Τα Όσκαρ που δεν τους βγήκαν

Αυτή τη βδομάδα βγαίνει στις αίθουσες το “The Good Lie” με τη Ρις Γουίδερσπουν να σώζει την Αφρική. Όταν θα αρχίσετε να ακούτε πως φέτος η Ρις Γουίδερπουν επανέρχεται στο Οσκαρικό παιχνίδι, δε θα αναφέρεται κανείς σε αυτή την ταινία, αλλά στο επερχόμενο “Wild”. Ωστόσο όλη αυτή η σκέψη μας θυμίζει ότι η Ρις Γουίδερσπουν έχει Όσκαρ, το οποίο είναι κάπως κρίμα. Δηλαδή τη συμπαθώ, αλλά πραγματικά.

Να σημειωθεί πως είμαι παντελώς υπέρ της λογικής των βραβεύσεων ακόμα και παντελώς οποιουδήποτε context, δηλαδή αν ένας πανάσχετος ηθοποιός για τον οποιοδήποτε συγκυριακό λόγο παραδώσει μια μεγαλειώδη ερμηνεία που έχει σαν αποτέλεσμα κάτι το εμβληματικό, τότε ποσώς με ενδιαφέρει αν μπορεί να παίξει Σαίξπηρ στο θέατρο. Δώστε του το Όσκαρ και μπράβο του. Γι’αυτό εξάλλου και το Όσκαρ του Κιούμπα Γκούντνινγκ Τζούνιορ είναι από τις αγαπημένες μου βραβεύσεις ever.

Όμως ας το δούμε αλλιώς. Τα Όσκαρ είναι και χρηματιστήριο σταριλικιού. Η Ακαδημία βραβεύει με γνώμονα -και- το κατά πόσο ένα πουλέν θα της βγει ή όχι. Οι ιστορίες νέων λατρεμένων σταρ δε θα πάψουν ποτέ να έχουν απήχηση και σουξέ. Όμως κάποιες φορές ένα ρίσκο πολύ απλά δε βγαίνει. Πολύ απλά η Ακαδημία (ή και η Αμερική ή και ο πλανήτης) ερωτεύεται έναν ηθοποιό σε μια συγκεκριμένη στιγμή και του τα δίνει όλα και μετά το χρηματιστήριο των σταρ αξιών του λέει σόρι, η μετοχή σου βούλιαξε.

Ρίχνοντας μια ματιά σε πορεία πριν και μετά το Όσκαρ, κοιτάζουμε 10 τέτοιες περιπτώσεις, καθώς μπαίνοντας στο κρίσιμο, Οσκαρικό τρίμηνο της χρονιάς, αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε και για τις φετινές κούρσες. (Που, συναρπαστικά, δε φαίνεται να έχουν ακόμα κάποιο πολύ προφανές φαβορί. Αλλά θα τα πούμε και στην πορεία αυτά.)

(Σημ. Επειδή πολλοί θα ρωτήσουν για τη Γκουίνεθ Πάλτροου. Η Γκουίνεθ Πάλτροου πρωταγωνιστεί στην 3η και στην 6η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών. Λήξις.)

Ρις Γουίδερσπουν

Πήρε το Όσκαρ για: “Walk the Line”, 2006.

Νικώντας: Την Φελίσιτι Χάφμαν για το “Transamerica” και την Κίρα Νάιτλι για το “Pride & Prejudice”. Και την Τζούντι Ντεντς για κάποιο από όλα αυτά τα Πολύ Αγγλικά της.

Καριέρα έκτοτε: “Just Like Heaven”, “Χριστούγεννα στα Τέσσερα”(!!!!!), “Rendition”, “Monsters vs Aliens”, “Water for Elephants”, “This Means War”, “Devil’s Knot”, “Mud”. Μιλάμε το θρίαμβο του “ποιο είναι αυτό…;;;”. Φέτος με “Wild” και “Inherent Vice” ρελανσάρει. Για να δούμε.

Θα το ξαναδίναμε; Όχι. Ο μέγας Χοακίν Φοίνιξ έφτιαξε εκείνη την ταινία, την έκανε να είναι κάτι παραπάνω από Μια Ακόμα Βιογραφική Ταινία (που ήταν), ώστε τι; Να βγει με Όσκαρ από την όλη υπόθεση η Ρις Γουίδερσπουν; Έλεος.

Ρομπέρτο Μπενίνι

Πήρε το Όσκαρ για: “La Vita e Bella”, 1999.

Νικώντας: Τομ Χανκς, Ίαν Μακέλεν, Νικ Νόλτε και Έντουαρντ Νόρτον. ΝΕΥΡΙΚΑ ΓΕΛΙΑ.

Καριέρα έκτοτε: Η απόλυτη δικαιοσύνη. Ο Ιταλός κλόουν στα 17 χρόνια από τη “Bella” έχει παίξει μια καρικατούρα σε κάποιο “Αστερίξ”, έχει παίξει στον χειρότερο Γούντι Άλεν της εικοσαετίας, έχει γυρίσει το “Tiger and the Snow” (“το ποιο;;;;”- ναι, ακριβώς) και φυσικά μας έχει χαρίσει το “Πινόκιο”, μια από τις χειρότερες ταινίες του 21ου αιώνα.

Θα το ξαναδίναμε; LOL.

Ρενέ Ζελβέγκερ

Πήρε το Όσκαρ για: “Cold Mountain”, 2004.

Νικώντας: Την θεά Πατρίσια Κλάρκσον, την Μάρσια Γκέι Χάρντεν για το “Mystic River”, και κυρίως την καθηλωτική Σόρε Αγκντασλού του δράματος “House of Sand and Fog”.

Καριέρα έκτοτε: Μου άρεσε κάπως το “Appaloosa” (αλλά η ίδια ήταν περιστασιακή σε αυτό το γεγονός), και κατά τα άλλα έχουμε το σίκουελ της Μπρίτζετ Τζόουνς, κι ένα μάτσο ταινίες που δεν ακούμπησαν.

Θα το ξαναδίναμε; Ήταν το χειρότερο πράγμα στην ταινία αλλά με κάποιο τρόπο πήρε Όσκαρ γι’αυτήν, κι έκτοτε δεν έχει σταματήσει να ισχυροποιεί την κοινή υπόψία όλων μας πως δεν ξέρει να παίζει. Οπότε γενικά όχι.

Χάλι Μπέρι

Πήρε το Όσκαρ για: “Monster’s Ball”, 2002.

Νικώντας: Ρενέ Ζελβέγκερ (LOL), τη Τζούντι Ντεντς σε κάποιο ακόμα από τα Πολύ Αγγλικά της, την τρομερή Σίσι Σπέισεκ του πολύ δυνατού “In the Bedroom”, αλλά ακόμα και τη Νικόλ Κίντμαν του “Moulin Rouge!”.

Καριέρα έκτοτε: Δεν είναι ότι δεν έχει κάνει αξιοπρόσεκτη καριέρα, είναι ότι ποτέ δεν καταφέραμε να καταλάβουμε αν ξέρει να παίζει ή όχι. Έχει κάνει τα επιτυχημένα της (τα “X-Men”, κατά βάση, στα οποία όμως είναι σταθερά η χειρότερη ηθοποιός/χαρακτήρας), έχει κάνει και τις φρίκες της (“Gothika”. “Catwoman”. Ω θεοί.), έχει κάνει και τα όχι εύκολα κατηγοριοποιήσημά της (αγαπώ το “Cloud Atlas” με όλη μου την καρδιά). Και τώρα το καλοκαίρι έπαιζει στο κάκιστο “Extant”. Άκρη δε βγάζεις.

Θα το ξαναδίναμε; Μάλλον; Ξερωγώ; Στο “Monster’s Ball” ήταν πολύ καλή, και δεν είναι ότι κέρδισε δα και την Κέιτ Μπλάνσετ για να το πάρει. Ναι, θα της το ξαναδίναμε.

Κιούμπα Γκούντνινγκ Τζούνιορ

Πήρε το Όσκαρ για: “Jerry Maguire”, 1997.

Νικώντας: Τον Γουίλιαμ Μέισι για το “Fargo και, ξανά, τον Έντουαρντ Νόρτον.

