Τα βιβλία που δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι διαβάζεις

Αφιερώματα. Ποστ. Λάικς. Ημέρα Βιβλίου χθες, και όπως συμβαίνει με κάθε Παγκόσμια Ημέρα όλοι, έσπευσαν να μιλήσουν για την ανάγνωση. Να της πλέξουν το εγκώμιο. Να αναρωτηθούν πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν διαβάζουν βιβλία. Και άλλα τέτοια κλασικά εικονογραφημένα (και αυτά γιόρταζαν χθες, άλλωστε).

Δεν είναι της παρούσης, αλλά κάποια στιγμή θα ήθελα να μιλήσουμε σοβαρά για το όλο fake των Παγκόσμιων Ημερών που θυμίζει υπερβολικά πολύ την νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας #μηνσταθυμιζωπαλιαυτα.

Και επιστρέφω στο θέμα μας. Σύμφωνα με όλους τους παραπάνω λοιπόν, η ανάγνωση «κάνει καλό». Σύσσωμη η -διαδικτυακή- κοινή γνώμη επικαλούμενη διάφορα  «αποφθέγμα Μεγάλων Αντρών» (ναι, αυτό είναι το λήμμα που τα εντοπίζει στο Google) μίλησε για τα βιβλία. Για τη σημαντικότητα του διαβάζειν και άλλα τέτοια εξαιρετικά που εννοείται αξίζουν το  like σου. Και το share σου μην σου πω.

(πσσσσσσσσ)

Ωστόσο, μιας και έχει περάσει η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, ας μου επιτρέψουν οι ειδήμονες να πω και εγώ κάτι γι αυτά με μία ατάκα από την τηλεόραση -ναι ναι, το ρίχνω το επίπεδο.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκοράς λοιπόν από τους Δύο Ξένους, σε μία αποκάλυψη-ερώτηση της Μαρίνας Κουντουράτου ότι «Διαβάζει και θέλει να της πει εάν αυτό το βιβλίο που διαβάζει είναι καλό», της αποκρίθηκε με την ωραιότατη ειρωνεία του: «Δεσποινίς μου, στην κατάστασή σας, και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ να διαβάζετε, καλό θα σας κάνει».

– Είμαι βιβλιοφάγος, διαβάζω πάρα πολλά βιβλία.

– Ναι, και εμένα μου αρέσει το διάβασμα με χαλαρώνει.

– Όχι, δεν καταλαβαίνεις εγώ έχω κολλήσει. Τον τελευταίο καιρό διαβάζω μετά μανίας Τα Δάκρυα του Θεού της Χρυσηίδας Δημουλίδου.

Δεν καταλάβαινα, όντως. Για την ακρίβεια, δεν έκανα τίποτα. Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν και άλλαξα κουβέντα. Ούτε που θυμάμαι τι είπα. Σίγουρα πάντως δεν ενθουσιάστηκα όπως περίμενε. Γιατί αλήθεια -και σόρι- το παραδέχομαι, θα προτιμούσα να έχω ακούσει από το στόμα της (ναι, ήταν γυναίκα) ότι διαβάζει τα προσπέχτους του Lidl παρά τον κατά τη γνώμη μου Νίκο Φώσκολο της συγγραφής.

Θα μου πεις, γιατί τι είχε η Λάμψη; Τίποτα θα σου απαντήσω. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι όλοι έχουμε δει τουλάχιστον ένα επεισόδιό της. Αλλά εντάξει, δεν το βροντοφωνάζουμε κιόλας.

Βιβλίο, το.

Ανάγνωσμα που σε χαλαρώνει. Σε επιμορφώνει. Σου δημιουργεί ποικίλης τάξεως συναισθήματα. 

Βιβλίο, το.

Ανάγνωσμα που δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο να μας αναφέρεις ότι διαβάζεις. Εκτός εάν εμείς σου το ζητήσουμε.

Και ακόμα και αν το κάνουμε, αν τύχει και εκείνη την περίοδο διαβάζεις ενθουσιασμένος/η Χρυσηίδα Δημουλίδου ή Λένα Μαντά ή τις 50 αποχρώσεις της Τζέιμς ή Πάολο Κοέλιο ή Μάρω Βαμβουνάκη (πού τη θυμήθηκα και εγώ απορώ) ή Τζέιν Ώστιν δεν είναι και κακό να το κάνεις αβαβά. Και να πεις κάτι γενικό τύπου: Αγγλική Λογοτεχνία.

Θα μου πεις, όλοι οι παραπάνω έχουν κατά κύριο λόγο γυναικείο κοινό. Ναι, ίσως, μπορεί, όχι. Όταν έτυχε να γνωρίσω τον Ψυχίατρο και συγγραφέα ουκ ολίγων best sellers, Χόρχε Μπουκάι, μου εξήγησε ότι: «Το αντρικό αναγνωστικό φαίνεται μικρότερο από το γυναικείο γιατί οι άντρες δύσκολα παραδέχονται ότι διαβάζουν βιβλία». Δεν μπορώ να ξέρω εάν πράγματι εν έτει 2015 υπάρχει κάποιος που φοβάται να πει ότι διαβάζει από φόβο μήπως αλλοιωθεί στους γύρω του ο αντρισμός του (γιατί περί αυτού πρόκειται). Και είναι στη φάση:

Ωστόσο, εν τοιαύτη περιπτώσει, καλά κάνει.

Εξηγούμαι: Δικαίωμά σου να σου άρεσαν τα Έντεκα Λεπτά ή ο Αλχημιστής του Πάμπλο Κοέλιο. Να τα έχεις διαβάσει και ξαναδιαβάσει. Η διατήρηση ωστόσο της μυστικότητας του εν λόγω ενθουσιασμού είναι σοφή κίνηση. Θα πω την απαγορευμένη λέξη των ημερών αλλά δεν μου έρχεται καλύτερο παράδειγμα στο μυαλό: Όταν σου τη «σκάει» να ακούσεις Σάκη -ναι, Σάκη- το μοιράζεσαι; Ε, κάπως έτσι πάει και με τον Πάολο Κοέλιο. Ή την Τζέιν Ώστιν. Ή τον προαναφερθέντα Χόρχε Μπουκάι. (ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ Ή ΤΗΝ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ- με αυτές δεν έχεις δικαιολογία, σόρι)

Όσο υπέροχος και αν ήταν ο χαρακτήρας του μίστερ Ντάρσι η ατάκα «το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το Περηφάνια και Προκατάληψη», καλό θα ήταν να μην ειπωθεί ποτέ και για κανένα λόγο από τα χείλη σου.

Από την άλλη, μπορείς με όλα σου τα δίκια να έρθεις και να μου πεις: Δηλαδή αυτός που καυχιέται ότι διαβάζει Τολστόι είναι καλύτερος; Όχι βέβαια, θα σου απαντήσω. Και, ναι. Πράγματι, αυτή η δηθενιά θα μας φάει. Και πράγματι, έχουμε γεμίσει από κουλτουριάρηδες που διαβάζουν Ντοστογιέφσκι, αγαπημένο τους βιβλίο είναι ο Ξένος και στη βιβλιοθήκη τους υπάρχει σίγουρα το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς. Δεν διαφωνώ καθόλου σε αυτό. Τουναντίον. Είμαι εκείνη που στο βιογραφικό της εδώ στο Oneman γράφει πόσο την ενοχλούν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αποφθέγματα και ατάκες άλλων για να πουν αυτό που θέλουν και να μας επιδείξουν τις γνώσεις τους. Ότι είναι γραμματιζούμενοι που λένε και οι παλιοί. 

Και στην περίπτωση των Κοελικών και στην περιπτωση των Ντοστογιεφσκι(για να μπορώ να το πω)κών, ισχύει ακριβώς το ίδιο: Κάποια πράγματα, είναι ωραίο να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.

(Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει η αντίστοιχη Παγκόσμια Ημέρα και γι αυτό)