Τα 100 κορυφαία τραγούδια της ροκ μουσικής (100-76)
Ο Θανάσης Κρεκούκιας προσπαθεί να χωρέσει τις κορυφαίες στιγμές της ροκ μουσικής σε μια λίστα 100 τραγουδιών με αντίστροφη μέτρηση. Σήμερα το πρώτο μέρος, από το 100 στο 76.
- 3 ΑΥΓ 2020
Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, για να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο, είναι τί θεωρούμε ως ροκ μουσική και τί μπορεί να συμπεριλάβει αυτή η λίστα. Προσπάθησα να απλοποιήσω όσο περισσότερο γινόταν τα πράγματα, “ακολουθώντας” τον σκληρό πυρήνα αυτού που ονομάζουμε “κλασικό ροκ”, μαζί όμως με όλες τις υποκατηγορίες που είτε αναφέρονται άμεσα στο ροκ, είτε θεωρούνται “αξιωματικά” δικά του παρακλάδια. Έτσι λοιπόν, στη λίστα θα βρείτε garage rock, punk και post punk rock, hard rock, blues rock, ψυχεδελικό ροκ, heavy metal, progressive rock, pop rock, folk rock, country rock, new wave, alternative rock, grunge, southern rock, glam rock, symphonic rock, baroque rock, roots rock, soft rock, art rock, indie rock, heartland rock κλπ.
Αποφάσισα να αφήσω τελείως απέξω – με πόνο καρδιάς, το παραδέχομαι – οτιδήποτε είχε να κάνει με τις ρίζες ή τις επιρροές του ροκ, δηλαδή το rock ‘n roll, το blues, το rhythm & blues, τη soul, την jazz κλπ, γιατί αλλιώς θα μπλέκαμε και θα χρειαζόταν μια λίστα τουλάχιστον διπλάσιων τραγουδιών για να σταθεί με αξιοπρέπεια. Να ζητήσω εκ των προτέρων την κατανόηση των νεαρών μας αναγνωστών και αυτό επειδή στα δικά μου εκατό τραγούδια, δεν υπάρχει ούτε ένα από τον αιώνα μας! Ολόκληρη η λίστα απλώνεται σε 36 χρόνια, από το 1963 και το “Louie Louie” των Kingsmen, μέχρι το 1999 και το “Californication” των Red Hot Chili Peppers. Τις περισσότερες παρουσίες έχουν οι Beatles (ποιοι άλλοι;) με οκτώ και ακολουθούν οι Rolling Stones με πέντε. Το “βάθρο” συμπληρώνει ο Bob Dylan, επίσης με πέντε παρουσίες (τρεις δικές του ηχογραφήσεις και δυο διασκευές κομματιών του από άλλα συγκροτήματα).
Συνολικά στη λίστα υπάρχουν 69 διαφορετικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, μαζί με μια ελληνική παρουσία-έκπληξη! Πριν σας αφήσω στη μαγεία της μουσικής (όχι επειδή τα διάλεξα εγώ, αλλά επειδή και τα εκατό είναι η ίδια η ιστορία και η εξέλιξη του ροκ), να πω ότι σε κάθε τραγούδι, κάτω από τον τίτλο του, βλέπουμε το εξώφυλλο του άλμπουμ στο οποίο ανήκει, στη συνέχεια το όνομα του δίσκου και το έτος κυκλοφορίας του, αμέσως μετά λίγα λόγια για το τραγούδι και τέλος, το βίντεο με τον ήχο και την εικόνα. Η λίστα των 100 τραγουδιών παρουσιάζεται σε αντίστροφη μέτρηση και είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη (100-76, 75-51, 50-26 & 25-1). Σήμερα ξεκινάμε με το πρώτο μέρος, ανεβαίνοντας από το 100 μέχρι και το 76. Καλή σας ανάγνωση και ακόμα καλύτερη ακρόαση!
