Τα φινάλε των Succession, Ted Lasso και Barry είναι τέλος εποχής
Η ταυτόχρονη απώλειά τους αφήνει κενό, όχι επειδή δεν προβάλλονται άλλες αξιόλογες σειρές, αλλά γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν εμφανείς διάδοχοι.
- 5 ΙΟΥΝ 2023
Δεν μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία της ανοιξιάτικης τηλεόρασης του 2024 χωρίς το Succession, το Barry και το Ted Lasso – με τους συγκλονιστικούς θανάτους τους, τις αποκλίσεις στον τόνο και τους εκτεταμένους χρόνους διάρκειάς τους, οι τρεις σειρές κυριάρχησαν στις συζητήσεις γύρω από την τηλεόραση από τον Μάρτιο, εντός και εκτός social media.
Οι σειρές αφήνουν κενό, όχι επειδή δεν υπάρχουν άλλες αξιόλογες σειρές στον αέρα ή επειδή δεν έπονται άλλες πολλά υποσχόμενες, αλλά γιατί η καθεμία τους ήταν πολύ συγκεκριμένη στη λειτουργία της. Η απώλεια και των τριών τους ταυτόχρονα μοιάζει με τέλος εποχής, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή εμφανείς διάδοχοι.
Ας δούμε λοιπόν τι αποχαιρετήσαμε, σε μία χαρακτηριστική τηλεοπτική στιγμή για τη δεκαετία που διανύουμε στη μικρή οθόνη.
Το ύστερο fuck off του Succession
Το φινάλε του Succession ήταν προβλέψιμο και αυτό ακριβώς είναι που το έκανε καταπληκτικό.
Ο Logan Roy είχε τάξει σε όλους τους τη θέση, πυροδοτώντας τον ατελείωτο κύκλο των Roys: Προδοσία, υποσχέσεις, προδοσία, υποσχέσεις και ξανά προδοσία. Ήταν αέναο, είχε γίνει προβλέψιμο, ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία ενός καταπληκτικού φινάλε όπου αρκετοί εντόπισαν twists, όμως αυτά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ελάχιστα. Το Succession δεν θα μας έδινε ποτέ τον Καλό Καπιταλιστή, δεν θα ένωνε ποτέ για πολύ τους Roys. Δεν ήταν αυτή η σειρά και φρόντιζε να το υπενθυμίζει με συνέπεια.
Το With Open Eyes είχε τους Roys στην πιο αγνή τους μορφή: ικανούς να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε outsider.
Μετά από μερικές ζεστές οικογενειακές στιγμές στα Barbados – μία ματιά στο πώς θα μπορούσαν να είναι τα αδέρφια εάν δεν τα είχαν μεγαλώσει κοινωνιοπαθείς – ο Kendall καταρρέει μαζί με τα όνειρά του, καθορισμένος από την αλαζονεία του και την πεποίθηση ότι το στέμμα του ανήκει. «Αυτό» είναι το μόνο που μπορεί να κάνει λέει, αλλά ποιο είναι αυτό; Καταλαβαίνει καν, ή πιστεύει μονάχα ακράδαντα ότι έχει το δικαίωμα να το κάνει; Το να του αφαιρεθεί το δικαίωμα αυτό λοιπόν είναι κατάλληλη τιμωρία.
Εάν υπάρχει ένα άτομο που πραγματικά ενσαρκώνει το ηθικό κενό των Roys και τον τρόπο που σχετίζονται μεταξύ τους στο φινάλε, αυτή είναι η Shiv. Παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς σεβασμό με τον άντρα που της έκλεψε τον ρόλο της διευθύνουσας συμβούλου χάρη στον βαθιά ριζωμένο μισογυνισμό του Mattson, η Shiv ξέρει πως ο Tom θα εκτιμάει τη γνώμη της – άρα θα έχει ακόμα επιρροή στην οικογενειακή επιχείρηση – και ακόμα και στο σενάριο ενός διαζυγίου, ως μητέρα ενός Roy και ενός απογόνου του CEO θα έχει προνόμια. Στο μυαλό της τουλάχιστον. Έχοντας όμως κάνει ειρήνη με έναν εγκληματία κατά δική του παραδοχή, που κάνει αστεία για το Ολοκαύτωμα και μισεί τις γυναίκες, η επιτυχία της Shiv συνοδεύεται από ένα συντριπτικό κόστος – και, φυσικά, από δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Roman, τώρα, χρωστάει στην ανθρώπινη, σπαρακτική ερμηνεία του Kieran Culkin το γεγονός πως τεράστιο μέρος του κοινού ξεχνούσε από επεισόδιο σε επεισόδιο πόσο διεφθαρμένος, ρατσιστής και μνησίκακος μπορούσε να γίνει ο μικρότερος Roy. Εξίσου απαίσιος με τα αδέρφια του, αλλά και το μόνιμο θύμα τους επίσης. Όπως καταδείκνυε συνεχώς ο Kendall αυτή τη σεζόν, ο μικρός του αδερφός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας σωματικός και συναισθηματικός σάκος του μποξ.
Κι όμως, ήταν εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια για την οικογένειά τους: «Δεν είναι τίποτα. Δεν είμαστε τίποτα».
Η μεγάλη καρδιά του Ted Lasso
Αφού ανακοινώθηκε πως η τρίτη σεζόν του Ted Lasso θα ήταν η τελευταία της σειράς, όσο πλησιάζαμε στην ημερομηνία προβολής οι δημιουργοί και οι αστέρες του άρχισαν να γίνονται ανεξήγητα ασαφείς σχετικά με το θέμα. Αυτή τη στιγμή πάντως, το So Long, Farewell παραμένει ανακοινωμένο ως φινάλε σεζόν και όχι σειράς, με το πιο κοντινό σε οριστική δήλωση να είναι η ανάρτηση στο Instagram του σχεδιαστή παραγωγής με τα σκηνικά να γκρεμίζονται.
Ο Ted λοιπόν γυρίζει στο Κάνσας γιατί δεν «είμαι σαν τον Michael Flatley στις 11:59 μ.μ. τη Saint Patrick’s Day. Είμαι εξαντλημένος, καταλαβαίνεις τι εννοώ;». Η Keeley διάλεξε τον εαυτό της αντί να επιστρέψει στον Roy ή τον Jamie, ο πρώτος έγινε ο βασικός προπονητής της Richmond και ξεκίνησε ψυχοθεραπεία, ο Nate συμμετείχε στη στρατηγική του τελευταίου παιχνιδιού των Greyhounds, ο Rupert εκδιώχθηκε ξεφωνημένος από το γήπεδο, και η Rebecca πούλησε το ποσοστό της στους οπαδούς της ομάδας και επανενώθηκε με τον πιλότο από το Άμστερνταμ.
Ήταν πολλά happy endings μαζεμένα και ναι, ένιωθες ώρες-ώρες πως σε έχουν πάρει αγκαλιά και δεν σταματούν να σε σφίγγουν, όμως το So Long, Farewell, τουλάχιστον σε σχέση με την υπόλοιπη σεζόν, υπήρξε κάπως απίθανα εγκρατές. Το δημόσιο αντίο στον αγαπημένο προπονητή της ομάδας στο γήπεδο πήρε τη μορφή του γνωστού τραγουδιού από τη Μελωδία της Ευτυχίας που δίνει στο επεισόδιο τον τίτλο του, και ήταν παράλογο και υπέροχο. Έγραφα κάποτε πως το Ted Lasso ήταν «λες και, μετά από χρόνια σκληρότητας και λεονταρισμών στον δημόσιο διάλογο, οσμίστηκε την ακριβή ποσόστωση γλυκερότητας και ρεαλισμού που είχε ανάγκη το κοινό. Ένα μη δυσάρεστο όραμα Αμερικανότητας και, κυρίως, ένα παράδειγμα αρρενωπότητας που δεν θα ήταν πολεμικό». Το τραγούδι στο γήπεδο ήταν μία μαζική περφόρμανς της μη τοξικής αρρενωπότητας που το show ήθελε (και πετύχαινε!) να πρεσβεύει.
Στα καλύτερά του, το Ted Lasso έμοιαζε με ζεστό μπάνιο και κουβέρτα, ένα μέρος ασφάλειας όπου μπορούσες να μείνεις για όσα μισάωρα το χρειαζόσουν. Σου υποδείκνυε συχνά τι πρέπει να αισθανθείς, όμως – επειδή κυρίως το πετύχαινε – δεν ενοχλούσε. Οι φαν του φτάσαμε να το αντιμετωπίζουμε λιγότερο ως τηλεοπτική σειρά και περισσότερο ως μέλος της οικογένειας – εμείς μπορούμε να το κριτικάρουμε όταν πρέπει, αλλά κανείς έξω από τον κύκλο μας δεν πρέπει να το τολμήσει.
Το ζαχαρένιο του τέλος ξεχείλισε από δάκρυα, αγκαλιές, χιούμορ και συναίσθημα.
Το τελευταίο σκοτεινό αστείο του Barry
Ο εκτελεστής-ηθοποιός που υποδύθηκε, έγραψε και σκηνοθέτησε ο Bill Hader αντιμετώπισε άλλη μία ανυπέρβλητη πρόκληση στο φινάλε του Barry. Με όλους όσους έχει συναντήσει – συμπεριλαμβανομένου των Τσετσένων, των αστυνομικών, των πρώην φίλων του Fuches και NoHo Hank και του εκδικητικού Jim Moss – να πλησιάζουν, ο Barry κλήθηκε να βρει έναν τρόπο να σώσει τη Sally του, τον γιο τους και τον εαυτό του, ενώ αντιμετώπιζε ταυτόχρονα τις ψυχολογικές συνέπειες μίας ζωής που έχει περάσει δολοφονώντας ανθρώπους. Στο μεταξύ, ο γκουρού της υποκριτικής που υποδύεται ο βραβευμένος με Emmy Henry Winkler, Gene Cousineau, χώθηκε σε ένα ακόμη μοιραίο δίλημμα.
Το φινάλε ξεκινάει με την απόφασή του να επιστρέψει στο Λος Άντζελες για να σκοτώσει τον Cousineau, όταν μαθαίνει πως ο δεύτερος γυρίζει ταινία για την κλονισμένη σχέση τους. Αυτό βάζει τον Barry κατευθείαν στο στόχαστρο μιας θανάσιμης διαμάχης μεταξύ του άλλοτε μέντορά του, Fuches, πλέον μεταμορφωμένου στη φυλακή στον εκδικητικό Raven, και του Τσετσένου γκάνγκστερ NoHo Hank που απαγάγει τη Sally και τον John, χρησιμοποιώντας τους ως δόλωμα. δύο ένοπλοι στρατοί γκάνγκστερ στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου και κουρεύουν ο ένας τον άλλον.
Αυτό το μάλλον προβλέψιμο σενάριο συμβαίνει στον απόηχο του Fuches που πυροβολεί τον Hank, προστατεύοντας τον μικρό John εν μέσω του μακελειού και παραδίδοντάς τον στον Barry, που πιστεύει πως αυτό είναι ένα σημάδι ότι μπορεί ακόμη να εξιλεωθεί. Η Sally όμως φεύγει με τον John όταν συνειδητοποιεί πως ο Barry δεν θα παραδοθεί, και ο αντι-ήρωάς μας καταλήγει στο σπίτι του Gene αναζητώντας την οικογένειά του, για να καταλήξει δολοφονημένος από τον διαταραγμένο δάσκαλό του. Έκπληκτος, ψιθυρίζει “wow”.
Αναπόφευκτα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη σκοτεινή πλευρά του Barry, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπάθησε να πάρει τον ίσιο δρόμο. Η αυτοβελτίωση δεν λειτούργησε. Η φυλακή δεν λειτούργησε. Η σχέση του με τη Sally δεν λειτούργησε.
Το Barry ολοκληρώθηκε με το Wow, ένα τηλεοπτικό επεισόδιο που έκανε την αξιοσημείωτη δουλειά του να παραδώσει ένα καθοριστικό τέλος και ένα ταξίδι στον χρόνο για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, την ώρα που παρέμενε η πικρή σάτιρα για το Χόλιγουντ που ήταν πάντοτε.
