Τα sitcoms που σίγουρα λατρεύει ο Donald Trump

Μπορεί ο ίδιος ο Donald να έχει δηλώσει πως αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά είναι το επεισόδιο του ‘Saturday Night Live’ στο οποίο ήταν guest o ίδιος (επειδή έκανε 50% παραπάνω τηλεθέαση από το αντίστοιχο με την Hillary), και βασικά οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί, αλλά είμαστε σίγουροι ότι εκτιμάει σφόδρα και τις παρακάτω.

Μιλάμε -για διαφορετικούς λόγους- για τα ‘Last Man Standing’ με τον Tim Allen (η μοναδική παλιά της ιστορίας), ‘Kevin Can Wait’ με τον Kevin James, ‘Man with a Plan’ με τον Matt Le Blanc, ‘The Great Indoors’ με τον Joel McHale και το ‘Son of Zorn’.

Όλες σειρές που βρίσκονται εντελώς στον αντίποδα προοδευτικών sitcoms όπως π.χ. τα ‘Modern Family’, ‘Blackish’ και ‘Fresh off the Boat’, που μας δείχνουν το Αμερικάνικο όνειρο από διαφορετική, all inclusive, προοπτική.

Όλες παλιομοδίτικες σειρές που, για πρώτη φορά ομολογώ δημόσια ότι, ως βεραμάν sitcom junkie, παρακολουθώ ανελλιπώς -χωρίς να συμφωνώ μαζί τους- και έψαχνα καιρό μια αφορμή για να μιλήσω για αυτές χωρίς να φάω κράξιμο ή ταιριάζοντάς τις στην αισθητική και τη συνολική κοσμοθεωρία του PopCode.

Ε, λοιπόν, ο Donald μου την έδωσε στο πιάτο. Είμαι σίγουρος, φιλάω σταυρό, ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι οπαδοί του, βασικά όλη η Αμερική εκτός από τις δυο ακτές, συμφωνούν με τον πατριάρχη Tim Allen του ‘Last Man Standing’ που έχει έδρα το Denver, σιχαίνεται τον Obama, την Hillary και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση γενικότερα (βασικά οτιδήποτε προοδευτικό, το οποίο αντιπροσωπεύει ο μαλθακός Καναδός γαμπρός του), λατρεύει τα όπλα και είναι Πραγματικός Άντρας (έχει σέξι γυναίκα και η δουλειά του, τώρα που επέστρεψε από τα ταξίδια του στην άγρια φύση, είναι marketing manager σε αλυσίδα με είδη κυνηγιού και ψαρέματος).

Μιλάμε για τη μοναδική κωμική σειρά που ήδη από την αρχή της, έξι σεζόν πριν, υπήρξε τόσο εξόφθαλμα πολιτικοποιημένη. Αν και είμαι σίγουρος ότι, τώρα που πήραν χαμπάρι τα κανάλια ότι υπάρχει τόση δίψα για Νεάντερταλ τύπους εκεί έξω, είναι ήδη στα σκαριά αρκετές ακόμη που θα σκάσουν μύτη την επόμενη σεζόν.

Μαλθακός είναι επίσης και ο Βρετανός wannabe γαμπρός του Kevin James στο ‘Kevin Can Wait’, όπου ο κολλητός του Adam Sandler, που επέστρεψε στην τηλεόραση όταν δεν του έκατσε η κινηματογραφική καριέρα (όπως και ο Allen, μην ξεχνιόμαστε), υποδύεται ένα συνταξιούχο μπάτσο -και πάλι, όπως στο ‘King of Queens’, με σέξι γυναίκα- που αποφασίζει ότι είναι η ώρα να κάνει πράγματα για τον εαυτό του.

