Γιατί κλαίνε όλοι από ευτυχία βλέποντας το Ted Lasso;

Είναι κάπως ειρωνικό. Γιατί όταν μιλάμε για το Ted Lasso, ή όταν θα το θυμόμαστε στο μέλλον, θα είναι αδύνατον να μην το συζητάμε σε συνάρτηση με την πανδημία. Με έναν περίεργο τρόπο, αυτή η σειρά για έναν αφελή προπονητή που βρίσκεται έξω από τα νερά του στη νέα του δουλειά, έγινε το ιδανικό συλλογικό αντίδοτο στην πιο παράλογα σκοτεινή περίοδο που έχουμε βιώσει.

***

To πιο πρόσφατο επεισόδιο του Ted Lasso ήταν Χριστουγεννιάτικο κι αν ακούγεται παράξενο για μια σειρά να παίζει το Χριστουγεννιάτικό της επεισόδιο μες στο κατακαλόκαιρο, αξίζει να αναλογιστούμε δύο πράγματα. Πρώτον, ο χρόνος λειτουργεί με έναν τρόπο διαφορετικό πλέον, μιας και προσωπικά είμαι απόλυτα σίγουρος πως είμαστε ακόμα κάπου στο καλοκαίρι του 2019 και κανείς δε μπορεί να με πείσει για το αντίθετο. Χριστούγεννα τώρα; Ναι, γιατί όχι, το χρονικό συνεχές έχει καταρριφθεί έτσι κι αλλιώς!

Αλλά δεύτερον και σημαντικότερον, όπως πολλοί έχουν ήδη σημειώσει, κάθε επεισόδιο του Ted Lasso είναι ένα Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο.

Η σειρά ακολουθεί έναν προπονητή κολεγιακού αμερικάνικου φούτμπολ που για κάποιο λόγο προσλαμβάνεται να κοουτσάρει μια αγγλική ομάδα ποδοσφαίρου- ένα άθλημα το οποίο κατέχει όσο ένας μέσος ευρωπαίος θεατής κατέχει το NFL. Ήδη από αυτή την αρχική ιδέα η σειρά μας εκπαιδεύει ως προς το suspension of disbelief: Ακόμα κι ως μέρος ενός αρχικά δόλιου σχεδίου εκ μέρους της ιδιοκτησίας της εν λόγω ομάδας, η πρόσληψη του Ted δεν βγάζει κανενός είδους νόημα.

Μπορεί επιφανειακά λοιπόν η αρχική ιδέα να μοιάζει με αντίστοιχες αθλητικές ιστορίες αουτσάιντερ όπως το Major League ή το Mighty Ducks, αλλά στην πραγματικότητα το κάνει εξαρχής σαφές πως δεν είναι -απλώς- μια feelgood ιστορία ανατροπής, επιμονής και θριάμβου, είναι κάτι άλλο. Ή ίσως κάτι παραπάνω. Αλλά τι;

Η αρχική αγωνία γύρω από το μέλλον του Ted στην ομάδα ξεπερνιέται γρήγορα και σχετικά εύκολα καθώς ο αξιαγάπητος ήρωας του Jason Sudeikis (βασισμένος σε μια σειρά παλιών διαφημιστικών του NBC για το προμοτάρισμα της Premier League!) κερδίζει σταδιακά τους πάντες γύρω του. Όταν ένας ρεπόρτερ ξεκινά με σκοπό να γράψει ένα προφίλ-επίθεση απέναντι στον μάλλον ανήμπορο και σίγουρα αστοιχείωτο ξενόφερτο προπονητή, η αγνή προσωπικότητα του Ted τον κερδίζει.

Το προφίλ καταλήγει να εκφράζει αυτό που οι ίδιοι οι θεατές νιώθουν: βάσει του concept και βάσει της παραφιλολογίας γύρω από τη σειρά («είναι τόσο γλυκό και καλό που δεν γίνεται να του αντισταθείς!») σίγουρα ήταν πάρα πολλοί αυτοί που την ξεκίνησαν με καχυποψία ή με σηκωμένο φρύδι ή με μια απορία για το κατά πόσο καν τους αφορά (ξέρω πολύ κόσμο που κλαίει κάθε βδομάδα με το Ted Lasso γνωρίζοντας για το ποδόσφαιρο ακόμα λιγότερο κι από εκείνον), όμως στο τέλος της μέρας δεν μπορούσαν παρά να παραδοθούν στην αγκαλιά του αμαχητί.

Έτσι, κι ο Ted δημιουργεί τη μοναδική του διαδρομή σε αυτό το ξένο, αρχικά αφιλόξενο, περιβάλλον. Με οδηγό, αποκλειστικά, την καλοσύνη. Αν στο άκουσμα αυτής της σκέψης νιώθει κανείς το κεφάλι του να πονάει από το eyeroll, ναι, καταλαβαίνω. Είναι κάτι εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, κι ακόμα δυσκολότερο να το κάνεις με τρόπο αληθινό, αγνό και ουσιαστικό. Εξάλλου, πολύ συχνά σε έργα που διαμηνύουν την απέραντη καλοσύνη τους, αν κοιτάξεις προσεκτικά θα συναντήσεις μια ανεπαίσθητη -αλλά πολύ υπαρκτή- κακία ή πικρία κάπου στον πυρήνα της. (Όπως το κατά τα άλλα αγαπητό Parks and Recreation, για παράδειγμα.)

Ted Lasso, ένας βαθιά αμερικάνικος χαρακτήρας

Στο Ted Lasso, τόσο το ακαριαία μη ρεαλιστικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται η σειρά, όπως κι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κεντρικός ήρωας, αλλά και το πώς ο κόσμος γύρω του αλληλεπιδρά μαζί του, με όρους αποκλειστικά Καλοσύνης Ή Μη, τοποθετούν λοιπόν τη σειρά περισσότερο στη σφαίρα ενός πίνακα ηθικής. Είναι περισσότερο συγγενικό ως προς το It’s a Wonderful Life παρά ως προς το Major League.

 

Ο Ted είναι ένας βαθιά αμερικάνικος χαρακτήρας μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον – εκεί βοηθάει η ανθρωπογεωγραφία μιας τυπικής ποδοσφαιρικής ομάδας που συμπεριλαμβάνει ανθρώπους από κάθε ήπειρο και κάθε πιθανή χώρα. Εκπροσωπεί όμως την Αμερική με έναν ουτοπικά ιδεαλιστικό τρόπο, είναι η Αμερική όπως η ίδια η Αμερική θέλει να πιστεύει πως είναι. Έχει μια θετική οπτική στα πράγματα, έχει καινοτόμες ιδέες σε έναν κορεσμένο χώρο βεβαρημένο από την παράδοση, και έχει μια αξιαγάπητη αφέλεια απέναντι στα πράγματα.

Γύρω του, η σειρά στήνει ένα σύμπαν χαρακτήρων που όλοι με τον τρόπο τους κερδίζουν το κοινό. Από τον αθυρόστομο Roy (που είναι άξεστος αλλά με έναν αναπολογητικά και αναζωογονητικά συναισθηματικό τρόπο) ως την υπέροχη Keeley, πρώην μοντέλο και νυν σοσιαλίστα (που ακολουθεί την καρδιά της, ένα προσόν που μοιάζει να είναι το πλέον ποθητό για κάθε influencer), και μέχρι την ίδια την ιδιοκτήτρια Rebecca (που αρχικά κινείται εχθρικά απέναντι στον Ted αλλά γρήγορα την τουμπάρει όπως όλους), οι πάντες έχουν κάτι το διακριτικό αλλά και κάτι το ζηλευτό. Είναι σαν το λιοντάρι και το σκιάχτρο και τον τενεκεδάνθρωπο που χάρη στην παρουσία του Ted Lasso έχουν βρει ακριβώς εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους που πάντα τους έλειπε.

Στην εξέλιξη της σειράς γίνεται σαφές πως το είδος των εμποδίων που πρέπει να ξεπεραστούν έχουν περισσότερο να κάνουν με μικρά, προσωπικά κομμάτια συμπεριφοράς και αλληλοκατανόησης, παρά οτιδήποτε άλλο. Στο πρόσφατο Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο ας πούμε, το βασικό κομμάτι πλοκής -αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως πλοκή- έχει να κάνει με την ανιψιά του Roy που στεναχωριέται όταν ένα αγοράκι στο σχολείο της λέει πως έχει άσχημη ανάσα. Φυσικά το στόρι κορυφώνεται με μια γλυκιά αναφορά στην πιο κλασική σκηνή του Love, Actually. (χωρίς τους creepy τόνους εκείνης) και, αργότερα, με όλο το καστ να τραγουδά αγκαλιασμένο στους χιονισμένους δρόμους.

Σε ένα από τα προηγούμενα επεισόδια της σεζόν, ένας από τους σταρ της ομάδας αποφασίζει πολύ ειρηνικά να μη συμμετάσχει στο πρόμο του χορηγού της ομάδας (μιας Dubai Air) επειδή εμπλέκεται στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας του. Σύντομα όλοι οι συμπαίκτες αποφασίζουν να τον υποστηρίξουν και, με τρομερή ευκολία, η ιδιοκτήτρια της ομάδας απλά κλείνει το τηλέφωνο στο εχθρικό τηλεφώνημα που ακολουθεί, στηρίζοντας τους παίχτες της ενάντια στον Κακό Χορηγό.

Είναι προφανώς παραμυθένια αφελές, παρακάμπτοντας κάθε ενδιάμεσο στάδιο πρακτικής περιπλοκότητας μιας τέτοιας απόφασης. Όμως είναι σημαντική μια λεπτομέρεια: Δεν παρουσιάζει τις πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις λέγοντας πως, τελικά, η ηθική απόφαση μπορεί να επικρατήσει. Παρά αγνοεί τα πάντα, παρουσιάζοντας μια αγνά θετική στάση. Το μποϊκοτάρισμα του χορηγού είναι το σωστό, λέει, και εδώ θα βάλουμε τελεία στο ζήτημα. Και πάλι: Προφανώς δεν στοχεύει στον ρεαλισμό, αλλά κερδίζει επειδή δεν προσποιείται καν πως ο κόσμος του Ted Lasso προσομοιάζει τον οποιοδήποτε ρεαλισμό.

Όπως κι ο George Bailey στο It’s a Wonderful Life, έτσι κι o Ted Lasso αναδεικνύεται ως παράγοντας καλοσύνης επειδή, έχοντας την όποια ισχύ στα χέρια του, επιλέγει πάντοτε το καλό- κι αυτό αποδεικνύεται μεταδοτικό. Δεν ξέρουμε ποια κατάληξη θα έχει η σειρά (της οποίας το αρχικό πλάνο ήταν για μια ιστορία τριών σεζόν), κι εξάλλου ο Ted δεν έχει καν έρθει ακόμα αντιμέτωπος με κάποιο αληθινό εμπόδιο. (Στην τρέχουσα σεζόν, η ομάδα φέρνει μονίμως ισοπαλίες, κάτι που αντιμετωπίζεται περισσότερο ως inside πλακίτσα ανάμεσα στους βασικούς χαρακτήρες, παρά ως κάτι αληθινά δυσάρεστο.)

Δεν θα ήταν απίθανη όμως σκέψη μια τέτοια εξέλιξη: Όταν κάποια στιγμή οι επιλογές του Ted γυρίσουν μπούμερανγκ εναντίον του, να είναι η καλοσύνη που έχει επιδείξει απέναντι στους πάντες γύρω του, που τελικά θα τον σώσει. Εξάλλου, ένα storyline που βρίσκεται στην καρδιά της 2ης σεζόν (με μια ψυχολόγο που προσλαμβάνεται παρά τις αμφιβολίες του Ted για να βοηθήσει με τα καταπιεσμένα ψυχολογικά προβλήματα πολλών μελών της ομάδας) υπονοεί πως ακόμα κι αυτή η ανίκητα θετική διάθεσή μπορεί να κρύβει από κάτω της μια καλά κρυμμένη ανασφάλεια, μια ανείπωτη φοβία, ή κάποιο δυσαναπλήρωτο κενό που εν τέλει ο μοναχικός -στα αλήθεια- ήρωάς μας θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Αυτή είναι τελικά η μικρή, λεπτή διαφορά που κάνει το Ted Lasso να κερδίζει: Δεν παρουσιάζει ποτέ τον ήρωά του ως έναν αυτάρεσκο άνθρωπο, ή κάποιον που ζει κάθε στιγμή μέσα από ένα φίλτρο ηθικής ανωτερότητας. Είναι, απλώς, ένας ήρωας που πάντα επιλέγει το καλό. Όχι αυτό που θα τον κάνει άτρωτο ή που θα του αποφέρει τα πλούτη ή θα κάνει όλα τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο Ted Lasso απλώς επιλέγει κάθε φορά να κάνει το καλό. Εκπροσωπεί κάτι το απαρέγκλιτα θετικό.

Πώς θα ήταν δυνατόν, στην πιο παράλογα αρνητική και δυστοπική περίοδο της συλλογικής μας συνύπαρξης, να μην κάνει τους πάντες να θέλουν να αγκαλιάσουν την τηλεόραση;

 

*Το Ted Lasso streamάρει στο Apple TV+. Η 2η σεζόν προβάλλεται ήδη.