A Day in the Life: Οι Beatles μίλησαν κι ο κόσμος βυθίστηκε σε όνειρο

Το ‘Pepper’ ανήκει στον McCartney περισσότερο απ’οποιονδήποτε άλλον. Δική του ιδέα του να υποδυθούν άλλο συγκρότημα, ο τίτλος, τα κουστούμια, η εισαγωγή και η παρουσίαση της μπάντας, η πάσα στον Billy Shears, δικές του και οι περισσότερες συνθέσεις στον δίσκο.

O Paul έφτιαξε το στέμμα των Beatles, αλλά διαμάντια έβαλαν όλοι. Ο Harrison ένα και καλό, στο κέντρο του δίσκου, το ‘Within You, Without You’ και ο Lennon τα υπόλοιπα. Δικό του ήταν το ‘Strawberry Fields Forever’, το τραγούδι που έφτιαξαν πρώτο όταν μαζεύτηκαν για το ‘Pepper’ και δυστυχώς δεν μπήκε στον δίσκο, αλλά βγήκε ως single μαζί με το ‘Penny Lane”‘ Στο ‘Pepper’ μπήκαν το ‘Lucy in the Sky With Diamonds’, το ‘Being for the Benefit of Mr. Kite!’ και φυσικά το ‘A day in the Life’.

Αριστούργημα απ’τον πρώτο στίχο, απ’τη στιγμή που η φωνή του Lennon, με την παραμόρφωση που αγαπούσε ο John, αρθρώνει το “I read the news today, oh boy”. Θα μπορούσε να είναι η Β-Side στο ‘Strawberry fields’, ένα single με τη ματιά του Lennon στον κόσμο, στον εαυτό του, στη μουσική, στα πάντα.

Το θέμα είναι το τι θα έκαναν οι Beatles με το τραγούδι που είχε ο Lennon. Ο Ringo, όπως πάντα, ήταν εκεί για να κάνει το σωστό με τις μπαγκέτες: μεθυστικά drums, πότε σχολιάζουν τους στίχους, πότε απλώς υποστηρίζουν τέλεια τη συνολική ονειρική αίσθηση.

Δεν ήταν αρκετό, χρειάζονταν κι άλλα. Κι αυτά που έκαναν είναι εξοργιστικά. Ο Paul είχε ένα μικρό κομμάτι, που ξεκινούσε με το “woke up/fell out of bed” και o John συμφώνησε να το βάλουν στη μέση του τραγουδιού. 


ΟΚ, το θέμα ήταν πλέον να βρουν πως θα περνούσαν απ’το ένα στο άλλο. “Ας το βρούμε αργότερα”, συμφώνησαν και άφησαν 24 μπάρες κενές, με ένα ξυπνητήρι να χτυπάει για να ειδοποιήσει για το φινάλε. “Τέλεια, ας κρατήσουμε το ξυπνητήρι, ταιριάζει με τον στίχο που ακολουθεί”.

Και ενδιάμεσα; Χρειάζονταν κάτι καταπληκτικό, κάτι ασυνήθιστο, κάτι εκτός νόρμας, κάτι Beatles δηλαδή.

Μια ορχήστρα, μια κορύφωση που θα ξεκινάει απ’το τίποτα και θα φτάνει σε έναν ήχο σαν να είναι το τέλος του κόσμου, έναν μουσικό οργασμό.

Φώναξαν 40 μουσικούς κι ο George Martin ανέλαβε να τους εξηγήσει τι ήθελαν. “Ξεκινάμε απ’τη χαμηλότερη νότα που μπορείτε να παίξετε και καταλήγουμε στην υψηλότερη, ΑΛΛΑ χωρίς καθοδήγηση. Ο καθένας ας ανέβει στο ρυθμό που θέλει, μην σας νοιάζει αν ο διπλανός σας πάει πιο αργά ή πιο γρήγορα”.

Οι μουσικοί τον κοιτούσαν λες και είναι τρελός, αρνούνταν να πιστέψουν πως πρόκειται για κάτι σοβαρό, πως όντως τους ζητείται κάτι τέτοιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, τους είχαν πει να φοράνε όλοι βραδυνά κοστούμια λες και πάνε στην όπερα και τους είχαν μοιράσει περούκες και ψεύτικες μύτες, όλα τα αξεσουάρ ενός καρναβαλιού.

Το γεγονός είχε και καλεσμένους. Ήταν εκεί ο Jagger με τον Richards και τον Jones, η Marrianne Faithfull και η Pattie Boyd, ο Mike Nesmith των Monkees και ο Donovan, μέλη των Tool, άνθρωποι των δισκογραφικών εταιριών.

Oι Beatles έκαναν πάρτι, μεταφορικό και κυριολεκτικό. Γιόρταζαν τη μουσική, τη μεγαλοφυΐα τους, τον δίσκο που ετοίμαζαν, τα 60s και πάνω απ’όλα το γεγονός πως δεν έδιναν δεκάρα: έκαναν ο,τι ήθελαν κάθε φορά τους έλεγαν, “αυτό δεν έχει ξαναγίνει, δεν μπορείτε να το κάνετε, θα χάσετε το μισό κοινό σας”.

Ο καθένας τους δεν έδινε σημασία σε τίποτα αν δεν προερχόταν απ’το στόμα των άλλων τριών, άντε και του George Martin. Γιατί να έχει σημασία τι λέει για τους Beatles κάποιος που δεν έχει ιδέα του τι σημαίνει να είσαι Beatle και, πάνω απ’όλα, δεν έχει το ταλέντο τους;

Όταν τελείωσε το κρεσέντο της ορχήστρας οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Ο μάνατζερ των Hoolies έμεινε αποσβολωμένος με τα χέρια στο κεφάλι, να μονολογεί “δεν το πιστεύω, παραδίνομαι”. Πάντα θα αναρωτιέμαι τι να σκέφτηκαν οι υπόλοιποι, οι Stones πχ. Τι έφτιαξαν πάλι οι Fab Four ή τι μαλακίες είναι αυτές, θα πατώσει;

Το μόνο που έμενε ήταν το φινάλε. Η αρχική ιδέα ήταν ράντομ διάλογοι, που θα ακούγονται στο βάθος, μια επιστροφή στην πραγματικότητα. Δεν έκανε. Μετά οι τέσσερις ηχογράφησαν ένα ταυτόχρονο μουρμουρητό, σαν μακρόσυρτο ωμμμ από γιόγκα, αλλά ούτε κι αυτό ήταν αυτό που χρειαζόταν το φινάλε του τραγουδιού, το κλείσιμο του δίσκου.

Κι αρκετές μέρες αργότερα ήρθε η ιδέα της νότας. Μόνο μία νότα, αλλά με διάρκεια. Στο κέντρο του στούντιο μαζεύτηκαν όλα τα πιάνα που ήταν διαθέσιμα, για να παίξουν μία νότα ταυτόχρονα και να την κρατήσουν “ζωντανή” όσο περισσότερο γίνεται: όσο ο ήχος εξασθενούσε, εκείνοι ανέβαζαν σταδιακά το recording. Ο ήχος κράτησε τελικά για σχεδόν ένα λεπτό. Ένα “γκραν” που αρχικά τρομάζει, αλλά σιγά-σιγά γλυκαίνει, ένας ήχος ωκεανού, το ιδανικό φινάλε του ‘Pepper’, του ‘A day in the Life’. Αυλαία.

Έπαιξαν ολοκληρωμένο το τραγούδι στον μαστουρωμένο όσο δεν πάει David Crosby που βρισκόταν εκείνη την ημέρα στο στούντιο. “Μετά την τελευταία νότα, τα μυαλά μου ήταν χυμένα στο πάτωμα, μου πήρε αρκετά λεπτά για να μπορώ να μιλήσω”.

Το ‘A Day in the Life’ είχε ολοκληρωθεί, το ίδιο και το ‘Pepper’. Οι Beatles είχαν απέχει απ’τη δισκογραφία περισσότερο από ποτέ (και όλοι συζητούσαν πως ξέμειναν από ιδέες) και το τελευταίο τους single είχε σπάσει το σερί πέντε χρόνων και ήταν το πρώτο που δεν είχε πάει στο Νο1. Ο κόσμος τους περίμενε στη γωνία, αναρωτιόταν για το που θα πήγαιναν μετά το ‘Revolver’ και ταυτόχρονα σχεδόν ικέτευε για μια αποτυχία.

Η απάντηση ήταν το ‘Pepper, που βγήκε σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια. Η απάντηση ήταν ο καλύτερος δίσκος τους, ο κορυφαίος όλων των εποχών σύμφωνα με το Rolling Stone, και στο τέλος του, το κορυφαίο τραγούδι τους.

Όχι ένα upbeat σουξέ που σε κερδίζει απ’την πρώτη νότα. Όχι μια μπαλάντα καταδικασμένη να τραγουδιέται μέχρι την τελευταία ημέρα της ανθρωπότητας. Το ‘A Day in the Life’ δεν ήταν “εύκολο”, ήθελε χρόνο, όπως και όλο το ‘Pepper’. Ήταν η κορυφή της συνεργασίας του Lennon με τον McCartney κι ας μην βγήκε ποτέ σε single, κι ας μην πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα κι ας είναι αδύνατον για οποιαδήποτε tribute band να το παίξει.

Όπως (μου) είναι αδύνατον να αποδώσω με λέξεις το συναίσθημα που προκαλούν τα aaahhh του John και η αλλαγή της μουσικής μετά το “somebody spoke and I went into a dream” του Paul.

Πριν 50 χρόνια σαν σήμερα οι Beatles έβγαλαν το ‘Pepper’, την 1η του Ιουνίου. Λες και κάποιος τους είχε παραγγείλει μήνες πριν το soundtrack για το Summer of Love που θα ακολουθούσε κι εκείνοι φρόντισαν να το παραδώσουν την πρώτη μέρα του καλοκαιριού.

Πριν 50 χρόνια μίλησαν και ο κόσμος βυθίστηκε σε όνειρο, ακριβώς όπως το περιγράφει ο στίχος. Πριν 50 χρόνια οι Beatles είπαν (ξανά) σε όλους “θα κάνουμε ο,τι γουστάρουμε”. Κι ο κόσμος της μουσικής απάντησε “κι εμείς το ίδιο, γιατί όχι, τίποτα πια δεν είναι off limits”.

ΥΓ. ΟΚ, θα το δεις το βίντεο. Αλλά, το ‘A day in the Life’ δεν το ακούς έτσι. Για να το ακούσεις, βρίσκεις 40 λεπτά ελεύθερο χρόνο και βάζεις το ‘Pepper’ απ’την αρχή. Και συγκεκριμένα το νέο stereo mix που κυκλοφόρησε μέσα στην εβδομάδα. Τους πήρε 50 χρόνια, αλλά επιτέλους έδωσαν στο ‘Pepper’ τον stereo ήχο που του αξίζει.

Άκου τον δίσκο στο Spotify.