The Last Dance: Ο Jordan μπήκε στο ντοκιμαντέρ για να τους κατατροπώσει -ξανά- όλους
- 19 ΜΑΙ 2020
Ήταν ένα υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι σε μια από τις κορυφαίες (αν όχι την κορυφαία) ομάδες όλων των εποχών και μια πιο καθαρή (biased ή όχι) ματιά στην προσωπικότητα του GOAT του παγκοσμίου μπάσκετ.
Τώρα που το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε, ήρθε η ώρα να καταγράψουμε τις σκέψεις μας για τα τελευταία 2 επεισόδια και τη σειρά συνολικά.
The flu game: Άλλαξε η φοβερή ιστορία με την πίτσα το πώς το βλέπεις σήμερα;
Η αντίδρασή μου στο πώς παρουσιάστηκε η ιστορία με την πίτσα είναι είναι η αντίδραση του Jordan στον Payton. Είναι μια από τις αρκετές στιγμές στη διάρκεια της σειράς που φαίνεται πως είναι πολύ στα καλά του αν όντως πιστεύει αυτά που λέει.
Υπάρχει μια σκηνή στο “Two Popes” που ο νέος Πάπας παίρνει τηλέφωνο για να κλείσει αεροπορικά εισιτήρια στο όνομά του και ο διάλογος πάει σε φάση “ναι για ποιον είναι τα εισιτήρια κύριε” – “μικρό Πάπας επίθετο Φραγκίσκος διεύθυνση Βατικανό, ευχαριστώ” – “ναι πολύ έξυπνο αστείο εξυπνάκια” και η υπάλληλος του κλείνει το τηλέφωνο. Κάπως έτσι έγινε κι αυτό στην Jordan εκδοχή. Πήραν τηλέφωνο και ζήτησαν μια πίτσα πολύ συγκεκριμένα για τον Michael Jordan των Σικάγο Μπουλς, “με πεπερόνι, μοτσαρέλα, μανιτάρι, και λίγο δηλητήριο”.
Επίσης Michael Jordan κι εμείς έχουμε φάει πίτσα στη ζωή μας μες στη μέση της νύχτας, χανγκόβερ λέγεται, μη ντρέπεσαι. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Να δηλώσω σε αυτό το σημείο ότι o Tim Grover, o trainer του Jordan, ήταν για μένα η γελοιοδέστερη φιγούρα στο ‘Last Dance’. Αυτό το επεισόδιο απλώς το επιβεβαίωσε. Σε προηγούμενο επεισόδιο παραλίγο να βάλει τα κλάματα από συγκίνηση που ο Jordan ήθελε να ξεκινήσει προπονήσεις μαζί του αμέσως μετά το τέλος της σεζόν αντί να ξεκουραστεί.
Τώρα μας είπε ουσιαστικά ότι ο λόγος που έσκασαν 5 άτομα στο ξενοδοχείο από την πιτσαρία δεν ήταν για να δουν τον Michael fucking Jordan από κοντά, αλλά για να τον δηλητηριάσουν. Που τροφική δηλητηρίαση μάλλον έπαθε ο άνθρωπος, απλώς όχι επίτηδες. Θα την είχαν πάθει και οι υπόλοιποι αν ο Jordan δεν έφτυνε τις πίτσες του για να μην τις φάει κανείς άλλος. Iωσηφίνα Γριβέα
Αηδίες! “Πέντε άτομα για μια πίτσα” και “πείναγε πολύ ο Jordan εκείνο το βράδυ’ και “δεν έφαγε κανείς άλλος”. Κάτι δεν δούλεψε σωστά στο entourage του Jordan εκείνο το βράδυ και προφανώς κανείς δεν θέλει να βγει προς τα έξω. Ότι και να έγινε αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένας τυπικος άνθρωπος εκεί έξω όταν έχει γρίπη/δηλητηριάση παίρνει τηλέφωνο στο γραφειό και λέει “πονάει η κοιλίτσα μου δεν θα έρθω”. Ο Jordan βγήκε στο παρκέ και άλλαξε τα φώτα στους Utah Jazz. Γιάννης Δημητρέλλος
