Το Boss είναι το πολιτικό θρίλερ που αλλάζει όσα ήξερες

Το να γράφεις για σειρά εδώ και να μην σε λένε Θοδωρή Δημητρόπουλο ή Πάνο Κοκκίνη είναι μια αρκετά φιλόδοξη εξέλιξη κι ας περνάς τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο σου σορτάροντας σειρές που θα δεις, έχεις δει, βλέπεις, ψάχνοντας ακόμη και για applications στο iPad που θα σου κάνουν πιο εύκολη (αυτή) τη δουλειά. Συν του ότι, δεν ξέρεις και πώς θα σου ξημερώσει αν επιλέξεις να μπεις στα χωράφια τους. Να, για παράδειγμα ο Χρήστος (Χατζηιωάννου) έγραψε μία φορά για το Magic City και από τότε ο Δημητρόπουλος του στέλνει απειλητικά DM στο Twitter.

Όχι, όμως, δεν θα κάνω πίσω. Με κάθε σεβασμό προς τον συνάδελφο και φίλο, που μου άλλαξε τη ζωή, λέγοντας “να δεις το Breaking Bad, θα σου αρέσει” (και για το οποίο θα ακολουθήσει ωδή και νέα κατηγορία στο site σε λίγες ημέρες), θα γράψω για το Boss. Άλλωστε, ο Δημητρόπουλος Δ Ε Ν το έχει δει.

Και δεν ξέρει, πραγματικά, τι χάνει.

Το Boss είναι μια σειρά κομμένη, ραμμένη και φτιαγμένη από τον Ιρανό-Αμερικανό (με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για το DNA του) Farhad Safinia, ο οποίος πριν από αυτό έδωσε στον κόσμο το Apocalypto με τον Mel Gibson (δηλαδή, ό,τι χειρότερο μπορούσε, το έκανε). Κι όμως, το Political Drama με κεντρικό πρόσωπο τον (δήμαρχο του Σικάγο) Tom Kane, είναι πραγματικά career high για τον μέχρι πρότινος άσημο 37χρονο σεναριογράφο-δημιουργό.

Με τον Kelsey Grammer (τον ξέρεις, πιθανώς, από το Frasier να παίζει το ρόλο της ζωής του (και επειδή πήρε το φετινό Emmy για την ερμηνεία του και για το γεγονός ότι έχει δηλώσει ρεπουμπλικανός με στόχο να κατέβει κάποια στιγμή υποψήφιος για το Κογκρέσο) ως μακιαβελικός δήμαρχος, που έχει στρογγυλοκαθίσει στη θέση του δημάρχου εδώ και 15 χρόνια και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, η οποία είναι ανίατη (δεν είναι spoiler, μην ανησυχείς).

Τα 8 επεισόδια της πρώτης σεζόν (η επόμενη, αρχίζει στις 17 Αυγούστου για 10 ακόμη episodes) φεύγουν σαν νερό. Δολοπλοκίες, απειλές, προδοσίες, ψηφοθηρίες και ένα καφάσι σκάνδαλα, είναι τα συστατικά που θα δεις να παίζουν στην οθόνη σου και όσο θα πλησιάζεις προς το πέμπτο επεισόδιο, θα νιώθεις την ατμόσφαιρα να ηλεκτρίζεται. Από εκεί και πέρα, μέχρι το φινάλε της σεζόν το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ ξετυλίγεται με ταχύτητα και ανατροπές, που όντως μόνο ένα ιρανο-αμερικανικό μυαλό θα μπορούσε να βγάλει (εκθέτοντας και όχι απλά αποθεώνοντας την αμερικανική πολιτική).

Και μην βιαστείς να πεις ότι βαριέσαι με τα πολιτικά, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι σαν να βλέπεις ένα action series χωρίς πολλά πιστολίδια και σκηνές λύσσα στο ψέμα και τον εντυπωσιασμό. Και μέσα σε όλα έχει και σεξ. Πολύ σεξ. Με πρώτη και καλύτερη την Kathleen Robertson (ναι ρε, την Κλερ από τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς), η οποία στα μισά επεισόδια της πρώτης σεζόν έχει ένα μέσο όρο “ένα πήδημα κάθε τρεις σκηνές που εμφανίζομαι” και μάλιστα με το νέο, updated σώμα της σε φουλ γυμνή εκδοχή.

Όμως, at the end of the day (δηλαδή της σεζόν), δεν σε πολυνοιάζει ποιος πήγε με ποια και τι γίνεται στο κρεβάτι του Σικάγο (στο οποίο έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου η σειρά και μέσα από αυτήν βλέπεις, αρκετά τη δυναμική και τη σημαντικότητα αυτής της πόλης, πέρα από το ότι εκεί κάποτε περπάτησε ο Μεσσίας, σόρι ο Μάικλ Τζόρνταν ήθελα να πω).

Καθώς θα πλησιάζεις προς το τέλος και την κορύφωση, θα αρχίσει η δική σου νευρολογική διαταραχή, μέσα στην πιο υποβλητική ατμόσφαιρα που έχω δει τα τελευταία χρόνια με τον Grammer να προσπαθεί να με πείσει ότι “παίζω καλύτερα κι από τον Bryan Cranston” στο Breaking Bad. Όχι, αλλά δεν το λέω αντικειμενικά. Μπορεί και να παίζει.

Εσύ πάντως, που έχεις 8 επεισόδια να δεις, μην ασχολείσαι με αυτά, αλλά με το να προλάβεις την πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν. Στο μεταξύ, μην τρομάξεις, αν σε δεις να συσπάσαι, ξαπλωμένος στα πατώματα…