Τα μεγαλύτερα ντέρμπι των φετινών Όσκαρ

Τι αγωνία κι αυτή φέτος! Θα κερδίσει επιτέλους το Όσκαρ ο ΝτιΚάπριο; Κι αν ναι, τι θα συμβεί σε όλη αυτή την τεράστια γωνία του ίντερνετ γεμάτη με Leo-vs-the-Oscar memes; Φυσικά ο ΝτιΚάπριο είναι το πιο σίγουρο φετινό Όσκαρ οπότε αυτή η ερώτηση με τα memes θα πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί. Τι δεν χρειάζεται να μας απασχολεί; Η μάχη για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Όμως δεν είναι όλες οι κατηγορίες φέτος τόσο κλειστές σε προβλέψεις. Ο Λίο δεν το χάνει. Η Μπρι Λάρσον δεν το χάνει. Ο “Γιος του Σαούλ” δεν το χάνει. Αλλά τι γίνεται στην Καλύτερη Ταινία που έχουμε τρεις να κοντράρονται στα ίσα; Τι γίνεται στον Β’ Αντρικό Ρόλο που για τους 4 από τους 5 δε θα μας εκπλήξει αν το σηκώσουν; Σκηνοθεσία, που μπορεί να δούμε από οσκαρικό “Mad Max” μέχρι νταμπλ νταμπλ Ινιάριτου μέχρι να βραβεύεται σκηνοθέτης του οποίου η άλλη φετινή ταινία έχει 8% στο rotten tomatoes ή ο σκηνοθέτης του “Anchorman”;

Έχουν φάση τα φετινά. Και πέρσι φάση έμοιαζαν να έχουν βέβαια και στο τέλος τα πήρε όλα τα “Birdman”, οπότε δε θα πρέπει σε όλα τα παρακάτω να μας σοκάρει το ενδεχόμενο να γίνει ακριβώς το ίδιο φέτος με το “Revenant”.

Ξεχωρίσαμε λοιπόν 6 κατηγορίες στις οποίες θα δωθούν μεγάλα ντέρμπι φέτος, οι αντι-Λίο κατηγορίες αν προτιμάς. Και θα δούμε ποιοι παίζουν ξύλο σε αυτές.

Το final four της Σκηνοθεσίας

Ξεκινάω από αυτή μια που την ανέφερα πιο αναλυτικά παραπάνω, γιατί έχει όντως πλάκα αυτό που γίνεται εδώ. Ίσως όταν βγει το βραβείο του σωματείου σκηνοθετών να ξεκαθαρίσει λίγο η εικόνα, ίσως και όχι.

Το επιχείρημα για τον Αλεχάντρο “Τζι” Ινιάριτου (“The Revenant”): Πέρσι του έδωσαν Ταινία+Σκηνοθεσία προσπερνώντας την quirky επιλογή (“The Grand Budapest Hotel”) και την επιλογή των κριτικών (“Boyhood”). Φέτος μπορούν να του δώσουν Ταινία + Σκηνοθεσία προσπερνώντας την quirky επιλογή (“The Big Short”) και την επιλογή των κριτικών (“Spotlight”). Έχει σίγουρα την πιο αβανταδόρικη δουλειά σαν δείγμα, που σε αντίθεση με τον Τζορτζ Μίλερ κρατά έναν πολύ πιο βαρύ τόνο υπογραμμίζοντας την Σοβαρότητά της. Είναι το είδος της σκηνοθεσίας που κερδίζει Όλα Τα Όσκαρ, και μέχρι να βγάλουν απόφαση στο σωματείο των σκηνοθετών τον έχω ως φαβορί. Αν συμβεί αυτό προτείνω του χρόνου ο Εμάνουελ Λουμπέζκι (διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, που φέτος μάλλον θα πάρει το τρίτο συνεχόμενο Όσκαρ του) να κινηματογραφήσει μια ταινία του Ούβε Μπολ για να δούμε αν θα οδηγήσει κι εκείνον στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Το επιχείρημα για τον Άνταμ ΜακΚέι (“The Big Short”): Η ταινία πήρε το βραβείο του σωματείου παραγωγών και πατάει πάνω σε μια κάποια ορμή που μοιάζει να αναπτύσσει. Ο ΜακΚέι, που τον αγαπάμε καθότι μας χάρισε το “Anchorman”, καταφέρνει να δώσει ρυθμό και ενέργεια (χωρίς ποτέ να γίνεται ασφυκτικός) σε ένα θέμα που θα έπρεπε να είναι πλήρως ακατανόητο στο μη εξειδικευμένο κοινό.

Το επιχείρημα για τον Τομ ΜακΚάρθι (“Spotlight”): Τα παλιά τα χρόνια ο διαχωρισμός Ταινίας/Σκηνοθεσίας δεν ήταν τόσο συχνός όσο πρόσφατα, οπότε ο σκηνοθέτης της ταινίας που θεωρείται φαβορί για το μεγάλο Όσκαρ εκ των πραγμάτων πρέπει να λογίζεται ως πιθανός νικητής κι ετούτου. Αν το “Spotlight” κερδίσει, μπορεί να το καταφέρει με ένα πατροπαράδοτο Ταινία/Σκηνοθεσία/Σενάριο/Κάποιον Β’ Ρόλο. Εξακολουθώ να έχω μεγάλες αμφιβολίες, αλλά αυτό είναι το καλό του ενδεχόμενο.

Το επιχείρημα για τον Τζορτζ Μίλερ (“Mad Max: Fury Road”): “Το επιχείρημα για τον Μιχαήλ Άγγελο (“Καπέλα Σιξτίνα”)”.

Συμπληρώνει τον όμιλο: Λένι Άμπραχαμσον (“The Room”).

Οι δύο Α’ Γυναικείοι Ρόλοι του Β’ Γυναικείου Ρόλου

Αυτή η κατηγορία είναι ντροπιαστική για τα Όσκαρ, αν θεωρήσουμε βέβαια πως τα Όσκαρ είναι ικανά να νιώσουν ντροπή για κάτι (που πρόσφατα φάνηκε ότι είναι). Τα δύο φαβορί της κατηγορίας είναι ηθοποιοί που ξεκάθαρα πρωταγωνιστούν στις αντίστοιχες ταινίες τους. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς θεωρώ χάσιμο χρόνου του να ξεχωρίζεις ερμηνείες με βάση φύλο + βαρύτητα, πάντα μια χύμα λίστα μου αρέσει να κάνω, απλά θέλω να πω, είναι λίγο αστείο αυτό που έχουν κάνει φέτος τα στούντιο προκειμένου να αποφύγουν την Μπρι Λάρσον (και τις Σίρσα Ρόναν και Κέιτ Μπλάνσετ κατά δεύτερο λόγο).

Το επιχείρημα για την Ρούνεϊ Μάρα (“Carol”): Είναι η ουσιαστική πρωταγωνίστρια μιας ταινίας που στη συνείδηση των περισσότερων διακρίθηκε πιο πολύ για ερμηνείες και ατμόσφαιρα παρά για κάτι άλλο. Κέρδισε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών. Έχει κερδίσει και προταθεί διάφορα γκρουπ κριτικών. Το industry την αγαπάει αρκετά. Έχει από πίσω της τον Χάρβεϊ Γουάινστιν.

Το επιχείρημα για την Αλίσια Βικάντερ (“The Danish Girl”): Είναι το It Girl του σκεπτόμενου σινεφίλ αυτή τη στιγμή, είναι καλή στα πάντα, είναι αρκετά παντού, αλλά λίγο πριν γίνει όντως η έκρηξή της. Στα προ-οσκαρικά βραβεία και ενώσεις έχει διακριθεί ελαφρώς περισσότερο για το “Ex Machina” από ό,τι για το “Danish Girl”, το οποίο θα ήταν πρόβλημα αν είχε προταθεί και για τα δύο, αλλά επί της παρούσης βοηθάει γιατί εμπεριέχει κάπως μια αίσθηση ερμηνευτικής πληρότητας, ένα άτυπο ‘κέρδισες το 2015’ ερμηνευτικό βραβείο. Νομίζω έχει την αιχμή αυτή τη στιγμή.

