Τα 28 βιβλία που λατρέψαμε το 2024

Από αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας μέχρι ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα και από συλλογές εμβληματικών διηγηματογράφων μέχρι ταχύρρυθμα μαθήματα ιστορίας, αυτά είναι τα βιβλία που -ακόμη και αν σε ορισμένες περιπτώσεις κυκλοφόρησαν παλιότερα- αγαπήσαμε περισσότερο το 2024 και γι’ αυτό ακριβώς σας τα προτείνουμε ανεπιφύλακτα και ευχόμαστε να τα απολαύσετε όσο κι εμείς.

Βαγγέλης Γιαννίσης – Μαγκάφιν (εκδ. Διόπτρα)

Αναγνωρισμένος συγγραφέας αστυνομικός μυθιστορημάτων, εδώ δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, κινούμενος στα όρια της σουρεαλιστικής γραφής. Και βγαίνει νικητής, αφού οι σελίδες του κυλάνε γρήγορα, με χιούμορ, ανατροπές και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. – Κωνσταντίνος Αμπατζής

Γιώργος Ιωάννου – Η μόνη κληρονομιά (εκδ. Κέδρος)

Γραμμένα στην Αθήνα το 1972 και το 1973, τα διηγήματα της συλλογής αντανακλούν την περίοδο προσαρμογής του θρυλικού Θεσσαλονικιού συγγραφέα στη ζωή της πρωτεύουσας, στην οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα οπό τα τέλη του 1971. Από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς ώστε -εδώ κολλάει απόλυτα- να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι. – Θεοδόσης Μίχος

Φραντς Κάφκα – Η Δίκη & Ο Πύργος (μτφρ. Αλέξανδρος Κοτζιάς, εκδ. Κέδρος)

Δεν είχα διαβάσει ποτέ Κάφκα μέχρι πριν λίγους μήνες που διάβασα δύο μυθιστορήματά του back to back. Πρώτα, τη Δίκη. Μετά, τον Πύργο. Στη Δίκη, περιγράφει τον αγώνα του Γιόζεφ Κ. να σωθεί από μία εξουσία που δεν έχει πρόσωπο, έχει όμως τρομακτική δύναμη για να τον εξοντώσει. Τον απογυμνώνει από τα δικαιώματά του, αχρηστεύει κάθε νόμο, τον καθιστά ανήμπορο να προβάλει οποιαδήποτε αντίδραση και στο τέλος τον συνθλίβει.

Στον Πύργο, το τελευταίο μυθιστόρημά του, γράφει μία σκοτεινή ιστορία βουτηγμένη στον παραλογισμό και τον σουρεαλισμό για να μιλήσει ουσιαστικά για το αντίστροφο: για τον αγώνα του Κ. να αποκτήσει πρόσβαση σε μία εξουσία που κυβερνά τους κατοίκους του χωριού από έναν πύργο και η οποία και πάλι δεν έχει πρόσωπο, έχει όμως και πάλι μία τρομακτική δύναμη για να τον διαλύσει.  Και στα δύο έργα του Κάφκα, υπάρχει η αποξένωση, η γραφειοκρατία, ο φόβος απέναντι στα παράλογα γεγονότα που συμβαίνουν και διαδέχονται ασταμάτητα το ένα το άλλο, ο φόβος και η ανησυχία για την αδιαφάνεια, η δίψα για ελευθερία. Ποιο από τα δύο μου άρεσε λίγο περισσότερο; Ο Πύργος. Γιατί; Ακόμα ψάχνω την απάντηση. – Χριστίνα Φαραζή

Πολ Λιντς – Το Τραγούδι του Προφήτη (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, Άγγελος Αγγελίδης, εκδ. Gutenberg)

Βραβείο Booker 2023: Ένα χτύπημα στην πόρτα μια βροχερή νύχτα αλλάζει τη ζωή της Άιλις. Δύο αξιωματικοί της νεοσύστατης μυστικής αστυνομίας αναζητούν τον άντρα της. Ποια θα είναι η τύχη τόσο του ίδιου όσο και του πρωτότοκου γιου τους; Η πατρίδα της, η Ιρλανδία, βρίσκεται στο έλεος μιας δικτατορικής κυβέρνησης. Η πόλη της, το Δουβλίνο, είναι το κέντρο μιας αιματηρής εμφύλιας διαμάχης, κι εκείνη πρέπει να προστατέψει τα παιδιά της και τον ηλικιωμένο πατέρα της. Πόσο μακριά θα φτάσει για να σώσει την οικογένειά της; Και τι -ή ποιον- θα υποχρεωθεί να αφήσει πίσω; Ένα συνταρακτικό μυθιστόρημα που σε αιχμαλωτίζει με τη χειμαρρώδη γλώσσα και την κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα, σε μια εποχή όπου η αποξένωση και ο φόβος διαρκώς εντείνονται. Ο συγγραφέας είπε πολλά και ενδιαφέροντα στο News24/7. – Θεοδόσης Μίχος

