Το Crown βέβαια, μία από τις τρεις-τέσσερις πιο επιτυχημένες ορίτζιναλ σειρές του Netflix, και ο Morgan, ο δημιουργός του, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα λεπτοί στις μεταφορές τους. Στη συγκεκριμένη σκηνή κιόλας φαίνεται να το αναγνωρίζουν. Λέγοντας πως η συσκευή της έχει δει καλύτερες μέρες, η βασίλισσα αναφέρει σκεπτική πως «μέχρι και οι τηλεοράσεις γίνονται μεταφορές εδώ μέσα».
Η τάση όμως του Morgan στις υπόνοιες και τις αλληγορίες δεν είχε υπάρξει ποτέ πιο επίμονη απ’ ότι στην πέμπτη σεζόν της σειράς. Είναι αστείο.
Το Britannia, το γερασμένο, ολοένα και λιγότερο βιώσιμο πλοίο που η βασίλισσα είχε άλλοτε εγκαινιάσει, είναι ο τρόπος που ο δημιουργός επιλέγει να πλαισιώσει ολόκληρη τη σεζόν αφηγηματικά. Ο παροπλισμός του πλοίου πλησιάζει. Πρέπει να γίνει το ίδιο και με την εξίσου γερασμένη βρετανική μοναρχία; (Μην περιμένετε να απαντήσει ποτέ στ’ αλήθεια εδώ ο Morgan, είναι πολύ ερωτευμένος με τη συγκεκριμένη θεματική για να ανταποκριθεί καθοριστικά στην ερώτηση).
Έπειτα η διάσημη συνέντευξη εκδίκηση της Diana (Elizabeth Debicki) με τον σκιώδη δημοσιογράφο Martin Bashir (Prasanna Puwanarajah) – αποδείχθηκε πρόσφατα πως ο Bashir είχε παρουσιάσει ψεύτικα έγγραφα στη Diana για να την πείσει να κάνει τη συνέντευξη – συνδέεται αφηγηματικά με την συνωμοσία του Guy Fawkes, τον στρατιώτη που στις αρχές του 17ου αιώνα είχε αποπειραθεί να σκοτώσει τον βασιλιά James I ανατινάζοντας τη Βουλή των Λόρδων. Η Diana που σε εκείνη τη συνέντευξη είχε μιλήσει δημοσίως για τη διατροφική της διαταραχή, για την παράλληλη σχέση του Charles με την Camilla και για την αδυναμία της βασιλικής οικογένειας να τη βοηθήσει με την ψυχική της υγεία, ήθελε και αυτή να βάλει βόμβες στο παλάτι.
Ένα άλλο επεισόδιο πάλι είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο, έτσι ώστε η συνδιαλλαγή της Elizabeth με τον Ρώσο Πρόεδρο Boris Yelchin να συνδέεται με τον ψυχρό πόλεμο μεταξύ εκείνης και του Phillip (Jonathan Price).
Ο Morgan έχει γράψει όλα τα επεισόδια του φετινού Crown ως αυτοτελείς ιστορίες ηθικής και μεταφορών, δίνοντας προτεραιότητα σε αυτές αντί για την κατασκευή χαρακτήρων. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν βοηθάει και το casting.
Ο Dominic West ως Charles για παράδειγμα προσεγγίζει τον χαρακτήρα περίπου όπως είχε κάνει με τον παρουσιαστή ειδήσεων που είχε υποδυθεί στο The Hour (RIP, μία από τις καλύτερες ιστορίες του BBC). Μετά τη σαρωτική ερμηνεία του Josh O’Connor στις προηγούμενες δύο σεζόν είναι αδύνατον να μη νιώσει κανείς αδειασμένος από την καινούρια βερσιόν. Η Staunton επίσης εξαφανίζεται συχνά στο background, όχι τόσο επειδή η ιστορία βασίζεται πια περισσότερο στη Diana και τον Charles, αλλά επειδή το υλικό που της δίνεται δεν κρύβει το παραμικρό bite. Η Debicki από την άλλη πιάνει τη σκυτάλη ακριβώς από εκεί που την άφησε το Emma Corrin, ενώ η Lesley Manville μένει εγκληματικά αναξιοποίητη ως Margaret.
Στα καλύτερά του, το Crown είναι για ατελείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ατελώς το καταραμένο τους προνόμιο. Στα ακόμα καλύτερά του (και σπάνια), έχει κατακρίνει ευθέως την Elizabeth για την άγνοιά της και για τη σκληρότητά της ενάντια όποιου δεν μπορεί να συμμορφωθεί με το σύστημα.
Πόσες φορές όμως θα τη δούμε να λέει σε κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας ότι δεν μπορούν να παντρευτούν ή να χωρίσουν κάποιον; Σε αυτή τη σεζόν η μίρλα βρήκε τον Charles, την Anne και τον Andrew, εν μέρει και τη Margaret όταν επανήλθε στα συναισθήματά της για την παλιά, χαμένη της αγάπη, τον Peter Townsend (εδώ παιγμένο από έναν κομψότατο Timothy Dalton).
Επίσης, πόσες φορές θα τονιστεί ότι ο Phillip ξενερώνει με το γεγονός ότι η Elizabeth δεν είναι φιλοπερίεργη όπως ο ίδιος; Δεν έχει αναζητήσεις. Το ξέρουμε αυτό. Είναι ένας από τους λόγους που ο Morgan δυσκολεύεται με το characterization της εδώ και έξι χρόνια. Και δώσ’ του η Diana να κατηγορεί τον Charles ότι ήταν εξαρχής απρόσεκτος μαζί της επειδή αγαπούσε την Camilla, και δώσ’ του εκείνος να τη βρίσκει αφελή σχετικά με τις βασιλικές προτεραιότητες και να την κατηγορεί ότι έγινε εκδικητική όταν οι εξωπραγματικές της απαιτήσεις της δεν ικανοποιήθηκαν.
Το αναμάσημα παλαιού εδάφους είναι φορσέ εδώ, και δεν είναι καν η μοναδική αιτία που ένα τόσο μεγάλο μέρος της σεζόν μοιάζει φέτος με filler. Υπάρχει standalone επεισόδιο με έναν καρτουνίστικο Mohamed al-Fayed που θα μπορούσε να έχει αφαιρεθεί εντελώς χωρίς να διαταραχθεί διόλου η πλοκή. Σε ένα άλλο, το Crown καταπιάνεται με την εξουδετέρωση των Ρομανόφ, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας για να εξερευνά κανείς, και κατορθώνει να το κάνει βαρετό.
Η επόμενη σεζόν θα έχει τουλάχιστον, ή θα πρέπει να έχει έστω, την κορύφωση του δράματος. Στο φινάλε του Crown, ο al-Fayed προσκαλεί τη Diana, την οποία γνωρίζει κοινωνικά, να κάνει διακοπές μαζί του, τη σύζυγό του και τον γιο του Dodi, τον Ιούλιο του 1997. Ένα μήνα αργότερα, οι Windsors και ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ οι ίδιοι.