Καριέρα έκτοτε: Ειλικρινά, ο τύπος έχει γυρίσει από τότε 44 ταινίες. ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ. Δεν έχει νόημα να πούμε οτιδήποτε άλλο. Όλοι ξέρουμε το Θρύλο Του Κιούμπα. Είναι ο κατεξοχήν ηθοποιός που πήρε Όσκαρ και δε τον ξανακούσαμε ποτέ. Παρότι, με κάποιο μαγικό τρόπο, έχει παίξει 44 ταινίες σε 17 χρόνια. Ούτε καριέρα στις τσόντες να έκανε.

Θα το ξαναδίναμε; ΝΑΙ. Το “Show me the money” είναι εμβληματικό όσο ελάχιστα πράγματα στο μοντέρνο αμερικάνικο σινεμά. Δε με νοιάζει αν αυτός που το ζωντάνεψε, πέρασε μετά μια ζωή σε ένα βουνό διδάσκοντας το βουδισμό. Αυτός ο άνθρωπος άξιζε το Όσκαρ του.

Τζένιφερ Χάντσον

Πήρε το Όσκαρ για: “Dreamgirls”, 2007.

Νικώντας: Κέιτ Μπλάνσετ κατά βάση. Επίσης Ρίνκο Κικούτσι, φοβερή στο “Babel”. Και την Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν του “Little Miss Sunshine”.

Καριέρα έκτοτε: Προς τιμήν της δεν έχει προσποιηθεί πως είναι ηθοποιός. Έχει παίξει κάτι λιγοστά διάσπαρτα, αλλά δίχως κάποια σοβαρή βλέψη για κάτι.

Θα το ξαναδίναμε; Χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι από αυτά τα βραβεία της Στιγμής. Η Ακαδημία ήξερε πολύ καλά πως βράβευε μια ιστορία κι ένα ταλέντο, πακεταρισμένα ως ερμηνεία. Ήταν η απόβλητη του “American Idol” που κατάφερε να κερδίσει ένα διαγωνισμό μεγαλύτερο από εκείνον, κλέβοντας την παράσταση σε ένα μιούζικαλ από ολόκληρη Μπιγιονσέ. Ήταν ένα Όσκαρ για ένα τραγούδι, αλλά ποτέ κανείς δεν προσποιήθηκε κάτι παραπάνω.

Ζαν Ντιζαρντέν

Πήρε το Όσκαρ για: “The Artist”, 2012.

Νικώντας: Τον Γκάρι Όλντμαν, τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον καλύτερο Μπραντ Πιτ που έχουμε δει ποτέ, στο “Moneyball”.

Καριέρα έκτοτε: Κοιτάχτε, θα είμαι ειλικρινής. Είναι πολύ νωρίς για να τον βγάλουμε fail αυτόν αλλά η ζωή είναι μικρή κι εγώ βιάζομαι. Έπαιξε τα αναπόφευκτα πρεστίζ χιτάκια που ακολουθούν κάθε μεγάλη Οσκαρική διάκριση, αλλά στο μεν “Wolf of Wall Street” είναι ασήμαντος, το δε “Monuments Men” είναι χάλι κι επίσης εκεί παίζει τον Γραφικό Γάλλο. Δηλαδή μπράβο. Κατά τα άλλα η καριέρα του μοιάζει να επιστρέφει στην Ευρώπη.

Θα το ξαναδίναμε; Αν βραβεύαμε την Πιο Επιτυχημένη Μητσικώστεια Μίμηση Του Ύφους Των Παλιών Βουβών Ταινιών αντί κάποιας αληθινής δραματικής ερμηνείας, τότε ναι. Αλλά, υπενθυμίζω, είχε απάνεντί του Σκυθρωπό Γκάρι Όλντμαν και Συναισθηματικό Μπραντ Πιτ. Πραγματικά.

Μίρα Σορβίνο

Πήρε το Όσκαρ για: “Mighty Aphrodite”, 1996.

Νικώντας: Κέιτ Γουίνσλετ για “Sense and Sensibility”. Αν δεν είχε γίνει αυτό δε θα χρειαζόταν να έχει χαριστεί τιμητικό Όσκαρ στην Γουίνσλετ για το φρικτό “The Reader”. Πόσο πιο δίκαιος θα ήταν ο κόσμος!

Καριέρα έκτοτε: Βασικά αγαπώ την καριέρα της Μίρα Σορβίνο ακριβώς αμέσως μετά το Όσκαρ, απλά δεν είναι καριέρα ηθοποιού για μετά το Όσκαρ. “Replacement Killers”! “Mimic”! Μπιμουβιές! Βέβαια πιο μετά πέρασε μια δεκαπενταετία όπου το μόνο αναγνωρίσιμο πράγμα στο ρεζουμέ της ήταν ένα (φοβερό) επεισόδιο “House”. Τελοσπάντων, σε κάθε περίπτωση. Όχι ακριβώς η περίπτωση ηθοποιού που θες να δεις το “Με την βραβευμένη με Όσκαρ” δίπλα στο όνομά της.

Θα το ξαναδίναμε; Παρόλ’αυτά. Ναι. Ήταν απλά τέλεια στο ρόλο στην ταινία του Γούντι Άλεν. Και γενικότερα δε θα αφαιρούσαμε ποτέ κανένα Όσκαρ από καμία ταινία του Γούντι Άλεν.

Χίλαρι Σουάνκ

Πήρε το Όσκαρ για: “Boys Don’t Cry”, 2000 / “Million Dollar Baby”, 2005.

Νικώντας: Για το πρώτο τη Τζούλιαν Μουρ του “The End of the Affair” (εντάξει τώρα) και την Ανέτ Μπένινγκ, και για το δεύτερο την Κέιτ Γουίνσλετ για το “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” (εντάξει τώρα) και την Ανέτ Μπένινγκ. Τι φάση ρε Ανέτ Μπένινγκ.

Καριέρα έκτοτε: Λοιπόν σοβαρά τώρα. Η Χίλαρι Σουάνκ είναι σαν παίχτης που σηκώνεται από τον πάγκο στον τελικό χωρίς να έχει πατήσει παρκέ προηγουμένως και σηκώνεται και γράφει το νικητήριο τρίποντο, και την επόμενη χρονιά γίνεται ξανά ακριβώς το ίδιο, αλλά στη διάρκεια της κανονικής σεζόν είναι 4ος πλεϊμέικερ, δε μπορεί να δώσει ούτε μια ασίστ. Στο μέλλον θα κοιτάνε τα οσκαρικά κιτάπια και θα βλέπουν ότι μια Χίλαρι Σουάνκ έχει κερδίσει 2 Όσκαρ και δε θα τη βάζουν καν στις λίστες με τα αξιοπερίεργα των Όσκαρ γιατί δε θα θυμούνται καν ποια είναι.

Θα το ξαναδίναμε; Δυστυχώς η πράγματι σπουδαία ερμηνεία της από τις δύο είναι εκείνη που πέφτει πάνω στη Τζούλιαν Μουρ, οπότε με μεγάλο πόνο καρδιάς ομολογώ πως το πρώτο από τα δύο ναι, θα της το ξανάδινα. Σόρι Τζούλιαν, θα το πάρεις φέτος. Το δεύτερο όχι. Δε θα έδινα δεύτερο Όσκαρ στην Χίλαρι Σουάνκ.

(FYI Κριστόφ Βαλτζ, είσαι ο επόμενος Χίλαρι Σουάνκ αν δεν κάνεις κάτι σύντομα.)

Μο’νίκ

Πήρε το Όσκαρ για: “Precious”, 2010.

Νικώντας: Τη Βέρα Φαρμίγκα του “Up in the Air” υποθέτω…; Εντυπωσιακά αδύναμο πεδίο.

Καριέρα έκτοτε: Παρόμοια φάση με την Τζένιφερ Χάντσον. Δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα.

Θα το ξαναδίναμε; Όχι. Κυρίως επειδή αυτή η ταινία γενικώς δε βλέπεται και ο Λι Ντάνιελς είναι από τους χειρότερους εν ενεργεία σκηνοθέτες.

Και το μεγάλο στοίχημα για το μέλλον: Οι αποδόσεις για τον Τζάρεντ Λίτο ως μελλοντικό μέλος αυτής της λίστα έχουν κλειδώσει.