Τα καλύτερα, τα χειρότερα και τα άσχημα games του 2016

Το 2015 είχε σβουρίξει την προειδοποιητική σφαλιάρα αλλά γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη πλευρά, αφού μας πέτυχε ξώφαλτσα πάλι καλά είπαμε. Όμως το 2016 ήταν μια επιεικώς μέτρια gaming χρονιά, ενδεχομένως και κακή αν θέλουμε να μιλήσουμε με μία έξτρα δόση γκρίνιας, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Ναι, υπήρξαν και καλές έως πολύ καλές περιπτώσεις, ανάλογα και με τα γούστα του καθενός, όμως ξεχώρισαν σαν την κανέλα στο αφρόγαλα.

Για το πρώτο μισό της χρονιάς, τα έγραψα και τα διάβασες. Παρόλα αυτά, θα χρειαστεί μια μικρή επανάληψη προς χάρη της συνολικής αποτίμησης που πρέπει να βγάλει το εν λόγω άρθρο, εξάλλου ίσως από κει να προέρχεται και το Game of the Year. Όπως και να ‘χει, μην ξεχνάς πως ότι διαβάσεις πρόκειται για μία ξεκάθαρα προσωπική άποψη, στα σχόλια περιμένω τη δική σου με κόσμιο τρόπο για να μας βρει η επόμενη χρονιά αγαπημένους και μονιασμένους.

Σαν σήμερα

Πριν περάσουμε πιο αναλυτικά στους ήρωες και τα αποπαίδια του 2016, ας το τρενάρουμε λίγο ακόμα για να κάνουμε μερικές γενικές παρατηρήσεις. Το gaming πρόβλημα του εν λόγω έτους ήταν περισσότερο ποιοτικό παρά ποσοτικό. Θα συμφωνήσω ότι διανύουμε την τρίτη χρονιά της τρέχουσας γενιάς κονσολών και κανονικά, σύμφωνα με την «παράδοση», θα έπρεπε οι μηχανές να έχουν φουλάρει και να γεμίσουμε τίτλους αριστερά και δεξιά κι αυτό δεν έγινε, όμως δεν ξέρω κατά πόσο αποτελεί το κρίσιμο σημείο (αν και υπάρχουν είδη που σχεδόν εξαφανίστηκαν από τον χάρτη φέτος ή απλώς δεν διέπρεψαν οι ελάχιστοι εκπρόσωποί τους).

Αντίθετα, είδα καλούς τίτλους, πολυαναμενόμενοι ορισμένοι από αυτούς, που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το όριο και να μετατραπούν σε κορυφαίους. Είδα τις εταιρείες να χάνουν ενδεχομένως το νόημα μιας κονσόλας και να περνάμε επισήμως με το PS4 Pro σε ενδιάμεσες γενιές, μπερδεύοντας το κοινό με αναλύσεις, supersampling, διαφορές στην απόδοση κι άλλα παρόμοια, αδιάφορα για την ουσία του gaming. Είδα τους developers να στρέφονται στο Virtual Reality με ενδιαφέρον, χωρίς όμως να προσφέρουν μια φοβερή και τρομερή εμπειρία (και ίσως κόβοντας κάτι από τις κυκλοφορίες «κλασικών» games). Βέβαια, η εικονική πραγματικότητα κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο, οπότε μην βιαστούμε να την κρίνουμε.

Τέλος, είδα παγκοσμίως το κοινό να γυρίζει την πλάτη σε διάφορους τίτλους, και για διάφορους λόγους, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τους ιθύνοντες της βιομηχανίας. Οι πεσμένες πωλήσεις δεν αποτελούν αποκλειστικά ζήτημα οικονομικών θεμάτων που πλήττουν όλο και περισσότερους στην Ευρώπη κι όχι μόνο. Μία πιο διεισδυτική ματιά θα μας πείσει ότι μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά, ότι πολλά sequels έπεσαν θύματα των προκατόχων τους που, είτε είχαν τεχνικά προβλήματα (που αργά διορθώθηκαν), είτε το hype (λόγω μάρκετινγκ) δεν δικαιώθηκε, αποφέροντας έτσι δυσπιστία στους παίκτες οι οποίοι «τιμώρησαν» τους διαδόχους (χωρίς να φταίνε).    

Υπάρχει βέβαια και η θετική πλευρά ότι δηλαδή ορισμένοι gamers ενδεχομένως άλλαξαν στάση, παράτησαν την τακτική των βιαστικών προπαραγγελιών και περιμένουν πριν αγοράσουν. Μακάρι. Σε κάθε περίπτωση, το νόημα είναι ένα, αγαπητές εταιρείες. Θέλουμε καλύτερα και πιο προσεγμένα games (αυτό το αστείο με τα μεγάλα updates κουράστηκε λίγο, ε;) και η ανάκτηση εμπιστοσύνης είναι στο δρόμο, έρχεται.

Τα καλά

Πολύ το κουράσαμε, πάμε να μιλήσουμε με αποδείξεις και ονόματα.

Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ

Άξιος συνεχιστής της παράδοσης του Limbo, το Inside της Playdead είναι ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ puzzle/ platform game, μην σου πω ότι έφτασε κοντά να ανακηρυχθεί το δικό μου GOTY. Έξυπνο, υπέροχο σχεδιαστικά, θα ξυπνήσει μνήμες στους παλιούς που μεγάλωσαν με τέτοια games, θα εντυπωσιάσει τους νέους (μάλλον…).

Το παιχνίδι ήταν time-exclusive του Xbox One, μετά από λίγο καιρό βγήκε και στα PC, και τον Αύγουστο σε PS4. Δεν χάνεται.

Για τον Jonathan Blow (my mind) και το απίστευτο The Witness τα είπαμε στην αρχή της χρονιάς. Βέβαια, ότι βγήκε τον μακρινό Ιανουάριο (στο Xbox One τον Σεπτέμβριο), δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ξεχάσουμε. Ξεχνιούνται τέτοιοι (και τόσοι) γρίφοι;

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η μαρτυρία μας για το ‘Witness’

SHOOT FIRST, THEN TALK

Παραδόξως, για μια κατηγορία που τα τελευταία χρόνια τρώει φουλ ντε φουλ βρισίδι (και δικαίως γιατί προσφέρει τα ίδια και τα ίδια), η χρονιά δεν ήταν απλώς καλή, ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Εξαιρετικό το reboot του Doom, υπερεκτιμημένο ένα κλικ (κατά τη γνώμη μου) το Overwatch αλλά δεν παύει να είναι μια, κάτι παραπάνω από, ευχάριστη έκπληξη, στα συνήθη υψηλά standards multiplayer απόδοσης το Battlefield 1. Πολύ καλό και το Gears of War 4 (αλλά όχι μνημειώδες), το The Division υποσχέθηκε πολλά και ορισμένα από αυτά τα κάνει καλά (αλλά όχι όλα δυστυχώς), στα shooters τρίτου προσώπου. Όσο για το Titanfall 2;

Αποτελεί μία, αν όχι την πιο κραχτή, περίπτωση που αναφέραμε παραπάνω. Έπεσε θύμα του hype του πρώτου παιχνιδιού το οποίο δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που το συνόδευαν και οι παίκτες αγνόησαν το sequel. Βέβαια, φταίει και η ΕΑ που στρίμωξε την κυκλοφορία του ανάμεσα σε FPS τέρατα, καλώς ή κακώς, όπως τα Battlefield 1 και COD: Infinite Warfare, αντί να του δώσει λίγη άπλα λες και χάθηκαν οι κενές ημερομηνίες.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν εμφανώς ανώτερο του προκατόχου, ενώ όσοι έπαιξαν το single player campaign ένιωσαν ανείπωτη έκπληξη, ήταν από τα καλύτερα του είδους τα τελευταία χρόνια (από το COD4 και μετά, ας πούμε), αν και σύντομο. Κρίμα που δεν τιμήθηκε.  

ΡΟΛΙΣΤΕΣ

Το The Witcher 3: Wild Hunt – Blood and Wine αποτελεί ένα εξαίρετο (παρά)δειγμα expansion, το οποίο έρχεται να κολλήσει σε ένα ήδη απίστευτο game. To Final Fantasy XV δεν ξέρω, δεν απαντώ, ορισμένοι το λάτρεψαν, άλλοι το σιχτίρισαν. Το World of Warcraft: Legion αποτελεί μια κατηγορία μόνο του στα MMORPG, το ίδιο και το αυτό το Pokemon Sun and Moon στη δική του. Και το Dark Souls III βγάζει τη σπαθάρα του και τα μακελεύει όλα.

