The Banshees of Inisherin: Πώς μια μαύρη κωμωδία έφτασε να διεκδικεί 9 Όσκαρ
Το Banshees of Inisherin ήταν μία από τις εκπλήξεις του φετινού award season, αποσπώντας 9 υποψηφιότητες Όσκαρ.
- 23 ΦΕΒ 2023
Το 1923, στο απομακρυσμένο – φανταστικό – ιρλανδικό νησί Inisherin, την τοποθεσία του The Banshees of Inisherin, ο Pádraic Súilleabháin (Colin Farrell) ανακαλύπτει πως ο καλύτερος φίλος του, Colm (Brendan Gleeson), δηλώνει ότι δεν θέλει πλέον να συναναστρέφεται μαζί του, φαινομενικά χωρίς λόγο. Ο Pádraic είναι αυτονόητα μπερδεμένος, μετά θυμωμένος, και κατόπιν λυπημένος, ανίκανος να κατανοήσει την αλλαγή του Colm.
Προσπαθεί να συζητήσει μαζί του, προς μεγάλη απογοήτευση της αδερφής του Siobhán (Kerry Condon) που θα προτιμούσε ο Pádraic να φροντίζει απλώς τα ζώα του. Όταν όμως δεν μπορεί να δεχτεί την απόφαση του παλιού του φίλου, ο Colm ξεκινά να καθιστά σαφείς τις προθέσεις του με τον ωμότερο τρόπο. Οι συγκρούσεις μεταξύ του Colm και του Pádraic μπορεί να είναι πιο προσωπικής φύσεως στο Banshees of Inisherin, δεν είναι όμως λιγότερο θανατηφόρες από ό,τι έχουμε συνηθίσει από τον McDonagh.
Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Martin McDonagh (In Bruges, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) φαντάστηκε το Inisherin ως ένα μοναχικό και αρχέγονα βίαιο μέρος, όπου ο τοπικός αστυνομικός (Gary Lydon) χτυπά βάναυσα τον καθυστερημένο αναπτυξιακά γιο του (Barry Keoghan) και τον Pádraic ας πούμε, και η βιβλιομανής Siobhan (Kerry Condon) δεν έχει κανέναν να μιλήσει για κάτι ανώτερο από τις ακαθαρσίες του πόνυ του αδελφού της.
Πριν γίνει σκηνοθέτης, ο McDonagh, γεννημένος στο Λονδίνο ως γιος δύο Ιρλανδών γονέων, υπήρξε ένας καταξιωμένος θεατρικογράφος. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί ο θεατής στο The Banshees of Inisherin λοιπόν, είναι ο οικονόμος αλλά ακριβής διάλογος. Η επανάληψη και ο ρυθμός χρησιμοποιούνται για το πλούσιο κωμικό αποτέλεσμα. Καθώς η σύγκρουση μεταξύ των δύο ανδρών εξελίσσεται όλο και πιο δυσοίωνα, ο τόνος αλλάζει από το πιο λαϊκό χιούμορ σε υπαρξιακή μαύρη κωμωδία.
Καθώς προχωρά προς ένα διφορούμενο και στοιχειωμένο φινάλε, το The Banshees of Inisherin αποκτά τη φανταστική αλλά φρικιαστική ποιότητα μιας λαϊκής ιστορίας ή παραμυθιού, μία διάθεση που ενισχύεται από το μουσικό σκορ του Carter Burwell και τη φωτογραφία του Ben Davis.
Μπορεί το υποψήφιο για εννέα Όσκαρ φιλμ να κάνει μεγάλα ερωτήματα σχετικά με την ηθική, την πίστη, ή τον απώτερο σκοπό και το νόημα της ανθρώπινης ζωής, ο McDonagh όμως δεν ξεφεύγει από το μικρό εύρος μίας φιλίας που χάλασε, και δε μας αφήνει με τακτοποιημένα ηθικά μαθήματα ή εντολές για το πώς να συνεχίζουμε με τις φιλίες μας ή με ποιον άλλο τρόπο μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας.
