Τα καλύτερα album τoυ 2020 (μέχρι τώρα)

10. Code Orange- Underneath

Ίσως χρειάζεται και ένα disclaimer εδώ. Oι Code Orange δεν είναι ακριβώς μια μπάντα για να την ακούσεις οπουδήποτε. Ο ήχος τους είναι σκληρός, παρότι βασίζεται κατά βάση σε πιασάρικα riffs. Στο ‘Underneath’, οι Code Orange φαίνεται ότι αγωνιούν να βγάλουν κάτι φρέσκο χωρίς σε καμία περίτπωση να το καταφέρνουν. Κι όμως, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι θα βρεις πολύ καλές στιγμές μέσα στο album. Δεν είναι ότι θα σε συγκλονίσει, είναι όμως ότι θα σε πωρώσει.

9. Green Day- ‘Father of All…’

Υπάρχουν κάποιες μπάντες που ντρέπεσαι να πεις ότι άκουγες στην εφηβεία σου. Υπάρχουν και κάποιες άλλες όπου συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ακούς τώρα αλλά ντρεπόσουν να πεις ότι άκουγες στην εφηβεία. Και οι Green Day ανήκουν σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Γιατί, οκ, μέσα στο hype εκείνης της περιόδου έχουμε ξεχάσει ότι πρόκειται για μια πραγματικά καλή μπάντα. Στο ‘Father of All…’, 16 χρόνια μετά το ‘Αmerican Idiot’ μας το υπενθυμίζουν. Με αρκετά πιο βρόμικη παραγωγή αλλά με έναν ήχο που θυμίζει περισσότερο κάτι από Kasabian (στις καλύτερες τους όμως στιγμές), παρά από τους παλιούς Green Day. Το να αλλάζεις τόσο είναι ένα ρίσκο. Kαμιά φορά όμως είναι υποχρεωτικό να ρισκάρεις.

8. Childish Gambino– 3.15.20

Πρόσφατα με είχαν ρωτήσει την πολύ απλή ερώτηση: ‘Ποιος είναι ο Childish Gambino;’. Πραγματικά δεν ξέρω πώς απαντάς αυτή την ερώτηση χωρίς να φαίνεται σαν αφηγείσαι ατέλειωτη ιστορία από τον στρατό. Τέλος πάντων. Ας μείνουμε στον μουσικό Donald Glover. Στο ‘3.15.20’ έχουμε ένα περίεργο ήχο που συνδυάζει πριονίδια, flow, έχει φωνητικά ποπ μουσικής και περίεργους στίχους. Το album τελικά όμως δεν έχει κάτι που να το ξεχωρίζει, όπως είχε το αριστουργηματικό ‘Awaken, My Love’ αλλά είναι όλο μαζί μια πολύ καλή -σχεδόν πειραματική- δουλειά. Eντάξει, Donald, είσαι ιδιοφύια.

7. Denzel Curry- Unlocked

Πραγματικά από το εξώφυλλο, από το πρώτο κομμάτι τα πάντα μου θύμιζαν MF Doom και αυτό είναι αν μη τι άλλο κάτι πολύ καλό. Μετά από λίγο έρχεται στο μυαλό σου DMX. Ο Denzel Curry είναι μόλις στα 25 του από τους πιο καλούς rapper στον πλανήτη. Και είναι φανερό ότι ψάχνεται συνεχώς για τον ήχο του. Μέσα από το ‘Unlocked’ είναι σαν να ακολουθείς την ιστορία ενός μεγάλου μέρους της αμερικανικής μουσικής. Μάλλον η αρχή για κάτι σπουδαίο.

6. Strokes- The New Abnormal

Παραφράζοντας τον James Murphy, όταν είχε μιλήσει για τους Strokes, μπορούμε να πούμε πολύ απλά ότι “οι Strokes είναι σαν μια κραυγή νοσταλγίας για τα ‘80ς που κανείς δεν θυμάται”. Το ‘The New Abnormal’ ήρθε μετά από πολύ καιρό και πραγματικά άξιζε την αναμονή. Μπορεί να είναι λίγο άνισο, μπορεί να εναλλάσσει αριστουργήματα με απλή background μουσική. Αλλά ας το παραδεχτούμε σπάνια θα βρεις μια μπάντα που να έχει μαζεμένο τόσο πολύ ταλέντο. Το ‘At The Door’ είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έβγαλε ποτέ η μπάντα.

5. Τhe Weeknd- After Hours

Όταν το άκουσα πρώτη φορά δεν ενθουσιάστηκα. Μπορεί να μην ήταν σαν το ‘Starboy’ με την έννοια ότι δεν έπαιζε με τους synth-pop ήχους. Έμοιαζε όμως αρκετά. Στη δεύτερη ακρόαση άρχισε να το καταλαβαίνω καλύτερα. Τώρα στην 56η πλέον μπορώ να αναφωνήσω ότι είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ. Ένας απολογητικός Weeknd που περνάει μέσα από την ερμηνεία του και αυτό το απολογητικό ύφος. Θα μπορούσε να είναι το “σόρι, ήμουν μαλάκας” οποιουδήποτε από εμάς.

4. Run The Jewels- RTJ4

Είναι το καλύτερό τους cd; Μάλλον όχι. Noμίζω ότι το RTJ4 δεν ξεπέρασε το RTJ3, προηγούμενο και κατά τη γνώμη μου καλύτερο άλμπουμ τους. Ωστόσο, η δουλειά τους μοιάζει για ακόμα μια φορά εξαιρετική. Eιδικά μάλιστα από τη στιγμή που κυκλοφόρησε ακριβώς τις ημέρες που η Αμερική είχε ανάγκη να το ακούσει. Όταν δηλαδή φλεγόταν από τις διαμαρτυρίες για τη ρατσιστική δολοφονία του George Floyd. Όπως και οι προηγούμενες δουλείες τους οι Killer Mike και El-P μίλησαν πολιτικά. Συνδυάζοντας νιχιλισμό, κριτική, οργή και χιούμορ. Όπως διάβασα και κάπου, σε μια χώρα που μόλις είχε σκοτώσει έναν αθώο, οι Run The Jewels ακούγονταν σαν να έρχονταν μπροστά στον κόσμο που τόσο καιρό περιέγραφαν.

3. Nine Inch Nails- Ghosts V: Together

Θα μπορούσα να γράψω μόνο μια ατάκα, για να μιλήσω για αυτό το album. Aυτή που διάβασα στο NME, ‘Το Ghosts V’ είναι σαν το soundtrack ενός edit της ‘Οδύσσειας του Διαστήματος’ όπου κανείς δεν παθαίνει. Ακούγοντας το άλμπουμ είναι σαν να ακούς μια αισιόδοξη νότα που έρχεται από το τέλος του κόσμου. Ο Trent Reznor ούτως ή άλλως είχε βγάλει μια πραγματικά σπουδαία δουλειά στο ost του ‘Watchmen’. Δεν είναι ότι πρώτη φορά κάνει κάτι τέτοιο. Όταν το κάνει όμως με του NIN, ε, μάλλον θέλει ακόμα περισσότερο την προσοχή μας.

2. Mac Miller- Circles

Το πρώτο posthumous άλμπουμ του Mac Miller είναι μια σπουδαία δουλειά ενός ανθρώπου που δεν πρόλαβε ποτέ να βιώσει την επιτυχία του προηγούμενου album του, ‘Swimming’. Δεν ξέρω αν μπορείς να δεις το ‘Circles’ ξέχωρα από εκείνο που προηγήθηκε. Φτιάχτηκε σε μια παρόμοια λογική αλλά ομολογώ ότι θεωρώ το ‘Circles’ ακόμα καλύτερο. Κυρίως γιατί έχει μια εκπληκτική παραγωγή. Επίσης έχει ένα ακόμα εξαιρετικό πλεονέκτημα που πολύ επιχειρούν αλλά λίγοι πετυχαίνουν. Ακούγοντάς το νιώθεις συνεχώς ότι βρίσκεσαι μέσα σε μια ονειρική συνθήκη. Η γλυκόπικρη φωνητική ερμηνεία του Mac Miller είναι που δίνει ακόμα περισσότερο σε αυτή την ονειρική συνθήκη. Καμιά φορά είναι ατμοσφαιρικό ακόμα και το να ακούς κάποιον να βγάζει τον βαθύτερο εαυτό του.

1. Fiona Apple- Fetch The Bolt Cutters

H ηχογράφηση έγινε σχεδόν αποκλειστικά στο σπίτι της στο Los Angeles. Στο ‘Fetch The Bolt Cutters’ είναι ακόμα εξοργισμένη αλλά με έναν κάπως weird τρόπο. Και αυτό είναι που κάνει όλο το άλμπουμ να ξεχωρίζει. Για την ακρίβεια το κάνει ένα αριστούργημα. Σε μια πρώτη ακρόαση τα πάντα μπορεί να μοιάζουν χαώδη. Σιγά-σιγά θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι μόνο χαώδη δεν είναι. To τρομερό μουσικό ταλέντο της Fiona Apple εμφανίζεται μέσω μιας ποικιλίας συνθέσεων. Το ότι καταφέρει να τις ελέγξεις βγάζοντας κάτι τελείως συνεντικό μου φαίνεται αδιανόητο. Πάντως, η μαγεία του άλμπουμ είναι για μένα η απλότητα με την οποία απευθύνεται στους ακροατές του. Ξεκάθαρο 10/10.