Tα καλύτερα stand-up shows όλων των εποχών

Από την επίκαιρη Amy Schumer (για αυτό και είναι στην κεντρική φωτό) μέχρι τον ανυπέρβλητο Louis C.K., τον ντυμένο από πάνω ως κάτω με κόκκινο δερμάτινο Eddie Murphy και τον εξωγήινο Richard Pryor. Εδώ όλοι οι καλοί χωράνε. Με τη μοναδική προϋπόθεση ότι το stand-up τους είναι βιντεοσκοπημένο και διαθέσιμο προς απόλαυσή μας.

Η αφορμή

H Amy Schumer δεν πληροί τα κριτήρια για να την ανακηρύξουμε Hot Right Now. Ωστόσο, το ταλέντο της, είναι εξωπραγματικό. Αυτό που μας έδειξε για πρώτη φορά στο roast για τον Charlie Sheen. Ειδικά στο σημείο που έβγαλε νοκ άουτ τον Mike Tyson λέγοντάς του ότι ‘Έχεις ένα trump stamp στο πρόσωπο. Οι άντρες δεν ξέρουν αν πρέπει να το φοβούνται ή να τελειώσουν πάνω του’

 

H νέα προστατευόμενη του Judd Apatow (βλέπε Trainwreck) είναι εξίσου καλή και στο comedy special Live at the Apollo που αποτέλεσε και την αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο.

 

Την παρακολουθώ στενά και φανατικά καθώς, μεταξύ άλλων, θεωρώ ότι οι γυναίκες κωμικοί σου δίνουν, ως άντρα, μια διαφορετική οπτική όσον αφορά τα πράγματα που αρέσουν και -πιο σημαντικό- εκείνα που εκνευρίζουν τις γυναίκες. Επίσης η Amy μου μαθαίνει χρήσιμα πράγματα. Όπως π.χ. γιατί τα αιδοία των Ασιάτισσων είναι τα καλύτερα.

 

Από τη ‘γενιά’ της επίσης αξίζει μνεία η πολυτάλαντη Chelsea Peretti, που κακώς οι περισσότεροι γνωρίζουμε μόνο ως την εκκεντρική Gina στο Brooklyn Nine-Nine.

 

Ενώ, στην αμέσως προηγούμενη, δεσπόζει η επίσης βρωμόστομη (αλλά και σέξι-ρώτα τον πρώην της Jimmy Kimmel) Sarah Silverman, καλύτερη στιγμή της οποίας ήταν το stand-up set Jesus Is Magic’ του 2005 με ατάκες τύπου ‘Με βίασε ένας γιατρός. Κάτι που, για μια Εβραία όπως εγώ, είναι μια γλυκόπικρη εμπειρία’ και έμφαση στο να σπάσει κάθε ταμπού (9/11, Ολοκαύτωμα κτλ).

 

Αν έχεις το χρόνο αξίζει επίσης να τσεκάρεις το I’m Gonna Die Alone (And I Feel Fine) της 40άρας Jen Kirkman που μετατρέπει σε ατού της το γεγονός ότι είναι 40χρονών, χωρισμένη και μόνη (‘Όταν μια μόνη γυναίκα πεθαίνει, μια γάτα εμφανίζεται ξαφνικά δίπλα της’)

 

Προσοχή. Καμία από τις παραπάνω δεν έχει κερδίσει ακόμη το δικαίωμα να είναι εντός λίστας με τα καλύτερα stand-up. Αυτή την τιμή έχει ωστόσο -κατά κοινή ομολογία- η ‘suck my d!ck’ Roseanne με το ‘The Roseanne Barr Show’ του 1987 που αποτέλεσε και την έμπνευση για όλες τις παραπάνω.

 

Καθώς και η Wanda Sykes (την ξέρεις από το Curb Your Enthusiasm και, πλέον, από το Blackish) με το ‘Wanda Sykes, I’ma Be Me’ του 2009 που σπάει ταυτόχρονα πλάκα με το γεγονός ότι είναι gay και Αφροαμερικανή

 

Stand up χωρίς βρισίδι, δεν έχει ‘νοστιμάδα’

Λατρεύω τον Jerry Seinfeld, τον πιο πλούσιο κωμικό όλων των εποχών (λόγω της σειράς), με κομπόδεμα που αγγίζει το 1 δις. Κανένα, ωστόσο, από τα stand up του δεν είναι le-ge-nda-ry. Ίσως ένας από τους λόγους να είναι ότι είναι υπερβολικά ‘καθαρός’ για τα γούστα μου.

 

Όπως είναι και ο -επίσης εκτός λίστας, ίσως του χρόνου- Aziz Ansari (καλό το Live at Madison Square Garden, πολύ καλό το Buried Alive, άχαστο το Intimate Moments for a Sensual Evening) που κερδίζει ωστόσο πόντους για το γεγονός ότι είναι πάντα σούπερ επίκαιρος, σχολιάζοντας με ευρηματικό πράγματα όπως π.χ. την τάση των ανθρώπων να ακυρώνουν ξαφνικά τα ραντεβού.

video10 

Ακόμη όμως και stand up specials που είναι δικαίως ψηλά στην λίστα, όπως το ‘Bill Cosby, Himself’ του 1983, όταν δηλαδή κανένας μας δεν είχε πάρει χαμπάρι τι ‘κουμάσι’ είναι και ο ίδιος προσπαθούσε μάταια να ξεπεράσει στο άθλημα τον Richard Pryor, μου κάνουν βαρετά.

 

Μοναδική εξαίρεση ο δικός μας χαρισματικός Zach Galifianakis (δείτε οπωσδήποτε το Live at the Purple Onion), την εποχή αμέσως πριν η υποκριτική τον αναγκάσει να σταματήσει το stand-up, που θα με χάλαγε να τον ακούω να βρίζει. Το δικό του χιούμορ είναι άλλου, υπαρξιακού επιπέδου.

 

Ενώ κάπου εδώ οφείλει να γίνει αναφορά και στον Steve Martin του A Wild and Crazy Guy του 1978 (την εποχή δηλαδή που τα stand-up του γέμιζαν στάδια) που ξεκινάει το set του λέγοντας ότι σκοπεύει να σταματήσει να κάνει τόσα αστεία γύρω από το σεξ. Πριν κάνει ακριβώς αυτό.

 

Οι λευκοί δεν ξέρουν Χριστό από stand-up

Προφανώς και η κωμωδία δεν είναι θέμα χρώματος ή φύλου, αλλά μόνο πονεμένων εμπειριών ζωής και του ταλέντου και του θάρρους να τις εξορύξεις και να τις βγάλεις στη φόρα. Προφανώς και ο συγκεκριμένος τίτλος είναι εσκεμμένα προβοκατόρικος. Όπως, προφανώς, όπως θα διαπιστώσεις παρακάτω, οι καλύτεροι stand up comedians του πλανήτη τυγχάνει όλοι να είναι Αφροαμερικανοί.

Μοναδικός λευκός (τύπου Larry Bird) που έχει το ταλέντο να παίξει σε αυτή την All Star Comedy ομάδα είναι ο Louis C.K. Κατ’ εμέ, σαφώς πιο αστείος στα stand-up του (όπως π.χ. το Chewed Up ή το Shameless) από ότι στην τηλεοπτική σειρά. Εκεί που μιλάει για το ‘τραγικό’ handjob που του έκανε η γυναίκα του, αποκαλεί την κόρη του ‘asshole’ και γενικώς αποδομεί το τι σημαίνει να είσαι σύζυγος και πατέρας.

 

Άξιος διάδοχος του θρυλικού Lenny Bruce (εννοείται πως δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ-θα έπεφτε κεραυνός να μας κάψει). Παρότι και σαφώς έχουν διαφορετικά στιλ.

 

Αν και, ομολογώ ότι, λόγω ηλικίας, εξακολουθώ να προτιμώ τον ‘μιλάω πιο γρήγορα από την σκιά μου’ Denis Leary στα νιάτα του (δείτε το No Cure for Cancer του 1992) πολύ πριν γίνει ο ζαρωμένος πρωταγωνιστής/δημιουργός των Rescue Me, Sirens, Sex&Drugs&Rock&Roll).

 

Αν έχεις το χρόνο, τσέκαρε επίσης το The Pride Is Back του -απρόσμενα καλού- David Cross, οτιδήποτε από τον γλυκύτατο Patton Oswalt και το Breaking All the Rules του Sam Kinison.

 

Τέλος δύναμη της φύσης, όσον αφορά το stand up, υπήρξε προφανώς o Robin Williams (δείτε το An Evening at the Met του 1986). Αν και, προσωπικά, δεν αντέχω να τον ακούω για πάνω από 10 λεπτά. Όλη αυτή η μανιακή ενέργεια και οι δεκάδες χαρακτήρες και φωνές που βγαίνουν από μέσα του, με τσιτώνουν, δεν με χαλαρώνουν.

 

Εκείνος στον οποίο όλοι υποκλίνονται

Υπάρχουν πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή που είναι υπερ-εκτιμημένα. Τα stand up του Richard Pryor (δες το Live in Concert και το Live on the Sunset Strip) σαφώς και δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Παρότι μιλάμε για τρεις δεκαετίες πίσω, παραμένουν επίκαιρα, ζωντανά, καυστικά, υπέροχα. Παράθυρο στη βασανισμένη ψυχή ενός αξεπέραστου κοινωνικού σχολιαστή. Σημείο εκκίνησης και στόχο ζωής για όποιον, αντίστοιχα, του αρέσει το sport ή θέλει να ασχοληθεί με αυτό.

 

Ένα επίπεδο πιο κάτω, αλλά και πάλι εξαιρετικός (αν και όχι τόσο επιδραστικός όσο ο Richard) υπήρξε και ο Eddie Murphy των αρχών της δεκαετίας του 1980 (βλέπε Delirious και Raw). Περίπου ένα χρόνο πριν γίνει σταρ με το Beverly Hills Cop. Ο βασιλιάς του fuck (το πρώτο show το είπε 230 φορές και το δεύτερο 220). Άκρως διασκεδαστικός, όπως σωστά επισήμανε ο Chris Rock (‘Ο Pryor ήταν καλύτερος. Αλλά ο Eddie σε έκανε να διασκεδάζεις περισσότερο). Συνολικά χάνει από το γεγονός ότι οι απόψεις του περί γυναικών, AIDS και gay ήταν τόσο ακραίες, για κάποιες από τις οποίες αναγκάστηκε να ζητήσει μετέπειτα συγνώμη.

 

Όπως και να΄χει, στα δικά μου κιτάπια, και σε αυτά των συναδέλφων του (‘Ανήκει σε εντελώς διαφορετική κατηγορία από εμάς’-Kevin Hart) , άξιος διάδοχος του Richard Pryor είναι ένας και μόνο ένας. Ο -επίσης βασανισμένος (θυμίζω ότι για αρκετά χρόνια εξαφανίστηκε)- David Chapelle, κάθε stand up του οποίου αξίζει να δείτε, ξεκινώντας από το Killin’ Them Softly του 2000. 4 χρόνια δηλαδή πριν απογειωθεί με το Chappelle’s Show.

 

Εκτός λίστας δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση σωστό να μείνει ο Chris Rock των μέσων της δεκαετίας του 1990 (την εποχή του Bring the Pain). Καυστικός. Πανέξυπνος. Ένας άκρως απολαυστικός κοινωνικός σχολιαστής.

 

Καθώς επίσης ο ‘Μου θυμίζεις τον Eddie Murphy, για αυτό σε αγαπώ’ κοντοπίθαρος Kevin Hart (Laugh at My Pain, Let Me Explain) που, αυτή τη στιγμή, καταφέρνει να γεμίζει ταυτόχρονα στάδια με τα stand up και τις αίθουσες με τις ταινίες του.

 

* Προφανώς, όπως σε κάθε αντίστοιχη λίστα, έχουμε ‘ξεχάσει’ πολλούς. Οι παραπάνω αξίζουν κατά κοινή ομολογία μια θέση εδώ. Οι υπόλοιποι είναι θέμα προσωπικού ‘τι σε κάνει να γελάς εσένα’ γούστου.