‘The Bad Batch’: Όταν ο κανίβαλος Jason Momoa ερωτεύτηκε το επόμενο γεύμα του
Η πιο περίεργη και πιο διχαστική ταινία του Φεστιβάλ Βενετίας ήταν αυτό το πολύχρωμο love story σε έναν κόσμο έξω από τον φράχτη του Donald Trump.
- 11 ΣΕΠ 2016
Μην λοξοκοιτάτε εμάς για τον τίτλο, η Ana Lily Amirpour τον έβαλε.
Όχι στο ίδιο το άρθρο μας φυσικά, δεν είμαστε τόσο φίλοι ακόμα, αλλά η φράση της ανήκει. Γνώρισε τον Eddy Moretti, παραγωγό του ‘Vice’, σε ένα σκοτεινό μεξικάνικο εστιατόριο και του πρότεινε την ιδέα της ταινίας. Ο Moretti την ήξερε από το πρώτο της φιλμ, το ασπρόμαυρο ιρανικό βαμπιροφίλμ ‘A Girl Walks Home Alone at Night’, και την άκουσε με ενδιαφέρον. Το ακριβές της pitch ήταν “ένας κανίβαλος ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του”. Ναι, κι εγώ θα την άκουγα αν μου έριχνε τέτοια ιδέα.
Ο Moretti της απάντησε κατευθείαν “κάντο έγχρωμο και στα αγγλικά και έχουμε συμφωνία”.
Στο ‘Bad Batch’ ο κανίβαλος είναι ο Jason Momoa του ‘Game of Thrones’ και του ‘Aquaman’. Του αρέσει να γυμνάζεται, να κυκλοφορεί γυμνόστηθος στην κοινότητα κανιβάλων που ζει, και να ζωγραφίζει. Άμα είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος δε μετράνε οι συνθήκες ε. Και το γεύμα είναι η Suki Waterhouse, 24χρονο μοντέλο / περσόνα της Λονδρέζικης Cara Delevingne-σκηνής, που σταδιακά το πάει κι αυτή για ηθοποιός.
Η Amirpour της πρότεινε το ρόλο το ίδιο εκείνο βράδυ στο ίδιο εκείνο μεξικάνικο κι η Waterhouse είπε κατευθείαν ναι. “Το πρώτο που με έλκυσε στη Lily ήταν το πρόσωπό της. Την είδα σε συνεντεύξεις κι απλά ήθελα να είμαι στον κόσμο της.” Να η Lily:
Nα η Suki:
Και πώς μοιάζει λοιπόν αυτός ο (έγχρωμος, και στα αγγλικά, μη φοβάσαι Eddy) κόσμος της Lily;
Να πέσει το πρώτο βίντεο.
Να πέσει και το δεύτερο:
Μην ανησυχείτε, αυτά είναι και τα δύο από το πρώτο 7λεπτο της ταινίας. Με έναν φανταστικό τρόπο η παραγωγή έχει καταφέρει να μην αποκαλύψει το παραμικρό ουσιώδες πράγμα της ταινίας στο ως τώρα promo.
Θα διατηρήσουμε κι εμείς το πέπλο μυστηρίου λέγοντας ελάχιστα πράγματα για το φιλμ, το οποίο διαδραματίζεται σε μια μετα-αποκαλυπτική έρημο έξω από τον πολιτισμό, έξω από τον Μεγάλο Φράχτη (του Donald Trump; κάποιου άλλου; έχει σημασία; εκεί δεν πάει ο κόσμος έτσι κι αλλιώς;) όπου πετάγονται σταμπαρισμένοι όλοι οι απόβλητοι, όλοι οι προβληματικοί. Οι άρρωστοι, οι άσχημοι, οι περίεργοι, οι αντιρρησίες, οι μετανάστες- ό,τι δεν συμβαδίζει με την νόρμα, αποβάλλεται και αφήνεται εκεί να επιβιώσει.
Υπάρχουν διάφορες εκπλήξεις σε αυτό τον post-Americana κόσμο της ερήμου, με διάφορες μικρο-κοινότητες να σχηματίζονται, με Keanu Reeves και Jim Carrey σε ρόλους-κλειδιά (ή μάλλον ρόλους-σύμβολα) σε αυτή τη μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα. Όμως στο κέντρο όλων βρίσκεται η νεαρή ηρωίδα που έχει μόλις εκδιωχθεί από την Καλή Πλευρά, και καλείται να επιβιώσει. Και μαζί της, ο Jason Momoa σε μια εντελώς επιβλητική παρουσία. Οι δυο τους κάνουν το πιο ‘κάντε μας λίγο τη χάρη’ φωτογενικό ζευγάρι του φετινού σινεμά, και ετούτη εδώ η σκηνή είναι αληθινά #chills:
Επίσης υπάρχει φανταστική μουσική επιλογή για την οποία η Amirpour έχει μόνο αυτό να πει: “Το να εξηγήσω πώς διαλέγω μουσική είναι σα να εξηγώ πώς κάνω σεξ. Δεν ξέρω. Απλά διαλέγω κάτι που μοιάζει σωστό και μετά με ανάβει και μετά χύνω σε όλο το μέρος.” Μετά από αυτό δεν έχουμε κάτι άλλο να προσθέσουμε πάνω στο θέμα του σάουντρακ. Και να είχαμε δηλαδή, το αποσύρουμε.
Το πιο άβολο σημείο της συνέντευξης τύπου ήρθε όταν μια Ιταλίδα δημοσιογράφος ρώτησε την σκηνοθέτιδα γιατί νιώθει την ανάγκη να εκφράζεται με τόση πολλή βία στην ταινία της. “Σου φάνηκε υπερβολική η βία; Σε ενόχλησε;” ρώτησε η Amirpour. Όταν η δημοσιογράφος απάντησε “ναι”, η σκηνοθέτιδα αποκρίθηκε απλώς λέγοντας “ίσως τότε να μην ήταν για σένα.”
“Δεν θέλω να κρατώ αμυντική στάση,” συνέχισε, “απλώς η βία είναι σε τόσα πράγματα. Μου φαίνεται τρελό να με ρωτάνε αυτό το πράγμα. Είναι ΟΚ διαφορετικοί άνθρωποι να μην γουστάρουν τα ίδια πράγματα. Μια μουσική με την οποία εγώ χορεύω σε άλλους δε θα αρέσει.” Στο μεταξύ η δημοσιογράφος επιμένει και προσπαθεί να επαναφέρει το όποιο point προσπαθούσε να κάνει. “Άσε με να τελειώσει γιατί βλέπω ότι είσαι ενθουσιασμένη,” λέει η Amirpour. “Θα ήθελες να απαγορεύσουμε τη βία από τις ταινίες; Ας την απαγορεύσουμε! Ας απαγορεύσουμε τις ταινίες. Ποιοι θα ήθελαν εδώ μέσα να απαγορεύσουμε τη βία από τις ταινίες;”
Μία κυρία στις μπροστά σειρές σηκώνει το χέρι ενώ η υπόλοιπη αίθουσα βαρυγκομά. “Εσύ θες να την απαγορεύσουμε;; ΟΚ, καλή τύχη!” λέει η Amirpour. Η μπροστά κυρία παίρνει το λόγο και λέει στα Ιταλικά πως “ο Πάπας λέει πως η βία φέρνει βία”, η αίθουσα ξεσπά, η Amirpour γελώντας απαντά, “Ήταν ο Πάπας στην προβολή μου;” Οι δημοσιογράφοι γελούν και χειροκροτούν.
Εγώ πιστεύω μια χαρά θα πέρναγε ο Πάπας σε αυτή την ταινία.
***
Το ‘Bad Batch’ είναι μια πραγματικά παράξενη ταινία που θα σου φέρει στο μυαλό όχι μία, όχι, πέντε, αλλά ντουζίνες άλλων ταινιών και σκηνοθετών και επιρροών, αλλά δε θα είναι ακριβώς σαν καμία από αυτές. Όταν η Amirpour ρωτήθηκε αν είχε στο μυαλό της τον Jarmusch όταν γύριζε την ταινία, είπε: “Όχι. Αγαπώ τα σπαγγέτι γουέστερν, τα έβλεπα μικρή με τον μπαμπά μου. Είναι στο DNA μου. Περισσότερο όμως αυτή η ταινία είναι για μένα το ‘Romancing the Stone’, αυτοί οι εντελώς αταίριαστοι χαρακτήρες που μπλέκουν σε μια περιπέτεια. Και είναι λίγο και ‘Princess Bride’. Και το ‘El Topo’.”
ΟΚ. Suki, εσύ κάτι; “Για να προετοιμαστώ για την ταινία η Lily μου έστειλε ένα ντοκιμαντέρ για ένα 16χρονο κορίτσι από θετή οικογένεια που έφυγε από το σπίτι και έμπλεξε με ναρκωτικά, με πορνεία, έφαγε ισόβεια. Ένα ντοκιμαντέρ για ένα κορίτσι η ταυτότητα της οποία αποσπάστηκε τελείως. Μου έδωσε όλη τη συναισθηματική βαρύτητα που χρειαζόμουν.”
Ωραία. Εμένα το ‘Bad Batch’ μου θύμισε το ‘Fury Road’, το mood, τα φίλτρα και την americana ειρωνία του Harmony Korine (του ‘Spring Breakers’) και τον Quentin Tarantino αλλά μιας περιόδου του κάπου ανάμεσα στην grindhouse ωμότητα και το ποπ του ‘Kill Bill’. Κοινώς, τρέχα γύρευε.
Εκτός του ότι η Amirpour έχει γυρισει την ταινία σα να σε παρακαλά να την κάνεις όλη screenshot, πίσω από την συχνά ποιητική, συχνά άγρια ματιά κρύβει μια αγάπη για την Αμερική, και την ομορφιά της και την ασχήμια της. (Εξάλλου ΕΙΝΑΙ μια ταινία για έναν απροσδόκητο έρωτα κάπου έξω στην περιθωριακή κοινωνία των απόβλητων μελών της χώρας-μοντέλο.) Δεν είναι αυτή η μόνη αντίθεση. Πίσω από τον πολύχρωμο, ποπ gore ρομαντισμό της, η ταινία είναι αφελής και σαχλή την ίδια στιγμή που είναι τολμηρή και όμορφη και προοδευτική. (Υπάρχει μια ατάκα που ακριβώς όπως ακούγεται και όπως παραδίδεται στο ‘Bad Batch’, θα μπορούσες να την έχεις ακούσει σε ασπρόμαυρη πολεμική ταινία εποχής, σε έργο του Terrence Malick ή σε κωμωδία των Monty Python. Είναι ανόητο και ιδιοφυές.)
“Είναι ένα περιπετειώδες παραμύθι στην έρημο,” περιγράφει την ταινία της. “Αγαπώ πολλά πράγματα στην Αμερική, αλλά δεν είναι όμορφα πράγματα. Η ταινία είναι ένα όνειρο, μια περιπέτεια, χωρίς καμία υπακοή στην πραγματική ανατομία του κόσμου.” Περιέγραψε όμως στην συνέχεια μια αληθινή κοινότητα ανθρώπων που βρήκε στην έρημο της Καλιφόρνια όπου γύρισε το ‘Bad Batch’, που ουσιαστικά πρωταγωνίστησε κιόλας σε σκηνές όπως ενός μεγάλου rave. “Πέρασα την εφηβεία μου σε αυτή την περιοχή της Καλιφόρνια, οπότε είναι βαθύ μέρος του DNA μου.”
“Ένιωσα σα να έφυγα από τον πλανήτη,” λέει η Suki Waterhouse όταν θυμάται την περίοδο των γυρισμάτων εκεί έξω, κάτω από τον ήλιο. “Υπάρχει μια ιδιαίτερη γεύση στο να είσαι σε ένα μέρος μακριά από τα πάντα.” Η Amirpour συμπληρώνει πως “πρέπει να καταστρέψεις την πραγματικότητά σου για να την κατανοήσεις.” Το ‘Bad Batch’ χρησιμοποιεί αυτή την ‘μακριά από τα πάντα’ ιδέα για στήσει μια ρομαντική, βίαιη, νέον ποπ περιπέτεια που μοιάζει φαινομενικά έτοιμη να ακολουθήσει μια ντουζίνα γνώριμα μονοπάτια αλλά σε κάθε της στιγμή επιλέγει να κάνει κάτι άλλο. Δεν μοιάζει ακριβώς με κάτι, κι αυτός είναι σίγουρα ένας κύριος λόγος που συνάντησε τόσο αντίθετες κριτικές με την πρεμιέρα της στη Βενετία.
Όταν λέω αντίθετες το εννοώ. Πολλές φορές βγαίνουν ταινίες που τρώνε θάψιμο και η ευγενική γλώσσα είναι να λέμε ‘mixed reviews’ ενώ εννοούμε ‘φόλα’. Εδώ το ‘mixed reviews’ είναι πραγματικό. Υπήρξε κόσμος που έφυγε από την δημοσιογραφική προβολή και υπήρξαν κριτικοί που έβαλαν 5 αστεράκια. Υπήξε ένα κύμα κριτικών εντελώς απογοητευμένων και υπήρξαν και εκείνοι που το αποθέωσαν, όπως το rogerebert.com που το χαρακτήρισε την καλύτερη αμερικάνικη ταινία της χρονιάς ως τώρα. Εντελώς απρόσμενα, κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, αλλά την ίδια στιγμή στην αίθουσα τύπου υπήρχε μεγάλη αμηχανία και διάσπαρτα “boooo”.
Προσωπικά τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και είμαι περίεργος να δω πώς θα παίξει μπροστά στο κοινό πλέον και μακριά από τον στενό κύκλο της κριτικής.
Το ‘Bad Batch’ θα βγει σε διανομή Tanweer κάποια στιγμή φέτος. Όποτε έχουμε νεότερα θα ενημερώσουμε.
Για την ώρα, σας αφήνουμε με την αντίδραση της Ana Lily Amirpour χθες το βράδυ στη Sala Grande, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση της ταινίας.
m/ πράγματι, Lily. m/ πράγματι.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