Προφανώς, πρόκειται περί υπερβολής. Καταρχάς, είναι τόσες οι υποκατηγορίες των RPG (και διαφορετικές μεταξύ τους), που η απευθείας σύγκριση χωλαίνει. Παρόλα αυτά, το Dark Souls III παρέδωσε και πάλι μαθήματα gaming ζωής στα action RPG, κατάφερε να τελειοποιήσει τη φόρμουλά του. Ε, δεν είναι λόγος για credit αυτός;

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η συγκινητική επιστροφή του Fumito Ueda

ΡΑΛΙΣΤΕΣ

Το Forza Horizon 3 κατέφθασε φορτσάτο (χο χο χο) στον αγωνιστικό χώρο, δεν το λες πίστα, αναμένοντας τον αντίπαλό του. Το Gran Turismo Sport, όμως, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Βέβαια και να εμφανιζόταν, τα πράγματα θα ήταν σκούρα.

Η open-world φύση του, τα physics, τα γραφικά του, ήταν όλα για φίλημα. Έξοχο ήταν και το DiRT Rally (στις κονσόλες κυκλοφόρησε το 2016), μας γύρισε πίσω στις ρίζες του. Λίγα, σε αριθμό, τα racing games όμως, ε;

ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ

Ευπρόσδεκτο το νέο μονοπάτι που επέλεξε το Total War: Warhammer. Το XCOM 2 άρεσε πολύ, αν και η απόδοσή του σε ορισμένα PC προβλημάτισε. Δεν είναι ότι το Civilization VI είναι αψεγάδιαστο, αλλά το περιμέναμε καιρό το άτιμο.

Ναι, η διπλωματία θέλει ένα κούρντισμα. Στους παράγοντες νίκης, ο πολιτισμικός και ο θρησκευτικός σαν να ξεχωρίζουν, η ισορροπία θέλει κι αυτή φιξάρισμα. Αλλά έχει νέους μηχανισμούς. Είναι πολύπλευρο και εθιστικό. Είναι αγαπημένο. Είναι το Civilization το VI. Θα φτιάξουμε πύραυλο το 1600 και θα κερδίσουμε.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΙ

Προσωπικά, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος με το Deus Ex: Mankind Divided. Στο open-world πεδίο, το Watch Dogs 2 είναι φάση Titanfall 2, πληρώνει τα σπασμένα του παρελθόντος ή αμαρτίες γονέων παιδεύουν τα παιδιά τους, ότι είναι καλύτερο του πρώτου δεν το συζητάμε. Αλλά το σούπερ, έγινε οριακά πιο σούπερ στην περίπτωση του Dishonored 2.  

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ παιχνιδιού. Το σύγχρονο gaming αγκαλιάζει το old-school και προσφέρει μια σπάνια εμπειρία, έναν τίτλο με πολλά πρόσωπα, που κανένα από αυτά δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Επέλεξε το δρόμο σου κι όπου σε βγάλει, ένα playthrough δεν αρκεί, θα θελήσεις να το ζήσεις ξανά και ξανά.

Κάτι σου λείπει σε αυτή την κατηγορία; Ε, αυτό που λείπει, κονταροχτυπήθηκε με το Dishonored 2 και ανακηρύχθηκε GOTY. Oh, crap.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το ‘Dishonored 2’ θα μπορούσε να είναι το παιχνίδι της χρονιάς

Τα κακά

Απογοητεύτηκα από το Mirror’s Edge Catalyst, το περίμενα πως και πως κι ενώ θεωρώ ότι υπήρχαν τεράστιες προοπτικές στο story, με χάλασε. Ήταν κι αυτή η μάχη ρε παιδί μου… Το Street Fighter V είναι παράδειγμα προς αποφυγή για το πως πρέπει να κυκλοφορούν τα παιχνίδια. Αν ευνοήσουμε προσπάθειες μισοτελειωμένων κι ανολοκλήρωτων releases που σταδιακά εμπλουτίζονται, θα βρούμε το έργο μπροστά μας και στο μέλλον θα είναι χειρότερο.