100. “The end” – The Doors
– Άλμπουμ: “The Doors”
– Έτος κυκλοφορίας: 1967
Ξεκινάμε με το αυτοβιογραφικό-καταστροφικό οιδιπόδειο ντελίριο “The End”, εκεί όπου η ψυχεδέλεια πηγαίνει χέρι-χέρι με την acid. Ακούγοντάς το, θαρρείς πως οι Doors καίγονταν συνεχώς μέσα σε ένα μείγμα έκστασης φτιαγμένο από ναρκωτικά, αλκοόλ και “μαύρα βλέμματα”. O Μόρισον γίνεται ο Ρεμπό που διαλύει τα όνειρα, αντικατοπτρίζοντας μέσα στους στίχους του τις μνήμες από τους προσωπικούς του εφιάλτες. Σε κάθε νότα αντιστοιχεί μια εικόνα και καθώς το τραγούδι προχωράει, νιώθεις ότι αλλάζει σχήμα και χρώμα, σαν ένα μουσικό καλειδοσκόπιο που ανοίγει τις “Πύλες της Ενόρασης” σε ένα ταξίδι που ανακαλύπτει καινούργια επίπεδα συνείδησης.
99. “The lamb lies down on Broadway” – Genesis
– Άλμπουμ: “The lamb lies down on Broadway”
– Έτος κυκλοφορίας: 1974
Οι περίφημοι Genesis, πιστοί στην progressive κουλτούρα τους, μας χαρίζουν ένα υπόδειγμα μουσικής κομψότητας μέσα από το ατμοσφαιρικό διπλό άλμπουμ “The lamb lies down on Broadway”, στην τελευταία παρουσία του Peter Gabriel στην μπάντα. Στο ομώνυμο τραγούδι συναντάμε την “εξερεύνηση” της avant-garde και του art rock μέσα από μια “αινιγματική” ενορχήστρωση που από μόνη της χτίζει μια διαφορετική, μουσική αισθητική. Οι Genesis υπηρετούν τον λυρισμό και τις “αντανακλάσεις” που όπως πάντα, απεικονίζουν τα νεφελώματα της δικής τους, εναλλακτικής πρότασης στο ροκ.
98. “Epitaph” – King Crimson
– Άλμπουμ: “In the Court of the Crimson King”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Οι King Crimson μας ταξιδεύουν στον διαλογισμό και την ενδοσκόπηση μέσα από μια μυστικιστική αλληγορία σύνθεσης. Το “Epitaph” είναι ένα progressive αριστούργημα με ετερόκλιτα ερεθίσματα που καθοδηγούν την πορεία του στον πειραματισμό του συμφωνικού ροκ μέσα από αρχέγονες folk φόρμες. Το τραγούδι προλαβαίνει μέσα στα εννιά λεπτά της διάρκειάς του, να επαναδιατυπώσει την αισθητική αντίληψη της μπάντας, εξερευνώντας τις πιο σκοτεινές πλευρές της μέσα από μια μοναδική αρμονία μελωδίας και οργάνων. Ατμοσφαιρική, μυσταγωγική παρορμητικότητα, που βρήκε εύκολα τη θέση της στη “μυθολογία” του ροκ.
97. “The four Horsemen” – Aphrodite’s child
– Άλμπουμ: “666”
– Έτος κυκλοφορίας: 1972
Εδώ έχουμε τη μοναδική ελληνική παρουσία στη λίστα, με τους θρυλικούς Aphrodite’s Child και το “παραισθησιογόνο” άλμπουμ “666”, ένα μνημείο ψυχεδελικής και progressive ακτινοβολίας, μέσα από το οποίο ξεχωρίζουν οπωσδήποτε οι “τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης”. Μια αντισυμβατική έκρηξη απόκοσμων ήχων, που σφυρηλατεί τη γοητεία της εσωτερικότητας και σαγηνεύει με την ενορχηστρωτική της τελειότητα. Ηλεκτρισμένα πεδία από την πανδαισία εικόνων και φαντασίας, δοσμένα με μια σπάνια άρθρωση και ένα σχεδόν εξτρεμιστικό λυρισμό από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ντέμη Ρούσσο, Λουκά Σιδερά και Σίλβερ Κουλούρη.
