‘The BFG’: Το αναπόφευκτο ραντεβού του Steven Spielberg με τον Roald Dahl

Ο Roald Dahl και ο Steven Spielberg έχουν ένα σημαντικό, κοινό χαρακτηριστικό. Καταλαβαίνουν και οι δύο ότι τα παιδιά, παρά την αθωότητά τους, μπορούν να διακρίνουν και να αισθανθούν το σκοτάδι. Το ίδιο αντιλαμβανόταν πολύ καλά και η Melissa Mathison, η σεναριογράφος του ‘E.T.’ που έφυγε πέρυσι από τη ζωή, όχι όμως πριν ολοκληρώσει το σενάριό της για το ‘The BFG’.

Ήταν περίεργο που άργησε τόσο να μας επισκεφτεί ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας του Dahl, ειδικά αν σκεφτούμε ότι τα ‘90s είχαν δώσει μεγάλο έδαφος στις ιστορίες του, με ταινίες όπως η ‘Matilda’, το ‘Witches’ και το ‘James and The Giant Peach’. Ίσως ήταν γραφτό να αργήσει για να μπορέσει να το γυρίσει ο Steven Spielberg για τα εγγόνια του, όπως είπε. Ακόμα μία σπιλμπεργκική ιστορία ενός outsider – δύο αν βάλουμε και την ορφανή Sophie – που δε χωράει στον κόσμο των ανθρώπων, αλλά ούτε καλά-καλά και στον δικό του.

Ο ΜΦΓ όπως τον αποκαλούσαμε μικροί, ή αλλιώς BFG όπως τον φωνάζει η Ruby Barnhill στον ρόλο της Sophie στην ταινία, είναι ένας γίγαντας που κυκλοφορεί κρυφά τις νύχτες όταν η πόλη κοιμάται και φυσάει όνειρα πάνω στους ανθρώπους με την τρομπέτα του. Η μικρή Sophie όμως πάσχει από αϋπνία και δεν έχει και καμία εμπιστοσύνη στη διευθύντρια του ορφανοτροφείου για να κλειδώσει εγκαίρως όταν πάει η ώρα 3 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε πιστεύει η Sophie ότι βγαίνει ο μπαμπούλας, όχι στις 12 που λένε οι φήμες.

Ένα από τα βράδια που μένει ξύπνια για να ελέγξει την κατάσταση και να διαβάσει το βιβλίο που της κρατάει συντροφιά όταν τα υπόλοιπα κορίτσια δεν την κάνουν παρέα, βλέπει από το παράθυρό της τον BFG να κρύβεται μπροστά από το σοκάκι της. Τη βλέπει κι αυτός όμως και την αρπάζει με το μεγάλο του χέρι για να την οδηγήσει στη Χώρα των Γιγάντων. Προς έκπληξή της, η μικρή διαπιστώνει γρήγορα ότι δε σκοπεύει να τη φάει. Εκείνη δεν είχε πρόχειρο τον τίτλο για να την προϊδεάσει, βλέπετε. Απλά δε μπορούσε να την αφήσει πίσω από τη στιγμή που τον είδε. Αν έλεγε το μυστικό στους ανθρώπους, τι θα γινόταν μετά;

Δεν ήταν μόνο η διαπίστωση της Sophie όμως που έβαλε τις βάσεις για τη γλυκύτατη φιλία της με τον BFG, τη ραχοκακκαλιά της ταινίας δηλαδή. Ήταν και η συμπεριφορά των υπόλοιπων γιγάντων απέναντι στον καλοπροαίρετο απαγωγέα της. Ο “κοντοστούπης” όπως τον αποκαλούν, γίνεται πολύ συχνά θύμα των επιθέσεών τους λόγω του ύψους του και της άρνησής του να φάει ανθρώπους, κι εκείνος αποδεχόμενος τη μοίρα του, δεν αντιστέκεται. Του αρκεί που μπορεί να μας χαρίζει όνειρα κάθε βράδυ. Κάπως έτσι η ταινία μετατρέπεται σε αντι-bullying ιστορία, χωρίς όμως να χάνει το ελαφρό της πάτημα. Γι’ αυτό ίσως τον λόγο κιόλας, μάλλον δε θα αγγίξει τους γονείς, όσο τα παιδιά τους.

Ο Spielberg θέλησε να ακολουθήσει πιστά το βιβλίο του Dahl, αλλά το υλικό είναι τέτοιο που δε μπορεί να καλύψει επαρκώς δύο ώρες χωρίς να κρεμάσει κάπου. Ο χρόνος μας στη Χώρα των Γιγάντων παραείναι πολύς για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον, μέχρι να φτάσουμε στην πιο διασκεδαστική, τελευταία πράξη της ταινίας που έρχεται στον δικό μας κόσμο. Χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, πως δεν έχει κι αυτός τις μαγικές του στιγμές. Ειδικά η σεκάνς με τον BFG και τη Sophie να ψαρεύουν όνειρα, είναι από τα λίγα κομμάτια της ταινίας που θα συνεπάρουν και τους μεγάλους μαζί με τους μικρούς, με αψεγάδιαστα εφέ της και τους οικείους μουσικούς ήχους του John Williams που δεν μπορείς να τους μπερδέψεις με κανενός άλλου.

Μας δίνεται επίσης και επαρκής χρόνος για να θαυμάσουμε τον προσφάτως εστεμμένο με Όσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου Mark Rylance στον ρόλο του BFG, που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να κρατάει τις λεπτές εκφράσεις του ηθοποιού για να του δίνουν ψυχή. Σε συνδυασμό με την εύθραυστη, εκφραστική φωνή του, ο BFG είναι από τους πιο συμπαθητικούς motion-capture χαρακτήρες που μας έχουν δώσει οι νέες τεχνολογίες. Και η Rylance όμως, που μάλλον έχει τη δυσκολότερη δουλειά εδώ με τις περισσότερες σκηνές της να έχουν γίνει δίπλα σε μπλε οθόνη, συνεχίζει την καλή δουλειά των child actors που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια.

Η τελευταία πράξη τώρα που αναφέρθηκε νωρίτερα, είναι η μοναδική που χρησιμοποιεί τον Γίγαντα με τον προφανή τρόπο που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις έναν γίγαντα που προσπαθεί να βολευτεί στο Buckingham Palace για να πάρει πρωινό. Πολύ slapstick comedy και πολλή ζωντάνια που σίγουρα έχει να κάνει και με την καλοδεχούμενη είσοδο κι άλλων ανθρώπινων χαρακτήρων στην ταινία. Δε θες μια βασίλισσα της Αγγλίας να παίρνει στα σοβαρά ένα ανθρωποκυνηγητό εναντίον κακών γιγάντων; Τη θες.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όμως, και του Spielberg και της μουσικής του Williams που σου λέει πότε πρέπει να κοιτάς την οθόνη σα να βλέπεις ένα θαύμα, το ‘BFG’ δεν προκαλεί τη διέγερση που περιμένεις από family movie του Spielberg, αυτό το συναίσθημα που ένιωθες όταν απογειωνόταν το ποδήλατο του Elliott με τον E.T. στο καλάθι. Ο κόσμος που στήνεται, παρά την όρεξη που φαίνεται να είχε ο Spielberg και την προσωπική του σχέση με το βιβλίο – έχει πει πως για τα παιδιά του ήταν ο ίδιος ο BFG όταν τους το διάβαζε πριν κοιμηθούν – δε μοιάζει ποτέ ολόκληρος και οι εκπλήξεις λείπουν.

Σίγουρα είναι όμως μία μεταφορά που θα χαροποιήσει τους φαν του βιβλίου και ακόμα περισσότερο τα μικρά παιδιά. Όσοι τα συνοδεύσουν θα τα έχουν τα παράπονά τους, ειδικά αν μιλάμε για τη γενιά που μεγάλωσε με τον Spielberg σε μεγάλα φόρτε, αλλά όπως μου λέει συχνά και το ανίψι μου όταν του παίρνω τα παιχνίδια, “αυτό είναι δικό μου”.

Το ‘The BFG’ είναι στις αίθουσες από τις 30 Ιουνίου από την ODEON.