Συμπληρώνουν τον όμιλο: Τζένιφερ Τζέισον Λι (“The Hateful Eight”), Ρέιτσελ ΜακΆνταμς (“Spotlight”), Κέιτ Γουίνσλετ (“Steve Jobs”)

Τα δύο χαμηλών τόνων φαβορί του Πρωτότυπου Σεναρίου

Τα Σενάρια είναι πάντα από τις αγαπημένες μου κατηγορίες, κυρίως επειδή μία στο τόσο δεν βραβεύουν μόνο ό,τι ξέμεινε από Ταινία ή Σκηνοθεσία, αλλά γιατί αναγνωρίζουν δουλειές από δημιουργούς σαν τον Τσάρλι Κάουφμαν ή τον Σπάικ Τζόνζι ή την Pixar. Κάτι που ίσως γίνει φέτος. Εδώ τουλάχιστον, γιατί στο Διασκευασμένο δύσκολα θα χάσει το “Big Short”.

Το επιχείρημα για το “Spotlight”: Το αυτόματο φαβορί της κατηγορίας καθότι είναι η μόνη από τις μεγάλες υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίες που βρίσκεται εδώ. Αυτό που λειτουργεί πολύ υπέρ του είναι ότι αυτό είναι το Όσκαρ που μπορεί να κερδίσει είτε πάρει μπρος και κερδίσει και 3-4 ακόμα (συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου) είτε απλά ξεφουσκώσει και δεν πάρει τίποτα άλλο απολύτως. Κοινώς, εδώ είναι η απόλυτη ευκαιρία για την Ακαδημία να βγάλει, ας πούμε, την υποχρέωση απέναντι στο φιλμ και να βραβεύσει κάτι άλλο σε Ταινία + Σκηνοθεσία.

Το επιχείρημα για το “Inside Out”: Για κάποιο λόγο η καμπάνια του “Inside Out” είναι ακόμα πιο αμήχανη και ήσυχη από του “Spotlight”. Η ταινία, που εμφανέστατα είναι ένα μοντέρνο Αμερικάνικο classic και θα τη μνημονεύουμε για δεκαετίες, έμοιαζε εξαρχής συμβιβασμένη με την αυτόματη νίκη της στην κατηγορία του Animation και δεν ακούστηκε ποτέ για Ταινία, ενώ θεωρητικά το πεδίο μεγάλωσε για να χωρέσει έργα σαν αυτό. Από την άλλη, δεν ξέρω, αυτό είναι το μόνο έξτρα βραβείο που μπορεί να πάρει σαν μια έξτρα επιβράβευση για τα εκπληκτικά πράγματα που δημιούργησε εδώ η Pixar και ο Πιτ Ντόκτερ με τον Ρόνι ντελ Κάρμεν. Δεν έχει πολλά άλλα βαριά πυροβολικά η κατηγορία.

Συμπληρώνουν τον όμιλο: “Bridge of Spies”, “Ex Machina”, “Straight Outta Compton”

Ο Ρόκι Μπαλμπόα στον αγώνα της ζωής του στον Β’ Αντρικό Ρόλο

Εδώ είμαστε. Ας το παραδεχτούμε, όλοι για αυτή την κατηγορία διαβάζουμε το άρθρο. Κι εγώ γι’αυτό το γράφω. Κι επειδή μου ανατέθηκε, ΟΚ. Αλλά κατά βάση γι’αυτό.