96. “Love will tear us apart” – Joy Division
– Άλμπουμ: Single (45άρι)
– Έτος κυκλοφορίας: 1980
Ένα από τα τελευταία τραγούδια του Ian Curtis, λίγο πριν την αυτοκτονία του τον Μάιο του 1980. Οι Joy Division, μακριά από τον “γοτθικό” χαρακτήρα τους και οπωσδήποτε πιο κοντά στις post-punk καταβολές τους, δίνουν διέξοδο στις “παράνομες” μουσικές τους σκέψεις με έναν σχεδόν “πρωτόγονο” ήχο που προκαλεί μελαγχολικούς κραδασμούς σε ένα απόκοσμο, παρακμιακό περιβάλλον. Η μπάντα “διαχειρίζεται” για τελευταία φορά το πεπρωμένο της, εξερευνώντας τις σκοτεινές πλευρές του frontman της.
95. “Maggie Mae” – Rod Stewart
– Άλμπουμ: “Every picture tells a story”
– Έτος κυκλοφορίας: 1971
Ο Rod Stewart σε ένα από τα αγαπημένα “κεφάλαια” της πορείας του, το folk rock, με μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του, την “Maggie Mae”. Μια ακούραστη ευφορία, αλλά και μια πιστή μουσικότητα στις φόρμες της folk, που την πλαισιώνουν η μελωδία της παρτιτούρας και η τόσο χαρακτηριστική φωνή του ερμηνευτή, που στην περίπτωσή του μοιάζει σαν ένα ακόμα όργανο στην ορχήστρα. Ορόσημο στην πολυδιάστατη προσωπικότητά του, αλλά και παράδειγμα ενός μοναδικού μουσικού στιλ.
94. “(Don’t fear) The reaper” – Blue Öyster Cult
– Άλμπουμ: “Agents of fortune”
– Έτος κυκλοφορίας: 1976
Ένας μαγικός συνδυασμός από διαφορετικές φόρμες και ένα υπέροχο ηχητικό αποτέλεσμα, υπόδειγμα μουσικής κομψότητας από τους Blue Öyster Cult, που πειραματίζονται στο ίδιο τραγούδι με την ψυχεδέλεια, το hard rock και το soft rock, υπενθυμίζοντάς μας ότι η έμπνευση δεν έχει ούτε όρια ούτε σύνορα. Καταπληκτική ενορχήστρωση, μοναδικά φωνητικά, ευφάνταστη χρήση των οργάνων σε κάθε πέρασμα και γέφυρα, πινελιές που βάζουν τη σφραγίδα τους σε ένα αισθητικό αποτέλεσμα που μπορεί χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί άρτιο.
93. “New coat of paint” – Tom Waits
– Άλμπουμ: “The heart of Saturday night”
– Έτος κυκλοφορίας: 1974
Στα τραγούδια του Tom Waits τα λόγια, οι νότες και το συναίσθημα μπερδεύονται σε ένα παθιασμένο “όργιο” που ισορροπεί ανάμεσα στους καπνούς των υπόγειων καταγώγιων και στην ανατρεπτική δημιουργία της ίδιας της νωχέλειας. Το πιάνο είναι η δολιοφθορά πάνω στην οποία ο καλλιτέχνης χτίζει τις προσωπικές του ανησυχίες, ενώ την ίδια στιγμή τα μοτίβα δεν υποκύπτουν σε κανόνες. Άδεια μπουκάλια ουίσκι, σκοτεινά μπαρ, φθαρμένα έπιπλα, χαραμάδες που χάσκουν, χαλασμένες επιγραφές νέον που τρίζουν, νύχτες απέραντης παρακμής. Ο Waits κλειδώνει με μοναδική μαεστρία τη μοναξιά και το περιθώριο μέσα στις παρτιτούρες του, φλερτάροντας με το blues, την jazz και το folk.
92. “Pale blue eyes” – The Velvet Underground
– Άλμπουμ: “The Velvet Underground”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Ο Lou Reed ηχογράφησε το 1969 το “The Velvet Underground”, σε μια σαφέστατη στροφή προς πιο στιλιζαρισμένες αρμονίες, αφήνοντας τις garage επιρροές του και επιλέγοντας να ασχοληθεί με πιο στρωτά μοτίβα του ροκ και της folk. Ποιητής και “οδοιπόρος” από τους πιο ξεχωριστούς, κατάφερε να μετατρέψει το “αρνητικό” του χάρισμα σε πηγή έμπνευσης, παρανομώντας μέσα στο ίδιο το ροκ. Η συνθετική του κομψότητα στο “Pale blue eyes” συμβαδίζει με τον ορισμό της αρμονίας, σε μια διαφορετική μουσική αισθητική, αλλά πάντοτε φωτισμένη με το ημίφως της αντικουλτούρας και του περιθωρίου.
91. “I’d love to change the world” – Ten Years After
– Άλμπουμ: “A space in time”
– Έτος κυκλοφορίας: 1971
Η πιο γρήγορη κιθάρα του ροκ, ο Alvin Lee, αποφασίζει εδώ να περιπλανηθεί στην ανθρώπινη έκφραση μιας δύναμης που δεν οριοθετείται, αλλά ψάχνει απεγνωσμένα την κάθαρση, μέσα από οράματα, όνειρα και ελπίδες που καθηλώνουν με τη σαφήνεια της ανάγνωσής τους. Με ευθείες αναφορές στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι Ten Years After αποκρυπτογραφούν το blues rock, το folk rock και την ψυχεδέλεια, δημιουργώντας έναν βελούδινο καμβά που οδηγεί σε αρμονικούς διαδρόμους, οι οποίοι γοητεύουν με τον λυρισμό τους. Μια αισθητική που καλπάζει και ταυτίζεται με την αφήγηση του ανέφικτου.
90. “Iron man” – Black Sabbath
– Άλμπουμ: “Paranoid”
– Έτος κυκλοφορίας: 1970
Και φτάνουμε στο πρώτο heavy metal τραγούδι της λίστας, από ένα ιστορικό άλμπουμ, το “Paranoid”, που ενέπνευσε άπειρα συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Οι Black Sabbath εξερευνούν τις σκοτεινές πλευρές του ήχου, δημιουργώντας ένα μνημείο συνθετικής και εκτελεστικής αρτιότητας, που ενηλικιώνει τις heavy φόρμες και συνεχίζει, 50 χρόνια μετά, να ξεχωρίζει σαν ένα από τα τραγούδια-σταθμούς στην πορεία συνολικά του ροκ. Η φοβερή και τρομερή τετράδα των Osbourne, Iommi, Butler και Ward, χτίζει τον δικό της μύθο, στην τελετουργία μιας ριζοσπαστικής αυθεντικότητας, γεμάτης με αχαλίνωτη ενέργεια και “πολεμικό” παίξιμο.
89. “Fortunate son” – Creedence Clearwater Revival
– Άλμπουμ: “Willy and the poor boys”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Περνάμε σε έναν αντιπολεμικό ύμνο, το “Fortunate son” των CCR, που εδώ αφήνουν κατά μέρος το folk rock, το southern rock και το blues rock, για να αφοσιωθούν στη μοναδική φόρμα που θα μπορούσε να αποδώσει τους οργισμένους στίχους του John Fogerty, δηλαδή το hard rock. Μέσα σε λιγότερο από δυόμισι λεπτά, η μπάντα προωθεί τις γραμμές της στο μέτωπο του Βιετνάμ, διεκδικώντας το βίαιο ξεκαθάρισμα με έναν βρώμικο ήχο στα τύμπανα, τις κιθάρες και πάνω απ’ όλα στη φωνή του Fogerty, που πραγματοποιεί μια από τις κορυφαίες του ερμηνείες.
88. “Sweet child o’mine” – Guns ‘n Roses
– Άλμπουμ: “Appetite for destruction”
– Έτος κυκλοφορίας: 1987
Ένα εμπνευσμένο riff από ένα τζαμάρισμα των Guns N’ Roses σε μια πρόβα, οδήγησε σε ένα από τα σημαντικότερα hard rock τραγούδια των 80s, στον πρώτο μόλις δίσκο της μπάντας. Ηλεκτρισμένα πεδία ξεκινούν από την πρώτη νότα και διαδηλώνουν την αδιαλλαξία τους μέσα από ένα θορυβώδες σύνθημα μιας βίαιης αντίδρασης πάνω στις σκληρές φόρμες του ροκ. Η δύναμη του ήχου είναι τέτοια, που παρασύρει τα πάντα, ταρακουνώντας το στερέωμα και στέλνοντας το σαφές μήνυμα ότι ήρθε για να χαρίσει φρεσκάδα και νέες ιδέες στο εκρηκτικό οικοδόμημα της ανατροπής και της έκρηξης με φόντο τα 90s.
