The Bear: Εντελώς δίκαια αυτό είναι το τηλεοπτικό χιτ του καλοκαιριού
Η καινούργια τηλεοπτική σειρά του FX, σχετικά με ένα οικογενειακό σαντουιτσάδικο στο Σικάγο, αξίζει και με το παραπάνω το λαχταριστό hype που τη συνοδεύει.
- 13 ΙΟΥΛ 2022
Παρότι δεν είχα ποτέ προσωπικά την ευκαιρία να δουλέψω service ή σε κουζίνα, είμαι σίγουρος ότι, για οποιονδήποτε εκεί έξω έχει σχετική εμπειρία (μιλάμε από μπεργκεράδικο μέχρι εστιατόριο με διακρίσεις και αστέρια Michelin), το να παρακολουθεί τη νέα σειρά του FX, The Bear είναι μια επώδυνη εμπειρία.
Ότι σίγουρα θα του προκαλέσει ένα μίνι μετατραυματικό σύνδρομο, το να ξαναζεί όλη αυτή τη συσσωρευμένη ένταση ανάμεσα στα μέλη της κουζίνας. Της όποιας κουζίνας.
Γιατί μπορεί το The Bear, δια χειρός του Christopher Storer (δημιουργού μεταξύ άλλων και του Ramy), να λανσάρεται ως dramedy, με τη συνταγή του να περιλαμβάνει μια τζούρα κωμωδία, δυο πρέζες δράμα και μια δόση food porn, αλλά αυτό που σε κάνει να νοιώθεις στο τέλος είναι άγχος, ένταση και κλειστοφοβία.
Όχι ακριβώς το ιδανικό, θα έλεγε κάποιος, τρίπτυχο συναισθημάτων που συνδυάζεται με την ανάλαφρη καλοκαιρινή διάθεση που έχουμε όλοι. Από την άλλη, όταν μιλάμε για την πιο ρεαλιστική τηλεοπτική σειρά που λαμβάνει χώρα σε μια κουζίνα ή έχει πρωταγωνιστή σεφ, αυτό είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα.
Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται ο χαρισματικός Jeremy Allen White ο οποίος, μετά από μια δεκάχρονη παρουσία στο Shameless, πήρε το ρίσκο να γίνει μέρος ακόμη μιας δυσλειτουργικής οικογένειας στο Σικάγο. Κυρίως γιατί, όπως είπε στο πρόσφατo τεύχος του GQ που τον αποθέωσε, λάτρεψε το σενάριο και ήξερε ότι θα μισούσε θανάσιμα για όλη την υπόλοιπη ζωή του όποιον άλλο ηθοποιό κατέληγε να πάρει τον ρόλο.
Αυτή τη φορά μας σερβίρεται ως ο ταλαντούχος σεφ Carmen “Carmy” Berzatto, με θητεία σε Μισελενάτα εστιατόρια της Νέας Υόρκης και εξώφυλλα σε γαστρονομικά περιοδικά, που αναγκάζεται να επιστρέψει στο οικογενειακό σαντουιτσάδικο-θεσμό για την πόλη του Σικάγο που παραπαίει μετά την αυτοκτονία του ιδιοκτήτη-αδελφού του – τον υποδύεται για λίγο αλλά αριστοτεχνικά ο Jon Bernthal.
Εκεί που συνειδητοποιεί, σιγά-σιγά, το σε πόσο προχωρημένη σήψη βρίσκεται η όλη η φάση (βλέπε δανειστές που απαιτούν τα λεφτά τους, προμηθευτές αμφιβόλου ποιότητας και ηθικής και το υγειονομικό που τον φορτώνει παραβάσεις) και αποφασίζει να κάνει δραστικές αλλαγές.
Στο πλευρό του έχει μια μόνο σπουδαγμένη σου σεφ που προσέλαβε και απέναντί του έχει σχεδόν όλη την κουζίνα με πρωτεργάτη τον άσπονδο εχθρό του Richie (τον υποδύεται ελεεινά έξοχα ο Ebon Moss του Girls) που τον θεωρεί απλώς φαντασμένο ξερόλα.
Εννοείται πως όλο αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα καζάνι (γεμάτο σάλτσα ντομάτα, στη συγκεκριμένη περίπτωση) που βράζει και που κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει. Εννοείται πως ο σεφ μας, που έχει πέσει με τα μούτρα στην προσπάθεια να σώσει την παρτίδα, έχει τα δικά του -σοβαρά- προβλήματα που γρήγορα βγαίνουν στην επιφάνεια. Όπως εννοείται πως σε αυτή την εξαιρετική 1η σεζόν δεν υπάρχει αρκετός χρόνος ώστε να δούμε όλους τους διαφορετικούς χαρακτήρες που κατοικούν σε αυτή την κουζίνα (ο ορισμός της διαφορετικότητας) να μας δείχνουν όλες τις πτυχές τους.
Δεν πειράζει όμως. Γιατί κάθε φορά που ο Jeremy Allen White μας κοιτάζει στα μάτια και κάθε φορά που αντικρίζουμε το θλιμμένο βλέμμα του, τα πάντα σταματούν. Αυτή είναι μια από τις καλύτερες ερμηνείες της σεζόν και αν δεν καταλήξει να λουστεί με βραβεία, τότε πραγματικά κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο.
Και όχι, δεν μιλάω για τα σάντουιτς που φτιάχνει η παρέα ή την βρωμιά που -μετά από τόσα χρόνια- δε φεύγει με τίποτα από το πάτωμα, όσον και αν τρίβει ο έρμος.
