Tarantino: Η σκηνή που μας καθήλωσε
- 17 ΙΑΝ 2013
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Quentin Tarantino, η ομάδα του ONEMAN αποφάσισε από κοινού να μαζέψει εκείνες τις σκηνές που σκηνοθέτησε ο Quentin Tarantino και έμειναν χαραγμένες στην μνήμη μας.
H opening scene του Inglourious Basterds (Ηλίας Αναστασιάδης)
O συνταγματάρχης των SS, Hans Landa -αυτός ο διαστροφικά ταλαντούχος Christoph Waltz- ο επονομαζόμενος και ”Εβραιοκυνηγός’ επισκέπτεται το σπίτι ενός Γάλλου αγρότη, γιατί υποψιάζεται ότι έχει φυγαδεύσει την οικογένεια των Εβραίων Dreyfus.
Η ηρεμία στο βλέμμα του αγρότη που, όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα και εξελίσσεται ο ‘άρρωστος’ μονόλογος του Landa, μετατρέπεται σε συγκρατημένο τρόμο, ανεβάζει τους παλμούς της σκηνής. Όσο κι αν το γάλα που σερβίρει ο αγρότης στον Landa και η πίπα που καπνίζει ο τελευταίος ηρεμούν λίγο το πνεύμα του θεατή, το αίμα παγώνει όταν ο Ταραντίνο -μετά από ώρα- κατεβάζει την κάμερα κάτω από το ξύλινο πάτωμα που κρύβονται στοιβαγμένοι οι Dreyfus.
Ευτυχώς που την γλίτωσε η Shosanna να λες…
O Mr Blonde κόβει το αυτί του μπάτσου στο Reservoir Dogs (Πάνος Κοκκίνης)
Είναι η πρώτη σκηνή που έρχεται στο μυαλό οποιουδήποτε ακούσει την λέξη Ταραντίνο. Και βάζω στοίχημα ότι το Stuck in the Middle with you, το τραγούδι των Stealers Wheel στο οποίο ο Κουέντιν έδωσε εντελώς διαφορετικό ‘νόημα’, θα παίζει σε λούπα στην κηδεία του.
Προφανώς το ότι πρόκειται για αυτονόητη επιλογή, την καθιστά και κλισέ. Και σιχαίνομαι τα κλισέ όσο και εσύ. Μόνο που ο περιβόητος χορός του Mr Blonde μπροστά στον δεμένο χειροπόδαρα μπάτσο κρύβει από πίσω του μια δεκαετία και βάλε πίκρας, απόρριψης και δίψας για εκδίκηση.
Αυτήν που ένοιωσε ο Κουέντιν μέχρι να πείσει κάποιον να τον βγάλει πίσω από τον πάγκο του video club και να τον αφήσει να κάνει αυτό για το οποίο ήταν φτιαγμένος, δηλαδή να σκηνοθετήσει.
Είμαι σίγουρος ότι όταν ο Michael Madsen σκύβει και μιλάει στο κομμένο αυτί, ρωτώντας τον μπάτσο αν ‘τον ακούει καλά’ και ‘αν ήταν τόσο καλό για εκείνον όσο ήταν για αυτόν’, ουσιαστικά είναι ο Ταραντίνο που απευθύνεται σε όλους εκείνους που τον αμφισβήτησαν.
Και ότι την συγκεκριμένη ‘είναι τόσο κουλ να είσαι ψυχοπαθής’ χορογραφία την είχε προβάρει πολλές φορές μόνος στο δωμάτιό του. Με το ίδιο ξυράφι. Και το ίδιο παρανοημένο βλέμμα στο πρόσωπο.
Τo lap-dance του Death Proof (Στέφανος Τριαντάφυλλος)
Σου λένε Ταραντίνο, σκέφτεσαι Pulp Fiction. Και το κομμένο αυτί υπό τους ήχους του “Here I am, stuck in the middle with you”. Και την όλη ατμόσφαιρα του Kill Bill. Και γενικότερα το σινεμά στην καλύτερη του φάση. Έπιασα , όμως, τον εαυτό μου να αντιδρά στη λέξη “Ταραντίνο” παίζοντας στο λευκό πανί του “flash back” μια από τις πιο αισθησιακές, ερωτικές, κ@υλέ σκηνές του: το lap-dance στο “Death Proof”.
Τα είχε όλα: τον σκληρό Κέρτ Ράσελ με το μικρό μαύρο βιβλιαράκι του και την Vanessa Ferlito που χορεύει, όπως θα διδασκόταν ο χορός σε σεμινάριο lap-dance στο Λας Βέγκας. Και όλο αυτό υπό τους ήχους του φανταστικού “Down in Mexico”.
Είναι μια σκηνή στο τυπικό μπαροειδές-κάπου-στην-Αμερική, με το τζουκ-μποξ, τα ξύλινα τραπέζια, τη μπάρα, τα νάτσος, τα μπουκάλια μπύρας και τα σφηνάκια μπέρμπον. Και τη Ferlito aka “Butterfly”, που δεν είναι σε καμία περίπτωση η πιο ωραία γκόμενα που έχει παίξει σε ταινία του Ταραντίνο. Ούτε η πιο ωραία που παίζει στο Death Proof. Για την ακρίβεια δεν είναι καν η πιο ωραία στη σκηνή (υπάρχει και η Rosario Dawson), αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, όταν αρχίσει να χορεύει. Γιατί τότε κλαίνε μάνες, οι μπομπίνες στάζουν και γενικότερα παίζει η φάση “ξεχνάω-το-όνομα-μου”.
Για αυτόν τον χορό θα πάλευες με τα ζόμπι από το σούρωπο ως την αυγή, στον πλανήτη του φόβου, θα τα έβαζες με όλους τα χρωματιστά “σκυλιά” του Reservoir Dogs, τη γιαπωνέζικη συμμορία crazy 88 , τη Νύφη…. Θα φάσωνες μέχρι και το φίδι στο Kill Bill. Μη σου πω ότι θα καθόσουν και στον Ζεντ.
H μάχη με την Ο-Ρεν από το Kill Bill (θοδωρής Δημητρόπουλος)
Θαύμασε τον τρόπο που κολλάει άσχετα πράγματα μεταξύ τους ο Ταραντίνο κάνοντάς τα να μοιάζουν σα να ανήκαν πάντα μαζί. Στη σκηνή της κορύφωσης του φρενήρους volume 1 του “Kill Bill”, ύστερα από μια τιτάνια σκηνή πολυ-μάχης όπου η Νύφη έχει καθαρίσει περίπου τη μισή Ιαπωνία μέσα σε ένα σκηνικό γεμάτο φασαρία, φανταχτερά χρώματα και ασταμάτητη κίνηση, τοποθετεί τις δύο κεντρικές ηρωίδες στο ακριβώς αντίθετο σημείο: Απαλά χρώματα, καθώς το χιόνι πέφτει αργά κάνοντας το κάδρο να θυμίζει πίνακα παρά σινεμά, την ώρα που οι χορογραφημένες κινήσεις των δύο θηλυκών σαμουράι συγχρονίζονται στους ρυθμούς μιας ντίσκο λάτιν διασκευής του “Don’t Let Me Be Misunderstood”. Όσο σχιζοφρενικό ακούγεται, τόσο πανέμορφο είναι- όλη η γοητεία του “Kill Bill” συμπυκνωμένη σε μία σκηνή λίγων λεπτών.
Το τρακάρισμα στο Death Proof (Χρήστος Χατζηιωάννου)
Η επιλογή ήταν ανάμεσα σε τρεις σκηνές. Το χάραγμα στο μέτωπο από τους Μπάστερδους, το lap dance στο Death Proof με το “Down in Mexico” να είναι ringtone στο κινητό μου για κάνα δυο χρόνια και αυτό που τελικά επέλεξα. Αυτό το μαρτυρικό λεπτό μπροστά στο αναπόφευκτο. Αυτή η βεβαιότητα του θανάτου από την στιγμή που ο Kurt Russell κάνει το U-turn. Αυτό ο φόβος του αναπάντεχου που μόνο ο Gabriel Garcia Marquez έχει αποδόσει υπέροχα μέχρι τώρα στο “Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”. Αυτό το υπέροχο πόδι που κρέμεται ανέμελο και αδύναμο έξω από το παράθυρο και προκαλώντας την τύχη του.
Τρομερά ευρηματικό το repeat σε κάθε θάνατο. Δικό του, αλλουνού, δεν με νοιάζει. Το πώς βίωσε η κάθε μία από τις γυναίκες ξεχωριστά την σύγκρουση δίνει στην σκηνή τον ρεαλισμό ενός πραγματικού τρακαρίσματος με τις φωνές των Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich στο “Hold Tight” να ντύνουν τόσο κωμικά μία τόσο ωμά βίαιη σκηνή. Απλά. Υπέροχα. Πράγματα.
O Μαρσέλους, ο Μπουτς και το σπαθί Κατάνα από το Pulp Fiction (Μάνος Χωριανόπουλος)
Η σκηνή που για μένα συμπυκνώνει την ουσία ταραντινικού κόσμου, είναι από το Pulp Fiction και πρωταγωνιστούν το αφεντικό Μαρσέλους Γουάλας (Βινγκ Ρέιμς) και ο μποξέρ Μπουτς (Μπρους Γουίλις).
Ο Μπουτς, έχει σπάσει μια συμφωνία για στήσιμο αγώνα με το μεγάλο αφεντικό και ετοιμάζεται να φύγει από την πόλη. Η μοίρα τα φέρνει έτσι, ώστε ο Μαρσέλους να τον πετύχει στο δρόμο. Μετά από μια υπέροχη κλωτσοπατινάδα, με σφαίρες κλπ καταλήγουν να πλακώνονται σε ένα ενεχυροδανειστήριο. Ο ιδιοκτήτης βγάζει τον Μπουτς νοκ άουτ και λίγα λεπτά αργότερα…. «Zed? It’s Maynard. Yeah, spider just caught a couple of flies».
Μποξέρ και αφεντικό έχουν πέσει στην παγίδα δύο φετιχιστών (μικρές καθημερινές ιστορίες), οι οποίοι τους δένουν. Ένας σκλάβος του σεξ, με δερμάτινα φυλάει τον Μπουτς, ενώ οι άλλοι δύο κακοποιούν σεξουαλικά το μεγάλο αφεντικό στο διπλανό δωμάτιο.
Ο Μπουτς ξεφεύγει, αλλά αποφασίζει να σώσει τον Μαρσέλους, που κραυγάζει στα χέρια των βιαστών του. Βρίσκει ένα υπέροχο σπαθί Κατάνα, από αυτά που όλοι έχουμε στα σπίτια μας. Μπαίνει στο δωμάτιο και καθαρίζει με κινήσεις Σαμουράι. Η ιστορία έχει happy end, καθώς ο σοδομισμός θα μείνει μεταξύ του Γουάλας και του Μπουτς, με αντάλλαγμα το αφεντικό να συγχωρέσει τον μποξέρ για την προδοσία του. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια σκηνή για όλη την οικογένεια;
Τα ψώνια στο Jackie Brown (Στέλιος Αρτεμάκης)
Στο κατάστημα η Μέλανι κάνει την “ανάληψη”, ο Λούις της αρπάζει την τσάντα από τα χέρια και εκεί αρχίζει το γλέντι.
-Μήπως η δουλειά είναι λίγο μεγάλη για σένα;
-Δε θυμάσαι από που μπήκαμε;
-Απορώ πως ληστέψατε τράπεζα.
-Όταν ληστεύατε τράπεζες ψάχνατε και για το αυτοκίνητο;
-Είναι αυτός ο διάδρομος Λούις;
-Λούις.
-Λου-ιιιιιιςςςςςς.
-Είναι αυτός ή ο επόμενος;
Η ένεση αδρεναλίνης στο Pulp Fiction (Ελιάνα Χρυσικοπούλου)
Το είδα στο σινεμά, πράγμα που σημαινει πως ήμουν 11. Άντε να πω 12, αν υποθέσουμε πως η διανομή άργησε στην Ελλάδα. Δεν είχα ιδέα τι είναι το O.D., δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι να πεθαίνεις από πολλά ναρκωτικά και σίγουρα δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη “στούφιασε” που επέλεξε ο υποτιτλιστής για να περιγράψει την κατάσταση. Εγώ το μόνο που ήξερα ήταν πως η πιο όμορφη, μυστηριώδης, σαγηνευτική γυναίκα που είχα δει μέχρι τότε στη ζωή μου, τώρα είχε γίνει ένα αηδιαστικό τίποτα, καλυμμένο με εμετούς και αίματα, να αργοπεθαίνει όσο μια παρέα άσχετα junkies προσπαθούν να εκτελέσουν από πάνω της ένα ιατρικό τρικ που μοιάζει ιδιαιτέρως δύσκολο. Η τεράστια σύρριγα κοιτάζει επιθετικά την καρδιά της. Φοβάμαι, κλείνω τα ματια. Τα ανοίγω. Η σύριγγα καρφώνεται. Η Mia είναι ζωντανή. Πέρασα την υπόλοιπη εφηβεία μου φορώντας λευκά πουκάμισα με μανσέτες και χορεύοντας “You never can tell” στο δωμάτιο μου.
Σιχαίνομαι τον χαρακτηρισμό “θεός” για καλλιτέχνες, διότι είναι κενός, δεν σημαίνει τίποτα. Αν όμως ταιριάζει σε κάποιον, είναι στον Tarantino, για το πόσο αποφασιστικά στέλνει στον θάνατο τους ήρωες του, αλλά και πόσο υπέροχα τους επαναφέρει στη ζωή.
*Το “Κάποτε στο… Χόλιγουντ” κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood.