Τα τραγούδια και οι δίσκοι που άλλαξαν τη ζωή του Craig Walker

Στις 17 του φετινού Μαρτίου, ο Craig Walker, γεννημένος στο Δουβλίνο και σήμερα κάτοικος Βερολίνου, έλαβε στο σπίτι του ένα δέμα από τη Warner France. Ήταν μάλιστα ανήμερα του Αγίου Πατρικίου, κάτι που στον Ιρλανδό τραγουδοποιό έκανε την όλη εμπειρία ακόμη πιο ευχάριστη, όπως έγραψε στο Facebook.

Ανοίγοντάς το έπιασε στα χέρια του τον χρυσό δίσκο που του απένειμε το παράρτημα Γαλλίας της πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρίας, για ένα άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει το 2002 με τον Walker στο μικρόφωνο. Πρόκειται για την πρώτη από τις τρεις δισκογραφικές δουλειές που ηχογράφησαν οι Archive με τον ίδιο να εκτελεί χρέη frontman.

Είκοσι ένα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το “You All Look The Same To Me” έφτασε πια τις 100.000 πωλήσεις στη Γαλλία, μία από τις χώρες όπου οι Archive λατρεύτηκαν (και λατρεύονται ακόμη, όπως ξέρουμε και εδώ στην Ελλάδα) όσο λίγοι σύγχρονοί τους.

Μπορείς, θα έλεγε κάποιος, να βγάλεις τον Craig Walker από τους Archive (όπως άλλωστε συνέβη μετά από πέντε χρόνια συνύπαρξης το 2005, εξαιτίας -τι άλλο;- καλλιτεχνικών διαφορών) αλλά δεν μπορείς να βγάλεις τους Archive από τον Craig Walker. Αυτή η μπάντα είναι ο πρώτος, πηγαίος συνειρμός που γεννά το άκουσμα του ονόματός του.

Οι Archive όμως δεν υπήρξαν ούτε η αρχή της πορείας του (είχαν προηγηθεί οι αρκετά υποσχόμενοι για ένα breakthrough που δεν ευοδώθηκε ποτέ, Power of Dreams) ούτε το τέλος της, μιας και μετά τη λύση της συνεργασίας τους κατά καιρούς ασχολείται με διάφορα projects, από μουσική για τον κινηματογράφο και ένα προπερσινο άλμπουμ με τους Power of Dreams μέχρι το νέο του σχήμα, Craig Walker + The Cold, με τον Καναδό παραγωγό και τραγουδοποιό Erik Alcock στο πλευρό του.

Electric Shoes τιτλοφορείται το ντεμπούτο τους, ραδιοφωνικά προσβάσιμος (και αυτό το λέω για καλό, διότι η ζωή είναι μικρή) ο 90s rock ήχος του, μια πρώτης τάξεως αφορμή για να φτιάξει στο OneMan μία playlist τραγουδιών και δίσκων που, λίγο πολύ, του άλλαξαν τη ζωή.

Stanley Meyer – “Cavatina” (1970)

Άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα το 1979, τότε που ήμουν 8 ετών. Οι γονείς μου ήξεραν ότι ήμουν ήδη μανιακός με τη μουσική. Μου αγόρασαν μια μικρή κλασική κιθάρα με νάιλον χορδές από ένα πολύ γνωστό κατάστημα με μουσικά όργανα στο Δουβλίνο που το έλεγαν Waltons. Θυμάμαι να μπαίνω στο μαγαζί για να αγοράσω την κιθάρα και να με κατακλύζει ένα αίσθημα απόλυτου δέους καθώς έβλεπα όλα αυτά τα μαγικά όργανα κρεμασμένα στους τοίχους.

Οι γονείς μου συμφώνησαν να μου πάρουν την κιθάρα υπό ένα όρο, να κάνω μαθήματα κιθάρας, στο οποίο συμφώνησα. Τα επόμενα πέντε χρόνια πήγαινα δύο φορές την εβδομάδα για μαθήματα με ένα σπουδαίο κιθαρίστα και δάσκαλο ονόματι Kevin.

Το “Cavatina” ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό, ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι κλασικής κιθάρας εξαιτίας του ότι είχε συμπεριληφθεί στο soundtrack του Ελαφοκυνηγού το 1978. Ήταν ένα από τα πρώτα δύσκολα κομμάτια που κατάφερα να μάθω μετά από πολλούς μήνες εξάσκησης. Είναι ένα πανέμορφο κομμάτι μουσικής, γεμάτο συναίσθημα και θλίψη που εντεινόταν καθώς το έπαιζα. Όποτε το ακούω σήμερα, αμέσως μεταφέρομαι πίσω στο Δουβλίνο το 1979, κάτι που όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύτιμο μου φαίνεται.

