‘The Dressmaker’: Η ραπτομηχανή της Kate Winslet κόβει και ράβει χίλια είδη σε μία ταινία

“I’m back, you bastards”.

Οι πρώτες γραμμές της Kate Winslet σε συνδυασμό με την επιβλητική femme fatale παρουσία της, στη βγαλμένη από νουάρ θρίλερ εισαγωγική σκηνή του έργου, μόνο ένα πράγμα μπορούν να σημαίνουν για την επιστροφή της στην επαρχιακή πόλη Dungatar. Μπελάδες.

Η αίσθηση αυτή γίνεται ακόμα εντονότερη από τη σκηνή που ακολουθεί.

Ο χαρακτήρας της σχεδιάστριας Tilly που υποδύεται η Winslet, εκτινάσσει μπαλάκια του γκολφ στα σπίτια όσων την αδίκησαν ως παιδί οδηγώντας στον διωγμό της από την πόλη, και η ασθενική μητέρα της, Molly (Judy Davis) ισχυρίζεται ότι δε θυμάται ούτε την ίδια, ούτε το περιστατικό που την έδιωξε από κοντά της. Αυτά όλα λίγο πριν αρχίσει να χτυπιέται φωνάζοντας “Φόνος!” επειδή δε θέλει να κάνει μπάνιο και η Tilly τη σέρνει στη μπανιέρα.

Σύντομα μαθαίνουμε ότι το περιστατικό αυτό ήταν η κατηγορία της δολοφονίας ενός συμμαθητή της Tilly που την κακομεταχειριζόταν και υποτίθεται έπεσε θύμα της εικοσιπέντε χρόνια πριν, αλλά η ίδια δε θυμάται τίποτα τέτοιο. Πήρε όμως τη ραπτομηχανή και τις βελόνες της και γύρισε αποφασισμένη να βρει απαντήσεις, οπότε καλά θα κάνουν όσοι την αποκαλούν φόνισσα να συμμορφωθούν.

Η ταινία περιγράφεται από τη σκηνοθέτιδά της, Jocelyn Moorhouse, ως ένα “‘Ασυγχώρητοι’ με ραπτομηχανή” και γρήγορα διαπιστώνει κανείς γιατί.

Μπορεί το ‘The Dressmaker’ να μπαίνει σε πολλά χωράφια, αλλά ξεκινά και τελειώνει ως μία ιστορία εκδίκησης, οπότε παράλληλα με το σκηνικό της άγονης αγροτικής Αυστραλίας, οι western επιρροές είναι έκδηλες.

Η αφήγηση, όμως, δεν είχε καμία διάθεση να περιοριστεί στη ματιά ενός είδους, οπότε αυτό που έχουμε τελικά στα χέρια μας είναι μία λίγο-από-όλα μαύρη κωμωδία εκκεντρικών χαρακτήρων, με στήριγμα τις απολαυστικές ερμηνείες της Winslet και της Davis. Όταν λέμε λίγο απ’ όλα όμως, το εννοούμε.

Ο ερχομός της φινετσάτης Tilly σε μία καταπιεσμένη πόλη γεμάτη μυστικά έχει κάτι από ‘Chocolat’. Οι κάτοικοι του Dungatar θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν σε παλιό Tim Burton. Το μακάβριο χιούμορ του σεναρίου βρίσκεται κάπου μεταξύ της ‘Οικογένειας Άνταμς’ και του ‘Grand Budapest Hotel’.

Όλα αυτά μαζί προσπαθούν να ισορροπήσουν με τις έντονες μελοδραματικά σκηνές-παράθυρο στο παρελθόν της Tilly.

Με ρομαντικές σκηνές που μοιράζεται με τον χωριάτη τον σωστό Teddy (Liam Hemsworth) που, παρότι δε φαντάζομαι να δεσμεύσουν ιδιαίτερα συναισθηματικά το κοινό, μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε τον Hemsworth σ’ έναν ήσυχο ρόλο που του πηγαίνει, πριν τον δούμε να ανατινάζει εξωγήινους στο ‘Independence Day: Resurgence’.

Με ευαίσθητες σκηνές που, είτε προσπαθούν να δώσουν άλλη διάσταση σε χαρακτήρες που ξεφεύγουν από το αποτέλεσμα καρικατούρας όπως αυτός του αστυνομικού της πόλης με λατρεία στη μόδα – ευπρόσδεκτη αλλαγή για τον Hugo Weaving -, είτε εστιάζουν στην ψυχολογία της πρωταγωνίστριας που παρά τις αρχικές της εκδικητικές προθέσεις, χαίρεται με τη φαινομενική αποδοχή της κοινότητας.

Όταν, όμως, πηγαίνεις από τη σκηνή screwball κωμωδίας μιας νύφης να παραπατά και να κυλιέται στους αγρούς – μάλλον η πιο αστεία σεκάνς της ταινίας η συγκεκριμένη – σε ένα καταθληπτικό φλάσμπακ ενός ατυχήματος, και πάλι πίσω σε μία σκηνή με τον Weaving να παρίσταται σε μία κηδεία με καπέλο από φτερά και πούπουλα, ή θα πρέπει να είσαι μεγάλος μάστορας για να πετύχει η συνταγή ή κάπου θα πρέπει να διαλέξεις ποιό θα είναι το DNA της ιστορίας σου.

Το ‘The Dressmaker’ δεν το αποφασίζει ποτέ αυτό κι έτσι υποπτεύομαι πως το μεγαλύτερο μέρος των θεατών, θα έχει κουραστεί μέχρι να φτάσει στην τελευταία πράξη. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι η ταινία είναι χαμένος χρόνος.

Η Winslet όπως πάντα κάνει περισσότερα κι απ’ όσα της ζητάει το σενάριο και, μάλιστα, αυτή τη φορά έχει την ευκαιρία να αναδείξει τις κωμικές δυνατότητές της, που σε γενικές γραμμές τις έχει βάλει στα μετόπισθεν.

Η Davis, σε μία πιο σουρεάλ εκδοχή της ‘The Lady in the Van’ γραίας, πείθει ως βασική πηγή προβλημάτων για την πρωταγωνίστρια, αλλά καταφέρνει ταυτόχρονα να συγκινεί και να προβληματίζει με τη συμπεριφορά της.

Αν κάτι θα μπορούσε να αυξήσει μία ταινία που τα είχε όλα να δουλεύουν στο μάξιμουμ, είναι οι σκηνές μεταξύ τους.

Είναι δύσκολο να βάλεις κατακλείδα για το ‘The Dressmaker’ και κατά πάσα πιθανότητα δε θα μπορέσεις εύκολα να βγάλεις συμπέρασμα όταν ανοίξουν τα φώτα, αλλά το χαοτικό του συνοθύλευμα είναι αρκετά ελκυστικό για να μην κλαις τα λεφτά σου.

To ‘The Dressmaker’ βγαίνει στις αίθουσες στις 2/6.