Τέρατα στο βυθό

“Ναι, αλλά τι είναι;”

Ήταν μια από αυτές τις μεταμεσονύκτιες ασιατικές στις Νύχτες Πρεμιέρας, πριν πολλά χρόνια. Από αυτές που είτε πετυχαίνουν και τις θυμάσαι και γίνονται καλτ θρύλοι ή, ξέρεις, όχι. Κωμικό sci-fi με camp στοιχεία, περιπέτεια, κωμωδία, θρίλερ, με την πλοκή να αλλάζει κάθε λίγα λεπτά. (Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τον τίτλο αλλά δε τα καταφέρνω, δεν έχει και σημασία.) Μετά το τέλος της προβολής πετυχαίνω στην έξοδο έναν φίλο που έμοιαζε εξουθενωμένος.

“Αν θες να κάνεις δέκα ταινίες,” μου έλεγε, έξαλλος με αυτό που είχαμε δει, “κάνε δέκα ταινίες. Μην κολλάς τα πάντα μαζί.”

Είναι καλή συμβουλή. Εκτός αν ξέρεις να το κάνεις καλά.

***

Το “The Wake”, των Σκοτ Σνάιντερ και Σον Μέρφι, είναι καλό μέχρι που γίνεται εντυπωσιακό. Αυτό συμβαίνει κάπου στα μισά της διαδρομής, όταν τα πάντα αλλάζουν, αλλά όχι με τον τρόπο που συχνά “ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ!!!” απλώς επειδή υπάρχει κάποια παραφορτωμένη αποκάλυψη. Εδώ όλα αλλάζουν, όντως. Ο τόνος, το σκηνικό, ο ρυθμός, το είδος της ιστορίας.

Στην αρχή, είναι μια ομάδα από ασύμβατες προσωπικότητες, όλοι τους παγιδευμένοι στο βυθό της θάλασσας περικυκλωμένοι από κάτι τρομακτικά θαλάσσια τέρατα. Σου θυμίζει κάτι; Ναι, σου θυμίζει διάφορα, αυτός είναι και ο σκοπός.

Η ιστορία έχει ως αρχική μας πρωταγωνίστρια την κητολόγο Λι Άρτσερ η οποία στρατολογείται από έναν κυβερνητικό πράκτορα (παρότι θεωρείται εχθρός) προκειμένου να εξηγήσει έναν μυστηριώδη ήχο που έπιασε, τυχαία, ένα ραντάρ. Η Λι παίρνει όλη τη σεναριακή φροντίδα που αρμόζει σε έναν πρωταγωνιστικό ήρωα: Είναι η ασυμβίβαστη επιστήμονας με το μεγάλο ψυχολογικό τραύμα, με φλασμπάκ τρόμου να κυκλώνουν με αυξανόμενη αμεσότητα την ύπαρξή της. Φυσικά ο ήχος κάτι της θυμίζει. Και φυσικά Αυτό Που Είναι Εκεί Κάτω, δεν της είναι καθόλου ξένο.

Η Λι μαζί με μια ομάδα επιστημόνων, κατεβαίνει στα βάθη του ωκεανού, σε μια παράνομη κατασκευή φτιαγμένη για να διακινεί πετρέλαιο από τον πάτο της θάλασσας. Εκεί, αιχμάλωτο, είναι ένα πλάσμα που μοιάζει να βγήκε από τις πιο άξιες sci-fi μπιμουβιές των ‘50s, την ώρα που ο τόνος της ιστορίας φλερτάρει γοητευτικά με τις ωραιότερες οχυρωμένες ταινίες τρόμου. Το γκρουπ ασύμβατων χαρακτήρων που πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται ώστε να αποκρούσουν τις επιθέσεις των φονικών πλασμάτων που έρχονται απ’έξω.

Είναι το “Creature from the Black Lagoon”, είναι Τζον Κάρπεντερ, είναι “The Descent”, είναι Άλιεν, όλα μαζί.

Σχεδιασμένο σε απίστευτους χρωματικούς τόνους που ρίχνουν απειλές κόκκινου πάνω στην απαλότητα της κάθε πρασινογάλαζης παλέτας, ο Σον Μέρφι (ένας από τους ωραιότερους σχεδιαστές στα αμερικάνικα κόμικς, που μόλις κέρδισε βραβείο Eisner για το “The Wake”) αναδεικνύει τον τρόμο χωρίς να χάνει το παραμύθι του Σνάιντερ. Ο Σνάιντερ με τη σειράς του, καυτή πένα αυτή την περίοδο (χάρη αν μη τι άλλο στο “Batman” του), φέρεται στο creature feature που γράφει ως αυτό ακριβώς: παραμυθένιο φοκλόρ.

Μπλέκει στοιχεία από μύθους, τοπικές δοξολογίες, φιλμικές αναφορές και σχεδιαστική τέχνη που παραπέμπει στις δουλειές του Ιάπωνα καλλιτέχνη Γιοσιτάκα Αμάνο, ώστε να αφηγηθεί μια περίπλοκη ιστορία τρόμου που από την πρώτη στιγμή είναι εμφανές πως κρύβει πολύ περισσότερο από αυτό που αρχικά μοιάζει να είναι.

Ήδη η πρώτη σκηνή μας έρχεται από το μέλλον: Μια κοπέλα πάνω σε ένα δελφίνι, μέσα σε μια πλημμυρισμένη πόλη, κοιτάζει εμβρόντητη και μοιρολογεί. “Δε μπορεί. Είμαστε τόσο κοντά…”

Σε όλη τη διάρκεια της πρώτης αυτής πράξης του “Wake”, ο Σνάιντερ ενθέτει μυστηριώδεις σκηνές από το μέλλον και το παρελθόν. Μια μελλοντική Αποκάλυψη. Μια γενοκτονία χιλιάδες χρόνια πριν. Κάτι ορνιθοσκαλίσματα εκατομμυρίων ετών. Και στο επίκεντρο όλων, η συναισθηματική, κλειστοφοβική ιστορία τρόμου με ένα τέρας, και πολλά ακόμα τέρατα, και μια ομάδα επιστημόνων που προσπαθούν να αποδράσουν και να βγάλουν νόημα από όλα αυτά.

Και εκεί, στα μισά,

ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ.

***

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί όπως εγώ άρχισα να διαβάζω τη μίνι σειρά χωρίς να ξέρω τι να περιμένω και η ανατροπή στα μισά με βρήκε παντελώς απροετοίμαστο (και το χάρηκα), έτσι αξίζει να το διαβάσουν όλοι.

Όμως. Αν η πρώτη πράξη του “Wake” είναι μια υποβρύχια ταινία τρόμου, η δεύτερη είναι

μια sci-fi όπερα,

μια τεραστίων διαστάσεων μπλοκμπάστερ περιπέτεια που αντικαθιστά Λάβκραφτ και Ρομέρο με Τζέιμς Κάμερον και Τζακ Κίρμπυ,

ένας διαλογισμός πάνω στα χειρότερα ένστικτα απομόνωσης και βίας του ανθρωπίνου είδους,

αλλά και στην αναζήτηση των καλύτερων.

Η ηρωίδα συνεχίζει να έχει αυτή τη μόνη-εναντίον-όλων γοητεία, όμως τώρα οι ‘όλοι’ ξεκινούν από τα βάθη του ωκεανού και φτάνουν στο αχανές του ουρανού. Η ιστορία φτάνει από την αρχή της Ιστορίας μέχρι το τέλος της. Θα γνωρίσουμε φυλές ανθρώπων που μένουν για πάντα παιδιά, θα δούμε επαναστάστες μέσα σε οχήματα ζωντανών οργανισμών, θα σερφάρουμε με δελφίνια στο χιόνι, θα αντισταθούμε σε πολιορκίες μεγαλύτερες από τη ζωή.

Ο Σνάιντερ δεν κατέχει απόλυτα το ρυθμό στην αφήγηση που επιχειρεί, όμως το όραμα αυτής της απόπειράς του είναι τόσο εντυπωσιακό που συγχωρείς κάποια πράγματα που μένουν παραμελημένα. Εξάλλου τα κεντρικά μυστήρια που θέτουν τα πρώτα κεφάλαια απαντώνται με έναν τρόπο που σε κάνει να θες να ξαναδιαβάσεις την ιστορία από την αρχή, γιατί τώρα τα πάντα έχουν διαφορετική σημασία.

Τι είναι εν τέλει το “Wake”; Μια θαλασσινή ιστορία τερατοτρόμου ή μια sci-fi όπερα για το πώς σώθηκε ο κόσμος; Δεν ξέρω πώς θα το χαρακτήριζα σε μια σύντομη φράση πέρα από “φανταστικό κόμικ”. Απλά χαίρομαι που ο Σκοτ Σνάιντερ αντί να κάνει δέκα κόμικς με αυτές τις ιδέες, έκανε ένα.

***

Το “The Wake” είναι μίνι σειρά 10 τευχών από τη Vertigo/DC που μόλις ολοκληρώθηκε. Τα πρώτα 5 τεύχη κυκλοφορύν σε τόμο.