Σοκ. Εντάξει προφανώς και το flu game είχε αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στο κεφάλι μου, αλλά η όλη φάση με την πίτσα του έδωσε μια άλλη οπτική. Όχι απλά ο Jordan ήταν άρρωστος, ο Jordan ήταν καταβεβλημένος επειδή τον δηλητηρίασαν σκόπιμα (τουλάχιστον έτσι θέλει να λέει και να σου πω και κάτι, τόσα έχουμε ακούσει στον αθλητισμό για ιστορίες σαμποτάζ, προσωπικά δεν μου φαίνεται ακραίο) και δεν μάσησε, τιμωρώντας τους Jazz. Πλέον, οι μυθικές διαστάσεις του flu game έγιναν ακόμη μεγαλύτερες. Για το ότι έφαγε ολόκληρη την πίτσα, ΟΚ, ποιος δεν τρώει ολόκληρη την πίτσα δηλαδή; Κωνσταντίνος Αμπατζής
The shot, Utah Jazz edition: Πού ήσουν όταν το είδες πρώτη φορά, τι νιώθεις όταν το βλέπεις σήμερα;
Θα ήμουν στο δωμάτιο μου και θα άκουγα το ‘California Love’ του 2Pac Shakur feat.Dr Dre σε κασέτα, περιμένοντας να τελειώσουν οι ειδήσεις του Mega με τον Νίκο Χατζηνικολάου, ώστε να ξεκινήσει λίγο αργότερα κάποιο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα (νυν Euroleague). Σήμερα αυτό το στιγμιότυπο φαντάζει άχρονο, μακριά από κάθε εποχή, κάθε συγκυρία, σαν η ιδανική μεταμόρφωση ενός ανθρωπόμορφου shape-shifter σε κάτι που δεν μπορούσε να φανταστεί ο κοινός νους. Γιάννης Δημητρέλλος
Ήμουν σπίτι και το είχα δει στις ειδήσεις. Θυμάμαι μου είχε φανεί απλό, ή έστω ότι το έκανε να φαίνεται απλό. Ήμουν 10 χρονών και εντυπωσιαζόμουν περισσότερο από τα υπεράνθρωπα leaps του τότε. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ένα τέτοιο shot αποδεικνύει ότι ανήκει πραγματικά στην ιστορία, όχι μονάχα για το πρωτάθλημα που έδωσε στους Bulls και το δεύτερο three-peat, αλλά γιατί αποδεικνύει ότι κανένα παιχνίδι δεν απομονώνεται στην πραγματικότητα. Ο Jordan είχε παίξει 12 σχεδόν παιχνίδια τελικών ενάντια στη Utah και τα πάντα ήταν muscle memory. Ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο shot, ενάντια μιας πολύ συγκεκριμένης άμυνας, σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Ιωσηφίνα Γριβέα
Θυμάμαι να το βλέπω στις ειδήσεις το επόμενο πρωί και να ανατριχιάζω, γνωρίζοντας πως πιθανότατα, αυτό ήταν το τελευταίο σουτ της καριέρας του MJ. Βλέποντάς το σήμερα, πέρα απ’ το να γελάω με όσους έχουν να σχολιάσουν “εεε συγγνώμη, κάνει φάουλ στον Russell”, αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να γυρίσει και να χαλάσει αυτή τη μυθική ανάμνηση τελευταίου αγώνα για τον κορυφαίο όλων των εποχών. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Λίγα λόγια για τον σπουδαίο Steve Kerr
Ανυπομονούσα για το επεισόδιο με τον Kerr και το μόνο που έχω να πω είναι ότι μεγάλωσε ακόμη περισσότερο η εκτίμηση που έχω γι’ αυτόν. Χαίρομαι που συνεχίζει να είναι πετυχημένος, χαίρομαι που είναι ακόμα στο μπάσκετ και έχουμε την ευκαιρία να ακούμε τις απόψεις και την κοσμοθεωρία του, από τις κορυφαίες προσωπικότητες του παιχνιδιού. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Αυτό, σπουδαίος. Είχα πρόσφατα μία κουβέντα όπου συζητούσαμε ότι το ντοκιμαντέρ προσπερνάει πολύ εύκολα τις πιο συναισθηματικές στιγμές των παικτών που δεν είναι ο Jordan – το κάνει και στη δική του περίπτωση αλλά λιγότερο – αποσυμφορίζοντας έτσι πολύ γρήγορα το κλίμα βάρους που φτιάχνει. Περίμενα να αγγίξουν την ιστορία με τον πατέρα του Kerr και νόμιζα πως τελικά θα την προσπερνούσαν κι αυτή, αλλά ευτυχώς βρήκε το δικό της δεκάλεπτο στη σειρά, υπό τους δικούς του όρους κατά τα φαινόμενα κιόλας. Ο Kerr και όλοι οι Kerr που συναντάς στη ζωή σου είναι οι πραγματικοί MVP. Ιωσηφίνα Γριβέα
Θα είμαι γλυκός. Ο Kerr έχει κερδίσει 8 δαχτυλίδια ΝΒΑ, που είναι 2 περισσότερα από τα 6. Ως παίχτης κέρδισε 5 πρωταθλήματα σε 2 ομάδες. Ως προπονητής έχει πάει σε 5 συνεχόμενους τελικούς, κερδίζοντας 3. Ως προπονητής πήρε το ρεκόρ περισσότερων νικών στην ιστορία του ΝΒΑ από την ομάδα που έπαιζε ως παίχτης. Οι Γουόριορς κέρδισαν πρωτάθλημα με 16-1 στα πλέι-οφ, το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία. Επίσης οι ρεπουμπλικάνοι μπορεί επίσης να αγοράζουν sneakers αλλά ο Kerr και για τον Trump δεν φοβάται να μιλήσει, και ένθερμος υποστηρικτής του gun control είναι.
O Kerr είναι πολύ γλυκός και πολύ διακριτικός για να παραφουσκώσει το αφήγημά του (όπως φάνηκε ακόμα και τη στιγμή που μιλούσε αυτοσαρκαστικά για το σουτ τίτλου στα πανηγύρια του ’97) αλλά η παρουσία του, τα κατορθώματά του, η όλη του διαδικασία για το πώς είναι διαρκώς στην κορυφή χωρίς να βγάζει καραμπίνα κυνηγώντας τους από κάτω, είναι κάτι το ανεκτίμητο. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ήθελα όσο τίποτα άλλο να είχε κρατήσει ένα ακόμα μπουνίδι για τον Michael Jordan μετά τα πανηγύρια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε μια εποχή που οι γκαρντ-ρολίστες σπάνια εισέπρατταν αναγνώριση για την συμβολή τους σε νικηφόρα αποτελέσματα, σε μια εποχή που η φιγούρα του Charles Barkley ήταν πιο cool από τον Tim Hardaway, ο Kerr όχι μόνο πήρε πρωτάθλημα, αλλά μετέδωσε και την μαγιά του πρωταθλητή σε μια νέα ομάδα από το Oakland, τους Golden State Warrriors. Γιάννης Δημητρέλλος
Τώρα που το Last Dance τελείωσε, τι εικόνα σου αφήνει για τον Jordan;
Ο καλύτερος όλων των εποχών, σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, μια προσωπικότητα ωστόσο με εμμονές, μανίες και πολλά ψεγάδια. Θα γινόταν ο καλύτερος αν δεν ήταν αυτή η προσωπικότητά του; Δεν θα μάθουμε ποτέ, δεν έχει όμως και σημασία. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Τρελός. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ιωσηφίνα Γριβέα:
Ζωή σε ημιφωτισμένα καμαράκια του United Center λίγο πριν την φυγάδευση με την βοήθεια των σεκιούριτι από τους δημοσιογράφους. Ζωή σαν θέατρο ονείρων πάνω στο παρκέ. Γιάννης Δημητρέλλος
Τελικά, ήταν αγιογραφία, απολογία ή κάτι άλλο;
Σίγουρα δεν ήταν αγιογραφία, και ήταν απολογία όχι με την έννοια της συγγνώμης, αλλά περισσότερο με την έννοια της απολογίας δικαστηρίου. “Καταλάβετε κάτι: αυτή είναι η πλευρά μου”. Ο Jordan βλέπει αυτό το ντοκιμαντέρ με τον ίδιο τρόπο που έβλεπε μια σειρά τελικών του ΝΒΑ. Πρέπει να μπω, και να τους κατατροπώσω. Είναι συναρπαστικό το ότι αυτή είναι η επίσημη εκδοχή της Ιστορίας που ο ίδιος ο Jordan θέλει τελικά να καταθέσει. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Αγιογραφία δεν ήταν γιατί είδαμε αρκετά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Απολογία δεν ήταν σίγουρα γιατί ο Jordan δεν έχει τέτοια καλωδίωση, τουλάχιστον όχι στον δημόσιο λόγο του. Ήταν μια απόπειρα να σκιαγραφηθούν όλες οι πλευρές ενός εκ των κορυφαίων αθλητών όλων των εποχών, με φανταστικά αντανακλαστικά προσπέρασης όταν η αφήγηση εναντίον του πήγαινε να χοντρύνει. Ιωσηφίνα Γριβέα
Ήταν ένα πορτραίτο, με ένα 10% της αλήθειας να βρίσκεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Άξιζε λίγη παραπάνω προβολή η συνεισφορά του Scottie Pippen στην ομάδα, άξιζε μιας πιο ρεαλιστικής αποτίμησης το φαινόμενο Dennis Rodman.Δεν αγοράζω αυτή την ‘άνεση’΄με την οποία βρισκόταν εντός – εκτός και επί τα αυτά των αγωνιστικών χώρων. Κάτι άλλο υπάρχει (που προφανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ). Γιάννης Δημητρέλλος
Προσωπικά, επιμένω στην απολογία. Αγιογραφία θα ήταν αν στεκόταν μόνο στα κατορθώματα του Jordan στο γήπεδο και αγνοούσε όλα τα κακώς κείμενα. Αντίθετα, τα θίγει όλα, δίνοντας στον Jordan και στους γύρω του την ευκαιρία να απαντήσουν και να δώσουν τις εξηγήσεις τους. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Τι θα ήθελες να δεις στο Last Dance και δεν είδες;
Μια αναφορά στο πείραμα της επιστροφής του Jordan στο μπάσκετ, ως παίκτης των Washington Wizards ίσως να ήταν εκτός θέματος. Θα ήθελα να δω έστω ως bonus επεισόδιο την επιστροφή των Bulls σε αγωνιστική δράση με κόουτς τον Tim Floyd και με ρόστερ αγνώριστο. Πώς έγινε άραγε η διαχείριση αυτής της πρωτόγνωρης συνθήκης; Γιάννης Δημητρέλλος
Περισσότερο Dennis Rodman και Toni Kukoc παρακαλώ πολύ. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Θα ήθελα να είχαμε δει περισσότερα για τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, αλλά και για τον ίδιο τον Jordan. Ακούγεται ίσως παράξενο από τη στιγμή που το ντοκιμαντέρ εστίασε κυρίως πάνω του, όμως δεν ένιωσα ότι εμβάθυνε σε σημεία που στα χέρια άλλου αφηγητή θα είχαν μεγαλύτερες δυνατότητες, όπως για παράδειγμα ο ανταγωνισμός με τον αδερφό του ή η προσωπική του ζωή. Περισσότερο backstory παρέα με τα επιτεύγματα δηλαδή, και λιγότερο επιτεύγματα με μία δόση από συναίσθημα. Ιωσηφίνα Γριβέα
Λίγο περισσότερο Paxson θα ήθελα λολ όχι πλάκα κάνω, είμαι καλυμμένος. Θα ήθελα περισσότερο την πλευρά του Krause με κάποιο τρόπο, υποθέτω. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ποιος ήταν ο αφανής MVP του Last Dance και ποιος ο villain;