Επιπλέον, επαναλαμβάνω ότι αδυνατώ να καταλάβω το σπάσιμο του νέου Hitman σε επεισόδια, είμαι ξεκάθαρα νευριασμένος, ενώ για το Call of Duty: Infinite Warfare βαρέθηκα να μιλάω. Όσο για το Mafia III, νιώθω χάλια, δεν θέλω ν’ αναφερθώ καν. Αλήθεια.

Τα άσχημα

Για τα sports games αφιερώνω ξεχωριστό θέμα. Δεν είναι ότι πρόκειται για κακά games, απλώς παραμένουν στάσιμα, έχουν συγκεκριμένα προβλήματα και δεν τα φτιάχνουν, δεν αναβαθμίζονται, σπανίως φέρνουν κάτι καινούριο. Αν ήμουν η Rachel, θα ζητούσα ένα break στη σχέση μας. Περνώντας στο Quantum Break, από την Remedy περιμένω περισσότερα, έχω απαιτήσεις, Max Payne, πως το λένε.

Το ίδιο θα έλεγα και για τον Fumito Ueda, μόνο η κορυφή του ταιριάζει. Προς Θεού, μην με παρεξηγήσεις κι έχω ντράβαλα, το The Last Guardian είναι μοναδικό game. Όμως, κάμερα και χειρισμός είναι βασικά πράγματα, και στο TLG βγήκαν άσχημα στην επιφάνεια σε σύγκριση με το παρελθόν, μουτζούρωσαν την εικόνα. Κι είναι κρίμα.

Όσο για το Far Cry Primal βγάζει προς τα έξω την άσχημη πλευρά της Ubi, την open-world φάμπρικα με τις σερί κυκλοφορίες που ανεξαρτήτως παιχνιδιού και εποχής διαθέτουν ίδια, ή έστω, πανομοιότυπα στοιχεία.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Τι πήγε στραβά με το ‘No Man’s Sky’;

Fail of the Year

Δεν μπορεί να είναι άλλο, δεν γίνεται δηλαδή εκ των πραγμάτων, από το No Man’s Sky.

Στο παραπάνω κείμενο έχω αναλύσει το σκεπτικό μου. Εντελώς περιληπτικά, δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ένα videogame δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας. Όμως εδώ μιλάμε για εξαπάτηση, για κακό μάρκετινγκ (ή για πολύ καλό εφόσον πέσαμε στην παγίδα;), για ένα παιχνίδι που δεν υλοποίησε ούτε καν τις μισές υποσχέσεις από αυτές που δόθηκαν. Φταίμε κι εμείς που τους πιστέψαμε; Φταίμε. Άρα, μεγάλο ποσοστό της ντροπής δικό τους, κι ένα μικρό δικό μας.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

‘Uncharted 4’, το τέλος ενός κλέφτη

Game of the Year

Ακόμα και τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, που και καλά έχω αποφασίσει, δεν μπορώ να πω ότι είμαι 100% κατασταλαγμένος. Dishonored 2 ή Uncharted 4; Uncharted 4 ή Dishonored 2; Άντε, Uncharted 4!

 

Επίτρεψέ μου να πω το εξής. Σε όρους gameplay, απόλαυσα περισσότερο το Dishonored 2, ενδεχομένως να είναι και λίγο πιο κοντά στα γούστα μου. Στο Uncharted 4 δεν με θάμπωσαν απλώς τα γραφικά, είναι με μία κουβέντα ένα επίτευγμα, σχεδιαστικά και τεχνικά. Επιπλέον, η κινηματογραφική διάσταση και το story telling έρχονται από το μέλλον, εκεί που κάποια στιγμή θα φτάσουν και οι υπόλοιποι, αλλά προς το παρόν μόνο ο Nate βρίσκεται.

Ναι, πολλές φορές αναρωτιόμαστε πως θα είναι τα videogames σε μερικά χρόνια από τώρα, πότε και με ποιο τρόπο θα πλησιάσουν στα «συγγενικά μέσα» του σινεμά και της τηλεόρασης, αν επιτέλους το σεναριακό υπόβαθρο θα γίνει πιο ώριμο και το μέσο θα «μεγαλώσει». Ε, με το Uncharted 4 έγινε το πρώτο βήμα.

Καλό 2017 να ‘χουμε, σε όλα τα επίπεδα.