Dionne Warwick – I’ll Never Fall In Love Again (1971)

Η αγαπημένη τραγουδίστρια της μαμάς μου και κάποια που ακουγόταν διαρκώς στο σπίτι μας ενώ μεγάλωνα. Λάτρεψα τη φωνή της από την πρώτη στιγμή που την άκουσα. Η Dionne δεν υπήρξε ποτέ υπερβολική ως τραγουδίστρια, αντιθέτως μεταδίδει συναισθήματα με ένα τρυφερό και μειλίχιο τόνο. Ως παιδί ένιωθα την καλοσύνη στη φωνή της. Είναι κάτι πολύ ελκυστικό για ένα παιδί.

Αυτό το άλμπουμ είναι σκέτο χρυσάφι. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν από τον Burt Bacharach και τον Hal David, εκτός από ένα που το έγραψαν δύο άλλοι ήρωες, ο George Harrison και ο Jimmy Webb, ενώ το τελευταίο τραγούδι είναι μια πανέμορφη εκδοχή του “My Way” των Jacques Revaux και Paul Anka.

Είναι ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ και υπό την οπτική της τραγουδοποιίας πρόκειται για masterclass. Ο Bacharach και ο David ήταν οι πρώτοι τραγουδοποιοί που λάτρεψα σαν είδωλα, πριν και aπό τους Lennon/McCartney που ήρθαν στη ζωή μου αργότερα.

Αυτό το άλμπουμ πάντα μου θυμίζει τη μαμά μου που πέθανε το 2000 από καρκίνο. Όταν το ακούω τη βλέπω να χορεύει στο σαλόνι μας νέα, γεμάτη ζωή και αγάπη για τη μουσική, με μένα να κάθομαι μπροστά στο πικάπ με το εξώφυλλο αυτού του άλμπουμ στα χέρια μου, να μελετάω τους στίχους και τις πληροφορίες, κρατώντας στο μυαλό μου σημειώσεις.

The Jam – Sound Affects (1980)

Οι Jam ήταν η πρώτη σύγχρονη τότε μπάντα που ερωτεύτηκα και αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με δικά μου χρήματα σε ηλικία 9 ετών. Τους είχα ανακαλύψει μέσω του αδερφού μου που ήταν κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος από μένα και τρελαμένος με τη μουσική.

Αγόρασα το άλμπουμ κατά τη διάρκεια των διακοπών στο Νορθάμπτον το καλοκαίρι του 1980, έμενα τότε στο σπίτι της θείας μου. Ήταν η πρώτη μου εισαγωγή στον κόσμο των δισκοπωλείων και στη χαρά του να είσαι συλλέκτης βινυλίων. Ερωτεύτηκα το Sound Affects με το που έφτασα σπίτι και το άκουγα ακατάπαυστα.

Ο Paul Weller ήταν απίστευτος εκείνη την περίοδο. Ακουγόταν σαν να εννοούσε κάθε λέξη που τραγουδούσε. Τον πίστευα όταν τραγουδούσε και αυτό με έκανε να τον αγαπήσω. Αυτό ήταν ένα από τα άλμπουμ που με έκαναν να θέλω να γίνω τραγουδοποιός. Ακόμη το αγαπώ. Δεν νομίζω ότι ο Paul Weller άγγιξε ποτέ ξανά την ένταση εκείνης της περιόδου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1982, οι Jam διαλύθηκαν και έκλαιγα στ’ αλήθεια στο δωμάτιο μου. Η μαγεία είχε τελειώσει.

David Bowie – “Ashes To Ashes” (1980) 

Η γνωριμία μου με τον Bowie έγινε βλέποντας αυτό το βίντεο στο δημοφιλές εβδομαδιαίο μουσικό show “Top of the Pops” το 1980. Δεν είχα ακούσει ποτέ πριν κάτι σαν αυτό. Ούτε έχω ακούσει από τότε κάτι σαν αυτό. Αλήθεια ακουγόταν σαν κάτι που είχε διακτινιστεί από άλλο πλανήτη. Ήταν funky, είχε τουπέ, όμορφη μελαγχολία και μία από τις καλύτερες βασικές μελωδίες όλων των εποχών.

Εμβάθυνα στον Bowie πολύ περισσότερο αργότερα, ακούγοντας όλα τα απίστευτα άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Όπως για κάθε άνθρωπο με αυτιά, ο Bowie ήταν και είναι μεγάλη έμπνευση για μένα. Αλλά αυτό είναι ακόμη το πιο αγαπημένο μου τραγούδι του. Ήταν η εισαγωγή μου στον μαγικό του κόσμο. Συνεχίζω να γράφω μουσική σήμερα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να γράψω κάτι εξίσου καλό με αυτό.

Grandmaster Flash and the Furious Five – “White Lines (Don’t Do It)” (1983) 

Ο κατά δύο χρόνια νεότερος αδερφός μου Keith ήταν φοβερός breakdancer στο πρώτο μισό των 80s. Εγώ δε γούσταρα τη χορευτική πλευρά της φάσης, αλλά λάτρευα τη μουσική. Οπότε έγινα ο DJ του κάθε φορά που έδινε τις χορευτικές του μάχες στα στενάκια της γειτονιάς μας, κουβαλώντας παντού μαζί μου ένα τεράστιο boom box.

Είχε τόση πλάκα να διαλέγεις τα σωστά, πρώιμα hip hop τραγούδια που θα τον εξυπηρετούσαν στις χορευτικές του κινήσεις. Το “White Lines” ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια εκείνης της εποχής για να χορέψεις breakdance. Έχει αυτό το αμείλικτο, παλλόμενο μπάσο που βόλευε πολύ στις breakdance φιγούρες.

Ήταν η πρώτη μου εισαγωγή στο hip hop και τα κινήματα νεανικής κουλτούρας. Πάνω κάτω την ίδια περίοδο ανακάλυψα τους Kraftwerk. Η επτάιντση εκδοχή του “Tour De France” ακουγόταν στην κλασική breakdance ταινία “Breaking” του 1984. Ήταν άλλο ένα ιδιοφυές χορευτικό τραγούδι που έπαιζα.

Η αγάπη μου για την ηλεκτρονική μουσική ξεκίνησε εξαιτίας του “White Lines”.

Kate Bush – The Hounds of Love (1985)

Ήμουν 14 όταν βγήκε αυτό το άλμπουμ. Γνώριζα ήδη περί τίνος πρόκειται η Kate Bush μιας και τα προηγούμενα της hits σαν το “Wuthering Heights” παίζονταν ακόμη πολύ στο ραδιόφωνο και το MTV. Όμως τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την άφιξη αυτού του απόλυτου αριστουργήματος.

Το “Running Up That Hill” είναι πιθανότατα στο Top 5 των τραγουδιών που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου. Δεν παλιώνει ποτέ. Ποτέ. Διατηρεί ένα ξεχωριστό μυστήριο μέχρι σήμερα, σε ιντριγκάρει σαν ένας γρίφος που ξέρεις ότι δεν θα λύσεις ποτέ αλλά απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να προσπαθείς.

Η πρώτη πλευρά είναι τόσο καλή και περιέχει τρία από τα καλύτερα singles των 80s, το “Running Up That Hill”, το ομώνυμο του άλμπουμ και το απίστευτα ιδιοφυές “Cloudbusting”, μέσω του οποίου ήταν η πρώτη φορά που άκουγα έγχορδα να έχουν τόσο σπουδαίο εφέ στην ποπ μουσική.

Αυτό το άλμπουμ άλλαξε τον τρόπο που άκουγα μουσική και ξύπνησε μέσα μου μια επιθυμία να ακούω καινοτόμα μουσική.

The Jesus and Mary Chain – Psychocandy (1985)

Αυτός ο δίσκος ήταν για μένα σαν μια πύλη γνωριμίας με πάρα πολλή μουσική. Με οδήγησε σε μπάντες όπως οι Velvet Underground, οι Sonic Youth, οι Suicide και αμέτρητες ακαόμη. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ μπερδεμένος την πρώτη φορά που το άκουσα στα 14 μου. Ένιωθα ότι ήταν επικίνδυνο, δεν ακουγόταν σαν τίποτα άλλο. Επέμεινα και όσο περισσότερο άκουγα το δίσκο, τόσο περισσότερο άρχισαν να μου αποκαλύπτονται τα τραγούδια και οι συγκλονιστικές τους μελωδίες.

Ήταν στιγμή επιφοίτησης για μένα. Η σπουδαία μουσική δεν ήταν κατ’ ανάγκη άμεση. Μερικές φορές έπρεπε να αφιερώσεις χρόνο και συνεχείς ακροάσεις για να αντιληφθείς την πραγματική αξία. Ήταν αποκάλυψη για τον δεκατετράχρονο εαυτό μου.

Για περίπου ένα χρόνο οι Mary Chain ήταν η πιο κουλ μπάντα στον πλανήτη. Αν είχαν διαλυθεί μετά το Psychocandy σήμερα θα θεωρούνταν εξίσου σπουδαίοι με τους Velvet Underground.

A Guy Called Gerald – “Voodoo Ray” (1988)

Αυτός ήταν ο δίσκος που με έβαλε στον κόσμο της acid house. Είναι δύσκολο να εξηγήσω πόσο διαφορετικό ακουγόταν τότε που βγήκε. Τίποτα άλλο δεν ακουγόταν σαν αυτό. Σε υπνώτιζε με ένα περίεργο τρόπο που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις. Άσε αυτό το περίεργο, παράφωνο πιάνο πάνω από τον κολλητικό ρυθμό.

Η αρχή των 90s για μένα είχε να κάνει μόνο με το rave. Ήμουν πωρωμένος με το clubbing και τη μουσική που ακουγόταν δυνατά από μεγάλα ηχοσυστήματα. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πραγματικά κομμάτι ενός κινήματος. Οι άνθρωποι ήταν καλοί και ευγενικοί μεταξύ τους, το μήνυμα ήταν η αγάπη. Η acid house μουσική με άλλαξε ως άνθρωπο και άνοιξε το μυαλό μου προς κάθε είδους ήχους και επιρροές.

The Stone Roses – The Stone Roses (1989)

Το άλμπουμ που επηρέασε όσο λίγα τη γενιά μου. Θυμάμαι να το ακούω πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο όταν ήμουν 18 ετών. Το ερωτεύτηκα αυτοστιγμεί.

Αυτή η μπάντα είχε τα πάντα. Την εμφάνιση, το τουπέ, το στιλ και πάνω απ’ όλα τα τραγούδια. Ο Ian Brown ήταν σπουδαίος στο να συστήνει μπάντες και καλλιτέχνες από το παρελθόν με τους οποίους δεν είχα ασχοληθεί. Καλλιτέχνες σαν τον Sun Ra, τον Sly Stone, τον Marvin Gaye, τον  James Brown και πολλούς άλλους. Του χρωστάω πολλά γιατί μου υπέδειξε τη σωστή κατεύθυνση.

Γίνομαι ξανά 18 όποτε ακούω αυτό το άλμπουμ. Δεν μου καίγεται καρφί για τίποτα.

The Fall – “New Big Prinz” (1990)

Ενώ όλοι άκουγαν acid house ο Mark E Smith ήταν απασχολημένος γράφοντας μερικά από τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα τραγούδια όλων των εποχών κατά τη γνώμη μου. Είμαι μεγάλος φαν των Fall. Μου πήρε λίγο καιρό για να τους καταλάβω. Αυτό ήταν το τραγούδι τους που με κράτησε και από τότε δεν έχω ξεκολλήσει.

Ο Mark E Smith ήταν ένας από τους πιο ξεχωριστούς, πεισματάρηδες και ιδιοφυείς καλλιτέχνες. Άφησε πίσω του απίστευτη δουλειά. Ακόμη και σήμερα, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του, ανακαλύπτω διαρκώς νέο χρυσάφι στην τεράστια δισκογραφία του.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω άμεσα επηρεαστεί από τη μουσική του, είναι άλλωστε αδύνατο να τον αντιγράψεις. Άλλωστε γιατί να θέλω να κάνω κάτι τέτοιο; Αλλά η αυθεντικότητά του σε μια βιομηχανία που κάθε άλλο παρά επιβραβεύει την αυθεντικότητα, ήταν και είναι τεράστια πηγή έμπνευσης.

Αν και στοιχηματίζω ότι θα κατουριόταν από τα γέλια αν ζούσε σήμερα. Κάθε νέα “post-punk” μπάντα σήμερα απλώς ακούγεται σαν μια κακή αντιγραφή των Fall, χωρίς φυσικά την ιδιοφυία τους. Το “New Big Prinz” είναι ένα εκπληκτικό κομμάτι μουσικής. He did it his way…ο Mark E Smith.

Radiohead – “Let Down” (1997) 

Ζούσα στο Λονδίνο το 1997, τότε που κυκλοφόρησε το OK Computer. Είχα μόλις διαλύσει την πρώτη μου μπάντα, τους Power of Dreams, μετά από 4 άλμπουμ. Ήμουν 26 και ένιωθα ότι η καριέρα μου στη μουσική είχε τελειώσει. Η εμπειρία μου από τη ζοφερή, σκληρή πλευρά της μουσικής βιομηχανίας με είχε ήδη καταβάλλει. Είχα σταματήσει να ακούω και να απολαμβάνω τη μουσική για ένα-δύο χρόνια. Και τότε ήρθε το OK Computer και η μουσική ξαναμπήκε στη ζωή μου.