87. “Suite: Judy blue eyes” – Crosby, Stills & Nash
– Άλμπουμ: “Crosby, Stills & Nash”
– Έτος κυκλοφορίας: 1969
Μια σουίτα, βασισμένη στις αρχές της κλασικής μουσικής και στην κομψότητα του soft rock, είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές στην πορεία της εμπνευσμένης τριάδας των David Crosby, Stephen Stills και Graham Nash. Βασισμένο πάνω στις υπέροχες φωνητικές αρμονίες των τριών, το τραγούδι υποστηρίζεται από folk πινελιές με αισθητικά και εικαστικά κριτήρια που φλερτάρουν με την τελειότητα, πάντα με ευαισθησία και ρομαντισμό. Την ίδια στιγμή, οι νότες αποπνέουν την ομορφιά της άνοιξης, αλλά και τη “μελωδία” της μελαγχολίας, εσωτερικής και εξωτερικής.
86. “The weight” – The Band
– Άλμπουμ: “Music from Big Pink”
– Έτος κυκλοφορίας: 1968
Οι Καναδοί The Band, εκπρόσωποι του roots rock, ενός συνδυασμού blues, folk και country, μας προσφέρουν εδώ μια ξεχωριστή άποψη της μουσικής τους, στηριγμένη σε έναν ήχο που θυμίζει έντονα την πρώιμη εποχή του Μπομπ Ντίλαν (δεν είναι τυχαίο ότι έχουν συνεργαστεί). Μια πολύ ενδιαφέρουσα όσο και στιβαρή ενορχήστρωση, που δίνει μεγάλη έμφαση από τη μια στα πλήκτρα του πιάνου και από την άλλη στις υπέροχες αρμονικές τριφωνίες, δίνει το φινίρισμα σε μια μουσική αυτονομία που διαμορφώνει ένα ιδιαίτερο περιβάλλον ταξιδιάρικης προοπτικής, περιτριγυρισμένης από μια σχεδόν ονειρική κανονικότητα στο χώρο.
85. “Losing my religion” – REM
– Άλμπουμ: “Out of time”
– Έτος κυκλοφορίας: 1991
Ένα τραγούδι σταθμός στην ιστορία της alternative rock, με την έκπληξη του folk rock και τον υπέροχο ήχο του μαντολίνου, που δίνει στην όλη σύνθεση μια απαλή, βελούδινα παρορμητική αίσθηση, η οποία με τη σειρά της κάνει ένα μαγικό κοντράστ με τα μοναδικά φωνητικά του Michael Stipe, αναδεικνύοντας τις δυο “αντιθέσεις” μέσα από μια ευφυέστατη ενορχήστρωση. Το riff του Peter Buck δίνει από μόνο του χαρακτήρα στο “Losing my religion”, που έτσι κι αλλιώς ακροβατεί ανάμεσα στη δύναμη του ρυθμού και την σχεδόν αναγεννησιακή κομψότητα της folk ταυτότητας, που συνδυάζεται τόσο περίτεχνα μέσα στην παρτιτούρα, σε ένα παθιασμένο και διεισδυτικό μοτίβο.
84. “Alone again or” – Love
– Άλμπουμ: “Forever changes”
– Έτος κυκλοφορίας: 1967
Εδώ έχουμε ένα από τα μικρά αριστουργήματα της ψυχεδέλειας, συνδυασμένης με το baroque rock. Ο Bryan MacLean, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Love, έγραψε το κομμάτι, που αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία μιας αρκετά – και αδικαιολόγητα – υποτιμημένης μπάντας. Μια εκπληκτική όσο και εντυπωσιακή ενορχήστρωση, με βελούδινα αρπίσματα στις κιθάρες και αποκορύφωμα το πέρασμα με την ορχήστρα των πνευστών, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στην ιστορία της ψυχεδελικής μουσικής, με μια πραγματικά καθηλωτική μελωδία, γεμάτη χρώματα και εικόνες, που κάνει κοντράστ με τους τόσο τρυφερούς όσο και μελαγχολικούς στίχους.
83. “Midnight summer dream” – The Stranglers
– Άλμπουμ: “Feline”
– Έτος κυκλοφορίας: 1983
Σχεδόν μια δεκαετία μετά τη δημιουργία τους ως συγκρότημα της βρετανικής punk σκηνής, οι Stranglers κυκλοφόρησαν το έβδομο άλμπουμ τους, “Feline”, μέσα στο οποίο βρίσκουμε αυτό το αριστουργηματικό δείγμα συνδυασμού του post punk και του new wave. Ένα ατμοσφαιρικό “ταξίδι”, αποτέλεσμα της συνθετικής ευφυΐας των J.J. Burnel και Hugh Cornwell, το “όνειρο θερινής νύχτας” είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πώς οι punk πρωταγωνιστές “ανέπνευσαν” δημιουργικά, όταν επιτέλους απεγκλωβίστηκαν από το τέλμα της “εκρηκτικής” ανυπαρξίας, στην οποία είχαν καταδικαστεί προσωρινά. Μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του post punk διαχρονικά.
82. “Moonchild” – Rory Gallagher
– Άλμπουμ: “Calling Card”
– Έτος κυκλοφορίας: 1976
Ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους κιθαρίστες στην ιστορία της ροκ μουσικής, σε έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους της καριέρας του. Ο Rory Gallagher σε έναν πιο στιλιζαρισμένο ήχο από ό,τι στα προηγούμενα άλμπουμ του, με όλα όμως τα αγαπημένα του στοιχεία να δίνουν το “παρών”, δηλαδή το blues, το folk, το blues rock και το hard rock, σε μια πανδαισία σπάνιου ηχοχρώματος, αφού την παραγωγή έκανε ο πρώην “Deep Purple” Roger Glover. Ο Ιρλανδός είναι καταιγιστικός τόσο στα ακόρντα του όσο και στα σόλα του, ώριμος όσο ποτέ στα φωνητικά του και πλαισιωμένος από καταπληκτικούς μουσικούς, με ειδική μνεία για τον φοβερό μπασίστα του, Gerry McAvoy.
81. “Personal Jesus” – Depeche Mode
– Άλμπουμ: “Violator”
– Έτος κυκλοφορίας: 1990
Αν το “Violator” είναι το κορυφαίο άλμπουμ των Depeche Mode, τότε το “Personal Jesus” είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή του. Ένας μαγικός συνδυασμός synth rock, alternative rock και blues rock, όλα αυτά στηριγμένα στις φόρμες του new wave, με εξαιρετική ενορχήστρωση και μια εμπνευσμένη όσο και διαβολεμένη μπασογραμμή που δεσπόζει από την αρχή μέχρι το τέλος, μαζί με τα υπέροχα φωνητικά του Dave Gahan. Πάντα με μια διάθεση πειραματισμού, οι Depeche Mode, μέσα από φόρμες που ήταν έτοιμες να διαμορφώσουν τον ήχο μιας ολόκληρης δεκαετίας, πρόσθεσαν ένα ακόμη συνθετικό αριστούργημα στη συλλογή τους.
80. “Psycho killer” – Talking Heads
– Άλμπουμ: “Talking Heads: 77”
– Έτος κυκλοφορίας: 1977
Ολόκληρο το άλμπουμ είναι ένας new wave θησαυρός, όμως το “Psycho killer” ξεχωρίζει με τα μαγικά φωνητικά του, τον ηλεκτρισμένο ήχο του και το υπέροχο μπάσο της Tina Weymouth, που χαρίζει στο τραγούδι ένα αξέχαστο riff και ένα γυμνό, σχεδόν “βρώμικο” beat. Οι Talking Heads, από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, κάνουν φανερές τις προθέσεις τους, δεσπόζει η ηγετική μορφή του ανατρεπτικού David Byrne και κάνει την εμφάνισή του το art punk σε μια από τις πιο τέλειες μορφές του. Ασυγκράτητοι, συσσωρευμένοι κραδασμοί που δίνουν μια ξεκάθαρη διαφορετική οπτική στο ροκ της δεκαετίας του ’70.
79. “Dream on” – Aerosmith
– Άλμπουμ: “Aerosmith”
– Έτος κυκλοφορίας: 1973
Μια υπέροχη power μπαλάντα, με την οποία μας συστήθηκαν ο Steven Tyler και η παρέα του στο πρώτο τους άλμπουμ. Οι ρίζες του blues rock και το ίδιο το hard rock πηγαίνουν χέρι-χέρι σε μια τόσο μελωδική παρτιτούρα, την οποία εμπλουτίζουν ακόμα περισσότερο το ηλεκτρικό πιάνο και το mellotron, σε σημείο που να αναρωτιέσαι αν ακούς progressive. Όμως τα φωνητικά του Tyler είναι εκείνα που “επαναφέρουν” τον ακροατή στην πραγματικότητα μιας στιβαρής σύνθεσης, που βοήθησε τους Aerosmith να χτίσουν την καριέρα τους, χωρίς όμως ποτέ να την ξεπεράσουν, οπωσδήποτε όχι σε κομψότητα και λυρισμό.
78. “Dirty Blvd” – Lou Reed
– Άλμπουμ: “New York”
– Έτος κυκλοφορίας: 1989
Το 1989, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη διάλυση των Velvet Underground, ο πάντα έφηβος Lou Reed κυκλοφορεί το “New York”, ένα ακόμα άλμπουμ-σταθμό στη διαδρομή του. Με τη συμμετοχή της Moe Tucker στα τύμπανα, το ροκ εν ρολ του δρόμου αποκτάει καινούργια διάσταση. Το βρώμικο, παρορμητικό “Dirty Blvd” περιγράφει τις ταξικές διαφορές στη Νέα Υόρκη με σκληρότητα και σαφήνεια, αποδεικνύοντας ότι ο Reed δε σκοπεύει σε καμία περίπτωση να το “βουλώσει”. Μέσα από αυτό ολοκληρώνεται το μεγάλο ταξίδι των αναζητήσεών του, κλείνει ο κύκλος εκεί ακριβώς που γεννήθηκε η μουσική του ιδιοφυία, ενηλικιώνεται μέσα του το ροκ τιμώντας ενδιάμεσα τις ρίζες του: το blues, την jazz και το folk.
77. “The unforgiven” – Metallica
– Άλμπουμ: “Metallica”
– Έτος κυκλοφορίας: 1991
Μια ακόμη power μπαλάντα, αυτή τη φορά χτισμένη πάνω στα στιβαρά θεμέλια του heavy metal, θεμέλια που οριοθετούνται από τα σκοτεινά φωνητικά του James Hetfield, την αχαλίνωτη κιθάρα του Kirk Hammett και τα επιβλητικά τύμπανα του Lars Ulrich, που είναι οι τρεις συνθέτες του τραγουδιού. Παρά το γεγονός ότι το τέμπο είναι αργό, η ενορχήστρωση δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γεμάτη από ήχους που ισορροπούν ανάμεσα σε μελωδικά αρπίσματα και παραμορφωμένες συγχορδίες. Από τις κορυφαίες στιγμές των Metallica, που έδειξαν σταθερά τον δρόμο – και – για τα 90s, μια δεκαετία μετά τη δημιουργία τους.
76. “Lola” – The Kinks
– Άλμπουμ: “Lola versus Powerman and the Moneygoround, Part One”
– Έτος κυκλοφορίας: 1970
Κλείνουμε το πρώτο μέρος του κειμένου με ένα από τα πιο κλασικά ροκ κομμάτια, τη “Lola” και τους Kinks του Ray Davies, μιας από τις ιδιοφυίες της ροκ μουσικής και πρωταγωνιστή της British Invasion. Εδώ έχουμε ένα σχεδόν απαγορευμένο θέμα για την εποχή, που όμως παρουσιάζεται “φιλικά” και με αρκετό χιούμορ, στηριγμένο πάνω σε μια ακόμα εξαιρετική ενορχήστρωση του Davies, που σε γενικές γραμμές μπορεί να ακούγεται απλή, όμως διαθέτει εκπληκτική μπασογραμμή και μια ηλεκτρική κιθάρα που σε κάποια σημεία θυμίζει Beatles, διατηρώντας όμως τη δική της ταυτότητα. Υπέροχη μελωδία και τρία αρχικά ακόρντα, με τα οποία αμέσως καταλαβαίνεις ποιο τραγούδι πρόκειται να ακούσεις. Αναγνωρίσιμο όσο λίγα σε όλη τη λίστα.
Δείτε τα επόμενα μέρη του αφιερώματος:
Aκούστε όλη τη λίστα εδώ:
