Τα 50 καλύτερα επεισόδια του 2016: Το top-10

Είδαμε ήδη μια πρώτη συλλογή πολλών εξαιρετικών επεισοδίων από τις φετινές σειρές, όμως ετούτα εδώ τα αγαπήσαμε ένα τσικ παραπάνω. Σε αυτή τη δεκάδα θα βρεις επεισόδια πειραματικά, μεγάλης αφηγηματικής φιλοδοξίας. Θα βρεις μεγάλα, παραδοσιακά μπλοκμπάστερ θεάματα βίας. Θα βρεις ανατρεπτικά φινάλε και μερακλίδικους πιλότους. Θα βρεις αυτοτελείς εφιάλτες και αυτοτελείς φάρσες. Θα βρεις νοσταλγία και θα βρεις και το μέλλον, και θα βρεις και τα δύο αυτά σε ένα.

Είναι μια δεκάδα επεισοδίων, πιστεύουμε, χαρακτηριστική της τηλεοπτικής χρονιάς που φεύγει.

Θυμήσου εδώ τα υπόλοιπα επεισόδια της 50άδας, και φυσικά σε περιμένουμε στα σχόλια για να προσθέσεις τα δικά σου αγαπημένα.

(Disclaimer: Κάθε σειρά εκπροσωπήθηκε στην 50άδα από μόνο ένα επεισόδιο, ώστε να αναφερθούν όσο το δυνατόν περισσότερες σειρές.)

***

10, Game of Thrones, ‘Battle of the Bastards’

Το τελευταίο από τα 9α επεισόδια που συνηθίζει το ‘Game of Thrones’ να μας πετάει κάθε χρονιά πριν την εκπνοή κάθε σεζόν του – για να κάνει απόσβεση της υπομονής μας και να λέμε μετά κι ευχαριστώ – το ‘Battle of the Bastards’ ήταν η απογείωση ενός κύκλου που ανέβασε ρυθμούς και στοιχημάτισε τα πάντα σε μια τελική μάχη που περιμέναμε να γίνει από καιρό. Αν και υπήρξαν αποφάσεις από τα δύο αδέρφια Stark που δρομολογήθηκαν σεναριακά έτσι ώστε η μάχη να γίνει όσο πιο δραματική και επιδραστική γινόταν, το αποτέλεσμα από το χέρι του Miguel Sapochnik που θα θέλαμε να σκηνοθετεί τα πάντα για πάντα, μας άφησε περίπου άφωνους. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Τα πάντα για το ‘Game of Thrones’

9, Fleabag, ‘Episode 6’

Είναι περίεργο και ίσως άδικο το να διαχωρίζεις ένα επεισόδιο μιας σειράς τόσο σφιχτά γραμμένης, σα να λες πως το καλύτερο μέρος ενός γρίφου είναι η λύση του. Αλλά τελοσπάντων, δεν γίνεται και να μην το αναφέρουμε μέσα στις πιο εξέχουσες στιγμές του 2016. Η σειρά είναι διασκευή θεατρικού της ίδιας της Phoebe Waller-Bridge και μέσα από μια φρέσκια, διασκεδαστική, πρώτου προσώπου αφήγηση της πρωταγωνίστριας που σπάει τον τέταρτο τοίχο, μας ξεναγεί στο μυαλό μιας νεαρής γυναίκας μέσα από ερωτικές, επαγγελματικές και οικογενειακές ταραχές. Στο φινάλε φτάνουμε, όπως θα το έθετε κι ο Man in Black, στο κέντρο του λαβυρίνθου, κι αυτό που αντικρύζουμε εκεί μετασχηματίζει άμεσα την όλη μας αντίληψη για αυτό που τόσο καιρό βλέπαμε. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

8, The Get Down, ‘Where There Is Ruin, There Is Hope for a Treasure’

Ο πιλότος του ‘Get Down’ φαίνεται ότι ήταν για τους περισσότερους το make-it-or-break-it επεισόδιο της σειράς. Είτε τους κράτησε, είτε τους έστειλε ξανά στο browse του Netflix. Με το ‘Get Down’ να είναι στο Νο.2 της λίστας αγαπημένων μας σειρών, φαντάζεστε την εντύπωση που άφησε σε μας. Το ‘Where There Is Ruin, There Is Hope for a Treasure’, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα επεισόδια του ‘Get Down’, γυρίστηκε από τον ίδιο τον Baz Luhrmann και του φαίνεται. Είναι οπερατικό, έχει αυτές τις ζωηρές luhrmanικές εικόνες που ξεπηδάνε επιθετικά από την οθόνη σου, και αυτόν τον φρενήρη ρυθμό που είναι συχνά άνισος γιατί η σειρά θέλει τόσο πολύ να μας μεταδώσει την ενέργεια της, που νομίζεις ότι μέχρι το τέλος θα έχει εκραγεί. Εκεί κέρδισε και το ‘Get Down’ σε σχέση με άλλες, αρτιότερες ίσως σειρές φέτος. Είχε ολοζώντανο παλμό και ήταν περήφανο γι’ αυτό από τα πρώτα του λεπτά. -Ιωσηφίνα Γριβέα

7, Atlanta, ‘B.A.N.’

Ότι το ‘Atlanta’ είχε πετάξει τελείως πια το εγχειρίδιο με τους κανόνες της κωμωδίας, έστω και της θλιμμένης, έξω από το παράθυρο, το είχαμε καταλάβει και πριν το ‘B.A.N.’ Πανηγυρικά κιόλας όταν μας είχε συστήσει λίγο νωρίτερα τον Justin Bieber, αλλά μαύρο. Βλέποντας το ‘B.A.N.’ όμως, για τα πρώτα αρκετά λεπτά δεν ξέραμε καλά-καλά τι παρακολουθούσαμε. Τελικά παρακολουθούσαμε μία σειρά μέσα στη σειρά, ένα talk show με εσωτερικές διαφημίσεις σχεδιασμένες για να απευθύνονται στο μαύρο καταναλωτικό κοινό, ειρωνικές *trans-racial* ιστορίες και έναν ράπερ που για κάποιο λόγο θα έπρεπε να έχει απαντήσεις για τα προβλήματα του κόσμου. Σε κάθε rewatch βρίσκεις και κάτι καινούριο. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το ‘Atlanta’ στο #1 των 20 καλύτερων σειρών του 2016

6, Horace and Pete, ‘Episode 10’

Το εκπληκτικό τρίτο επεισόδιο με τον μεγάλο μονόλογο της Laurie Metcalf είναι ενδεχομένως το πιο εφετζίδικο όλων στο πλαίσιο μιας γενικά σπουδαίας μίνι σειράς. Όμως το 10 είναι, πώς αλλιώς να το πω; συνταρακτικό. Η πρώτη του πράξη διαδραματίζεται στα Παλιά Τα Χρόνια, στον κόσμο που οι Trump αναφέρονται όταν θέλουν να κάνουν την Αμερική σπουδαία ξανά, στον κόσμο από τον οποίον η σειρά εξερευνά σε όλη της τη διάρκεια το πόσο δύσκολο, επίπονο και αναγκαίο είναι να ξεφύγει η κοινωνία για να πάει μπροστά. Η παροντική κατακλείδα βάζει την απαραίτητη, σοκαριστική τελευταία λέξη. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

5, The X-Files, ‘Mulder and Scully Meet the Were-Monster’

Περάσαμε καλά με την επιστροφή των ‘X-Files’ σε γενικές γραμμές, αλλά αν έπρεπε να δείξουμε το ένα και μοναδικό επεισόδιο που δικαιολόγησε κατά κάποιον τρόπο την ύπαρξη του comeback τους, αυτό θα ήταν το τρίτο και καλύτερο. Τέλειο banter (“Mulder, the Internet is not good for you”), παραδοσιακό κωμικό στοιχείο από τα ‘90s που επέτρεπαν μια χαζοβιόλικη διάθεση ακόμα και στις πιο “σοβαρές” σειρές, Gillian Anderson σε φοβερά κέφια, David Duchovny να δίνει πραγματικό βάρος σε όλες τις στιγμές που έπρεπε, το υπόλοιπο καστ να διεκδικεί τις στιγμές του, και πολλά, πάρα πολλά νοσταλγικά inside jokes από κλασικά επεισόδια, κυρίως αυτά που είχε γράψει ο Darin Morgan για τη σειρά πριν βάλει κι εδώ την υπογραφή του, σε μια ιστορία στην παράδοση των πιο ανάλαφρων επεισοδίων της σειράς, που βάζει τον άνθρωπο στη θέση του τέρας και το τέρας στη θέση του Guy Mann. Απόλαυση της αλήθειας που βρίσκεται εκεί έξω. -Ιωσηφίνα Γριβέα

4, Girls, ‘Hello Kitty’

Το ‘Girls’ φέτος έκανε ένα επεισόιο στημένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στο διαδραστικό σκηνικό μιας παράστασης που απλώνεται σε πολλά διαμερίσματα, με τους ήρωες της σειράς να περνοδιαβαίνουν ανάμεσα στους ηθοποιούς οι οποίοι συνεχίζουν τη ρουτίνα τους δίχως κανείς να δίνει στην πραγματικότητα σημασία στον άλλον. Αν όλη η σειρά είχε υπάρξει μόνο για αυτό το επεισόδιο, θα είχε αρκετό λόγο ύπαρξης. Ή, για να το πω αλλιώς, αυτό το επεισόδιο είναι όλη η σειρά σε μια meta σύνοψη. Και, φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα, στη μοναδική στιγμή που η Hannah σιωπά, δε μιλά, απλά κοιτάζει και νιώθει, τότε βλέπει επιτέλους μια αλήθεια που ήταν τόσο καιρό μπροστά της. Η τελευταία σκηνή είναι ίσως ό,τι πιο heart-breaking έχει κάνει η σειρά σε 5 σεζόν. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

3, The Girlfriend Experience, ‘Separation’

Στο απίστευτο φινάλε της ιστορίας της Christine, o Lodge Kerrigan (πίσω από την κάμερα) μαζί με την Amy Seimetz (συν-σεναριογράφος) τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια θεατών και χαρακτήρων με σπάνιας πολυπλοκότητας τρόπο. Αντί να λάβουμε τυπικά φιναλίστικα κλειστίματα σε ιστορίες και arcs, το επεισόδιο σου ααστράφτει χαστούκι σα να σου λέει “τα πάντα έχουν τελειώσει, ανόητοι” και παρακολουθεί με βλέμμα αδιανόητης ψυχραιμίας την Christine στο role play της ζωής της- δηλαδή μόνο ένα από όλα, μόνο ένα απόγευμα από τη ζωή της. Η διαδρομή της ολοκληρώνεται όχι μέσα από λόγια και πράξεις, αλλά μέσα από μια πλήρη παράσταση, με την Riley Keough να παίζει κάθε νότα σε κάθε επίπεδο, σαν η Christine να τις πιστεύει, να τις εννοεί. (Σαν;) Τελικά, η κωμικά κρυπτική αρχική σύνοψη του επεισοδίου (προς αποφυγήν spoilers, υποθέτει κανείς) ήταν όλα όσα χρειαζόταν να ξέρει κανείς για αυτό, και για την σειρά: “Christine is in complete control”. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

2, Black Mirror, ‘San Junipero’

Στον δυστοπικό κόσμο του Charlie Booker, δεν καραδοκεί το νέο app που κατέβασες να βγάλει τον χειρότερο εαυτό σου. Αυτό σου συμβαίνει γιατί, όπως συμβαίνει γενικά με τον άνθρωπο και όλες τις εφευρέσεις που έφτιαξε για να αλλάξει τη ζωή του, στέκεσαι αμήχανος μπροστά στη νέα τεχνολογία και δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Γι’ αυτό ήταν δύσκολο και για μας και για την Kelly να πιστέψουμε τη Yorkie, όταν μας είπε πως το San Junipero “δεν είναι παγίδα”. Προγραμματισμένοι να περιμένουμε την καταστροφή μετά από τόση σκοτεινή τηλεόραση που μας έχει σερβίρει το ‘Black Mirror’ – ακόμα και μετά το ας το πούμε ελπιδοφόρο τέλος του ‘Nosedive’ – η ανεβαστική ματιά του ‘San Junipero’ ήταν μια αναπάντεχη, αλλά πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη, που σε αντίθεση με άλλα επεισόδια της καινούριας σεζόν δικαιολογεί τα 60 της λεπτά γιατί η άγκυρά τους ήταν ένα τεράστιο συναισθηματικό arc παιγμένο τέλεια από την Mackenzie Davis και τη Gugu Mbatha-Raw.

Εκτός όμως από τον φρέσκο αέρα που μας άφησε να αναπνεύσουμε το λαβ στόρι και τα σχεδόν κωμικά τοποθετημένα (και άρα τέλεια) σήματα-κατατεθέν της δεκαετίας των ‘80s, το ‘San Junipero’ ξεχώρισε γιατί ήταν κάτι σαν την περιληπτική απόδοση της βιομηχανίας του entertainment και της ψυχολογίας του Δυτικού κόσμου σε μια χρονοκάψουλα. Τα ‘80s αναβίωσαν για ακόμα μία φορά, την ίδια χρονιά που το ‘Stranger Things’ μετατράπηκε σε pop culture φαινόμενο και κάθε στούντιο κοιτούσε – και κοιτάει – να φέρει πίσω κάποιο από τα franchise των παιδικών μας Σαββάτων για να βγάλει σίγουρο χρήμα. Σίγουρο γιατί δεν υπάρχει ασφαλέστερο στοίχημα από αυτό που ποντάρει σε καλύτερες αναμνήσεις. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλη η 3η σεζόν του ‘Black Mirror’

1, BoJack Horseman, ‘Fish Out of Water’

Αυτό είναι το επεισόδιο που επιτέλους έφτιαξε κάποιος για όλους εμάς τους φανς του Chuck Jones, του Jacques Tati, του Μπομπ Σφουγγαράκη και του να χάνεσαι στο Τόκυο. O BoJack χάνεται στην μετάφραση όταν πηγαίνει σε ένα υδάτινο Φεστιβάλ (το μόνο που τον δέχεται) για να εκκινήσει την κούρσα του για τα Όσκαρ, και φυσικά εκεί τα πάντα γύρω του είναι ξένα. Όχι απλά επειδή δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα, αλλά επειδή κυριολεκτικά δε μπορεί να επικοινωνήσει, καθώς ο ήχος δε μεταδίδεται καθαρά μέσα από το νερό- τα gags εδώ είναι αμέτρητα και απίστευτα εφευρετικά, όλο το επεισόδιο θα μπορούσε να είναι μια σειρά από πανέμορφα, παλαβά screenshots.

Αυτό το εμπόδιο τον οδηγεί όχι μόνο στο να έρθει αναγκαστικά σε επαφή με τον εαυτό του (και όλοι ξέρουμε πόσο άσχημη είναι η κατάσταση όταν ο BoJack αρχίζει τις ενδοσκοπήσεις, πόσο μάλλον όταν το κάνει και μες στο νερό), αλλά και το να αναζητήσει τα πιο ενδόμυχα, χαμένα τελείως μέσα του, συναισθήματα. Η κούρσα των βραβείων μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όταν ο BoJack συναντά ένα μικρό ιπποκαμπάκι και νιώθει ευθύνη απέναντί του, εκκινώντας μια σειρά από σκετσάκια που θα μπορούσαμε να τα έχουμε δει με το Κογιότ ή τον Martian ή, πραγματικά όμως, με τον Μεσιέ Ιλό. Η θλίψη ποτέ ξανά δεν γράφτηκε στην μικρή οθόνη με τόσο σουρεάλ, πανέμορφα χρώματα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος