Τα όνειρα χτίζονται σε μια πολυθρόνα. Τη δική σου πολυθρόνα

Ήταν σαν να είχαμε ραντεβού και να με περίμενε. Υπομονετικά, καρτερικά, να γυρίσω σε εκείνη. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν επί σειρά ετών το κατάστημα ΙΚΕΑ Αεροδρόμιο, η τελετουργία ήταν συνηθισμένη. Βλέπεις στην Ελλάδα λατρεύουμε τις ιεροτελεστίες και τα rituals και έτσι κάθε επίσκεψη έμοιαζε πολύ με την προηγούμενη. Δεκαπέντε με είκοσι λεπτά από τη Βούλα με την παρέα μου μέχρι το κατάστημα IKEA και άμεσα να χωνόμαστε στα ήδη διαμορφωμένα σαλόνια και δωμάτια που βρίσκεις στην αρχή του καταστήματος. Τι ζητούσαμε εκεί; Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Η εξέλιξη όμως της επίσκεψης ήταν πάντα η ίδια.

Μετά από το σκανάρισμα των επιλογών καταλήγαμε σε αυτή την πολυθρόνα και τις “φίλες της” που την περιτριγύριζαν. Βλέπεις, η πολυθρόνα αυτή ήταν πάντα σε κομβικό σημείο. Πάνω που είχαμε δει και δοκιμάσει τους καναπέδες και πριν προβληματιστούμε για το τι μας έλειπε από το σπίτι του καθενός, υπήρχε πάντα η στάση σε αυτές τις πολυθρόνες. Όχι για να ξεκουραστούμε προφανώς αλλά για να πλανάρουμε τις επόμενες κινήσεις, για να καθήσουμε αναπαυτικά και να ονειρευτούμε τα επόμενα βήματα, τις επόμενες αγορές στο δρόμο προς το ιδεατό σπίτι.

Δες στο βίντεο τη μικρή μου εξιστόρηση και συνεχίζουμε…

Η πολυθρόνα αυτή λοιπόν ήταν εκεί για εμένα πολύ πριν σκεφτώ να την κάνω δική μου. Κι αυτό γιατί το σπίτι στο οποίο έμενα παλαιότερα δεν είχε χώρο και για πολυθρόνα πλάι στον ήδη πελώριο και φανταστικότατο καναπέ IKEA με σεζλόνγκ που είχα στήσει στο σαλόνι μου. Έτσι, μοιραία, όσο κι αν μου άρεσε η αίσθηση στο κάθισμα, όσο και να την ζαχάρωνα σε κάθε μου επίσκεψη, δεν αποφάσιζα να την αγοράσω.

Μέχρι τη στιγμή που μετακομίσαμε στο τωρινό μας σπίτι. Όχι, και πάλι δεν υπήρχε απαραίτητα ο χώρος για μια πολυθρόνα αλλά περισσότερο υπήρχε η ανάγκη για μια πολυθρόνα σε αυτό το σαλόνι. Για τις διάφορες καθημερινές χρήσεις μιας πολυθρόνας στο σπίτι μιας οικογένειας, οι οποίες έμελλε να γίνουν και οι χρήσεις που κάναμε εμείς σε αυτή την πολυθρόνα. Παίρνοντας σειρά ποιος θα πρωτοκαθίσει για να φάει χαζεύοντας τηλεόραση, για να χαλαρώσει επιστρέφοντας από τη δουλειά, για να διαβάσει το βιβλίο ή το παραμύθι λίγο πριν τον ύπνο.

Μόνο που πολλές φορές, όταν κάθομαι σε αυτή την πολυθρόνα, γυρίζω πίσω το χρόνο στο κατάστημα ΙΚΕΑ, στην παρέα μου, σε εκείνα που σκεφτόμουν και πλανάριζα καθισμένος σε αυτή την πολυθρόνα. Για να ανακαλύψω ότι ακόμα και τώρα, μέσα στο σπίτι μου, η πολυθρόνα αυτή είναι και πάλι το μέρος στο οποίο όχι απλά αναπολώ αλλά σκέφτομαι και ονειρεύομαι τη ζωή μου μελλοντικά.

Και ένα παρόμοιο συναισθηματικό δέσιμο έχω και με άλλα πράγματα στη ζωή μου. Αντικείμενα τα οποία αγόρασα ελαφρά τη καρδία σε ένα κατάστημα ΙΚΕΑ και κατέληξαν να έχουν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μου. Από το γουοκ το οποίο πήρα για να πειραματιστώ και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια μαγειρεύει λιχουδιές για όλη την οικογένειά μου, μέχρι τα κομοδίνα, την παπουτσοθήκη, τα φωτιστικά και τα μαξιλάρια στον καναπέ. Όλα μοιάζουν πλέον μέρος της ζωής μου. Με έχουν συνοδεύσει σε στιγμές όπου έχω ζήσει μαζί τους πολύ περισσότερα από όσο φανταζόμουν.