Τα βραβεία του Photoplay ήταν τα Oscars πριν τα Oscars
Πριν τον θείο Όσκαρ, υπήρχε το Μετάλλιο Τιμής του Photoplay.
- 10 ΜΑΡ 2024
Όταν ο θρυλικός ιδρυτής του στούντιο MGM, Λούις Μπ. Μέγιερ – ο αναμφισβήτητος βασιλιάς του Χόλιγουντ όταν η βιομηχανία ήταν ακόμα στα γεννοφάσκια της – αποφάσισε να βάλει μπροστά την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, o επίσημος σκοπός ήταν να εξομαλυνθούν οι προστριβές των εταιρειών παραγωγής με τα σωματεία των ηθοποιών, να βελτιωθεί η εικόνα του καλλιτεχνικού χώρου και, φυσικά, να συγκεντρωθούν πόροι για την ενίσχυση του οράματός της. Η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική.
«Διαπίστωσα ότι ο καλύτερος τρόπος να ελέγχω τους δημιουργούς είναι να τους κρεμάσω μετάλλια», θα δημοσιευόταν αργότερα στη βιογραφία του. «Αν τους έδινα κύπελλα και βραβεία, θα σκοτωνόντουσαν για να γυρίσουν αυτά που ήθελα». Τα μετάλλια, ωστόσο, τα είχε προλάβει άλλος. Και μάλιστα σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία πριν τα Όσκαρ.
Το Photoplay, ένα από τα παλαιότερα και πιο επιτυχημένα περιοδικά με θέμα τον κινηματογράφο, είχε ήδη θεσπίσει το φτιαγμένο από την Tiffany & Co. χρυσό Μετάλλιο Τιμής από το 1921, έχοντας για κριτές τους αναγνώστες του. Καλώντας τους να ψηφίσουν με βάση την αξία ενός φιλμ και όχι την αδυναμία τους σε συγκεκριμένους σταρ, το περιοδικό εμπιστευόταν το κοινό περισσότερο από τους επονομαζόμενους ειδικούς της βιομηχανίας, γιατί το ένστικτό τους διέφερε – γεγονός που αποδεικνυόταν, όπως υποστήριζε, και από το ναυάγιο ταινιών που λογάριαζαν τα στούντιο ως τα επόμενα χιτ.
Παρά τη στενή σχέση που διατηρούσε με τα κεφάλια του Λος Άντζελες και την εκτενή κάλυψη όλης της παραγωγής κινηματογράφου, η επικριτική θέση που έπαιρνε απέναντι στη λογοκρισία των ταινιών και τις κλίκες της βιομηχανίας – ειδικά μέσα από τη στήλη που έγραφε ο εκδότης του Τζέιμς Ρ. Κουίρκ ως τον θάνατό του το 1932 – είχε δώσει στο Photoplay τη θέση του αουτσάιντερ. Του παρατηρητή. Τουλάχιστον στη συνείδηση των φαν του.
Αυτό του επέτρεπε να φιλοξενεί στις φανταχτερές σελίδες του από εξομολογήσεις τεράστιων αστέρων και ρεπορτάζ από τα πλατό, μέχρι αποκαλύψεις που έκαναν το Χόλιγουντ να μοιάζει με τον Κακό Λύκο αλλά και ειρωνικά σχόλια για τον ελιτισμό της Ακαδημίας όταν αυτή συστάθηκε. Ήταν η ιδανική ισορροπία ενός People και ενός Variety.
Το Μετάλλιο Τιμής αντικατόπτριζε τη μαεστρική αυτή αρμονία μέσα από βραβεύσεις ταινιών όπως το Humoresque, το Tol’able David ή το Big Parade. Λησμονημένα φιλμ από τον μέσο θεατή σήμερα, σπουδαία ωστόσο για τον ιστορικό κινηματογράφου. Εμπορικά την ίδια στιγμή, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητά τους.
Κάποιες επιλογές θα συνέπιπταν με αυτές τις Ακαδημίας αργότερα – ο Clark Gable βέβαια θα έλεγε πως έκανε το Όσα Παίρνει ο Άνεμος για να πάρει το Μετάλλιο και όχι το Όσκαρ – αλλά η απόφαση που ήταν στα χέρια του κοινού και το ίδιο το προφίλ του περιοδικού, απομάκρυνε την εικόνα ενός στενού κύκλου που βλογάει τα γένια του. Μια εικόνα συνώνυμη με τα Όσκαρ.
Το Photoplay θα έχανε την αίγλη του κάπου στη δεκαετία του ‘50 οπότε και θα κατέρρεε το σύστημα των στούντιο όπως λειτουργούσε έως τότε. Η παύση του έγινε το 1980 και το εναπομείναν προσωπικό του μετακινήθηκε στο US Weekly. Όπως και το Χόλιγουντ όμως, θα έχει κι αυτό πάντα τη χρυσή εποχή του.