Έχω ήδη εκφράσει την αγάπη μου για τον Horace Grant, αλλά σεβασμός σε Paxson, Kukoc, Armstrong, Kerr και τους αγκώνες του Bill Cartwright που άνοιγαν τον δρόμο στον Jordan και τον Pippen. Δεν αναφέρω ξεχωριστά τον τελευταίο που θα ήταν ο μεγάλος αφανής ήρωας της σειράς, αν δεν είχαν δικαιωματικά μισό σχεδόν επεισόδιο αφιερωμένο στη συμβολή του. Villain φαινομενικά είναι ο Krause, αλλά δεν το δέχομαι. Τα παράπονά σας στον Reinsdorf. Ιωσηφίνα Γριβέα
MVP:
Αφανής MVP είναι ο Horace Grant. Είναι αστείος, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και στο πρώτο μέρος της δυναστείας αλλά και στο act break της αποχώρησης του MJ και της επιστροφής της φανέλας με το 23, είναι απολαυστικός αφηγητής, και δείχνει φανταστικός σήμερα, να το πούμε κι αυτό! Horace Grant ή φωνή του Scottie Pippen, ένα από τα δύο. Villain… ο Jordan…; Θοδωρής Δημητρόπουλος
Villain, για μένα η κυνική, τεχνοκρατική παρουσία του Jerry Reinsdorf. Γιάννης Δημητρέλλος
Αφανής MVP ξεκάθαρα ο John Michael Wozniak, villain, εεεεμ, παρουσιάστηκε ο Κράουζε, αλλά ο ίδιος ο Jordan; Κωνσταντίνος Αμπατζής
Έχοντας πια όλα τα στοιχεία, πιστεύεις μπορούσαν οι Bulls να μείνουν μαζί για ακόμα μια χρονιά;
Αυτή είναι στην πραγματικότητα μια στιγμή-κλειδί όλης της σειράς για μένα. Ο Jordan λέει πως ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν συνέχισε η ομάδα αλλά βλέποντας το ντοκιμαντέρ το νιώθεις ως θεατής. Ήταν απλά η στιγμή. Ο ιδιοκτήτης ζήτησε από τον Jackson να γυρίσει άλλη μια χρονιά κι αυτός ήταν σε φάση «ξέρεις τι; όχι, νομίζω είναι ΟΚ πια» απλά επειδή κάποιες φορές είναι ΟΚ πράγματα να τελειώνουν. Ο Pippen ξεκάθαρα είχε τελειώσει από την ομάδα. Ο Rodman είναι ο Rodman. Οι ρολίστες πάντα ακριβαίνουν ή φεύγουν, είναι πολύ λεπτή η ισορροπία του χτισίματος ενός ρόστερ. Η ομάδα σαν ομάδα τα είχε φτύσει, κάποτε έκανε την πλάκα της και τώρα έφταναν όλες οι σειρές στο αμήν. Ήταν η στιγμή! Απλά ήταν. Όλοι το είχαν καταλάβει, εκτός από τον Jordan. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ακράδαντα! Με μια καλύτερη προσέγγιση από τους Krause-Reinsdorf η συμμορία δεν θα έσπαγε. Γιάννης Δημητρέλλος
Δεν ξέρω αν μπορούσαν, σίγουρα το άξιζαν όμως. 6 πρωταθλήματα σε 8 χρόνια, σπουδαίο σύνολο που ήθελε να μείνει μαζί, έστω και για μια σεζόν ακόμα, αξίζει να πάρει την ευκαιρία του, το έχει κερδίσει. Το rebuild άλλωστε δεν πέτυχε ποτέ, οπότε καλύτερα να αργούσε άλλη μια χρονιά. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Δεν έχω απόλυτη άποψη πάνω σε αυτό, αν και τείνω στο ναι. Ναι, αλλά μάλλον θα έχαναν το επόμενο πρωτάθλημα. Αυτό το απόσπασμα από την αδημοσίευτη βιογραφία του Krause έχει ενδιαφέρον, δεν έχει διαψευστεί και παρουσιάζει καλύτερα την αντίθετη πλευρά. Ιωσηφίνα Γριβέα
Μερικές σκέψεις για το Last Dance συνολικά σαν ντοκιμαντέρ;
