Τα καλύτερα φετινά επεισόδια

Ωραίο που θυμόμαστε στο τέλος της κάθε χρονιάς τις καλύτερες ταινίες, τις καλύτερες σειρές, τις καλύτερες μουσικές, κλπ, αλλά υπάρχει κι αυτή η διάσταση της τηλεόρασης: Τα μεμονωμένα επεισόδια. Η ιδιαιτερότητα του μέσου είναι πως μια σειρά συνεχίζεται για πολλά χρόνια, οπότε το να βγάζεις λίστα με τις καλύτερες σειρές ανά σεζόν μοιάζει κάπως υποθετικό. Ατελές. Ενώ το επεισόδιο είναι η πεμπτουσία της τηλεόρασης.

Ποτέ δε μπόρεσα να αγαπήσω πράγματικά σειρές που δεν είχαν επεισόδια που ξεχωρίζουν, όπου απλά η ιστορία συνέχιζε από το ένα στο άλλο λες κι έβλεπες μια ατελείωτη ταινία. Μπορεί να έχουν τη γοητεία τους. Αλλά μιλάμε για σειρές. Η πρώτη σκέψη αφού θυμηθείς μια σειρά είναι, “πω φίλε θυμάσαι εκείνη την επεισοδιάρα;…”

Γι’αυτό σήμερα είμαστε εδώ όχι για μια λίστα που θα συγκεντρώνει τις καλύτερες σειρές της χρονιάς, εξάλλου οι γνωστοί συνήθεις ύποπτοι θα είναι εκεί. Αλλά μια λίστα που θυμάται και τιμά μερικά από τα πιο ξεχωριστά, ευφυή, εφευρετικά, αξέχαστα επεισόδια της χρονιάς που πέρασε.

[πιθανά spoilers για το κάθε επεισόδιο]

 

“Louie”, Late Show

Ο Λούι δέχεται μια προσφορά που δε μπορεί να αρνηθεί, όταν το CBS τον ενημερώνει πως ψάχνει αντικαταστάτη για τον Ντέιβιντ Λέτερμαν. Η ιστορία απλώνεται σε 3 επεισόδια (κάτι απροσδόκητο για μια σειρά που κατά βάση έχει ιστορίες να μην πιάνουν καν ένα ολόκληρο επεισόδιο συνήθως), είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη ακολουθώντας κώδικες ψυχολογικού θρίλερ, μοιράζει απλόχερα σκληρές αλήθειες (το τέλος του πρώτου μέρους έχει την ατάκα “κάνεις κύκλους γύρω από την αποτυχία σε γοργά φθίνουσα τροχιά”, άουτς, τι θες), φέρνει γνώριμα πρόσωπα σε απίστευτους ρόλους (ο Τζέρι Σάινφελντ είναι ο villain, o Τζέι Λένο ο πικραμένος σοφός, ο Ντέιβιντ Λιντς… κάτι που μοιάζει να βγήκε από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς) και η στιγμή του “Λέτερμαν, τα κατάφερα!” ίσως η πιο λυτρωτική της σεζόν.

 

“Mad Men”, The Other Woman

Βγήκαν τις προάλλες οι υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και ήθελα να πάω να βρω κάθε έναν από τους 100 κομπογιαννίτες που ψηφίζουν για αυτό το πράγμα και να του πω “Ξες κάτι;”. Μου τη σπάει όταν μια σειρά γινεται ισόβιος νικητής στα πάντα, αλλά φέτος το “Mad Men” είχε την σπουδαιότερη σεζόν της ιστορίας του, με επεισόδια σαν αυτό, όπου η Τζόαν εξαναγκάζεται να κάνει σεξουαλική χάρη ώστε η εταιρία να πάρει έναν επιθυμητό λογαριασμό. Το πώς αντιδρά ο κάθε ένας από τους χαρακτήρας σε αυτό το ενδεχόμενο (πίσω από την αποφασιστικότητα “Εγώ φεύγω!” του Ντον κρύβεται φυσικά η απόλυτη δείλια του να αφήσει την απόφαση πάνω σε άλλους) είναι υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα κοινωνικά δράματα. Η αντιπαραβολή με την παρουσίαση για το πώς λειτουργεί η επιθυμία είναι κάπως εμφανής ίσως, ναι, αλλά τόσο αριστοτεχνικά παιγμένη και με δόσεις πικρής ειρωνίας. Η Κριστίνα Χέντρικς έπρεπε να έχει κερδίσει Έμμυ γι’αυτό το επεισόδιο. Αριστούργημα.

 

“Doctor Who”, The Angels Take Manhattan

Δύο πολυαγαπημένοι χαρακτήρες αποχωρούν από τη σειρά μέσα από ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό στόρι (μη) αποχαιρετισμού στημένο πάνω στην ιδέα ενός κλειστοφοβικού νουάρ θρίλερ με αντιπάλους τα πέτρινα αγάλματα που ζωντανεύουν όταν δεν τα κοιτάς. Και ναι, το άγαλμα της ελευθερίας είναι αυτό στην εικόνα.

 

“The League”, The Breastalyzer

Όλα τα επεισόδια του “League” είναι αστεία, αλλά υπάρχουν κι εκείνα που οι συγγραφείς εξαπολύουν τον Ράφι στο ανυποψίαστο κοινό και μετά συμβαίνουν στιγμές ιστορικές. Όλο αυτό το επεισόδιο είναι στημένο γύρω μια οικογενειακή συνάντηση, με τα γεγονότα στο τέλος να λειτουργούν αλυσιδωτά, σαν ένα ντόμινο καφρίλας, και τον Ράφι να έχει δώσει ρεσιτάλ όντας ο καταλύτης σε κάθε ένα από αυτά. Έπος.

 

“Game of Thrones”, Blackwater

E. Ναι. Τι; Τα είπαμε. Κόλαση. [Διάβασε περισσότερα.]

 

“American Horror Story: Asylum”, Welcome to Briarcliff

Το πρώτο επεισόδιο της νέας ‘ιστορίας’ του “American Horror Story” περιείχε μεταξύ άλλων: τη Τζέσικα Λανγκ σε ρόλο εξουσιαστικής καλόγριας που διευθύνει ένα άσυλο, τον Τζέιμς Κρόμγουελ αρρωστημένο γιατρό που κάνει φρικτά πειράματα σε ασθενείς στο υπόγειο του ίδιου αυτού ασύλου, μια δημοσιογράφο που θέλει να ερευνήσει αλλά παγιδεύεται ως έγκλειστη, έναν ιερέα που προκαλεί ερωτικά όνειρα στην καλόγρια, έναν σίριαλ κίλερ με πρόσωπο καλυμμένο από ξεσκισμένες σάρκες, μια εξωγήινη εισβολή (;!). Α κι επίσης όλο αυτό είναι απλά τέλειο.

 

“Last Resort”, Pilot

Η σειρά μετά έκανε περίεργα πράγματα με το concept (και εν τέλει κόπηκε κιόλας) αλλά ας σταθούμε στον πιλότο: αμερικάνικο πυρηνικό υποβρύχιο αποστατεί όταν αρνείται να εκτελέσει κάτι σκιώδεις εντολές επίθεσης που θα ισοπέδωνε ολόκληρο έθνος, και με την απειλή των πυρηνικών κεφαλών που διαθέτει (μια εκ των οποίων περνάει σύρριζα από την Ουάσινγκτον) αράζει σε έναν παράδεισο κάπου στη μέση του υδάτινου πουθενά, όντας πλέον εχθρός του έθνους.

 

“Homeland”, Q&A

Λοιπόν, η 2η σεζόν της σειράς κάπου το έχασε. Δηλαδή τι κάπου, άστα να πάνε. Αλλά το επεισόδιο που ήταν βασικά ένα 40λεπτο αυτού που λέει ο τίτλος, είναι φανταστικό. Έχω την υποψία πως βάσει αυτού μπορεί η σειρά μέχρι και να επαναλάβει ένα σωρό θριάμβους στα Έμμυ, γιατί και ο Ντέιμιαν Λιούς και η Κλερ Ντέινς είναι τρομεροί εδώ, και η σκηνοθεσία άψογη. Καθηλωτικό, καθώς παρακολουθούμε το ψυχολογικό παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα επί μία τηλεοπτική ώρα, και δίχως καν δράση.

 

“Girls”, Welcome to Bushwick

Το γνωστό και ως ‘το επεισόδιο με το πάρτι’, όπου τα girls του τίτλου αποφασίζουν να το ζήσουν στο χιπ πάρτι της πόλης (αν η σειρά λεγόταν “Κορίτσια” και γυρίζοταν στην Αθήνα προφανώς θα διαδραματιζόταν σε πάρτι των yes it does). Όλο το ημίωρο διαδραματίζεται γύρω από τα γεγονότα αυτού του πάρτι, με φοβερές συναισθηματικές διακυμάνσεις σε όλη τη διάρκεια και μια περίεργη αίσθηση απελευθέρωσης στο τέλος, που είναι γενικά αυτό που κάνει η σειρά ούτως ή άλλως. Απλά εδώ το έκανε χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πολλή μουσική. Κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.

 

“Breaking Bad”, Fifty-One

Ο Ράιαν Τζόνσον του “Looper” σκηνοθετεί ένα απίστευτο στιγμιότυπο οικογενειακής αποσύνθεσης καθώς η Σκάιλαρ περπατά μες στην πισίνα του σπιτιού τους και όλα μοιάζουν μια ανάσα πριν την κατάρρευση. Καθηλωτικό. [Διάβασε περισσότερα.]

 

“The Good Wife”, Another Ham Sandwich

Η πιο πωρωτική στιγμή όλης της 3ης σεζόν της σειράς, με την Αλίσια να αποχωρεί εν εξάλλω από την ανάκριση της Γουέντι όταν εκείνη αρχίζει να μπαίνει σε πολύ προσωπικά χωράφια- η στιγμή δηλαδή που νομίζεις πως όλα περικυκλώνουν τους ήρωες (εν προκειμένω μια κατάθεση για ένα επαγγελματικό θέμα μετατρέπεται σε πολιτική παγίδα, κάτι πολύ συχνό στον περίπλοκο κόσμο της σειράς) αλλά γυρίζει μπούμερανγκ σε θρίαμβο, και το επεισόδιο τελειώνει με τον Γουίλ και την Νταϊάν να χορεύουν ήρεμα, οι δυο τους, το νικητήριο χορό στο γραφείο τους.

 

“The Walking Dead”, Killer Within

Δεν έχω καλή σχέση με αυτή τη σειρά κυρίως επειδή τη βαριούνται και τα σωθικά μου, αλλά το καλό να λέγεται. Αυτό το πράγμα που συνέβη στο 4ο επεισόδιο της σεζόν, και που όλοι θα θυμάστε ποιο ήταν αυτό, ήταν ένα απόλυτο σοκ. Συνήθως έχουμε συνηθίσει στις σειρές όταν αποχαιρετά κάποιος χαρακτήρας να προηγείται κάποιου είδους εξιλέωση, μια επανένωση, μια συγχώρεση, κάτι τελοσπάντων. Η αφοσίωση του “Walking Dead” στην απεικόνιση ενός κόσμου τόσο σκληρού όπου δεν υπάρχει χώρος για πολλά-πολλά σιρόπια- για να μην αναφερθούμε καν στην ίδια τη σκηνή κλιμάκωσης… Ας πούμε ότι εκτιμάται. Φανταστικό.

 

“Community”, Digital Estate Planning

Δεν έχω λόγια. Η σειρά που μοιάζει να έχει δοκιμάσει, πολύ απλά, τα πάντα, έκανε και το πιο αδιανόητο: ένα επεισόδιο γυρισμένο όλο στο στυλ 8μπιτου βιντεοπαιχνιδιού, με τους χαρακτήρες της σειράς να μπαίνουν σε ένα εικονικό περιβάλλον που αποτελεί τον τελικό άθλο ενός πατέρας απέναντι στον γιο του που δεν αγάπησε ποτέ. Στόχος, να τερματίσουν το παιχνίδι. Μιλάμε για παράδεισο.

(Και φυσικά, οι φανς της σειράς δημιούργησαν το παιχνίδι στα αλήθεια. Προφανώς.)