The Nevers: Κι αν οι X-Men μεταφέρονταν στη Βικτωριανή εποχή;

Ηγετική φυσιογνωμία ανάμεσά τους εκείνη της Amalia, μιας γυναίκας γεμάτη κενά, γεμάτη ρωγμές, αυτοκαταστροφική ως εκεί που δεν πάει. Την παίζει με πάθος η φύσει χαρισματική Laura Donnelly, που είδαμε στο Outlander και στο Britannia κι η οποία όμως έχει την ίδια στιγμή μια σπουδαία θεατρική καριέρα έχοντας τιμηθεί και με βραβείο Olivier.

Δεν είναι σίγουρα η πρώτη φορά που βλέπουμε έναν τέτοιο κεντρικό χαρακτήρα γεμάτο ελαττώματα σε κεντρική θέση ενός δράματος, αν και συχνότερα πρόκειται για κάποιο άντρα σαν αυτούς της εποχής του γκρίζου τηλεοπτικού αντι-ήρωα. Ακόμα λιγότερο συχνό, η δράση να τοποθετείται κάπου ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα εποχής και σε μια X-Men περιπέτεια. Αυτές ακριβώς είναι οι ευαισθησίες του Nevers, της νέας σειράς που ξεκίνησε από τον Joss Whedon της Buffy προτού απομακρυνθεί από το πρότζεκτ (η Donnelly τονίζει κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας πως «τώρα η σειρά έχει γυναίκα showrunner», την Philippa Goslett) αφήνοντας πάντως πίσω του ένα δυνατό ρόστερ σεναριογράφων και ηθοποιών.

Δίπλα στην Donnelly, η Ann Skelly παίζει την Penance, την πιο θρήσκα από τις “Nevers”, με ιδέες όμως προοδευτικές και ριζοσπαστικές στο σημείο που κατηγορείται ως αιρετική. Η Amalia είναι η λαβωμένη ψυχή αυτού του γκρουπ εκλεκτών κι η Penance είναι ένας μπαρουτοκαπνισμένος μαστροχαλαστής. Γύρω τους, η σειρά εξερευνά έναν κόσμο κατασκευασμένο ώστε να καταπιέζει και να αφαιρεί- από εκείνες, κι από κάθε άλλο άτομο που βρίσκεται στη λάθος πλευρά του προνομιακού μοιράσματος.

Με αφορμή την πρεμιέρα του Nevers στο ΗΒΟ στην Αμερική και αποκλειστικά στην Ελλάδα στο Vodafone TV την Κυριακή 11 Απριλίου, μπήκαμε σε μια Zoom συζήτηση με τις δύο πρωταγωνίστριες. Και μιλήσαμε μαζί τους για το τίμημα που πληρώνουν αυτοί που ζητούν την αλλαγή, για τον Al Pacino και την Επιστροφή στο Μέλλον, και για το πώς είναι να γυρίζεις σκηνές μάχης φορώντας βικτωριανά κουστούμια.

Η σειρά διαδραματίζεται στη βικτωριανή εποχή. Κατά πόσο οι θεματικές που αγγίζει να είναι γνώριμες σε ανθρώπους στους μοντέρνους καιρούς; Είναι στα αλήθεια καλύτερα σήμερα τα πράγματα;

Laura Donnelly: Αυτό που ελπίζω πως θα πάρουν οι άνθρωποι είναι μια συζήτηση γύρω από την δύναμη, την ισότητα και την καταπίεση. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ακουστούν οι φωνές τους. Είναι μια εξερεύνηση του τι σημαίνει να είσαι «το Άλλο» σε μια κοινωνία. Αυτό που ελπίζω να βγαίνει μέσα από την ιστορία είναι ότι ο μόνος τρόπος να πάμε μπροστά και να δημιουργήσουμε μια πιο δίκαιη κοινωνία είναι μέσα από ενσυναίσθηση και συμπόνοια, και όχι κάνοντας τους ανθρώπους να νιώθουν ακόμα πιο Άλλοι, ακόμα πιο απομακρυσμένοι.

Αυτό που σκέφτομαι με αφορμή αυτή τη σειρά είναι κάτι που έχει πει ο executive Franklin Leonard, πως όταν είσαι συνηθισμένος στο προνόμιο, η ισότητα σου φαίνεται καταπιεστική. Οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη στη σειρά μας, και ακόμα και σήμερα πολλοί από εμάς που είμαστε προνομιούχοι στην κοινωνία, όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολα ζητήματα είναι πράγματα που πρέπει να συζητάμε, και να ξεπερνάμε όλοι μαζί.

«Κανείς δεν θα την κάνει CEO, οπότε γίνεται CEO του δικού της κόσμου».

Ann Skelly: Το υπάρχον σύστημα ευνοεί πολύ λίγους. Όταν κοιτάς το Nevers βλέπεις πόσα λίγα έχουν στα αλήθεια αλλάξει. Ένα μικρό πράγμα που με εμπνέει είναι το μήνυμα του σόου ότι η ελπίδα μπορεί να σε πάει μπροστά. Δεν χρειάζεται τεστοστερόνη για να δείρεις τα πάντα στο δρόμο σου. Μπορεί να τα καταφέρεις και με ένα πιο λεπτό άγγιγμα, με μια ανοιχτή καρδιά. Το σόου μας το κάνει αυτό με έναν αποτελεσματικό τρόπο, κι εγώ έχω πάρει ελπίδα από αυτό.

Η σειρά έχει γυναικείους χαρακτήρες σε όλο το ensemble, κάτι που σε αυτό το είδος δεν ήταν η νόρμα μέχρι και πολύ πρόσφατα. Πώς είναι να έχετε τους κεντρικούς ρόλους σε ένα τέτοιο σύνολο;

Laura: Με κάνει τρομερά περήφανη και ενθουσιασμένη το να είμαι κομμάτι αυτής της αλλαγής. Θέλω να έχω μέρος σε δουλειές που βοηθούν να εξισορροπήσουν την κοινωνία έστω και λίγο. Και την ίδια στιγμή ως ηθοποιός θέλω να παίζω ρόλους περίπλοκους και ενδιαφέροντες και όσο καλοί είναι οι άντρες χαρακτήρες άλλων σόου. Με συναρπάζει το πού θα πάμε στο μέλλον- τώρα έχουμε γυναίκα showrunner στη σειρά, έχουμε γυναίκες παραγωγούς και σεναριογράφους.

Ann: Αγαπώ να είμαι μέρος του σόου για αυτούς τους λόγους. Όταν ήμουν πιο νέα και ήθελα να γίνω ηθοποιός ως παιδί, έβλεπα την Επιστροφή στο Μέλλον και τον Σημαδεμένο όταν δεν έπρεπε [γελάει] και θυμάμαι άντρες σε αυτούς τους απίστευτους ρόλους. Ήθελα να είμαι ο Doc στο Επιστροφή στο Μέλλον, ήθελα να παίξω τον Al Pacino στον σημαδεμένο, ήταν να ερμηνεύσω τους γεμάτους ελαττώματα τρομερούς και τρελούς χαρακτήρες. Μου αρέσει που η Penance έχει αυτό το vibe του Doc, είναι κι αυτή ένα κάπως εκκεντρικό άτομο, και επίσης χρησιμοποιείται τέλεια η βικτωριανή περίοδος ως σκηνικό.

Μιλώντας για την Επιστροφή στο Μέλλον και τον Doc, αν μπορούσε η Penance να ταξιδέψει στο μέλλον, τι σημερινή εφεύρεση θα ήθελε να φτιάξει ή να φέρει πίσω;

Ann: Φανταστικό! [σκέφτεται] Θα ασχολιόταν συνέχεια με το Wi-Fi και τον άυλο κόσμο. Θα την συνάρπαζε η τηλεόραση, ακόμα και το ράδιο. Αλλά στην πραγματικότητα το ένα πράγμα που η Penance θα έπαιρνε πίσω μαζί της, θα ήταν η τοστιέρα. Όχι! Ένα τσαγιερό! Βικτωριανές γυναίκες, ξέρεις την εποχή, τσάι, σωστά; Με ηλεκτρική συσκευή να φτιάχνεις τσάι; Όνειρο που γίνεται πραγματικότητα! [γελάει] Θα ήταν κάτι τέτοιο πρακτικό, ομολογώ. Τσάι και τοστ είναι πάντα η επιλογή, οπότε ξέρεις. Όλα με το φαγητό θα είχαν να κάνουν.

Φαίνεται πως σας ενθουσιάζει η θέση σας σε αυτή την εξέλιξη των ρόλων. Αναρωτιέμαι τι ήρωες, τι ηρωίδες είχατε, τι ηθοποιοί σας ενέπνεαν όλα αυτά τα χρόνια.

Laura: Για μένα από πολύ μικρή ήταν η Judi Dench κι αυτό είχε πολύ να κάνει με το ότι την είδα ως ηθοποιό πρώτα και μετά ως σταρ του σινεμά. Έφτιαξε μια καριέρα που αποφάσισα από πολύ νωρίς πως θέλω να ακολουθήσω. Έκανε πολύ θέατρο, ξεκίνησε εκεί και μάλιστα της έλεγαν ότι δεν πρέπει να κάνει τηλεόραση, ότι δε θα γινόταν ποτέ σταρ στο σινεμά. Στα 50s της άρχισε να κάνει στα αλήθεια σινεμά, στα 60s της πήρε το Όσκαρ! Έσπασε όλους τους κανόνες κι ο λόγος που του έκανε είναι ότι είναι τρομερά ταλαντούχα και εστίαζε στην τεχνική της δουλειάς της. Ένα μάθημα για όλους, να εστιάζουμε στο σωστό πράγμα.

Ann: Εγώ μεγαλώνοντας θαύμαζα την Marion Cotillard στο La Vie en Rose, η ερμηνεία της είναι ηλεκτρισμός. Δεν είχα δει κάτι να εστιάζει στα ταλέντα μιας γυναίκας και να είναι και τόσο γεμάτη ελαττώματα. Ξέρω ότι είναι πού χρησιμοποιημένος όρος το να μιλάμε για δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερο άτομο το οποίο κοίταζες σαν έμπνευση, ήταν απλά ένα άτομο, και ήταν γεμάτη προβλήματα, αλλά τρομερά ταλαντούχα. Κι ο τρόπος που το αποτύπωνε η Cotillard ήταν μαγευτικός. Κι επίσης, ο Al Pacino! Δεν ξέρω ποια είναι η θηλυκή εκδοχή του…

Laura: Εγώ!!

Ann: Η Laura είναι η θηλυκή εκδοχή του Al Pacino επειδή είναι πού μικροκαμωμένη. Αλλά απαιτεί κι αυτή το σεβασμό! [γελάνε κι οι δύο] Αυτός ο ηλεκτρισμός κι η υπερβολική έμφαση του ενθουσιασμού σε κάθε σκηνή… το θαυμάζω αυτό γι’αυτό προσπαθώ με την Penance να βρίσκω τον δρόμο μου προς αυτό. Δεν συγκρίνω ούτε εμένα ούτε την Penance με αυτούς τους ηθοποιούς! Αλλά κοιτάζω προς αυτούς. [χαμογελάει]

Τα κουστούμια που φοράτε στη σειρά νιώθατε να σας περιόριζαν; Στις σκηνές δράσης ή στο πώς εκφράζεστε;

Laura: Έχουν επίδραση στο πώς κινείσαι και στην κορμοστασιά, αλλά δεν με ενοχλούσε καθόλου! Όπως κάθε κουστούμι περιόδου, σε βοηθάει να μπεις στο μυαλό του προσώπου, στους περιορισμούς του. Κι επίσης έχουν κι ένα κάποιο γκλάμουρ! Σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, ο κορσές στην πραγματικότητα με βοηθούσε στις σκηνές μάχης μου. Γιατί με βοηθούσε να μείνω ακίνητη και ευθεία, με έκανε να μοιάζω πιο δυνατή στις κινήσεις μου, παρότι νομίζεις πως θα έκανε το αντίθετο!

Ann: Εμένα μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση. Είμαι πολύ casual άτομο αλλά ο κορσές με έσεσε με την Penance, η στάση του σώματος είχε μεγαλύτερη σιγουριά και ένιωθα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Είναι περίεργο. Σκέφτεται κανείς σκηνές από τον Τιτανικό που τυλίγουν το ρούχο γύρω τους, είναι τρομακτικό, ευτυχώς δεν είχαμε τέτοια εμπειρία. Οι κορσέδες φτιάχτηκαν για τα σώματά μας οπότε τα βρίσκω πολύ άνετα. Μετά από μια βδομάδα ήθελες να κάνεις ασκήσεις stretching αλλά μου άρεσε.

Επίσης αν έπαιζα μια γυναίκα της εποχής πιο πλούσια θα ήταν και πιο εξεζητημένο το κουστούμι, με καπέλα, με το ρούχο να καλύπτει το λαιμό… Αυτό που μου αρέσει στο δικό μου είναι ότι έχει τα μανίκια σηκωμένα, ένα καναδυό κουμπιά ανοιχτά. Μοιάζει σα να ήρθε από το εργαστήριο!

Μιλήσαμε και νωρίτερα για την ιδέα της δυνατής γυναίκας ηρωίδας, αλλά και πάλι στους χαρακτήρες σας οι γυναίκες πληρώνουν μεγαλύτερες συνέπειες για τα πάντα. Πώς προσεγγίσατε τους χαρακτήρες σας γύρω από αυτή τη σκέψη;

Ann: Οι άνθρωποι ήδη πληρώνουν το τίμημα του να μην είσαι μέρος του κατεστημένου. Υπάρχει τίμημα στο να είσαι εκτός. Ο χαρακτήρας μου, η Penance, αγαπάει τη δύναμή της, τη χρησιμοποιεί για να βρει ένα δρόμο γύρω τις δομές του κατεστημένου. Κανείς δεν θα την κάνει CEO, οπότε γίνεται CEO του δικού της κόσμου.

«Γυναίκες πέθαναν απλά για να έχω δικαίωμα να ψηφίσω και αυτές οι δύο ιδέες δίπλα δίπλα μοιάζουν παρανοϊκές τώρα».

Laura: Η ιδέα πως υπάρχει μια μεγάλη θυσία είναι αλήθεια στην αρχή κάθε κοινωνικού κινήματος προς την ισότητα ή προς μια πιο δίκαιη κοινωνία. Κι όσο πιο νωρίς είσαι σε αυτά τα κινήματα και πιο μπροστά, τόσο μεγαλύτερο το τίμημα. Γυναίκες πέθαναν απλά για να έχω δικαίωμα να ψηφίσω και αυτές οι δύο ιδέες δίπλα δίπλα μοιάζουν παρανοϊκές τώρα.

Αλλά όσο αφορά την Amalia, εκεί νιώθει πιο άνετη. Υπάρχουν στοιχεία της που μαθαίνουμε όσο προχωράει η σειρά, αλλά για λόγους προσωπικούς, βρίσκει ασφάλεια στον πόνο, εκεί νιώθω σαν στο σπίτι της. Η ομορφιά της σχέσης της με την Penance, κι αυτό που ανακαλύπτει μέσα από την αίσθηση συναδελφικότητας μεταξύ τους, είναι ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Η Penance την βγάζει από αυτή τη λογική. Μπορείς να κάνεις τη διαφορά, να παλέψεις απέναντι στις αδικίες, αλλά μπορείς την ίδια στιγμή να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με αγάπη και με ενσυναίσθηση, όπως ακριβώς το κάνεις και για τους άλλους.

*Το The Nevers προβάλλεται από την Κυριακή 11 Απριλίου και κάθε Κυριακή, αποκλειστικά στο Vodafone TV.