Το επιχείρημα για τον Συλβέστερ Σταλλόνε (“Creed”): Οι Χρυσές Σφαίρες δεν έχουν άμεση σχέση με τα Όσκαρ αλλά καμιά φορά μπορεί να συμβεί κάτι που αποκαλύπτει κάποιες τάσεις ή κάποια γενικότερα συναισθήματα στις τάξεις της βιομηχανίας. Όταν ας πούμε ο Σταλλόνε σηκώθηκε για να πάρει τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Αντρικού Ρόλου, έλαβε το standing ovation της βραδιάς. Αυτό αποκαλύπτει μια πολύ απλή αλήθεια: Οι άνθρωποι του χώρου νιώθουν, μαζικά, πως έχει έρθει η ώρα να τιμηθεί με κάποιο τρόπο αυτός ο σταρ. Το “Creed” βάζει τον Ρόκι, ένα από τα εμβλήματα του Χόλιγουντ, σε μια νέα θέση και η συγκυρία είναι αληθινά μοναδική, ώστε να μπορέσει η Ακαδημία να βραβεύσει κάποιον σαν τον Σταλλόνε χωρίς κανείς να πει “έλα ρε παιδιά τώρα”. Γιατί, αν και σπάνια η αληθινή αξία ενός πράγματος έχει όντως σχέση με τα Όσκαρ, σε αυτή την περίπτωση βοηθάει το γεγονός ότι ο Σταλλόνε είναι πραγματικά πολύ καλός σε αυτή την ταινία. Δεν είναι απλά ένα περιφερόμενο τοτέμ- κάνει κόσμο να κλαίει με δύο ή τρεις ατάκες του. Αυτό κάνει πολύ πιο εύκολο το ‘ε μωρέ ναι ας τον ψηφίσω, ο Σλάι είναι, το αξίζει’. Είναι το ξεκάθαρο φαβορί αλλά οι Β’ Ρόλοι συχνά κρύβουν εκπλήξεις κι αυτή η κατηγορία είναι τούμπανο φέτος.

Το επιχείρημα για τον Κρίστιαν Μπέιλ (“The Big Short”): Έχει τον πιο προφανή ερμηνευτικό ρόλο σε μια ταινία που μοιάζει να αρέσει όλο και πιο πολύ.

Το επιχείρημα για τον Τομ Χάρντι (“The Revenant”): Ηθοποιός με τεράστια γκάμα που μπορεί να παίξει εφτά διαφορετικούς ρόλους σε δύο χρόνια και να καταφέρει να είναι τόσο χαμελαίοντας που να μην τον ξεχωρίσεις σε κανέναν. Αν πάρει φόρα το “Revenant” και σαρώσει, μπορεί να συμπαρασύρει τον Χάρντι, ο οποίος εξάλλου πρωταγωνιστεί στις δύο ταινίες με τις περισσότερες υποψηφιότητες φέτος (22 συνολικά, 10 το “Fury Road” και 12 το “Revenant”). Οι ψηφοφόροι τον βλέπουν συνέχεια μπροστά τους.

Το επιχείρημα για τον Μαρκ Ράιλανς (“Bridge of Spies”): Ήταν το πρώιμο φαβορί πριν μπουν γερά στο παιχνίδι οι αφηγήσεις. Είναι φανταστικός και 100% αξιομνημόνευτος στο “Bridge of Spies”, αλλά σίγουρα θα πληγωθεί από το γεγονός ότι κανένας απολύτως άνθρωπος δε συζητάει για την ταινία.

Το επιχείρημα για τον Μαρκ Ράφαλο (“Spotlight”): Απλωτή κατηγορία, παίζει σε ταινία που αν είναι να πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μπορεί να χρειαστεί το έξτρα ερμηνευτικό βραβειάκι. Δε λέω ότι είναι όντως πιθανό, αλλά λέω ότι είναι ίσως το λιγότερο απίθανο από όλα τα #5 των φετινών Όσκαρ.

Η Lady Gaga και το American horror story του Καλύτερου Τραγουδιού

“Η Lady Gaga στο δρόμο για το EGOT” έγραφαν χιουμοριστικά κάποιοι μετά τη νίκη της στις Χρυσές Σφαίρες για το “American Horror Story”. Νομίζατε ότι ήταν αστείο. Καλά.

Το επιχείρημα για την Lady Gaga (“‘Til It Happens to You” από το “The Hunting Ground”): Η Gaga τραγουδά ένα συμπαθές κομμάτι σε ντοκιμαντέρ για θύματα βιασμών σε Αμερικάνικα πανεπιστήμια.

Το επιχείρημα για τον Σαμ Σμιθ (“Writing’s on the Wall” από το “Spectre”): Δεν ξέρω, για τραγούδι που όλοι μοιάζουν να σιχαίνονται αυτό συνέχεια εκεί χωμένο σε όλα είναι. Πήρε τη Χρυσή Σφαίρα, είναι μακράν το πιο αναγνωρίσιμο σαν κομμάτι από όλη την πεντάδα, και τελοσπάντων στους ψηφοφόρους της Ακαδημίας ειλικρινά νομίζω μια χαρά ακούγεται.

Συμπληρώνουν τον όμιλο: “Earned It” από το “Fifty Shades of Grey”, “Manta Ray” από το “Racing Extinction”, “Simple Song #3” από το “Youth”.

Το μακελειό της Καλύτερης Ταινίας

Αφήσαμε για το τέλος τη μεγάλη κατηγορία, για να τιμήσουμε το γεγονός ότι φέτος είναι εντελώς ορθάνοιχτη.

Το επιχείρημα για το “Spotlight”: Η ταινία, για μια δημοσιογραφική αποκάλυψη ενός σεξουαλικού σκανδάλου της Καθολικής Εκκλησίας, έχει αγαπηθεί από τους κριτικούς, έχει πάρει μπόλικα βραβεία ενώσεων, και εθεωρείτο οσκαρικό φαβορί από την πρώτη στιγμή που τα φετινά Όσκαρ απέκτησαν φαβορί. Έχει το θέμα, έχει το πρεστίζ, έχει την αναγνώριση, έχει το καστ.

To επιχείρημα για το “The Revenant”: Είναι η ταινία με τις περισσότερες υποψηφιότητες , η ταινία που θα πάρει σίγουρα τον Α’ Ανδρικό Ρόλο, η ταινία που πιθανότατα να πάρει και τη Σκηνοθεσία, η ταινία με την μακράν καλύτερη καμπάνια (Λίο! Η αρκούδα! Η τεράστια δυσκολία του να γυριστεί! “Αφιερώνουμε αυτό το βραβείο στους ιθαγενείς πληθυσμούς που σφαγιάστηκαν”! OMG κοίτα τι κάνει η κάμερα!). Ο Ινιάριτου εμφανέστατα αρέσει πάρα πολύ στην Ακαδημία.

Το επιχείρημα για το “The Big Short”: Η ταινία, για μια ομάδα outsiders που προέβλεψαν την προ ετών τραπεζική κρίση στην Αμερική που ουσιαστικά γέννησε την οικονομική κρίση των ‘00s, αφορά ένα μείζον θέμα του Τώρα. Η Ακαδημία σπάνια ζει στο σήμερα με τις επιλογές της, αλλά μια στο τόσο παθαίνει κάτι τέτοιες κοινωνικές αναλαμπές όταν οι συνθήκες το ευνοούν κι όταν δίνει πεδίο για πολιτική δήλωση με αρτιστίκ περιτύλιγμα. Η ταινία είναι σοβαρή αλλά είναι και διασκεδαστική, ό,τι πρέπει δηλαδή για βραβεία. Πήρε, μάλλον έκπληξη, το βραβείο του σωματείου των παραγωγών. Είναι ό,τι πρέπει για το κλασικό αυτό ντεμί τρίπτυχο Όσκαρ Μοντάζ / Σεναρίου / Ταινίας που έκαναν άλλες ταινίες αντίστοιχου κοινωνικοσυμβαινειτώρα βεληνεκούς (“Argo”, “Crash”). Αν υπάρχει μία #EΡΧΟΜΑCTE ταινία φέτος, είναι αυτή.

Συμπληρώνουν τον όμιλο: “Bridge of Spies”, “Brooklyn”, “Mad Max: Fury Road”, “The Martian”, “Room”.

Θα τα ξαναπούμε και πριν την φετινή τελετή, μιας και έχουμε πολλά πράγματα προς συζήτηση φέτος, αλλά αυτή ήταν μια πρώτη προσέγγιση κάποιων μεγάλων κατηγοριών που δε μοιάζουν προκαθορισμένες.

Τι περιμένετε εσείς από τα φετινά Όσκαρ και ποιον θέλετε περισσότερο να δείτε να τα σηκώνει;