Τζον Γουίλιαμς – Ο Στόουνερ (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδη εκδ. Gutenberg)

Η ζωή ενός καθηγητή αγγλικής φιλολογίας, από το μηδέν μέχρι τον τερματισμό. Αυτό είναι το Στόουνερ, αλλά όχι ακριβώς. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς η βαρετή ζωή του πρωταγωνιστή (με ελάχιστες εξαιρέσεις) παρουσιάζει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Επίσης, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί άργησα τόσο πολύ να διαβάσω τον Στόουνερ. Το βιβλίο του Williams, από το πουθενά, έγινε ένα από τα αγαπημένα μου και με διαφορά το καλύτερο που διάβασα μέσα στο 2024. Οι τελευταίες σελίδες είναι συγκλονιστικές κι από τότε που το τελείωσα, δεν έχω σταματήσει να το προτείνω. – Κωνσταντίνος Δέδες

Ρέιμοντ Κάρβερ – Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι (μτφρ. Γιάννης Τζωρτζής, εκδ. Μεταίχμιο)

Μου το δάνεισαν πριν περίπου ένα μήνα σε μία στιγμή απόγνωσης, καθώς διάβαζα ένα βιβλίο που ήταν πολύ μέτριο και είναι πραγματικά, κρίμα να σπαταλάμε τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχουμε σε μετριότητες. Προφανώς, δεν έχω προλάβει ακόμα να διαβάσω και τις 856 σελίδες του -τα πάνω από 30-40 διηγήματα που περιλαμβάνει- ήταν ωστόσο ξεκάθαρο από το πρώτο διήγημα που διάβασα και ήταν η πρόταση εκείνου που με έσωσε από τη μετριότητα, το «Μία μικρή παρηγοριά», ότι ο Κάρβερ θα έμπαινε -επιτέλους- στην καρδιά μου.

Του έδωσαν τον τίτλο «ενός από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους του 20ού αιώνα» – ίσως, να είναι ο μεγαλύτερος. Έγραφε με συναίσθημα, αλλά χωρίς μελοδραματισμούς. Αποτύπωνε στο χαρτί την αλήθεια και την πολυπλοκότητα των απλών, καθημερινών ανθρώπων που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα με τα απλά, καθημερινά πράγματα – κάτι για το οποίο χλευάστηκε πριν γνωρίσει την καθολική αναγνώριση και καταξίωση. – Χριστίνα Φαραζή

Έρρι ντε Λούκα – Το αδύνατο (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Κέλευθος)

«Αδύνατο είναι ο ορισμός ενός γεγονότος μία στιγμή προτού συμβεί». Ένας έμπειρος ορειβάτης, που έχει πληρώσει με πολυετή φυλάκιση για τη συμμετοχή του σε αντι-εξουσιαστική οργάνωση, βρίσκεται στο ίδιο ορειβατικό μονοπάτι με τον πρώην συναγωνιστή του και καταδότη του. Και συμβαίνει το αδύνατο· Ο «προδότης» ανασύρεται νεκρός από το βάθος του γκρεμού. Υπάρχει ένοχος; Μέσα από τη διαδικασία μιας ανάκρισης ξεδιπλώνονται δύο διαφορετικές οπτικές της ηθικής, του αγώνα, της προδοσίας. Ανακριτής και κατηγορούμενος μάχονται καθένας για το δικό του δίκαιο. Τρομερό βιβλίο για το πώς η η εξουσία στα ανώτερα κλιμάκια συνδέεται με την παραποίηση της αλήθειας και το πώς τελικά το μόνο που έχει σημασία δεν είναι η δικαιοσύνη αλλά να βρεθεί μία ικανοποιητική αλήθεια. Νομίζω ότι όποιος έχει πραγματική επαφή με την πραγματικότητα, το καταλαβαίνει. – Μάρω Παρασκευούδη

Κόρμακ Μακάρθι – Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη)

Το έψαχνα εδώ και καιρό και τελικά βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου μετά από μια συζήτηση στο γραφείο. Διάβασα το Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους στο πρωτότυπο κι αν κάποιος θέλει να διαβάσει Μακάρθι στα αγγλικά, καλύτερα να ξεκινήσει από αυτό. Η ταινία των αδελφών Κοέν κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και δεν είναι τυχαίο, το βιβλίο μοιάζει να είναι γραμμένο ακριβώς γι’ αυτό. Το φιλοσοφικό βάθος που βρίσκουμε στα υπόλοιπα βιβλία του δεν υπάρχει, αλλά είναι άκρως διασκεδαστικό. Τρομεροί διάλογοι, αρκετό χιούμορ και γρήγορος ρυθμός. Το καλύτερο βιβλίο-σφηνάκι που διάβασα μέσα στο 2024. – Κωνσταντίνος Δέδες

Μάκης Μαλαφέκας – Deepfake (εκδ. Αντίποδες)

Με ένα σπιντάτο νεο-νουάρ που διαβάζεται πιο γρήγορα από τις ώρες που χρειάστηκε για να εξαντληθεί όταν κυκλοφόρησε (ήθελε προσπάθεια και περπάτημα για να το προλάβω πριν φύγω διακοπές), ο συγγραφέας οδηγεί αυτή τη φορά τον αντιήρωα και «λίγο alter ego του, λίγο τρολαρισμένο χαρακτήρα» Κρόκο στο εσωτερικό μιας συνωμοτικής alt-right οργάνωσης, με φόντο την κοινωνικά διαλυμένη και gentrified Αθήνα του σήμερα που μοιάζει σαν να βγήκε από βίντεο ΑΙ. Έχει χιούμορ, κυνικότητα και γενικότερα έναν τρόπο γραφής που δεν γίνεται να μη ζηλέψεις. – Άγγελος Κλάδης

Τόμας Μαν – Το μαγικό βουνό (μτφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο)

Η επετειακή συλλεκτική έκδοση (με χαρακτικό του Μιχάλη Αρφαρά και επίμετρο της A.S. Byatt) για τα 100 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του ορόσημου της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή την κοπιαστική μεν, σχεδόν εξωσωματική δε εμπειρία της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου. Ακόμη και τη δεύτερη φορά… – Θεοδόσης Μίχος

Πέτρος Μάρκαρης – Η βία της αποτυχίας (εκδ. Κείμενα)

Το τοτέμ της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας επιστρέφει κι ο αστυνόμος Χαρίτος συνεχίζει να μας δίνει ιστορίες που μας κρατάνε το ενδιαφέρον, καθρεφτίζοντας την ελληνική κοινωνία. – Κωνσταντίνος Αμπατζής

Άιρις Μέρντοχ – Μέσα στο δίχτυ (μτφρ. Έφη Τσιρώνη, εκδ. Διόπτρα)

Εξαιρετική η μετάφραση της Έφης Τσιρώνη, σε ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα αλλά δεν σε αφήνει χωρίς προβληματισμούς. Το Λονδίνο, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, γίνεται κι αυτό ένας από τους κεντρικούς ήρωες, κάπως φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τριγυρίζει παρέα με τον Τζέικ. Αυτοαποκαλείται «λογοτεχνικός λαντζέρης» και είναι ένας άφραγκος, χαραμοφάης που προτιμά να μεταφράζει έργα άλλων παρά να γράψει το δικό του. Αν χρειάζεσαι ένα βιβλίο να σε «βάζει για ύπνο», το συγκεκριμένο μπαίνει σε αυτή την κατηγορία. – Μάρω Παρασκευούδη

Λουσία Μπερλίν – Οδηγίες για οικιακές βοηθούς (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Στερέωμα)

Έχω μια αδυναμία στον Ρέιμοντ Κάρβερ και μόλις διάβασα ότι η Λουσία Μπερλίν έχει πολλά κοινά στον τρόπο που γράφει, αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία. Τελικά μου έδωσε εκείνη την ευκαιρία να θαυμάσω το πόσο όμορφα μεταφέρει απλές καθημερινές στιγμές (όπως και ο Κάρβερ) στο χαρτί, με τη διαφορά ότι η Μπερλίν, σε αντίθεση με εκείνον, δεν φοβάται να πάρει θέση –  βγάζει μια περίεργη επιθετικότητα. Η Λουσία Μπερλίν είναι μια φοβερή διηγηματογράφος, μία από τις καλύτερες που έχω διαβάσει και δικαίως είναι στην ίδια κουβέντα με τον Κάρβερ. – Κωνσταντίνος Δέδες