Θυμάμαι ότι κυκλοφόρησε την περίοδο που οι διευθύνσεις στο internet άρχισαν να εμφανίζονται ξαφνικά στις αφίσες των εταιριών που διαφημίζονταν στο μετρό του Λονδίνου. Ένιωθα σαν να μπαίναμε σε ένα νέο, γενναίο κόσμο. Το OK Computer έπιασε απόλυτα το zeitgeist. Με κάποιο τρόπο κατάφερε να αποτελέσει την υπόκρουση ακριβώς όσων συνέβαιναν καθώς συνέβαιναν.

Το “Let Down” είναι πανέμορφο τραγούδι. Συνόψιζε τέλεια την ψυχολογική μου κατάσταση εκείνη την περίοδο. Η διάλυση και η δυσαρέσκεια είχαν πια μουσική συντροφιά. Αλλά με έκανε κιόλας να αγαπήσω ξανά τη μουσική. Ξύπνησε μέσα μου ξανά την επιθυμία να παραμείνω δημιουργικός και να προχωρήσω δημιουργώντας νέα μουσική.

Serge Gainsbourg – Histoire de Melody Nelson (1971)

Μου σύστησε αυτό τον δίσκο ένας φίλος στο Λονδίνο το 1992. Ήταν ο πρώτος ξενόγλωσσος δίσκος που ερωτεύτηκα και άνοιξε το μυαλό μου σε ένα νέο κόσμο μουσικής. Είναι ηχογραφημένο το 1971, τη χρονιά που γεννήθηκα, και κατά κάποιο τρόπο απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη σημασία για μένα. Η ανακάλυψη του δίσκου ήταν κρυμμένου θησαυρού, με έπιασε εμμονή με την απίστευτη δισκογραφία του Gainsbourg. Υπό μία έννοια αυτός ο τύπος ήταν ο γαλλικός συνδυασμός των Beatles, του Bob Dylan και του Bob Marley σε μια φαντασμαγορική καριέρα. Οι μελωδίες του είναι πανέμορφες και το μέταλλο της φωνής του άσκησε μεγάλη επιρροή στον τρόπο που τραγουδάω.

Camarón de la Isla – Soy Caminante (1973)

Πρόσφατη ανακάλυψη μετά από ένα ταξίδι στη Σεβίλη το 2018, οπότε και μπόρεσα να δω για πρώτη φορά πολλές flamenco παραστάσεις. Το flamenco πρέπει να το βιώσεις ζωντανά για να εκτιμήσεις το δράμα και την τελειότητα της κιθάρας, του χορού και του τραγουδιού.

Άκουσα αυτό το δίσκο σε ένα εστιατόριο και με το Shazam βρήκα ποιανού είναι. Όταν γύρισα στο σπίτι μου στο Βερολίνο, ξεκίνησα ένα ταξίδι ανακάλυψης αυτού του ιδιοφυούς καλλιτέχνη. Η φωνή του είναι το απόλυτο όπλο. Έχει υπάρξει μεγάλη έμπνευση το να τον ακούω να μεταδίδει συναισθήματα με ένα τόσο ωμό και ταυτόχρονα ελεγχόμενο τόνο. Ο Camarón είναι ο τραγουδιστής του λαού στην Ισπανία. Είναι όμως και ο τραγουδιστής των τραγουδιστών.

Billie Holliday – “Strange Fruit” (1939)

Πιάνω τον εαυτό μου να ακούει ολοένα και πιο συχνά τη Billie Holliday καθώς μεγαλώνω. Η φωνή της είναι απίστευτη. Η ικανότητά της να κάνει δικά της τα τραγούδια, πολλά εκ των οποίων δεν έγραψε η ίδια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού, μας έδωσε μερικά από τα καλύτερα φωνητικά στην ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής.

Το “Strange Fruit” είναι μάλλον το σπουδαιότερο τραγούδι διαμαρτυρίας όλων των εποχών. Δεδομένου ότι ηχογραφήθηκε το 1939, μπορείς να φανταστείς το ρίσκο που πήραν ηχογραφώντας και κυκλοφορώντας το τόσο ο συνθέτης Abel Meeropol όσο και η Billie Holliday.

Υπάρχει μια γερμανική φράση που μεταφράζεται ως εξής: Η αληθινή ιδιοφυΐα βρίσκεται στην απλότητα. Το μήνυμα του “Strange Fruit” είναι αγνό και λιτό.