Θα γυρνάς πάντα στο Petit Village για έναν επικό χυμό

Το Le Petit Village είναι ένα μαγαζί που είσαι καταδικασμένος να μάθεις από το κορίτσι σου. Αυτό το άρθρο γράφεται γιατί, έχουν δεν έχουν κορίτσι, άπαντες διατηρούν το δικαίωμα στα πολύ προσεγμένα αγαθά του ‘μικρού χωριού’.

Ένα ίδιον της Ερμού, το οποίο απαντάται στους περισσότερους άντρες που γνωρίζω, είναι η ικανότητά της να απορροφά την προσοχή μας από το ξεκίνημά της, δίπλα στα Μακντόναλντζ και να μας την επιστρέφει είτε στην πλατεία του Μοναστηρακίου είτε νωρίτερα, στην Καπνικαρέα, που ξαφνικά θυμόμαστε για ποιον λόγο κατεβήκαμε στο κέντρο.

Αυτή η απορρόφηση έχει ως συνέπεια να μην κοιτάμε δεξιά αριστερά, αλλά μόνο ευθεία για να μη σπάσουμε τα κεφάλια μας με κάποιον εξίσου απρόσεκτο κύριο που έχει βγει για ψώνια με το κορίτσι του. Το ότι δεν κοιτάμε πέρα δώθε μας αναγκάζει να χάνουμε μικρά διαμάντια όπως το Petit Village. Κάπου εδώ λοιπόν, επιστρατεύεται το κορίτσι σου για να σε μάθει πέντε πράγματα. Ή το ΟΝΕΜΑΝ για τους λεύτερους.

Εννοώ ότι δύσκολα μπορείς να το φανταστείς τη νύχτα, με χαμηλά φώτα και μουσικές εμπορικού τριγώνου, μάλλον γιατί είναι τόσο λευκό που ταυτίζεται -άθελά του;- με τη μέρα. Εκτός από το λευκό, στο χώρο ξεχωρίζει και το κίτρινο. Το στενάκι είναι αρκούντως ήσυχο για να πιεις τον καφέ σου ‘προστατευμένος’ απ’ την πολύβουη Ερμού.

Κι επειδή εδώ και λίγες γραμμές ακούγομαι σαν συντηρητικός 40άρης μεγαλωμένος στη Στουτγάρδη, αφήνω τα λευκά και και τα κίτρινα και περνάω στο ζουμί: Δεν πίνω καφέ, με το αλκοόλ είμαι μίζερος ειδικά κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, θα μπορούσα να περνάω μια βόλτα από το Petit Village ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μέχρι τα βαθιά γεράματα για χάρη των ‘σπιτικών’ χυμών του.

Την πρώτη φορά που πήγα, ένα μεσημέρι κατά τη διάρκεια των Ημερών Δημοψηφίσματος, ήπια μια καρπουζάδα από άλλον πλανήτη.

Τις περισσότερες φορές, οι χυμοί που φτιάχνει ο Δημήτρης, το αφεντικό του Petit Village που λέει λίγα αλλά φτιάχνει (πάρα) πολλά, δεν είναι απλά ο χυμός του εκάστοτε φρούτου. Είναι πολλά παραπάνω.

Τη μια φορά θα είναι μια ιδέα από λεμόνι για να εξισορροπηθούν οι γεύσεις, την άλλη θα είναι λίγο αλκοόλ, την παράλλη θα είναι ένα μυστικό συστατικό που θα αρνηθεί να σου πει, όχι για κάποιον ματαιόδοξο λόγο, αλλά γιατί έχει πλάκα να ενθουσιάζεσαι χωρίς να ξέρεις τον ακριβή λόγο.

Το μυστικό που δεν θα σου πει ποτέ ο Δημήτρης πάντως είναι η ευκολία του να καταργεί επιτόπου μια προσπάθεια που δεν του βγήκε όπως την περίμενε. Άδειασμα στο νεροχύτη και νέα δημιουργία πάραυτα. Αποκλείεται να ησυχάσει αν δεν μείνεις ικανοποιημένος.

Το μεράκι του Δημήτρη και η βαθιά του κάψα να σου προσφέρει το κάτι παραπάνω, την έκπληξη, να σε περιποιηθεί λες και μόλις μπήκες σπίτι του (βασικά, ναι, όντως μόλις μπήκες σπίτι του) νοστιμεύουν τους χυμούς πριν καν τους στύψει.

Θα διαβάζει κανείς ό,τι γράφω τόση ώρα για τους χυμούς και θα πει “το παιδάκι είναι χαζό, πού να πιει τον καφέ του Petit Village”. Δεν αντιλέγω (ούτε για το χαζός, ούτε για τον καφέ). Αλλά πρέπει να μείνω σταθερός και με την αλήθεια μου. Απ’ όλ’ αυτά, προτιμώ τους χυμούς.

Επειδή κατανοώ ότι οι τελευταίοι χυμοί που ήπιες μπορεί να ήταν αυτοί που σου πρόσφεραν στο κέντρο κατάταξης τη μέρα που παρουσιάστηκες, είμαι εδώ για να σου προσφέρω και μερικές εναλλακτικές σπεσιαλιτέ του Petit Village, πέρα απ’ τη σπιτική λεμονάδα με τζίντζερ και ανανά.

Από εκεί και πέρα, το μαγαζί φροντίζει ώστε να μην πίνεις τίποτα ξεροσφύρι. Από τη φοβερή μακαρονοσαλάτα με τα παντζάρια και την παραλλαγή της χωριάτικης με παξιμάδια μέχρι το πιατάκια γεμάτα κινόα, ελιές και ντοματίνια για τους όντες σε detox από το κρέας, το Petit Village κάνει τη δική του σπουδή γύρω απ’ το τι πρέπει να σερβίρεται για τσίμπημα σε ένα τραπέζι.

Για ένα διαολεμένο λόγο, το όνομα του μαγαζιού μού φέρνει το The Village του Shyamalan στο μυαλό. Καμία σχέση. Ούτε στην ποιότητα, ούτε στα φώτα. Σκοτεινό το ένα χωριό, μικρό αλλά φωτεινό το άλλο. Από αυτά που σου δίνουν την εντύπωση ότι με το έτσι θέλω πάνε να μετατρέψουν την ‘Αθήνα ή του ένα ή του άλλου’ σε κάτι πιο ευρωπαϊκό, πιο φρέσκο, πιο αχαρτογράφητο. Πιο Παρίσι ρε παιδί μου.

Τα ξαναλέμε αφού δοκιμάσετε την καρπουζάδα του. Εκτός αν δεν σας αρέσει το καρπούζι. Γι’ αυτό, δεν μπορώ να κάνω πολλά. Ο Δημήτρης πάντως, κάτι θα σκεφτεί.

Le Petit Village, Φωκίωνος 2, Σύνταγμα