‘The Knick’: American History X

Την ώρα που ο Θάκερι κι ο Τσίκερινγκ κάνουν έρευνες σε σημαντικά πεδία, από την σύφιλη ως την αδρεναλίνη, ο κοινωνικά ηττημένος από τη ζωή Γκάλιντζερ αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα της ευγονικής. Η Κορνίλια προσπαθεί να βοηθήσει τη Χάρι αλλά ο άντρας της δεν ακούει τίποτα. Την ίδια ώρα ο Έντουαρντς έχει μια επίσκεψη από το παρελθόν του.

Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Best with the Best to Get the Best”, το 2×03 του “The Knick”.

Η γέννηση ενός έθνους

Το “Knick” ποτέ δεν απέφυγε τις διαφυλετικές και διαταξικές ματιές σε μια υπό σχηματισμό μοντέρνα κοινωνία όπως εκείνη της Νέας Υόρκης του 20ου αιώνα, όμως νιώθω πως τώρα είναι που αρχίζει να βουτάει βαθιά στις δυναμικές της εποχής. Αν η ιστορία του Τζον Θάκερι είναι ούτως ή άλλως η οδύσσεια ενός προβληματικού άντρα ως σύμβολο της σκληρής και επίπονης γέννησης του 20ου αιώνα, δε θα μπορούσαν από αυτή την ιστορία να λείπουν τόσο δομικά στοιχεία όπως το βαθύ διαφυλεκτικό μίσος απέναντι στους διαφορετικούς, απέναντι στους μετανάστες.

Σε αυτό το επεισόδιο αυτή η ιδέα βρισκόταν παντού και ήταν ένα αληθινό συνδετικό στοιχείο μέσα σε όλες τις εξελισσόμενες ιστορίες. Ρατσισμός, αντισημιτισμός, η πρωτόλεια συναίσθηση εθνικισμού, ευγονική. Τα πάντα εδώ. Ο ίδιος ο τίτλος του επεισοδίου είναι αναφορά στη συζήτηση του Γκάλιντζερ με τους proto-Ναζί συναδέλφους του σε μια συνάθροιση παλιών συμφοιτητών όπου βρίσκεται δίχως την γυναίκα του. Θέλω να πω, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό στην ιδέα του να βάζεις τον καλύτερος με τους καλύτερους για να πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι;

Όμως σύγκρινε την ανατριχίλα που σου δημιουργεί αυτή η φράση όταν την λέει ένας ξεδιάντροπος ρατσιστής και σύγκρινέ την με το αντίστοιχο σκεπτικό του Θάκερι όταν εξηγεί στον Γκάλιντζερ πως προτιμά τον Έντουαρντς επειδή από τη μέρα που ήρθε σε αυτό το νοσοκομείο έχει βελτιώσει κάθε πιθανή επέμβαση. Γιατί το “θέλω τους καλύτερους” του ενός μοιάζει φρικτό και του άλλου μοιάζει ουτοπικά σωστό; (Εξάλλου, κι ο Θάκερι ρατσιστής είναι, το ξέρουμε αυτό, το έχουμε δει πολλές φορές.) Σε κάνει να στέκεσαι και να επαναπροσεγγίζεις μέσα σου την ίδια την έννοια του “καλύτερου”, για όλα αυτά που αφήνεις απ’έξω όταν την χρησιμοποιείς ή για αόλα αυτά που μπορεί να καλύπτονται από μια τέτοια ταμπέλα.

Τελοσπάντων, απέναντι σε δύο διαφορετικές ερμηνείες της ίδιας ιδέας, ο Γκάλιντζερ φαίνεται να είναι εμφανώς τσαντισμένος απέναντι σε αυτήν του Θάκερι (επειδή αφήνει έξω τον ίδιο, εις βάρος ενός μαύρου γιατρού, και μάλιστα αφού έχει μόλις σώσει τον Θακ) και πιθανώς ελαφρώς γοητευμένος από εκείνη που αργότερα θα συνδεθεί με το Ναζισμό. Μέσα στο πλήθος του reunion, ακούμε μια φωνή να μιλά για το πώς οι μετανάστες αδυνατίζουν την κοινωνία, για το πώς πρέπει να απομονώσουμε τους καλύτερους, για το πώς φυσικά ο μεγάλος εχθρός είναι “ο Νέγρος”. Με ό,τι ιστορικό context κι αν είναι πλαισιωμένα τέτοια λόγια, δεν γίνεται να τα ακούς και να μην ανατριχιάζεις, ειδικά όταν συγκρίνοντας με σήμερα συνειδητοποιείς πως, έναν αιώνα και κάτι ψιλά αργότερα, ίσως να μην έχουμε μάθει και πολλά.

Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον πού θα πάει η σειρά με αυτή την ιδέα, νομίζω πως ο Γκάλιντζερ είναι η πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα αυτή τη στιγμή στο “Knick”.

Αντίστοιχα λόγια μίσους όμως ακούμε σε πολλά σημεία του επεισοδίου.

Όταν ας πούμε βρισκόμαστε στο δικαστήριο της Χάρι, γίνεται γρήγορα εμφανές πως δεν πρόκειται να έχει οτιδήποτε μοιάζει με δίκαιη δίκη, καθώς ο δικαστής είναι μια ακροδεξιά φιγούρα που βρίσκει την ευκαιρία να κάνει κήρυγμα για το πώς οι εκτρώσεις είναι φόνος και το πώς μετανάστες σαν την Χάρι έρχονται και καταστρέφουν τη χώρα με τις εκτρώσεις τους και με την συμφωνία τους με τον διάβολο.

Αργότερα η Κορνίλια, σε μια φανταστικά καδραρισμένη στιγμή με τον άντρα της στην κρεβατοκάμαρα, αφού κάνουν παγωμένο, αποστασιοποιημένο έρωτα, με την κάμερα να τους κοιτάζει από μακριά, αδιάφορη, ακίνητη, του ζητά να βοηθήσει οικονομικά τη Χάρι. Η κάμερα τώρα τους κοιτάζει ασφυκτικά κοντά, γιατί τώρα σε αντίθεση με πριν η Κορνίλια νοιάζεται. Εκείνος γίνεται έξαλλος κι όχι μόνο αρνείται, αλλά της απαγορεύει να συνεχίσει να σχετίζεται με αυτή τη γυναίκα. Η Κορνίλια είναι ταραγμένη- για άλλη μια φορά, τα κοντινά του Σόντερμπεργκ στο πρόσωπο της Τζούλιετ Ράιλανς αποτελούν έναν μικρό θρίαμβο. Νομίζω η κάμερα της σειράς δεν συναρπάζεται με κανένα πρόσωπο όσο με αυτής, και δικαίως. Κάθε της μικρο-έκφραση είναι δέκα σελίδες άγραφου κειμένου και ανείπωτων διαλόγων.

Αντιθέτως, το πρόσωπο της Ιβ Χιούσον βγάζει μόνο λύπη. Η Λούσι αποφασίζει να ομολογήσει στον τρομακτικό ιερέα πατέρας της αυτά που θεωρεί η ίδια αμαρτίες- δεν ακούμε ποτέ όσα του λέει όμως μεταξύ μας, δεν θα χρειάζονταν και πολλά για να τρελαθεί ο πριν-τον-καιρό-του τηλε-ευαγγελιστής μπαμπάς. Τη στιγμή που η Λούσι σηκώθηκε ξέραμε πως πρόκειται να κάνει ένα μεγάλο-μεγάλο λάθος.

Η επόμενη φορά που τους βλέπουμε, είναι σε ένα δωμάτιο, με τον πατέρα να χτυπάει την κόρη του, τιμωρώντας την για όλα όσα έκανε. Πάντα κάτω από το βλέμμα του θεού (του).

Στο μεταξύ ο Μπέρτι Τσίκερινγκ πιάνει δουλειά σε άλλο νοσοκομείο, όπου η πρώτη του ευθύνη θα είναι στο εργαστήριο, να ερευνά αυτή την νέα ουσία που ένας επιστήμονας κατάφερε να απομονώσει, την αδρεναλίνη. (Η απόδοση για μελλοντικό τίτλο recap “Αδρεναλίνη, Νέα Υόρκη είσαι καμίνι” είναι μικρότερη κι από την απόδοση για απόλυση του Ζοζέ Μουρίνιο.) Στο νέο του εργασιακό περιβάλλον συναντά περισσότερους κανόνες από το Knick και μαζί μια μεγαλύτερη αντίσταση στις ιδέες του- είμαι σίγουρος πως ο Μπέρτι θα απευθυνθεί ξανά στον Θάκερι πολύ σύντομα.

