Τα τηλε-σινε Χριστούγεννα που δεν ζήσαμε

Είναι πολύ σύνηθες όταν βλέπεις μία ταινία να ονειρεύεσαι αυτόματα να μπορούσες να μεταφερθείς σε εκείνο το σκηνικό και να έπαιρνες τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Τι εννοείς εσύ δεν το κάνεις αυτό;

Εμείς που είμαστε φυσιολογικότατοι άνθρωποι, αποφασίσαμε να βρούμε εκείνα τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σκηνικά στα οποία θα θέλαμε να είχαμε περάσει αυτά τα Χριστούγεννα. Ή και κάποια άλλα.

Πες μας κι εσύ στα σχόλια, σε ποια σκηνή από σειρά ή ταινία θα ήθελες να έχεις περάσει στα Χριστούγεννά σου.

Τα Χριστούγεννα του Doctor Who ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν με ενδιαφέρει ποια από όλα. Όλα. Οποιαδήποτε από αυτά. Η ωραιότερη παράδοση της αγαπημένης μου σειράς είναι πως, βρέξει-χιονίσει, κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα απλαμβάνουμε μια περιπέτεια του Doctor. Μπορεί να είναι μετά το τέλος κάποιας σεζόν, μπορεί να είναι μια ασήμαντη ιστορία, μπορεί να είναι θάνατος και αναγέννηση. Ό,τι από αυτά κι αν συμβαίνει, θα ήθελα να το ζω κι εγώ. O Doctor είναι ένας εξωγήινος που ταξιδεύει στο διάστημα και στο μέλλον και στο παρελθόν με ένα μπλε κουτί, κουβαλώντας συχνά απλούς γήινους στις πιο απίστευτες περιπέτειες της ζωής τους, και ποιος δε θα ήθελε να ταξιδεύει δίχως όρια στη φαντασία; Πόσο μάλλον αν προορισμός περιλαμβάνει χιόνια, χειμωνιάτικους κακούς (χιονάνθρωποι με εξελικτικό IQ!), πολύ κρύο, αλλά και πολύ ζεστά μαθήματα ζωής. Θέλω να πω, σε ένα από αυτά τα Χριστουγεννιάτικα επεισόδια, ο Doctor συνάντησε -πρακτικά- τον ίδιο τον Σκρουτζ του Ντίκενς και του θύμισε πώς είναι να αγαπάς. Κανένας Άη Βασίλης παιδιά, μόνο Doctor.

Τα Χριστούγεννα του Macaulay Culkin για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Κατ’ αρχάς να πω ότι δεν γράφω για τα Χριστούγεννα του Jamie από το Love Actually για να μην με κοροϊδεύει ο Freddos για το πόσο προβλέψιμος είμαι σε αυτά τα θέματα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ταινία που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αυτή. Τα Χριστούγεννα του Home Alone και του ξανθού πιτσιρικά “Kevin McCallister” ήθελα να έχω ζήσει. Για εκείνη την υπέροχη αίσθηση του να μένεις πρώτη φορά μόνος σου. Για αυτή την ηδονή του να λείπουν οι γονείς σου σε τέτοια ηλικία και να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Για την εξερεύνηση του κόσμου από τον Kevin. Αλλά κυρίως για την περιπέτειά του με τους δύο ληστές σε μία ηλικία που όλα αυτά σου φαίνονται απλά ένα παιχνίδι. Γενικά θα ήθελα να περάσω αυτά τα Χριστούγεννα σαν παιδί. Εσείς να μείνετε στον κόσμο των μεγάλων. Να δω ποιος θα παίξει playmobil μαζί σας.

Τα Χριστούγεννα του Μπίλι Πέλτσερ για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Το να σε ξεχάσει η οικογένεια σου τα Χριστούγεννα “μόνο στο σπίτι” είναι μια εκπληκτική ιστορία. Για να περιγράψεις στον ψυχολόγο. Όχι στην παρέα σου ή στην Όπρα ξέρω ΄γω. Το να ζήσεις τα Χριστούγεννα του Μπίλι Πέλτσερ, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Ναι, αυτή είναι μια ωραία χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα λες με καμάρι και περηφάνια. Δεν χρειάζονται πολλά-πολλά. Μόνο να ταΐσεις τα Γκρέμλινς μετά τα μεσάνυχτα χρειάζεται. Τίποτα άλλο. Μετά από αυτό ακόμη και τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια με σύσσωμο το σόι θα φαίνονται σαν μια βόλτα στο πάρκο.