Σωτήριο σε μια περίοδο όπου λείπει ο αθλητισμός, γλυκιά ρουτίνα Δευτέρας μέσα στην καραντίνα, θέμα συζήτησης σε μια δύσκολη περίοδο για πολλούς, πολύ διαφορετικούς ανθρώπους που είχαν μια τέλεια, ενωτική αφορμή για κουβέντα. Ως φόρμα ντοκιμαντέρ, είναι από αυτά που θα είχαν κερδίσει από μια πιο παραδοσιακή απόδοση των γεγονότων με τη χρονική τους σειρά. Σίγουρα θα είχε κερδίσει και από μια πιο κριτική ματιά στο τοξικό περιβάλλον που δημιουργείται σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα όπως ο πρωταθλητισμός. Θα μείνει στην ιστορία περισσότερο για τη νοσταλγική εμπειρία που χάρισε στους φαν και το απλά τέλειο timing του παρά για την καλλιτεχνική του αξία, και αυτό είναι απολύτως ΟΚ. Ιωσηφίνα Γριβέα
Το βρήκα πραγματικά εξαιρετικό. Διαχειρίστηκε ένα τεράστιο όγκο ιστοριών και ηρώων με αφηγηματική δεξιοτεχνία, μπλέκοντας προσωπικά κίνητρα και διαδρομές και κομμάτια Ιστορίας. Λέγοντας πως κάθε τι που συμβαίνει είναι το αποτέλεσμα κάθε ενέργειας του σήμερα αλλά και κάθε στιγμής του παρελθόντος. Ενώνει τα πάντα με οδηγό την Ιστορία και τα πρόσωπά της καταλήγοντας σε ένα φανταστικό κρεσέντο στο τέλος που μοιάζει με series finale κάποιας fantasy περιπέτειας: η αουτσάιντερ πεισματική ενέργεια του Pippen, η φιλοσοφημένη καθοδήγηση του Phil Jackson, το δημιουργικό χάος του Dennis Rodman, η στιβαρή σιγουριά του Steve Kerr, το αδιανόητο, αδύνατον να σταματηθεί drive του Michael Jordan, συνέθεσαν μια εμφανέστατα τελική, τελειωτική, στιγμή μεγαλείου. Ήταν ό,τι πιο πωρωτικά, καθηλωτικά και δημιουργικά comforting παίζει να δούμε φέτος. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Η επιστροφή στο παρελθόν, στις αναμνήσεις μας, είναι πάντα το ασφαλέστερο καταφύγιο από κάθε μορφής πόνο. Από την άλλη, η ωρίμανση μέσω της συλλογής εμπειριών και της διαχείρισης αυτών, προκαλεί οδύνη και θλίψη. Ξέρω ότι ακούγομαι σαν την Τένια Μακρή, καθώς φέρνω ξανά στο μυαλό μου τις εικόνες τής φωτιάς, του τελευταίου μονολόγου του Jordan, της ματιάς του μπροστά από το παράθυρο, της ματιάς του στο Παράξενο και Πολυσύνθετο Τώρα. Το ‘Present Tense’ των Pearl Jam που ακούγεται στο φινάλε, μοιάζει με το χέρι που επιχείρεί να παρασύρει κι εμάς τους θεατές σε ένα ακόμα πιο Παράξενο, ακόμα πιο Πολυσύνθετο Τώρα, ενός κόσμου που μαθαίνει ξανά να (μην;) φοβάται, που εκτιμά ξανά την ανθρώπινη επαφή, που λαχταρά και ονειρεύεται την επόμενη μεγάλη συλλογική εμπειρία. Το ‘Last Dance’ μας έδωσε ένα σημείο ένωσης σε μια εποχή απομόνωσης. Jason Heir, ESPN, Netflix, much appreciated job. Γιάννης Δημητρέλλος
Προσωπικά το λάτρεψα και θα ευχόμουν να είχε άλλα τόσα επεισόδια. Άψογη παραγωγή, κάθε επεισόδιο σου προκαλούσε δεκάδες συναισθήματα και εμένα σαν δημοσιογράφο, μου έβγαζε και μια ζήλεια. Κωσταντίνος Αμπατζής
Κάποια δική σας σκέψη/σημείωση;
Ντοκιμαντέρ που τελειώνει με Pearl Jam, γαμάει. Κωνσταντίνος Αμπατζής
Έψαχνα αφορμή να τον ποστάρω. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΦΑΝΗΣ ΤΩΝ CHICAGO BULLS. Ιωσηφίνα Γριβέα
Ναι. Θα ήθελα τώρα ένα για τους Σπερς του Popovich παρακαλώ. “The Eternal Dance” θα λέγεται. Θοδωρής Δημητρόπουλος