Όμως αυτό που βρίσκει είναι η Τζένεβιν, η ρεπόρτερ ενός περιοδικού που θαυμάζει πολύ. Η Τζένεβιν είναι εκεί για να ένα ρεπορτάζ με θέμα τον αρχι-χειρούργο του νοσοκομείου, και δεν παίρνει πολύ μέχρι να προτείνει στον Μπέρτι να βγουν. Στην έξοδό τους, σε ένα μαγευτικά ονειρικό μονοπλάνο του Σόντερμπεργκ σε έναν κόσμο θαυμάτων, ο Μπέρτι μαθαίνει πως είναι Εβραία, όπως και το νέο του αφεντικό εξάλλου. Το αληθινό της όνομα είναι Έστερ, και κάνει το ρεπορτάζ ώστε να παρουσιάσει το θετικό πορτρέτου ενός Εβραίου. Οι δυο τους περνάνε φανταστικά, πρόκειται για μια από τις λιγοστές σεκάνς του επεισοδίου που αληθινά νιώθεις πως παρακολουθείς κάτι που σε απογειώνει. Και είναι γυρισμένη σαν πράγματι να είχαν μεταφερθεί σε έναν κόσμο διαφορετικό, ίσως λίγο πιο απειλητικό, σίγουρα πιο ασυνήθιστο, ξεκάθαρα πανέμορφο. Ο κόσμος στον οποίο βρίσκεσαι όταν αποδέχεσαι το διαφορετικό;

Πυρετώδεις διαβουλεύσεις

Νωρίς στο επεισόδιο, ο Θάκερι κάνει πράξη το tip που του έδωσε η γυναίκα που συναντά στον οίκο ανοχής- ή τελοσπάντων στο παραδιπλανό του σοκάκι. Φτιάχνει ένα μίγμα κοκαϊνης και ηρωϊνης και το ρουφάει. Είναι ελεγχόμενη διαδικασία ώστε να ερευνήσει τις ρίζες του εθισμού, όπως ζήτησε από τη διεύθυνση του νοσοκομείου ή κυλάει ξανά. Στο μυαλό του είναι το πρώτο, στα μάτια όλων θα είναι το δεύτερο, αλλά νομίζω πως στην πράξη είναι και τα δύο.

Είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο πως οι ικανότητες του Θάκερι ως χειρούργου μειώνονται αισθητά όταν δεν έχει ναρκωτικά στο σύστημά του. Τώρα που παίρνει πάλι, μοιάζει ξανά ο ιδιοφυής, αποφασισμένος, επικίνδυνος επιστήμονας που εξαρχής γνωρίσαμε. Όταν μια νεαρή κοπέλα της υψηλής κοινωνίας πεθαίνει από overdose, ο Θάκερι κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τους γονείς της να την ανοίξει και να τη μελετήσει. Είναι ξανά ένας άνθρωπος με σκοπό και με πάθος. Ταυτόχρονα, αποφασίζει να αφοσιωθεί και στη μελέτη της σύφιλης, που απειλεί να πάρει τη ζωή της Άμπειγκεϊλ.

Δουλεύει πάνω σε αυτό μαζί με τον Έντουαρντς (ο οποίος στο μεταξύ δέχεται μια άκρως σαπουνοπερατική επίσκεψη από μια σύζυγο που κανείς δεν ήξερε ότι έχει και η οποία μοιάζει να δραπέτευσε από το “Gossip Girl” της εποχής, και για όλα αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενο recap γιατί τώρα I just don’t even). Του λέει πως έχει παρατηρήσει πως η σύφιλη πεθαίνει στις μεγάλες θερμοκρασίες, ο Έντουαρντς του υπογραμμίζει ένα μικρό τόσο δα προβληματάκι, πως η θανατηφόρα θερμοκρασία θα σκότωνε και τον ασθενή μαζί με την ασθένεια, και ο Θάκερι είναι σε φάση πως ναι, θα το βρούμε, αλλά αυτή είναι η μια ιδέα. Στο προηγούμενο επεισόδιο να θυμίσουμε πως ο Θάκερι ήταν ψιλο-έξαλλος για τον θάλαμο πυρετού που είχε φέρει ο Έντουαρντς από το Παρίσι. Τώρα νομίζω πως θα του φανεί χρήσιμος.

Χέι, Γκάλιντζερ; Έτσι μοιάζει όταν ο καλύτερος δουλεύει με τον καλύτερο, για το καλύτερο.

Μια ταινία του Σόντερμπεργκ για αυτή τη βδομάδα

Με τον άλλοτε επιδέξιο, άλλοτε άτσαλο τρόπο που μιλάει για τον πόλεμο των ναρκωτικών σε όλα του τα επίπεδα, το σπονδυλωτό “Traffic” σχηματίζει στην πορεία μια ενδιαφέρουσα εικόνα για το πώς η σύγχρονη κοινωνία παραμένει ένα δυσλειτουργικό τέρας, γεμάτο διαχωριστικές γραμμές τάξεων και φυλών. Σε άλλα του σημεία είναι κάπως απλοϊκό μα σε άλλα γεμάτο δύναμη- ιδιαίτερα η ιστορία του Μπενίσιο ντελ Τόρο είναι αξέχαστη. Και μόνο για το ότι απέφερε στον Σόντερμπεργκ ένα Όσκαρ, είναι λόγος να την αγαπάμε για πάντα.