Κάι Μπερντ & Μάρτιν Σέργουιν –  Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (μτφρ. Μαριλένα Κορωναίου, εκδ. Τραυλός)

Σε αυτές τις 866 σελίδες βασίστηκε η πρόσφατη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Βέβαια, στη βραβευμένη με Pulitzer βιογραφία του Opi, θα μάθεις πολλά περισσότερα για τον σύνθετο χαρακτήρα του, τα πρώτα, περίεργα χρόνια της ζωής του και πώς από ήρωας βρέθηκε στο περιθώριο. Ένα γεμάτο βιβλίο από όλες τις απόψεις, το οποίο σε βάζει στο μυαλό του ανθρώπου που, θέλοντας και μη, σημάδεψε τον 20ο αιώνα. Must read, αλλά χρειάζεται υπομονή. – Κωνσταντίνος Δέδες

Σταύρος Παναγιωτίδης – Μύθοι, Παρεξηγήσεις και Άβολες Αλήθειες της Ελληνικής Ιστορίας (εκδ. Κέδρος)

Βιβλίο ιστορίας που σε μαθαίνει τι έγινε και κυρίως τι δεν έγινε, με πρωτότυπο και διασκεδαστικό τρόπο. – Κωνσταντίνος Αμπατζής

Τζουνιτσίρο Τανιζάκι – Το εγκώμιο της σκιάς (μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδ. Άγρα)

Για αρχή, χαίρεσαι να κρατάς στα χέρια σου αυτό τό βιβλίο. Η δουλειά που έχει γίνει από τις εκδόσεις Άγρα είναι καταπληκτική, αν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που ο Τανιζάκι, μεταξύ άλλων, σχολιάζει το πώς έχει αλλάξει με τα χρόνια όλα αυτά που θεωρούμε αισθητικά ανώτερα. Το εγκώμιο της σκιάς είναι ένα δοκίμιο 144 σελίδων πάνω στην εμμονή του δυτικού κόσμου με το φως και το πώς φτάσαμε στο σημείο να μην αφήνουμε τίποτα στο σκοτάδι. Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα γύρω σου – κυρίως όσον αφορά την αισθητική – ίσως αλλάξει μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. – Κωνσταντίνος Δέδες

Τζιμ Ντοτζ – Φαπ (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Κυψέλη)

Μου το «πούλησαν» στο βιβλιοπωλείο ως «είναι πολύ Τζιμ Τζάρμους, πάρ’το», αλλά δεν ήταν αυτό που με έπεισε – στο μεταξύ ακόμα ψάχνω τον Τζάρμους στις σελίδες του. Το αγόρασα για το εξώφυλλο -πέστε να με φάτε- (σε επιμέλεια Τόνιας Λέντζου, όπως και η υπέροχη εικονογράφηση των τεσσάρων κεφαλαίων) και για το πιο ειλικρινές μίνι βιογραφικό συγγραφέα που έχω διαβάσει σε άνοιγμα βιβλίου, με την πιο αστεία φωτογραφία: τον Τζιμ Ντοτζ πάνω σε σκέιτμπορντ. Ξεκινάει με το «γεννήθηκε μάλλον στην Καλιφόρνια και είναι μάλλον 79 χρονών» και κλείνει με το «είναι παντρεμένος και περήφανος που μύησε τον υιοθετημένο γιο του στη μαγεία των ξένων γλωσσών και στη στοματική υγιεινή».

Το βιβλίο αυτό καθεαυτό τώρα, είναι μία σύντομη αλληγορική ιστορία αγάπης και αφοσίωσης, ρεαλισμό και μαγεία, βουτηγμένη στο ουίσκι (στο παράνομο ουίσκι), με πολύ καρδιά και συναίσθημα και πρωταγωνιστές έναν ιδιόρρυθμο γέρος, τον εμμονικό εγγονό του, την αχόρταγη πάπια τους και ένα αγριογούρουνο που σπέρνει τον τρόμο. – Χριστίνα Φαραζή

Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος – Ο θησαυρός των Αηδονιών (εκδ. Κίχλη)

Ο έκτος και τελευταίος τόμος της αξιέπαινης νέας έκδοσης (πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη) των διηγημάτων του ανυπέρβλητου Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Όπως τονίζουν από την Κίχλη: «Ως συγγραφέας είχε εντελώς διακριτά χαρακτηριστικά: στο πρόσωπό του αποχαιρετούμε τον απαράμιλλο στυλίστα, τον λεπτουργό της μικρής φόρμας, τον δεξιοτέχνη των ημιτονίων, τον χειροτέχνη των λέξεων.

Επιπλέον τον συγγραφέα που πίσω από την απατηλή απλότητα των ιστοριών του και τον φιλοπαίγμονα τόνο κρύβει ένα στοχαστικό βάθος απ΄ όπου προβάλλει ο πόνος, η απώλεια, η οδύνη για τη συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. (…) Θα μας λείψει το χιούμορ, η νηφαλιότητα, η ευθυκρισία, η εντιμότητά του, η αγάπη για τους φίλους του. Το έργο του, διηγηματογραφικό και δοκιμιακό, παραμένει αρυτίδωτο στον χρόνο. Θα τον διαβάζουμε πάντα με απόλαυση και θα τον θυμόμαστε με αγάπη.» – Θεοδόσης Μίχος

Μιχαήλα Πλιαπλιά – Memento (nutrire) vitam ή εξ αφορμής πέντε εντόμων (εκδ. Μωβ Σκίουρος)

Ακόμα μία περίπτωση βιβλίου που συνδέεται με συγκεκριμένο μέρος. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο – εκδοτικό οίκο Μωβ Σκίουρο, που μου έμαθε να αγαπάω παραπάνω τους Έλληνες συγγραφείς. Δεν ξέρω αν έχω κατανοήσει πλήρως όσα θέλει να πει η συγγραφέας αλλά οι πυγολαμπίδες θα με γυρίζουν πάντα σε έναν τόπο και χρόνο που δεν θα ξανάρθει ποτέ. «Να θυμάσαι να θρέφεις τη ζωή» – αυτό ας το κατανοήσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο.  – Μάρω Παρασκευούδη

Μπράνιμιρ Στσεπάνοβιτς – Στόμα γεμάτο χώμα (μτφρ. Ισμήνη Ραντούλοβιτς, εκδ. Κυψέλη)

Ενενήντα έξι σελίδες και μάλιστα καθόλου πυκνής γραφής αρκούν για να γραφτεί ένα μικρό διαμαντάκι-καθρέφτης της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία υπαρξιακή νουβέλα για την ψυχολογία των ανθρώπων όταν λειτουργούν ως μονάδες και ως σύνολο ή καλύτερα, ως αγέλη. Καταδεικνύει την ανάγκη των πολλών να αφανίσουν ό,τι είναι διαφορετικό και λιγότερο κανονικό, ώστε να αποφύγουν την επώδυνη αναμέτρηση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η ιστορία είναι μία βαλκανική οδύσσεια για τον πρωταγωνιστή και ένα παράλογο και ανελέητο κυνηγητό του ίδιου από τους διώκτες του στα βουνά του Μαυροβουνίου. Έχει επίσης έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής με δύο παράλληλες αφηγήσεις του άντρα που ξαφνικά βρίσκεται διωκόμενος και τον διωκτών του. – Χριστίνα Φαραζή

Κύριλλος Σαρρής – Marcel Duchamp (28.7.1887-2.10.1968) (εκδ. Άγρα)

Ο ζωγράφος Κύριλλος Σαρρής και μελετητής επί δεκαετίες του έργου του Μαρσέλ Ντυσάν, γράφει ένα πυκνό δοκίμιο για το ανατρεπτικό έργο και την πολυσχιδή προσωπικότητα του γάλλου καλλιτέχνη. Επίσης επιλέγει μια σειρά κειμένων της Katherine Dreier, του Richard Hamilton και του ιδίου του Ντυσάν, καθοριστικών για την κατανόηση του έργου του. Αυτό το βιβλίο μού το χάρισε η Ελευθερία Τσέλιου, ιδιοκτήτρια της Eleftheria Tseliou Gallery, η οποία έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να σου μάθει, εκτός φυσικά από τα έργα των καλλιτεχνών που φιλοξενεί κατά καιρούς στην γκαλερί της. – Μάρω Παρασκευούδη

Αντώνης Τζαβάρας – Καλοκαίρι (εκδ. Συρτάρι)

Έξι καλοκαιρινές ιστορίες που διαβάζονται όλο το χρόνο, με απολαυστική γραφή, χιούμορ και φαντασία, που φροντίζουν σε κάθε μία από αυτές, να βρεις κι ένα κομμάτι του εαυτού σου. – Κωνσταντίνος Αμπατζής

Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ – Επιστροφή στη Βαβυλώνα (μτφρ. Πάνος Τομαράς, εκδ. Οξύ)