Εντάξει, μπορεί να ταυτίζομαι λίγο με τον Kevin γιατί είναι ο μοναδικός χοντρός κωμικός που έχει απομείνει εκεί έξω, αλλά η εκκωφαντική επιτυχία της συγκεκριμένης σειράς μου κάνει το ίδιο ανεξήγητη με την εκλογή του Donald. Ναι, ο Kevin είναι συμπαθητικός, αλλά ο χαρακτήρας τους είναι ένας εγωμανής λευκός μεσήλικας που χρειάζεται φοβερή προσπάθεια για να δοκιμάσει π.χ. βιετναμέζικη κουζίνα και γελοιοποιεί ότι δεν καταλαβαίνει. Δηλαδή τα πάντα.

Εξίσου κοινά στοιχεία έχει το ‘Last Man Standing’ με το ‘The Great Indoors’ όπου ο υπέροχος Joel McHale του ‘Community’ μας ξενερώνει (το ίδιο και ο ‘WTF κάνει εδώ’ Stephen Fry) στο ρόλο ενός πραγματικού άντρα, επίσης πρώην εξερευνητή (αυτή τη φορά για χάρη περιοδικό περιπέτειας) που αναγκάζεται να επιστρέψει στο γραφείο και να ντιλάρει με όλους τους ευαίσθητους, ενοχλητικούς, εξωγήινους millennials που είναι υπεύθυνοι για το site.

Ναι, εδώ η σύγκρουση είναι ανάμεσα στον λευκό 40άρη και τη νέα γενιά που είναι υπερβολικά ευαίσθητη για τα γούστα του και το μόνο που έχει να του μάθει είναι πως να χειρίζεται τo Tinder. Nαι, και εδώ, το να είσαι αναίσθητος και να μην καταλαβαίνεις Χριστό, είναι μέγα προσόν.

Πάτερ φαμίλιας είναι και ο Matt Le Blanc στο ‘Man With a Plan’, ο οποίος θα πρέπει πραγματικά να ντρέπεται που μετά το έξοχο ‘Episodes’ μας σέρβιρε αυτό. Συγκεκριμένα είναι ένας κατασκευαστής με τρία παιδιά που, όταν η γυναίκα του (παραδόξως όχι τόσο σέξι) αποφασίζει να επιστρέψει στη δουλειά, αναλαμβάνει τη φροντίδα τους. Ομολογώντας, όταν του λέει η γυναίκα του ότι πρώτη φορά συνειδητοποιεί πόσα λίγα έκανε πριν ότι, ‘Ναι, είναι αλήθεια. Γλίτωνα από τα πάντα’.

Εννοείται πως από την πρώτη στιγμή τα καταφέρνει περίφημα με το να τους αναγκάσει για παράδειγμα να συγυρίζουν τα πράγματά τους, κόβοντάς τους το wi fi μέχρι να το κάνουν. Ίσως, για να είμαστε δίκαιοι, η λιγότερη προσβλητική σειρά. Απλώς σούπερ κοινότυπο.

Ενώ, τέλος, αν το καλοσκεφτείς, στον ίδιο ντορβά ανήκει και το -κατά τα άλλα uber πρωτότυπο- ‘Son of Zorn’ αφού ο πρωταγωνιστής, αν αφαιρέσεις τα σπαθιά και τη He-Man αύρα, είναι ένας ακόμη παλαιών αρχών πατέρας που δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος του δεν είναι πραγματικός άντρας, όπως αυτός, και προσπαθεί μάταια να τον πλησιάσει.

Προς αποφυγή παρεξήγησης. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προτροπή να τις παρακολουθήσεις. Απλώς μια έγκαιρη προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει και η ανάγνωση μιας σαφέστατης τάσης. Δηλαδή ένα τσουνάμι αντίστοιχων project, την ίδια ώρα που οι δημιουργοί σειρών σαν το ‘Blackish’ αγωνιούν για το πώς θα συνεχίσουν να λένε την ιστορία τους, σε μια Αμερική που έχει γυρίσει την πλάτη σε όλα όσα πρεσβεύουν.