Τα Χριστούγεννα του Στέλιου “Bad Santa” Αρτεμάκη

Ξέρω πως δε θα γίνει ποτέ γιατί πολύ απλά δεν είμαι αυτός ο τύπος. Αλλά θα ήθελα, αν ποτέ έπαιρνε η ζωή μου ένα εντελώς χολιγουντιανό τουίστ, να ήμουν ένας απατεωνάκος, μέθυσος, γυναικάς που πάνω στη μαλακία του ντύνεται Αη Βασίλης όπως στο Bad Santa. Θα ‘θελα ουίσκια (αν και δεν πίνω καθόλου), θα ήθελα κάτι σε προ δεκαετίας Lauren Graham με δερμάτινα και σκούφους (αν και το βρίσκω τρελά κιτς), θα ήθελα να καταστρέφω τη φάση για τους άλλους με κυνικά σχόλια (αν και μου έχει περάσει εδώ και χρόνια αυτή η τάση). Είπαμε. Ενα εντελώς χολιγουντιανό τουίστ στη ζωή μου.

Σε αυτό με τον Armadillo ο Μάνος Μίχαλος

Εντάξει, η επιλογή των Friends είναι κλισέ και η επιλογή του Armadillo εύκολη επίσης, ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές της σειράς, όμως δεν έχω κάτι άλλο να σκεφτώ. Έχω κλάψει (από τα γέλια) με τη στολή, με την ένταξη του concept (Holiday Armadillo), με την εισβολή του Santa και το “weird, turtle-man” που λέει ο Τσάντλερ, αλλά έχω κρατήσει την προσπάθεια του Ross να ικανοποιήσει το γιο του. Δεν ξέρω αν θα με φέρει η ζωή στο να ντυθώ κάποια στιγμή Άγιος Βασίλης, καλλικάντζαρος ή απλά να βάλω κανένα από τα χρωματιστά καρό πουκάμισα μου (σύμφωνα με αρκετούς δεν απέχουν από το “εορταστικό” ύφος), αλλά αν χρειαστεί, θα το κάνω. Μια ζωή την έχουμε, τι σημασία έχει αν γίνουμε και λίγο ρόμπα;

Τα Χριστούγεννα του μοντέρνου ‘Σκρούτζ’ Πάνου Κοκκίνη

Πάντοτε μου έκανε κούκου το κλασικό παραμύθι του Ντίκενς. Ειδικά στην 80s εκδοχή του με τον Bill Murray ως στέλεχος τηλεοπτικού καναλιού τον οποίον επισκέπτονται τα τρια κλασικά φαντάσματα (του ‘χαραμισμένου’ πριν, του ‘μικρόψυχου’ τώρα και του ‘εφιαλτικού’ μετά). Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα άντεχα όντως να μάθω πόσο λίγη διαφορά έχει κάνει η υπαρξή μου στην ζωή των ανθρώπων που αγαπούσα, αγαπώ ή θα αγαπήσω. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο στραβόψυχο από το να εύχεσαι να δεις τους άλλους χάλια, στα πατώματα, επειδή δεν συναντήθηκαν ποτέ με την στραβομουτσουνάρα σου.

Τα Χριστούγεννα του ‘Μάτια Ερμητικά Κλειστά’ ονειρεύεται ο Ηλίας Αναστασιάδης

Χμάλιστα. Χριστούγεννα και γιορτές σε σπίτια γεμάτα γυμνές γυναίκες που φοράνε μάσκα (δεν με εξιτάρουν οι μάσκες, αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί) και με events στα οποία το πνεύμα των ημερών μεταφέρεται έμπρακτα στο κρεβάτι; Όχι μωρέ, εγώ θα προτιμήσω τα μελομακάρονα και τις δίπλες και τους αγιοβασίληδες. Σοβαρά τώρα, αναγνωρίζω ότι η ταινία του Kubrick μόνο ως χριστουγεννιάτικη δεν έχει μείνει στο μυαλό σου, αλλά είναι και παραείναι, διότι στις μισές σκηνές υπάρχουν στολισμένα έλατα και στολισμένα πράγματα γενικά. Θα ήθελα λοιπόν να είμαι ο δόκτωρ William Harford στη θέση του δόκτορα William Harford και να μου λέει προστυχιές η Nicole Kidman με φόντο άλλες δεκαπέντε γυμνές γυναίκες. Ξέρω, έτσι δεν πάνε στον παράδεισο αλλά τουλάχιστον είμαι ειλικρινής. Δεν εκτιμάται η αλήθεια, Άγιε μου Βασίλη;