Το ωραίο στην τηλεόραση είναι πως ακόμα και μέσα στην πιο μέτρια σεζόν μπορείς να βρεις επεισόδια-διαμάντια, οπότε η επιλογή των επεισοδίων έχει πάντοτε ένα επιπλέον ενδιαφέρον σε σχέση με την απλή καταγραφή των καλύτερων σειρών.

Εδώ έχουμε από βαρύ κοινωνικό δράμα μέχρι παλπ νευρώδη αριστουργήματα κι από ακυρωμένες εμφανίσεις σε talk shows μέχρι την κωμική ατάκα της χρονιάς (“Kind, Sober, and Fully Dressed. We’ve found the name of Santiago’s sex tape” από το ξεκαρδιστικό “Brooklyn Nine-Nine”.)

Ας θυμηθούμε λοιπόν μερικές από τις φανταστικές στιγμές της χρονιάς που τελειώνει, η οποία τηλεοπτικά μιλώντας, ήταν από τις καλύτερες εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτά είναι τα καλύτερα επεισόδια του 2013.

(Πιθανά χαλαρά spoilers για τα πάντα.)

House of Cards, “Chapter 12”

Η αληθινά σοκαριστική στιγμή της σειράς είχε έρθει στο τέλος του αμέσως προηγούμενου, οπότε εδώ ήταν η ώρα για το τρέξιμο και τον πανικό. Ο Φρανκ βρίσκεται σε αποστολή για τον πρόεδρο (η οποία κρύβει μια ανατροπή που επίσης είναι φανταστική) την ώρα που πίσω η Ζόι και η Τζανίν αρχίζουν να ενώνουν τις τελείες. Μόνο σασπένς. Και παϊδάκια.

[Περισσότερα για το “House of Cards”]

Black Mirror, “White Bear“

H πιο “Twilight Zone” στιγμή της τηλεοπτικής σεζόν, το καλύτερο επεισόδιο του 2ου κύκλου της σειράς επιστημονικής-φαντασίας-στο-σχεδόν-τώρα του Τσάρλι Μπρούκερ. Μια γυναίκα ξυπνά και δε μπορεί να θυμηθεί τίποτα για τον εαυτό της, παρά μόνο μπορεί να ζήσει έντρομη το παρόν, στο οποίο οι πάντες την παρακολουθούν, σαν κανίβαλοι προσωπικότητας. Είναι δύσκολο να δεις αυτό το 40λεπτο και να μη νιώσεις έστω και λίγο άβολα με τον εαυτό σου.

[Περισσότερα για το “Black Mirror”]

The League, “Rafi and Dirty Randy”

Η 5η σεζόν της σειράς είναι η χειρότερη ως τώρα, αλλά αυτό εδώ ήταν το είδος του off-format επεισοδίου που σε κάνει να σηκωθείς πάλι όρθιος και να χειροκροτάς. Οι Τζέισον Μαντζούκας και Σεθ Ρόγκεν γράφουν μια καφρίλα χωρίς λογική ή συνέχεια (αλλά με ναρκωτικά και φόνους!), που δεν είχε καν ιδιαίτερο λόγο να είναι κομμάτι αυτής της σειράς αλλά όλοι είμαστε ενθουσιασμένοι που ήταν.

[Συνέντευξη του Τζέισον Μαντζούκας στο ΟΝΕΜΑΝ]

Girls, “One Man’s Trash”

Η Χάνα ακολουθεί έναν άντρα-φαντασίωση (Πάτρικ Γουίλσον) στο σπίτι του κι εκείνος δε χάνει ώρα. Οι δυο τους κάνουν μπόλικο σεξ, και μετά τρώνε και μετά κάνουν κι άλλο σεξ. Η Λένα Ντάναμ βασικά τρολάρει το σύμπαν, μιλώντας για όνειρα και επιθυμίες ζωής μέσα από ένα ονειρικό επεισόδιο που πάει κατακέφαλα κόντρα σε κάθε πιθανή σύμβαση του πώς πρέπει να μοιάζει ένα ρομάντζο στην οθόνη. Το επεισόδιο συζητήθηκε, μισήθηκε, αποδομήθηκε, αναλύθηκε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος. Το βρήκα φανταστικό.

Doctor Who, “The Day of the Doctor”

Στη μεγαλύτερη χρονιά της σειράς, στα 50 χρόνια, στο απόγειο της δημοφιλίας της σε Ευρώπη και Αμερική, η θρυλική αγγλική σειρά απέτισε φόρο τιμής στο πλούσιο παρελθόν της, στέλνοντας τον χαρακτήρα με νέα αποστολή στο μέλλον, μέσα από ένα μπλοκμπάστερ δωματίου και τριών προσώπων. Μόνο οι Άγγλοι τα κάνουν αυτά. Η χημεία των Ματ Σμιθ, Ντέιβιντ Τέναντι και Τζον Χερτ ως διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ήρωα είναι απολαυστική, σε κάνουν αβίαστα να ανατριχιάζει ή να γελάς, καθώς ο Doctor ταξιδεύει στο παρελθόν για να σώσει ένα ολόκληρο κόσμο (και μαζί την ψυχή του). Φανταστικό, μια αληθινή γιορτή για μια σειρά-παραμύθι.

[Περισσότερα για το “Doctor Who”]

Orphan Black, “Natural Selection”

Πέραν του ότι βρίσκω την Τατιάνα Μασλάνι σε ένα άλλο επίπεδο από κάθε άλλο ηθοποιό φέτος στην τηλεόραση, δεν λατρεύω τη σειρά όσο πολύς κόσμος. Όμως όπως και νά’χει, το πρώτο επεισόδιο είναι καθηλωτικό. Μας εισάγει σε αυτό το παράξενο σύμπαν, με μια κοπέλα να συναντά μια σωσία της, εκείνη να βουτά στο θάνατό της, και μετά να κλέβει την ταυτότητά της για να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Οι εκπλήξεις είναι συνεχείς, τα μυστήρια είναι όλα *σωστά* και η Μασλάνι, είπαμε, απίστευτη. Δε θες τίποτα περισσότερο από το πρώτο επεισόδιο μιας σειράς.

Elementary, “The Woman / Heroine”

Η πρώτη σεζόν του Λιγότερο Σημαντικού Των Σέρλοκς τελείωσε με ένα φανταστικό διπλό επεισόδιο που μας κάνει έστω προς στιγμήν να βάλουμε ερωτηματικά δίπλα στην παραπάνω περιγραφή. Οι συγγραφείς της σειράς προσεγγίζουν τη μυθολογία του Σέρλοκ Χολμς με ανατρεπτική διάθεση, εισάγοντας τη Νάταλι Ντόρμερ ως μια διπλής ανατροπής και σοκ ηρωίδα, που όχι μόνο μας κάνει να δούμε τον πρώτο κύκλο υπό άλλη ματιά, αλλά να παρακολουθούμε πλέον και τον δεύτερο με επίγνωση του ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό show με ντετέκτιβ. Είναι ο Σέρλοκ Χολμς. Ή τελοσπάντων είναι ένας Σέρλοκ Χολμς.  Αυτό τον κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρων.

Arrested Development, “Colony Collapse”

Η 4η σεζόν του “Arrested Development” ήταν ένα περίεργο πείραμα, καθώς κάθε επεισόδιο εστίαζε σε έναν χαρακτήρα επισκεπτόμενο ξανά και ξανά τις ίδιες καταστάσεις προσθέτοντας context. Το πρώτο ⅓ της σεζόν δε γινόταν να μη σε αφήσει κάπως μουδιασμένο μέχρι να συνηθίσεις τους ρυθμούς, τη δομή και -ας το παραδεχτούμε- την έλλειψη αστείων. Ήταν όμως το 7ο επεισόδιο, το πρώτο που εστιάζε στον Τζομπ του Γουίλ Αρνέτ (και την Ανν, και τον Τόνι Γουώντερ του Μπεν Στίλλερ), που για πρώτη φορά μας έκανε να γελάσουμε δυνατά και να αναγνωρίσουμε τη σειρά που είχαμε λατρέψει.

[Περισσότερα για το “Arrested Development”]

Mad Men, “The Flood”

Ο Ντον Ντρέιπερ πάει τον Μπόμπι σινεμά για να δούν τον “Πλανήτη των Πιθήκων” και η αύρα θανάτου και καταστροφής που περιβάλλει το επεισόδιο είναι σχεδόν αποπνικτική. Τα νέα για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εισβάλλουν στην προστατευμένη πραγματικότητα των ηρώων μας σαν διαρρήκτες σε κλειδωμένο σπίτι, κάνοντάς τους να αντιμετωπίσουν κατάματα κοινωνικές αλήθειες για μια Αμερική σε κατάσταση ραγδαίας αλλαγής. Το καλύτερο επεισόδιο μιας σεζόν χαμηλών τόνων που φέρνει τον Ντον και την Πέγκι στην τελική ευθεία της εξελικτικής διαδρομής τους.

Brooklyn Nine-Nine, “Halloween”

Τα Χαλογουίν επεισόδια πάντα τα αγαπώ γιατί ακόμα κι όταν είναι εντελώς κλισέ, έχουν τουλάχιστον τους χαρακτήρες σε εξωφρενικά κουστούμια. Αλλά αυτό εδώ έδινε και το κάτι παραπάνω, επειδή η κεντρική πλοκή ήθελε τον Περάλτα να προσπαθεί να κλέψει από τον αρχηγό, υποβάλλοντας εαυτόν σε αυξανόμενης γελοιότητας καταστάσεις (η φάση με τα πουλιά και τη μπαγκέτα, ακόμα γελάω) πριν κάτσει να σκαρώσει ένα περίπλοκο σχέδιο για να τον ξεγελάσει, για το οποίο θα ήταν περήφανοι αν τον είχαν σε οποιαδήποτε ’κανονική’ αστυνομική σειρά. Η καλύτερη κωμωδία της φετινής σεζόν, στην καλύτερή της στιγμή.

The Colbert Report, “August 6”

Ή αλλιώς, το “Daft Punk” επεισόδιο, όπου ο Κολμπέρ είχε προγραμματίσει εμφάνιση των Daft Punk για να παίξουν στο στούντιο το κομμάτι του καλοκαιριού, όμως εκείνοι ακύρωσαν λόγω MTV και αντί αυτών ο Κολμπέρ έτρεξε ένα ξεκαρδιστικά σαχλό μοντάζ υπό τους ήχους του “Get Lucky” πριν βγάλει τον Ρόμπιν Θικ να πει το “Blurred Lines”. Μέχρι και ανατροπή είχε το επεισόδιο.

[Άσχετο, αλλά περισσότερα για τον άνθρωπο που έγραψε το “Get Lucky” KAI το “Blurred Lines”]

Τα 3 καλύτερα της χρονιάς

Breaking Bad, “Ozymandias”

Το τηλεφώνημα που έκανε τους θεατές να τρέμουν, το τέλος της διαδρομής για τον Γουώλτερ Γουάιτ, ο Χανκ και το απόλυτο σοκ. Αυτό είναι το επεισόδιο που θα σκεφτόμαστε στο μέλλον όταν μιλάμε για το πόσο καθηλωτικό ήταν το “Breaking Bad“. (Κι εκείνο με το ντριν ντριν του Σαλαμάνκα, αξέχαστο άγχος.)

[Περισσότερα για το επεισόδιο]

[Τα πάντα για το “Breaking Bad”]

The Good Wife, “Hitting the Fan”

Μπορείς και να πεις πως η σειρά γραφόταν επί 90 επεισόδιο ώστε να μπορέσει να φτάσει σε αυτό εδώ. Το επεισόδιο όπου η μεγάλη απόφαση της Αλίσια γίνεται γνωστή, και όπως λέει κι ο τίτλος, the shit hits the fan. Επί 40 λεπτά παρακολουθούμε τις αποστομωτικές συνέπειες, ένα τρενάκι τρόμου δίχως στάση. Α, και το “τα πάντα αλλάζουν”; Καμιά φορά είναι η αλήθεια. Τα πάντα αλλάζουν.

Game of Thrones, “The Rains of Castamere”

Το επεισόδιο της χρονιάς. Red Wedding, θεατές σε όλο τον κόσμο να φρικάρουν ανεξέλεγκτα μπροστά από τις οθόνες τους, και η κατάρα των Σταρκ σε πλήρη ανάπτυξη. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς αυτό το πράγμα δεν είχε σποϊλαριστεί σε όλους εμάς που δεν έχουμε διαβάσει τα βιβλία, αλλά είμαι ευγνώμων.

[Περισσότερα για το επεισόδιο]

[Τα πάντα για το “Game of Thrones”]