Τα μεγαλύτερα ‘αλεπουδίσια’ κινηματογραφικά ριφιφί

Δεν υπάρχει σοβαρός σκηνοθέτης ή βεραμάν πρωταγωνιστής που να μην έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο, άκρως αδρεναλινάτο, κινηματογραφικό υπο-είδος. Όπως δεν υπάρχει καμία περίπτωση, πέρα από κάποια all time classic διαμάντια, η top 5-10-20 λίστα του ενός να συμπίπτει με την αντίστοιχη του διπλανού του.

Τώρα, το γιατί αποφασίσαμε στην αρχή της θερινής περιόδου να ασχοληθούμε με τα “ριφιφί” είναι κάτι που θα σου απαντήσουμε ευθύς αμέσως. Βλέπεις, υπάρχει μια πονηρή αλεπού που έχουμε συναντήσει σε διάφορα σημεία της πόλης, σε αφίσες, σε στενά, σε πλατείες. Κι αυτή η αλεπού φέρεται να έχει βάλει στο μάτι τα μήλα όλης της πόλης. Τι έχει συμβεί ακριβώς; Ποιος θα ξεσκεπάσει αυτό το ριφιφί; Αυτό που έρχεται είναι μεγάλο και θα το μάθεις την Παρασκευή 9 Ιουνίου σε ένα street party στην οδό Πρωτογένους στου Ψυρρή.

Περισσότερες πληροφορίες σε λίγο. Ας ξεκινήσουμε πρώτα με μερικά από τα ριφιφί που αγαπήσαμε.

Εν αρχή το αξεπέραστο Rififi του δικού μας Jules Dassin, από το μακρινό 1955, που αποτέλεσε τον σεβάσμιο ‘προπάππου’ του είδους και εκείνη την ταινία από την οποία ονομάστηκε όλο το υπο-είδος, εμπνεύστηκαν σκηνοθέτες όπως ο Woody Allen (βλέπε Small Time Crooks) και προσπάθησαν να κοπιάρουν αναρίθμητοι άλλοι. Μια ληστεία κοσμηματοπωλείου που συνεχίζει να εντυπωσιάζει από την παντελή απουσία διαλόγου ή μουσικής για περίπου το 1/4 της διάρκειάς της.

Το πρώτο πάντως που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων από εμάς είναι δικαίως το υπέροχο, μοναδικό, αψεγάδιαστο Heat του Michael Mann. Μια ληστεία τραπέζης στο Los Angeles που δεν πάει ακριβώς καλά, ο De Niro -ως αρχηγός της συμμορίας- να μας εξηγεί γιατί, αν επιλέξουμε αυτόν τον τρόπο ζωής, πρέπει να μπορούμε να αφήσουμε πίσω τα πάντα σε 30 δευτερόλεπτα και η συνάντηση δυο γιγάντων της υποκριτικής (De Niro vs Al Pacino) στα τραπέζια ενός diner. Μια σκηνή που έμελλε να γραφτεί στην ιστορία (αφού μετά ξεκίνησε η πτώση τους).

Δικαίως εντός all time classic λίστας είναι το πρώτο Ocean’s Eleven του Steven Soderbergh, remake του -όχι και τόσο καλού- original του Frank Sinatra και του Rat Pack του, που συνεχίζει να αποτελεί το θρίαμβο του στιλ και του star power (βλέπε George Clooney, Brad Pitt, Julia Roberts, Matt Damon).

‘Η μία ταινία που τολμά να διεκδικεί μια θέση δίπλα σε θρύλους του παρελθόντος όπως το Topkapi του Jules Dassin με την Μελίνα Μερκούρη (με την ληστεία στο μουσείο στην Κωνσταντινούπολη που ‘ενέπνευσε’ τον Tom Cruise στο Mission Impossible) και το αυθεντικό The Thomas Crown Affair των Steve McQueen και Faye Dunaway. Ίσως την πιο στιλάτη ταινία συνολικά του είδους και σίγουρα τη μοναδική που κάνει μια παρτίδα σκάκι να εκπέμπει τέτοια αισθαντικότητα.

Ενώ ειδική μνεία οφείλει να γίνει στο Reservoir Dogs του Quentin Tarantino που δανείζεται ευφάνταστα από το παρελθόν (όπως π.χ. από το The Killing του Stanley Kubrick και, κυρίως, το -εκ Χονκ Κόνγκ- City On Fire) προκειμένου να μας σερβίρει κάτι πραγματικά διαφορετικό (εκεί που λείπει από την εξίσωση η ίδια η ληστεία). Εξαιρετικοί διάλογοι, προδοσία, το αίμα να ρέει άφθονο και ένα κομμένο αυτί με soundtrack το ‘Stuck in the Middle’. (Το ίδιο δηλαδή που, υπό μια έννοια και σε εντελώς υποσυνείδητο επίπεδο, έκανε αργότερα και το Inception-στην τελική και εδώ με μια συμμορία που κλέβει μυστικά έχουμε να κάνουμε).

Από εκεί και πέρα, αναγκαστικά εντός λίστας (αφού θα ήταν πραγματικό έγκλημα να μείνουν εκτός) είναι το The Asphalt Jungle του John Huston (εκεί που παρατηρήσαμε για πρώτη φορά την Marilyn Monroe), παρόλο που προσωπικά προτιμώ το Rififi ως πιο αυθεντικό, και το προχώ για την εποχή του The Killing του -28χρονου τότε- Stanley Kubrick, βασισμένο σε σενάριο του cult ημίθεου pulp συγγραφέα Jim Thompson. Καθώς επίσης -από τα καινούργια- το απρόσμενα καλό Inside Man του Spike Lee με τους Denzel Washington και Clive Owen να δίνουν ρέστα στο παιχνίδι γάτας (ο ντετέκτιβ που προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει)-ποντικού (ο ιδιοφυής λωποδύτης που έχει άλλα κίνητρα) που βρίσκεται στο πυρήνα της ταινίας.

Το στιβαρό The Town του Ben Affleck που χρησιμοποίησε τα γκέτο της πόλης του, της Βοστόνης, ως έμπνευση για να μας σερβίρει μια σειρά από ληστείες από μια ταλαντούχα συμμορία που μοιάζουν αρκούντως ρεαλιστικές. Και, οριακά, το  Three Kings του -μετέπειτα πολυΟσκαρικού- David O. Russell με τους George Clooney (με τον οποίον πλακώθηκαν στις μπουνιές στα γυρίσματα), Mark Wahlberg, Ice Cube και Spike Jonze ως Αμερικάνους στρατιώτες που, εν μέσω αμερικάνικης εισβολής στο Ιράκ, προσπαθούν να κλέψουν όσο περισσότερο χρυσό μπορούν (Ναι, ορθώς η φάση σου θυμίζει το Kelly’s Heroes του Clint Eastwood).

Στη λίστα με αυτά τα μεγάλα ριφιφί αν και δεν είναι – ακόμα – κινηματογραφικό, θα πρέπει να βάλουμε φυσικά και αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα στην πόλη εξαιτίας μιας πονηρής αλεπούς. Συγκεκριμένα εκείνης η οποία βγήκε και έκλεψε όλα τα μήλα της πόλης. Σε μία κομπίνα η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μεγαλοπρεπής και η οποία χρήζει σίγουρα μιας σκηνοθετικής ματιάς μήπως και αυτή η αλεπού καταλήξει στη μεγάλη οθόνη.

Το ποια είναι αυτή η αλεπού και γιατί χρειάζεται όλα αυτά τα μήλα θα αποκαλυφθεί την Παρασκευή 9 Ιουνίου στις 21:00 στο bar Τρανζίστορ στου Ψυρρή.

Σε ένα μεγάλο street party για το οποίο έχουν επιστρατευτεί jogglers από το Circus Dayz, tattoo artists από το Dark Side Tattoo Studio, bike couriers από την Bondex couriers, graffiti men από το urban act και όλος ο καλός ο κόσμος της Αθηναϊκής σκηνής. Έλα κι εσύ μαζί μας την Παρασκευή για να την γνωρίσεις αυτή την αλεπού από κοντά.

Πού ξέρεις; Μπορεί να φέρει και τα κλεμμένα μήλα εκεί. #FOLLOWTHEFOX