Απολαμβάνω πάντα τις ιστορίες ασυδοσίας και ξεπεσμού του Φιτζέραλντ και αυτή διαβάζεται απνευστί. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο βέβαια είναι να αγοράζω μικρές ιστορίες από συνοικιακά βιβλιοπωλεία που ξεπετάγονται μπροστά μου ενώ κάνω βόλτες. Μου αρέσει να συνδέω το βιβλίο με το μέρος όπου έχει αγοραστεί – το συγκεκριμένο είναι από το ΕΛΛΗ στην 3ης Σεπτεμβρίου. – Μάρω Παρασκευούδη

Ρίτσαρντ Φορντ – Μεταξύ τους (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου εκδ. Πατάκη)

Κάποια στιγμή όλοι έχουμε αναρωτηθεί ποιοι ήταν οι γονείς μας πριν γίνουν οι γονείς μας – τι όνειρα είχαν, πώς ζούσαν πριν γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, πώς ήταν τέλος πάντων ως παιδιά, έφηβοι, νεαροί ενήλικες. Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος Ρίτσαρντ Φορντ όχι μόνο τα αναρωτήθηκε όλα αυτά, αλλά τα αποτύπωσε και στο χαρτί με τη χαρακτηριστική του ευθύτητα και οξυδέρκεια.

Έφτιαξε ένα βιβλίο μνήμης για την Έντνα, μία χαριτωμένη κοπέλα με τόλμη παρά το διόλου εύκολο παρελθόν της και για τον Πάρκερ, έναν καλοκάγαθο, γλυκομίλητο πλασιέ, που γεννήθηκαν και οι δύο στις αγροτικές περιοχές του Άρκανσο, στις αρχές του 20ού αιώνα. Παντρεύτηκαν το 1928, έζησαν μαζί στους δρόμους οργώνοντας τον Νότο, μέχρι που το 1944 έγιναν γονείς και απέκτησαν τον μικρό Richard.

Το Μεταξύ τους είναι μία ιστορία τόσο τρυφερή, τόσο συγκινητική, τόσο προσωπική. Ένα γράμμα αφοσίωσης και αγάπης ενός γιου προς τους γονείς του, που υπήρξαν τέλειοι μέσα στις ατέλειές τους. – Χριστίνα Φαραζή

Ουίλιαμ Φόκνερ – Ο Αχός και το Πάθος (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Gutenberg)

Τρία χρόνια μετά το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) και ένα μετά το Καθώς ψυχορραγώ (μτφρ. Παναγιώτης Κεχαγιάς) επανακυκλοφόρησε ένα ακόμη αριστουργήμα του Φόκνερ, σε νέα, εκπληκτική μετάφραση από τον Αχιλλέα Κυριακίδη, εξ ου και ο νέος τίτλος στα ελληνικά (Η βουή και η μανία μέχρι πρότινος). Ασύγκριτο λογοτεχνικό επίτευγμα. – Θεοδόσης Μίχος

 

Μάριος Χάκκας – Τυφεκιοφόρος του εχθρού & Κοινόβιο (εκδ. Άγρα)

Από τις πλέον σημαντικές επανεκδόσεις της χρονιάς (σε συνέχεια της περσινής της συλλογής Ο μπιντές και άλλες ιστορίες) ενός από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες λογοτέχνες. Ένας αξεπέραστος δεξιοτέχνης της μικρής φόρμας. – Θεοδόσης Μίχος

Βίλια Χατζοπούλου – Κυκλάδες (εκδ. Κάπα Εκδοτική)

Θα έχουμε και αυτό το καλοκαίρι τον ιδιωτικό μας παράδεισο; Η νεόκτιστη βίλα που αντικρίζουν φτάνοντας, σημαίνει το τέλος μια εποχής για το ζευγάρι που έβλεπε τη συγκεκριμένη απομονωμένη παραλία της Άνδρου ως το μοναχικό τους καταφύγιο, περνώντας τα καλοκαίρια του σε σκηνή. Μέχρι το φινάλε και τη συντριπτική σύνδεση των δύο πλευρών, η συγγραφέας θα έχει αποδώσει με έναν γλαφυρό και πολύ βιωματικό τρόπο τη λυτρωτική και σε σημεία εξαγνιστική ποιότητα που προσφέρει η αναμέτρηση του ελεύθερου camping κόντρα στον αέρα, την αλμύρα και τα βράχια των Κυκλάδων. – Άγγελος Κλάδης