρουστών, όλα αυτά δημιουργούν ένα ξεχωριστό μουσικό “περιβάλλον” μέσα στο οποίο οι Supertramp δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
67. “Go your own way” – Fleetwood Mac
– Άλμπουμ: “Rumours”
– Έτος κυκλοφορίας: 1976
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του pop rock, αλλά και γενικότερα όλης της ροκ μουσικής. Όταν ο Peter Green έφυγε και η μπάντα άλλαξε φυσιογνωμία, αφήνοντας πίσω της το blues rock, η πρώτη ηχογράφηση στο στούντιο με τους νεοφερμένους Lindsey Buckingham και Stevie Nicks, οδήγησε στον θρίαμβο του “Rumours”. Με πολλά στοιχεία από το soft rock και πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις, οι Fleetwood Mac παρουσίασαν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, που το χαρακτήριζαν τα υπέροχα φωνητικά της Nicks, οι διφωνίες της με την Christine McVie, ο ξεχωριστός ήχος της κιθάρας του Buckingham και τα χαρακτηριστικά, “φασαριόζικα” τύμπανα του Mick Fleetwood.
66. “You really got me” – The Kinks
– Άλμπουμ: Single (45άρι)
– Έτος κυκλοφορίας: 1964
Η μουσική ευφυΐα του Ray Davies μας προσφέρει εδώ έναν από τους ύμνους του garage rock. Το στήσιμο στην παρτιτούρα και ο τρόπος παιξίματος στην κιθάρα, υπήρξαν από τις μεγαλύτερες επιρροές για τα κινήματα του punk και του heavy metal. Το “You really got me” θεωρείται από τα πρώτα τραγούδια με στοιχεία του hard rock, διαθέτει ένα από τα πρώτα – και πιο αναγνωρίσιμα – κιθαριστικά riff και επίσης ένα από τα πρώτα σόλα στην κιθάρα, παιγμένο από τον Dave Davies. Οι Kinks μεγαλουργούν για μια ακόμα φορά, προετοιμάζοντας την επερχόμενη πρώτη British Invasion στις ΗΠΑ.
65. “The passenger” – Iggy Pop
– Άλμπουμ: “Lust for life”
– Έτος κυκλοφορίας: 1977
Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα proto punk, το ροκ δηλαδή που έπαιζαν πολλές garage μπάντες και το οποίο προετοίμασε την punk σκηνή. Όταν κυκλοφόρησε το “The passenger”, το punk ήταν ήδη μια πραγματικότητα στη Βρετανία, όμως ο Iggy Pop διατηρεί όλα τα μελωδικά στοιχεία που στη συνέχεια οδήγησαν στο post punk και το new wave. Το τραγούδι ξεκινάει με ένα υπέροχο riff, τα φωνητικά του Iggy αγγίζουν την απόλυτη garage ωριμότητα και ο David Bowie (συνεργάστηκε σε όλο το άλμπουμ) παίζει όλα τα πλήκτρα (πιάνο και αρμόνιο) και τραγουδάει τις δεύτερες στα ρεφρέν.
64. “Aqualung” – Jethro Tull
– Άλμπουμ: “Aqualung”
– Έτος κυκλοφορίας: 1971
Αν υπάρχει μια μπάντα που συνδύασε στον τέλειο βαθμό το progressive rock, το hard rock και το folk rock, αυτή είναι χωρίς αμφιβολία οι Jethro Tull, έχοντας μάλιστα σε πρώτο πλάνο το τελείως αντισυμβατικό (για το ροκ) φλάουτο του Ian Anderson, μιας ακόμα μουσικής ιδιοφυΐας που με την ξεχωριστή όσο και εκκεντρική σκηνική του παρουσία, καθόρισε σε τεράστιο βαθμό την πορεία του συγκροτήματος. Το “Aqualung” είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης, χτισμένο πάνω σε διάφορα επίπεδα, όπου πότε πρωταγωνιστεί το φλάουτο, πότε η κιθάρα του Martin Barre και πότε τα τύμπανα του Clive Bunker. Εκείνο που σίγουρα εντυπωσιάζει, είναι οι εκπληκτικές γέφυρες που στήνουν οι Jethro Tull για να περάσουν από το progressive στο folk και από εκεί στο hard rock.
63. “The house of the rising sun” – The Animals
– Άλμπουμ: “The Animals”
– Έτος κυκλοφορίας: 1964
“Ο μοναδικός λευκός που τραγούδησε τα blues σα μαύρος”, μας δίνει εδώ ένα δείγμα της υπέροχης, μοναδικής φωνής του. Οι Animals μετατρέπουν ένα παραδοσιακό folk τραγούδι σε μια από τις μεγαλύτερες, διαχρονικές επιτυχίες της ροκ μουσικής, βάζοντας τα δικά τους, blues rock στοιχεία, που εκτός από τα φωνητικά του Eric Burdon, χαρακτηρίζεται από το εκπληκτικό παίξιμο του Alan Price στο αρμόνιο Vox Continental και φυσικά το τόσο αναγνωρίσιμο άρπισμα της ηλεκτρικής κιθάρας από τον Hilton Valentine. Να σταθούμε οπωσδήποτε στη μαγική ενορχήστρωση του Alan Price, αλλά και στο δικό του σόλο στα πλήκτρα, που ανεβάζει το τραγούδι τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω από οποιαδήποτε άλλη ηχογράφηση-διασκευή.
62. “Roxanne” – The Police
– Άλμπουμ: “Outlandos d’Amour”
– Έτος κυκλοφορίας: 1978
Ένα από τα σημαντικότερα τρίo στην ιστορία του ροκ, οι Police συστήθηκαν με αυτό το άλμπουμ, μέσα από ένα fusion στοιχείων του post punk, της reggae και του new wave, με τρεις πραγματικούς βιρτουόζους στα όργανα, τον Sting στο μπάσο, τον Andy Summers στην κιθάρα και τον Stewart Copeland στα τύμπανα. Η μεγαλύτερη επιτυχία από το “Outlandos d’Amour” ήταν το “Roxanne”, βασισμένο κυρίως στα σύνθετα, εκπληκτικά reggae τύμπανα του Copeland και βέβαια τη μαγική μπασογραμμή και τα τόσο ξεχωριστά φωνητικά του Sting. Όλα αυτά, μαζί με το μοναδικό στήσιμο του ρεφρέν, που κορυφώνεται στο τέλος του τραγουδιού με τις επαναλήψεις και τις υπέροχες συνοδευτικές διφωνίες των Copeland και Summers.
61. “Try (just a little bit harder)” – Janis Joplin
– Άλμπουμ: “I got dem ol’ Kozmic blues again Mama!”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Εδώ έχουμε την απόλυτη ιέρεια του blues rock, την πρώτη γυναίκα ροκ σταρ, την πλήρη ενσάρκωση της hippie αντικουλτούρας στη μουσική. Η Janis Joplin ταξιδεύει τις φόρμες του blues πέρα από τα συμβατικά φωνητικά όρια, πλαισιώνει τις διονυσιακές κραυγές της με μια από τις κορυφαίες rhythm & blues μπάντες της εποχής, τους Kozmic Blues Band και κλείνει το μεγαλείο των αυθεντικών, ηλεκτρικών δωδεκάμετρων μέσα σε ένα άλμπουμ, που συγκεντρώνει τη διαδρομή από τη soul και την ψυχεδέλεια, μέχρι το “λευκό” blues και τον θάνατο. Το “Try” είναι μοναδικά ασυγκράτητο, προκλητικό και ριζοσπαστικό, γεμάτο φόρτιση και λυρισμό λεηλασίας και σπαραγμού.
60. “White rabbit” – Jefferson Airplane
– Άλμπουμ: “Surrealistic Pillow”
– Έτος κυκλοφορίας: 1967
Στη μουσική σκηνή του San Francisco, γεμάτη παραισθησιογόνα, λουλούδια και αγάπη, εμφανίστηκε η μπάντα των Jefferson Airplane το 1965, πειραματιζόμενη με τον παλλόμενο ηλεκτρισμό, τα στροβοσκοπικά φώτα, τους ψυχεδελικούς στίχους και τους ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς στα live. Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το “Surrealistic Pillow”, ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του ψυχεδελικού ροκ. Εδώ ακούμε το “White Rabbit”, τραγουδισμένο με την υπέροχη κοντράλτο φωνή της Grace Slick, ένα από τα “μαγικά χαλιά” που έδωσαν ταυτότητα στα παιδιά των λουλουδιών. Ατημέλητο, χαμογελαστό, ζαμανφουτίστικο, μαστουρωμένο, συνεχίζει να αποτελεί ορόσημο της μουσικής της Δυτικής ακτής των ΗΠΑ.
59. “Good vibrations” – The Beach Boys
– Άλμπουμ: Single (45άρι)
– Έτος κυκλοφορίας: 1966
Εδώ έχουμε ένα πραγματικό fusion φεστιβάλ, με στοιχεία από την ψυχεδέλεια, το art pop, το acid rock, την avant garde, το R&B και το progressive rock. Η ψυχή των Beach Boys, ο Brian Wilson, μια λαμπρή pop ιδιοφυΐα, που κατόρθωσε να γεφυρώσει το ενστικτώδες, εφηβικό surf του καλιφορνέζικου καλοκαιριού με το μελαγχολικό ρομαντισμό και την ηχητική πολυπλοκότητα, παρουσιάζει μια “συμφωνία τσέπης”, ένα μικρό έργο τέχνης που κάλλιστα θα μπορούσε να χωρέσει στο μεγάλο αριστούργημά του, το “Pet Sounds”, που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Με μια ζηλευτή ενορχήστρωση, ο Brian Wilson απλώνει στην παρτιτούρα έναν δαίδαλο απίστευτων ήχων και χρωμάτων, πλαισιωμένων από τα έτσι κι αλλιώς μοναδικά φωνητικά του συγκροτήματος.
58. “Born to be wild” – Steppenwolf
– Άλμπουμ: “Steppenwolf”
– Έτος κυκλοφορίας: 1968
Μέσα στο άλμπουμ-ντεμπούτο των Αμερικανοκαναδών Steppenwolf, συναντάμε ένα τραγούδι σύμβολο της hippie αντικουλτούρας των 60s, αλλά και αυτό που θεωρείται ως το πρώτο heavy metal κομμάτι στην ιστορία. Στον δεύτερο στίχο διαβάζουμε τις λέξεις “heavy metal thunder” και είναι η πρώτη φορά στη ροκ μουσική που συναντάμε τον συγκεκριμένο όρο. Με καθαρά τα στοιχεία του hard rock, αλλά και εκείνα του proto metal, ξεχωρίζουν τα φωνητικά του John Kay, η υπέροχα παραμορφωμένη κιθάρα του Michael Monarch, αλλά και οι “παρεμβάσεις” του Goldy McJohn στα πλήκτρα. Μαγική και η μπασογραμμή του Rushton Moreve, που δίνει όλο τον καταιγιστικό ρυθμό στο τραγούδι.
57. “My generation” – The Who
– Άλμπουμ: “My generation”
– Έτος κυκλοφορίας: 1965
Ένα από τα πρώτα singles των Who, που βρίσκεται και στον ομώνυμο πρώτο τους δίσκο, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μιας από τις κορυφαίες μπάντες στην ιστορία του ροκ. Μια φοβερή και τρομερή τετράδα αποτελούμενη από τον John Entwistle στο μπάσο και τον Keith Moon στα τύμπανα, τον κιθαρίστα Pete Townshend, μια πραγματική συνθετική ιδιοφυΐα και τον Roger Daltrey, έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές του ροκ, μια μπάντα με την περισσότερη ενέργεια στη μουσική σκηνή της εποχής. Εδώ εντυπωσιάζουν με το “βρώμικο” hard rock που παίζουν, με τρομερά πράγματα από τον Entwistle στο μπάσο, αμίμητα χτυπήματα στα τύμπανα από τον Moon, το κλασικό τρελό παίξιμο του Townshend στην ηλεκτρική κιθάρα και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Daltrey.
56. “You can’t always get what you want” – The Rolling Stones
– Άλμπουμ: “Let it bleed”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Ένα ακόμα έργο τέχνης από τους Rolling Stones, σε αυθεντικές ροκ φόρμες, αλλά και με ξεχωριστά πρόσθετα στοιχεία, όπως η παρουσία-έκπληξη της χορωδίας London Bach Choir και το υπέροχο γαλλικό κόρνο του Al Kooper στην εισαγωγή. Από εκεί και μετά αναλαμβάνουν δράση οι συνήθεις ύποπτοι Mick Jagger, Keith Richards και Bill Wyman, όχι όμως και ο Charlie Watts, που δεν μπορούσε να παίξει τον ρυθμό του τραγουδιού, οπότε τη θέση του πήρε ο Jimmy Miller. Οι Stones δημιουργούν το δικό τους ηχητικό “περιβάλλον”, επιτρέποντας όμως μέσα από μια εκπληκτική ενορχήστρωση, την ατμοσφαιρική παρουσία της χορωδίας και των εντυπωσιακών πλήκτρων του Kooper, με τελικό αποτέλεσμα ένα μοναδικό ηχόχρωμα.
55. “While my guitar gently weeps” – The Beatles
– Άλμπουμ: “The Beatles” (White Album)
– Έτος κυκλοφορίας: 1968
Ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που συνέθεσε ποτέ ο George Harrison, όχι μόνο με τους Beatles, αλλά σε ολόκληρη την καριέρα του. Ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, γεμάτο μελαγχολία και λυρισμό, το οποίο “κέντησε” ο Harrison με τη βοήθεια του Eric Clapton, ο οποίος παίζει το σόλο στην ηλεκτρική κιθάρα. Υπέροχες οι διφωνίες του συνθέτη μαζί με τον McCartney, ένα φωνητικό βελούδο που συμπληρώνεται από την μοναδική μπασογραμμή του Paul. Απόλυτα ταιριαστό με όλο το αξεπέραστο “White Album” και σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Πολυεπίπεδη σύνθεση, εξαιρετικοί στίχοι, άρτιο αποτέλεσμα.
54. “The river” – Bruce Springsteen
– Άλμπουμ: “The river”
– Έτος κυκλοφορίας: 1980
Το διπλό άλμπουμ είναι ένα από τα μνημεία του heartland rock, όμως το ίδιο το τραγούδι πηγαίνει ακόμη παραπέρα, ενσωματώνοντας πολλά περισσότερα στοιχεία, όπως το folk rock, το soft rock και η Americana (fusion των παραδοσιακών μουσικών των ΗΠΑ, όπως το folk, η country, το blues, το R&B, το rock n’ roll και το gospel). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Springsteen πήρε όλες τις ρίζες του ροκ και τις παρουσίασε σε ένα στιλιζαρισμένο, ατμοσφαιρικό πλαίσιο, με απλή αλλά συμπαγή ενορχήστρωση και κύρια χαρακτηριστικά τα υπέροχα φωνητικά του και την πανέμορφη όσο και “στοιχειωμένη” φυσαρμόνικά του, αμφότερα πλαισιωμένα άψογα από την E Street Band.
53. “A whiter shade of pale” – Procol Harum
– Άλμπουμ: “Procol Harum”
– Έτος κυκλοφορίας: 1967
Πρόκειται για το single με το οποίο μας συστήθηκαν οι Procol Harum το 1967, ένα από τα τραγούδια-σύμβολα του Summer of Love και ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα του baroque rock. Με φανερά στην παρτιτούρα τα στοιχεία της ψυχεδέλειας, μοιάζει σα να ακούει κανείς progressive rock πριν αυτό καν παρουσιαστεί ως μουσικό κίνημα. Όλο το τραγούδι είναι χτισμένο γύρω από τα φωνητικά του Gary Brooker και – πολύ περισσότερο – το Hammond M-102 αρμόνιο του Matthew Fisher. Με το ορχηστρικό μέρος του, στηριγμένο στον Μπαχ και την χαρακτηριστική μπασογραμμή του, το “A whiter shade of pale” αποτελεί μια ζωγραφιά λυρισμού και “αυστηρού” αυθορμητισμού, με σπάνιας αισθητικής στίχους.
52. “Eleanor Rigby” – The Beatles
– Άλμπουμ: “Revolver”
– Έτος κυκλοφορίας: 1966
Ένα έργο τέχνης από τους Beatles σε μια περίοδο όπου όλο και περισσότερο αφήνουν πίσω τους το rock n’ roll και την pop, για να αφοσιωθούν στον πειραματισμό μέσα στο στούντιο. Εδώ έχουμε ένα υπέροχο δείγμα baroque rock και art rock, σε μια σύνθεση του Paul McCartney, απίστευτα πολύπλοκη και πολυεπίπεδη. Όλη η ενορχήστρωση ανήκει στον George Martin, ο οποίος απάλλαξε τελείως τα σκαθάρια από το να παίξουν το οποιοδήποτε όργανο. Έχουμε υπέροχες τριφωνίες των Paul, John και George και ένα ensemble εγχόρδων, αποτελούμενο από τέσσερα βιολιά, δυο βιόλες και δυο τσέλα. Μέσα σε μόλις 123 δευτερόλεπτα ξεδιπλώνεται όλη η μαγεία των “σκαθαριών”, μαζί με την ευφυΐα του Martin.
51. “Gloria” – Them
– Άλμπουμ: “The angry young Them”
– Έτος κυκλοφορίας: 1965
Κλείνουμε το δεύτερο μέρος με ένα μνημείο του garage rock, γραμμένο από έναν τεράστιο μουσικό, τον Βορειο-Ιρλανδό Van Morrison και παιγμένο από τον ίδιο και την μπάντα του, τους Them. Η “Gloria” αποτελείται από μόλις τρία ακόρντα τα οποία επαναλαμβάνονται συνέχεια και χαρακτηρίζεται από το υπέροχο ρεφρέν της. Πρόκειται για την αποθέωση της μίνιμαλ σύνθεσης, όμως η ενορχήστρωση είναι πολύ προσεγμένη, κυρίως στις λεπτομέρειές της, με “παρεμβάσεις” οργάνων που προσδίδουν μια μοναδική φυσιογνωμία στο τραγούδι. Έντονα φυσικά τα στοιχεία του rhythm & blues, υπέροχες οι πινελιές του Peter Bardens στα πλήκτρα και αξεπέραστα τα “βρώμικα” φωνητικά του Morrison.
Δείτε και τα άλλα μέρη:
Ακούστε όλη τη λίστα εδώ:
