Τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν τον Νοέμβριο

Χιούστον, έχουμε πρόβλημα. Τι κάνεις όταν υπάρχουν περίπου 600 νέες εκδόσεις μέσα σε μόλις 30 ημέρες; Τον σταυρό σου, αν πιστεύεις σε αυτόν. Αλλιώς, απλά παίρνεις μία βαθιά ανάσα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ανάμεσα σε αυτές τις εκδόσεις υπάρχουν τρεις (τουλάχιστον) Νομπελίστες. Ναι, ήταν ένας πολύ γεμάτος μήνας που οδήγησε -προσοχή! κλισέ- σε ένα ευχάριστο πονοκέφαλο.

Άλλωστε, πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτές οι εκδοτικοί πατάνε το γκάζι. Το βιβλίο -εκτός από όλα τα άλλα- είναι και προϊόν.

Έτσι, υπήρχε ένα μπαράζ από ποιοτικούς τίτλους με Νομπελίστες (Annie Ernaux, Olga Tokarczuk) να στέκονται δίπλα σε τεράστια ονόματα (James Ellroy, Cormac McCarthy) στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Παράλληλα, δεν έλειψαν και τρομερά επίκαιρα βιβλία για την πολιτική στο ποδόσφαιρο αλλά και τις γεωπολιτικές αναταράξεις Δύσης-Ανατολής.

Ακολουθεί η κλασική 12αδα με βιβλία που δε θα θέλαμε να λείπουν από τη βιβλιοθήκη μας. Φυσικά, υπήρξαν πολύ περισσότερα μέσα στο Νοέμβριο που αξίζουν έναν τέτοιο τίτλο – έπρεπε, όμως, να γίνει όπως κάθε μήνα μία (δύσκολη) επιλογή.

Ο επιβάτης | Cormac McCarthy

O φοβερός και τρομερός Cormac McCarthy (o συγγραφέας πίσω από τον αριστουργηματικό Ματωμένο Μεσημβρινό), επέστρεψε ύστερα από 16 χρόνια σιωπής με διπλό χτύπημα: Ο επιβάτης είναι το πρώτο μπαμ και το Stella Maris, η συνέχειά του (;), το δεύτερο. Τι παρακολουθούμε σε αυτόν; Το πώς ο ιδιοφυής φυσικός Μπόμπι Γουέστερν, ένας νάρκισσος τελείως διαφορετικός από τους άλλους, εγκατέλειψε την επιστήμη του για να γίνει δύτης διάσωσης.

Αρχικά, γιατί μετά ξεκινά μία κατάδυση στην αφηγηματική φαντασία του ίσως κορυφαίου Αμερικανού πεζογράφου σήμερα – τόσο πυκνή ώστε σχεδόν σε τρομάζει. Και κάπου εκεί στο βάθος των δύο αλληλένδετων βιβλίων κρύβεται μία ανίερη σχέση, πολύ πιο συνηθισμένη από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Ή πιο απλά: ένα Μεγαλεπήβολο και Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα.

Ο νεαρός άνδρας | Annie Ernaux

Ήταν ένα γοητευτικό κορίτσι, έγινε μία συγγραφέας με παγκόσμια αναγνώριση. Σήμερα, είναι η πια η κάτοχος του τελευταίου Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η σπουδαία Γαλλίδα, λοιπόν, καταφέρνει μέσα σε μόλις 40 σελίδες να ανασύρει μία πολύ προσωπική εμπειρία για το πώς ένιωσε ξανά την ερωτική ορμή με έναν πολύ νεότερό της άντρα.

Μία ιδανική ευκαιρία για να γνωρίσεις τη γραφή της -τι ψυχή έχουν 40 σελίδες;- και το (πολύ προσωπικό) είδος στο οποίο διαπρέπει: το autofiction.

Τα βιβλία του Ιακώβ | Olga Tokarczuk

Το γεγονός ότι αποτελεί μία από τις κατόχους ενός από τα τελευταία Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι σημαντικό. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως η 60χρονη Πολωνίδα αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές και ιδιαίτερες φωνές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας σήμερα.

Εδώ, τη βρίσκουμε σε αυτό που οι περισσότεροι κριτικοί θεωρούν το magnum opus της: μία πολυσέλιδη επιστροφή στον 18ο αιώνα, σε ένα βιβλίο που διευρύνει τα όρια του ιστορικού μυθιστορήματος, μία σπουδή πάνω στα δίπολα της ζωής, γεμάτη από μία μυστικιστική ατμόσφαιρα.

Νυχτωδίες | Kazuo Ishiguro

Ω, ναι! Ιδού, άλλος ένας Νομπελίστας. (Τι πιο σύνηθες για τη στήλη αυτόν τον μήνα). Σε αντίθεση όμως με το είδος στο οποίο έχουμε συνηθίσει τον Βρετανοιάπωνα συγγραφέα, αυτή τη φορά έχουμε μία συλλογή διηγημάτων.

Άλλοτε κωμικές και άλλοτε τραγικές, αυτές είναι πέντε αριστοτεχνικές ιστορίες γραμμένες από έναν μετρ της σύγχρονης λογοτεχνίας. Πάθος, μπερδέματα, προσωπικές αποτυχίες και μία κεντρική θεματική που αγαπά όσο τίποτα ο Ishiguro: η μουσική ως δομικό στοιχείο της αφήγησης.

Ο νυχτερινός δρόμος | Laird Hunt

Τον γνωρίσαμε μέσα από το Neverhome, μία θεοσκότεινη αφήγηση για το πώς μία γυναίκα περιδιαβαίνει τα πεδία των μαχών του Αμερικανικού Εμφυλίου ντυμένη άντρας. Επανέρχεται στα ελληνικά εκδοτικά πράγματα με άλλη μία ιστορία από το παρελθόν των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το ρολόι γυρνά στη δεκαετία του 1930, σε εποχές όπου στην αμερικανική επαρχία κρεμούσαν Μαύρους για σπορ. Μέσα από δύο τελείως διαφορετικές ηρωίδες (μία λευκή καλλονή και μία μαύρη έφηβη) που περπατούν στο φεγγαρόλουστο σκοτάδι παρακολουθούμε μία κοινωνία που σπαράσσεται από -τι άλλο;- φόβο και μίσος, μίσος και φόβο.

Πανικός | James Ellroy 

Ντίβες, αλκοολικοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί συγκρούονται σφοδρά στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50, σε μια σκληρή και συναρπαστική ιστορία από τον απόλυτο μετρ του νουάρ.

Ξεναγός μας σε αυτήν την κατάδυση στον βούρκο θα είναι ο Φρέντι Ότας· ένας βρόμικος μπάτσος, ένας ποταπός ιδιωτικός ντετέκτιβ, εκβιαστής, νταβατζής και, κυρίως, ο αρχιτραμπούκος του περιοδικού Confidential. Widespread panic, λοιπόν, για τους fans ενος ζωντανού θρύλου της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η δίκη του Ματάν |  Nadifa Mohamed

Στο λιμάνι του Κάρντιφ, τη δεκαετία του ’50, η πολυπολιτισμικότητα ζει τις πρώτες της στιγμές επί βρετανικού εδάφους: Μαλτέζοι επιχειρηματίες, Εβραίοι έμποροι και Σομαλοί ναύτες. O Μαχμούτ Ματάν, κεντρικός ήρωας του βιβλίου, θα βρεθεί τυλιγμένος σε μία κόλλα χαρτί καθώς παλεύει απέναντι στις προκαταλήψεις και την απανθρωπιά του κράτους που τον οδηγεί -άδικα- στην κρεμάλα για έναν φόνο που δεν έκανε ποτέ.

Ένα αιχμηρό μυθιστόρημα από τη 41χρονη Σομαλοβρετανή που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις αλλά και μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον.

 

Μπέμπης | Θωμάς Κοροβίνης

Αν υπάρχει ένας Έλληνας συγγραφέας που γίνεται ένα με τους ήρωές του, αυτός δεν είναι άλλος από τον Θωμά Κοροβίνη. Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας με το βαθύ πάθος και την απίστευτη γνώση για τη λαϊκή παράδοση, παρουσιάζει μία αυτοαναφορική εξομολόγηση ενός σπουδαίου του μπουζουκιού· του Μπέμπη, κατά κόσμον Δημήτρη Στεργίου.

Τι να περιμένουμε; Μία αφήγηση τόσο αληθινή που φαίνεται βγαλμένη από την ίδια τη ζωή, για μία πραγματική sui generis φυσιογνωμία με τρομερά αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Κιθαιρώνας | Νίκος Μάντης

Ο  βραβευμένος με το Βραβείο Μυθιστορήματος από την Ακαδημία Αθηνών συγγραφέας επανέρχεται με ένα βιβλίο που μας μεταφέρει χιλιάδες χρόνια πίσω: στην Αρχαία Θήβα, εκεί που οι γυναίκες βρίσκονται χτυπημένες από μία αρρώστια που ονομάζεται «μαιναδισμός».

Και κάπως έτσι, οι αναγνώστες βρίσκονται μπροστά σε μία νέα προσέγγιση για τις Βάκχες όπου μυθολογία και η ιστορία συναντούν τη λογοτεχνία του φανταστικού, τον σωματικό τρόμο, τον ακραίο ερωτισμό, την ψυχανάλυση και τον φεμινισμό. Εδώ οι γυναίκες είναι τα πάντα: θύτες και θύματα, ηρωίδες και τέρατα, ακόμα και θεές.

More than a game | Δημήτρης Ραπίδης

«Το ποδόσφαιρο είναι ελευθερία» έλεγε ο Bob Marley. Ναι, αλλά είναι και ένα παιχνίδι που το έχουν εκμεταλλευτεί μαφιόζοι, ολιγάρχες και δικτάτορες. Λογικό, αφού είναι το ωραιότερο παιχνίδι στον κόσμο.

Αυτή ήταν μία εισαγωγή για ένα βιβλίο τρομερά επίκαιρο αφού μέσα από φανταστικές (σ.σ: όπως σπουδαίος, όχι όπως μη πραγματικές) ιστορίες ρίχνει φως για το πώς η μπάλα είναι αλληλένδετη με την κοινωνία και την πολιτική. Ειλικρινά, ποιος δε θέλει να μάθει για το ποιοι τόλμησαν να σηκώσουν τη σημαία των Βάσκων επί εποχής Φράνκο στην Ισπανία;

Οι δρόμοι του Μεταξιού | Peter Francopan

Ιδού, ένα αποκαλυπτικό βιβλίο ιστορίας για τη ραχοκοκαλιά του κόσμου μας: Τις νοητές, δηλαδή, γραμμές που ενώνουν τη Δύση με την Ανατολή, τις περιοχές όπου άνθισαν οι μεγάλες θρησκείες και οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί, τις φλέβες που έδιναν -και δίνουν- ζωή στην κάθε λογής ανθρώπινη δραστηριότητα.

Ο 51χρονος Βρετανός ανατρέχει σε μία απίστευτη ποικιλία από ιστορικές πηγές για να αποτιμήσει με ρηξικέλευθο τρόπο το τι έχει υπάρξει αλλά και το τι συνεχίζουν να σημαίνουν για την ανθρωπότητα αυτές οι «νοητές γραμμές». Στην πορεία, μάλιστα, καταφέρνει να ξαναγράψει την ιστορία όπως δεν την έχουμε διαβάσει ξανά ποτέ – τουλάχιστον όχι στα βιβλία του σχολείου.

Εν πλω: Η καταστροφή της Σμύρνης μέσα από το ημερολόγιο ενός δόκιμου σημαιοφόρου

«Το χθεσινό μας απόγεμα επέρασε με μία τραγική πρωτοτυπία. Επειδή ολόκληρο το πλήθος των προσφύγων του Εγγλεζονησιού εστάθη αδύνατον να χωρέση στα επιταχθέντα καϊκια» διαβάζουμε σε μία συγκλονιστική μαρτυρία για την καταστροφή της Σμύρνης.

Αυτές εδώ οι σελίδες, γραμμένες στο ημερολόγιο του Αθάνασιου Παπαβασιλείου, ρίχνουν ένα διαφορετικό φως στα τραγικά γεγονότα του 1922 και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο. Ή όπως σωστά σημειώνει και ο ιστορικός Κώστας Κατσάπης που ανέλαβε την εισαγωγή επιλέγοντας τα λόγια του ίδιου του γράφοντα και δόκιμου σημαιοφόρου του Ελληνικού Ναυτικού της εποχής: «Με αίμα και όχι με μελάνι θα έπρεπε τα όσα είδα σήμερα να γράψω».